Apacze. Tygrysy rasy ludzkiej

Bardzo fajna książka.

Bardzo fajna książka.

Trzeba być "wybitnym" pisarzem, żeby spieprzyć taki wdzięczny i ciekawy temat. Książka nijaka masa dat, nazwisk nic nie znaczących wątków, brak myśli przewodniej, żadnej tezy. Tego się nie da czytać!

Trzeba być "wybitnym" pisarzem, żeby spieprzyć taki wdzięczny i ciekawy temat. Książka nijaka masa dat, nazwisk nic nie znaczących wątków, brak myśli przewodniej, żadnej tezy. Tego się nie da czytać!

Szukałem czegoś o Apaczach i wpadła mi w ręce ta niespecjalnie dobrze napisana książka, chyba powinienem wykazać się większą cierpliwością w szukaniu.

Pierwsza połowa to statystyka przepisana z kronik meksykańskich i amerykańskich typu: „w dniach od … do … grupa Indian pod przywództwem X najechała terytorium Y. Zrabowano XXX koni, YYY mułów, zabito ZZZ Meksykanów”. I następna…

W drugiej połowie znacznie więcej opisów i opowieści życia Apaczów, ale trudno się chyba autorowi zdecydować czy miała to być opowieść czy tylko encyklopedyczna wiedza.

Nie bardzo wiem, dlaczego w większości przypadków Indianie nazywani są imionami nadanymi im przez białych, a nie swoimi naturalnymi. Rozumiem, że są trudne do wypowiedzenia i zapamiętania, ale przez szacunek powinno się chociaż wspomnieć o nich.

Plusem duża ilość zdjęć i mapek, chociaż umieszczenie na okładce zdjęcia zwiadowcy tropiącego wolnych Apaczów dla armii amerykańskiej było dla mnie zaprzeczeniem treści zawartych za tą okładką.

Absolutnym przebojem zdjęcie autora przebranego za Indianina z uchwyconym ochroniarzem w żółtej kamizelce w tle, no prawdziwy Wide West.

Szukałem czegoś o Apaczach i wpadła mi w ręce ta niespecjalnie dobrze napisana książka, chyba powinienem wykazać się większą cierpliwością w szukaniu.

Pierwsza połowa to statystyka przepisana z kronik meksykańskich i amerykańskich typu: „w dniach od … do … grupa Indian pod przywództwem X najechała terytorium Y. Zrabowano XXX koni, YYY mułów, zabito ZZZ Meksykanów”. I...

To książka wybitnie historiograficzna, a więc tylko dla osób zainteresowanych historią i co najmniej lekko zakręconych na punkcie Indian.
Początkowo nawet ja miałem myśli, by jeśli nie całkiem przerwać czytanie, to tak luźno "przebiec wzrokiem". Ale z każdą stroną przekonywałem się, że warto - choćby dla autora, który zadał sobie niemały trud, wyszukując te wszystkie historie.
Opisanych jest kilkunastu wodzów, różnych szczepów Apaczy (często wrogo do siebie nastawionych !),którzy stoczyli setki bitew z armią amerykańską, meksykańską, jak i licznymi milicjami, ochotnikami, itp. Ale najgroźniejsi z nich byli zwiadowcy indiańscy, bez których wojsko by im (buntownikom) mogło "skoczyć". Za wierną służbę na koniec, zostali zesłani na Florydę, tak samo jak i nieokiełzani współplemieńcy.
Niebezpiecznym wrogiem Indian był też alkohol, aż dziw, ile razy dawali się podejść białym, którzy w ramach ugody spijali ich, a następnie zarzynali "jak świnie". Rozdawali też zatrutą żywność - bardzo chwalebne.
Gdyby amerykanie potraktowali Indian z większym zrozumieniem; np. nie zamykali wrogich sobie plemion w jednym rezerwacie, nie traktowali ich z pogardą i nie strzelali do nich dla rozrywki, to tysiące ludzi nie straciłoby życia. Oczywiście Indianie "święci" też nie byli.
Książka, która najbardziej poszerzyła moją wiedzę o prawdziwych wydarzeniach, zachowaniach i historii Apaczów oraz relacji biały-czerwonoskóry.

To książka wybitnie historiograficzna, a więc tylko dla osób zainteresowanych historią i co najmniej lekko zakręconych na punkcie Indian.
Początkowo nawet ja miałem myśli, by jeśli nie całkiem przerwać czytanie, to tak luźno "przebiec wzrokiem". Ale z każdą stroną przekonywałem się, że warto - choćby dla autora, który zadał sobie niemały trud, wyszukując te wszystkie...