Nigdy więcej

Książka o dosyć trudnej tematyce. Opowiada o przeżyciach autorki, nie obyło się bez paru dłuższych przerw więc znacznie wydłużyło to czas jej czytania. Wyciągnąć z niej na pewno możemy jak ważna jest edukacja dzieci oraz jak wykorzystywany jest autorytet przez niegodziwych ludzi na stanowiskach niosących przywileje. Ogromnym plusem jest podsumowanie jak otrzymaliśmy pod koniec. Mimo wszystko historia ta pozostawia wiele pytań, a odpowiedź na nie znajdujemy przed zakończeniem lektury. Zdecydowanie polecam każdemu, zapoznać się z tą pozycją.

Książka o dosyć trudnej tematyce. Opowiada o przeżyciach autorki, nie obyło się bez paru dłuższych przerw więc znacznie wydłużyło to czas jej czytania. Wyciągnąć z niej na pewno możemy jak ważna jest edukacja dzieci oraz jak wykorzystywany jest autorytet przez niegodziwych ludzi na stanowiskach niosących przywileje. Ogromnym plusem jest podsumowanie jak otrzymaliśmy pod...

Nie będę wystawiać oceny tej książce. Czuję, że nie powinnam oceniać gwiazdkami przeżyć autorki, tego co czuła i jak sobie z tym poradziła. Każdy ma prawo radzić sobie z trudnymi wydarzeniami po swojemu, kim ja jestem żeby przypisać temu odpowiednią ilość gwiazdek...A Pani Anna przeżyła coś okropnego, coś czego nie jestem w stanie sobie wyobrazić i jestem wdzięczna, że mnie nie spotkało.

Natomiast mogę wyrazić swoje odczucia co do tego, co przeczytałam. I niestety, nie rozumiem tego. Nie rozumiem autorki. Nie rozumiem jej wiary i miłości do Boga. Nie rozumiem przekonania, że to Bogu wszystko zawdzięcza. Nie rozumiem jej przebaczenia. Ja bym nie przebaczyła i uważam, że nie byłoby w tym nic złego.

Nie będę wystawiać oceny tej książce. Czuję, że nie powinnam oceniać gwiazdkami przeżyć autorki, tego co czuła i jak sobie z tym poradziła. Każdy ma prawo radzić sobie z trudnymi wydarzeniami po swojemu, kim ja jestem żeby przypisać temu odpowiednią ilość gwiazdek...A Pani Anna przeżyła coś okropnego, coś czego nie jestem w stanie sobie wyobrazić i jestem wdzięczna, że mnie...

Długo zastanawiałam się, czy to napisać, wszak temat drażliwy, ale tak czuję i muszę to z siebie wyrzucić...
Z całym szacunkiem do tego co przeżyła autorka i żalem, że takie rzeczy mają miejsce... kompletnie nie rozumiem sensu tej książki. Czy to możliwe, aby o molestowaniu pisać bez emocji? Więcej! Czy możliwe jest pisanie o takich emocjach, bez emocji? Spodziewałam się krzyku i walki, dostałam 'poradnik', jak wybaczać tym, którzy nas krzywdzą i jak być lepszym dla innych ludzi... Naprawdę to było wtedy najważniejsze? Rozumiem poczucie wstydu, niemoc, ale zero chęci zniszczenia, rozjechania, zdeptania robaka, który wlazł z buciorami w nasze życie i próbuje być jego zarządcą?

Długo zastanawiałam się, czy to napisać, wszak temat drażliwy, ale tak czuję i muszę to z siebie wyrzucić...
Z całym szacunkiem do tego co przeżyła autorka i żalem, że takie rzeczy mają miejsce... kompletnie nie rozumiem sensu tej książki. Czy to możliwe, aby o molestowaniu pisać bez emocji? Więcej! Czy możliwe jest pisanie o takich emocjach, bez emocji? Spodziewałam się...

Smutna. Chaotyczna. Czułam zdenerwowanie. Mimo tematu poruszanego w książce, to szybko o niej zapomne. Jest to bardzo religijna książka co mi bardzo przeszkadzało. Nie trafiła do mnie.

Smutna. Chaotyczna. Czułam zdenerwowanie. Mimo tematu poruszanego w książce, to szybko o niej zapomne. Jest to bardzo religijna książka co mi bardzo przeszkadzało. Nie trafiła do mnie.

Anna Zamojska w książce" Nigdy więcej" opisała przerażającą historię, która dotknęła ją i sprawiła, że jej uporządkowany świat czternastoletniej dziewczynki legł w gruzach. Niewinna, z bardzo wierzącej rodziny zaufała bezgranicznie swojemu proboszczowi. Niestety on wykorzystał to zaufanie i zmienił życie Ani w piekło, o którego istnieniu nigdy wcześniej nie wiedziała.

On" miły, uczyn­ny, otwar­ty i uczci­wy. Przy­kład­ny, ważny czło­nek na­szej spo­łecz­no­ści, któ­re­go można by sta­wiać za wzór[...] duży, doj­rza­ły męż­czy­zna." Ona" nie­ca­łe czter­na­ście lat, z nie­wiel­kim ba­ga­żem z prze­szło­ści."

Zaczyna się powoli, najpierw niewinny dotyk, sadzanie na kolanach i głaskanie po plecach. Potem" z wy­peł­nio­nych po brze­gi śliną ust wy­do­by­wa się: „Ko­cham cię”." Potrafił być łagodny i spokojny, a innym razem władczy i impulsywny. Początkowo chciał zdobyć jej zaufanie i nauczyć jej miłości od podstaw. Opowiadał historie, które miały być tajemnicami. Jednak bardzo szybko się rozkręcał i posuwał do bardziej odważnych czynów, które nie tylko raniły jej ciało, ale również duszę. Przez dwa lata traktował dziewczynkę jak swoją własność, która ma się bezzwłocznie pojawić u niego i być uległą. Anna zamyka się w sobie i opuszcza w nauce. Aż trudno uwierzyć, że nikt, zarówno w szkole, jak i w rodzinie, nie zauważył tych zmian. Z dnia na dzień zaczyna się dusić w tym złym związku, utrzymując wszystko w tajemnicy, zauważając jednocześnie, że jest krzywdzona.

Ta książka, choć bardzo niewielkich rozmiarów, wywołuje ogromne emocje, złość, bezradność, współczucie. Odsłania prawdę i pokazuje krzywdę, jakiej zaznała Anna, a do której nigdy nie powinno dojść. Ukazuje poranioną duszę dziewczynki, która niepotrafiąca sobie poradzić, z krzywdą jakiej doznała, chciała popełnić samobójstwo. Ukazuje, również długi proces wychodzenia z traumy, do jakiej przyczynił się proboszcz. Dobrze, że Anna, spotkała na swojej drodze ludzi, którzy potrafili jej pomóc.

" Nigdy więcej" to powieść o krzywdzie, ale i nadziei, o złym człowieku, ale też o ludziach przynoszących pocieszenie.

Książka przeraża, gdyż jest opowiedziana przez osobę, która doświadczała i to przez lata, wykorzystania przez pedofila. Mocna i prawdziwa.

Anna Zamojska w książce" Nigdy więcej" opisała przerażającą historię, która dotknęła ją i sprawiła, że jej uporządkowany świat czternastoletniej dziewczynki legł w gruzach. Niewinna, z bardzo wierzącej rodziny zaufała bezgranicznie swojemu proboszczowi. Niestety on wykorzystał to zaufanie i zmienił życie Ani w piekło, o którego istnieniu nigdy wcześniej nie wiedziała.

On"...

,,Nigdy więcej’’ Anny Zamojskiej to powieść – pamiętnik, fragmentaryczny spis wspomnień osoby dotkniętej przemocą seksualną ze strony księdza pedofila. Skromna, niejednoznaczna, ubrana w liryczną odsłonę proza, uderza w czytelnika po stokroć. Autorka decyduje się bowiem na specyficzną formę przekazu - pozbawiona reporterskiego wydźwięku, ubrana w mnogość metafor, niedopowiedzeń, przenośni i szeroko pojętej symboliki, nie tyle zaskakuje, co wręcz osacza; zarówno sposobem odmalowania przeżytej traumy, jak jej dosadnym wydźwiękiem. To doświadczenie, obcowanie z niezwykle intymną i szalenie przejmującą ilustracją wewnętrznych przeżyć bohaterki, stawia nas, odbiorców, w poważnej kontrze wobec natłoku trudnych do zdefiniowania emocji.

Rozgrywający się po cichu dramat – dramat ukryty przed spojrzeniem ciekawskich oczu, zakamuflowany pod grubą warstwą pozornej sielskości, codziennej beztroski – wstrząsa i poraża tym mocniej, im bardziej sobie uświadamiamy w jakich okolicznościach przyszło mu się rozgrywać; gdy śledzimy, jak sprawca – osoba duchowna, otoczona bliskością Boga, obdarzona poważaniem oraz zaufaniem zaprzyjaźnionej rodziny – wyciąga rękę w stronę dziecka. I jak wielką wyrządza mu krzywdę.

Historia absolutnie nieprzyswajalna w większych dawkach, niemożliwa do gorączkowego pochłaniania, za to wręcz konieczna w powolnej analizie i konfrontacji. Świadectwo Zamojskiej, tak kameralne, osobiste, a zarazem wymowne - bo utopione po same brzegi w głębokim cierpieniu i równie głębokiej wierze – przygniata ciężarem udręki. Momentami jednak… Budzi pewnego rodzaju podziw: ileż to siły, niezłomności, samozaparcia tkwi w kimś, kto przeżył prawdziwe piekło już tu, na Ziemi.

,,Nigdy więcej’’ Anny Zamojskiej to powieść – pamiętnik, fragmentaryczny spis wspomnień osoby dotkniętej przemocą seksualną ze strony księdza pedofila. Skromna, niejednoznaczna, ubrana w liryczną odsłonę proza, uderza w czytelnika po stokroć. Autorka decyduje się bowiem na specyficzną formę przekazu - pozbawiona reporterskiego wydźwięku, ubrana w mnogość metafor,...

To jedna z niewielu książek, które nie podlegają ocenie gwiazdkowej.
Po prostu nie.

„Nigdy więcej” to książka pełna bezsilności, złości, zwątpienia, rozpaczy ale i radości. I te wszystkie emocje czułam czytając te książkę.

To historia czternastoletniej dziewczyny, która doświadczyła przemocy seksualnej ze strony księdza. Księdza, który był lubiany w okolicy, głosił z ambony słowa o Bożym Miłosierdziu, ale też przez dwa długie lata robił okropne rzeczy.

Ciężko mi pisać tą recenzję, bo to co przeczytałam nie mieści mi się w głowie. Takie rzeczy naprawdę się dzieją i mogą się przytrafić każdemu.

Ania przetrwała. Lata pracy, które włożyła w zapomnienie się opłaciły. Nabrała ponownych chęci do życia, nadziei. Było ciężko. Po takich przeżyciach nigdy nie będzie łatwo. Takie rany nie goją się szybko. Ale była silna, z pomocą innych dała radę.

To trudna książka, nie dla każdego, ale warto podjąć próbę i poznać historie Ani.
Ani, która na początku książki była inna niż jest na końcu.

Jeśli ktoś z was był wykorzystywany seksualnie, upokorzony, manipulowany sięgnijcie po pomoc do specjalisty. Otwórzcie się, wyrzućcie to wszystko z siebie i oczyścicie się z tych wspomnieć. Pozwólcie sobie zapomnieć. Przeczytajcie tę książkę, Anna opowiedziała swoją historie z nadzieją, że jej historia przyniesie otuchę każdemu, kto tego potrzebuje.

Dbajcie o siebie.

To jedna z niewielu książek, które nie podlegają ocenie gwiazdkowej.
Po prostu nie.

„Nigdy więcej” to książka pełna bezsilności, złości, zwątpienia, rozpaczy ale i radości. I te wszystkie emocje czułam czytając te książkę.

To historia czternastoletniej dziewczyny, która doświadczyła przemocy seksualnej ze strony księdza. Księdza, który był lubiany w okolicy, głosił z...

Książka porusza ważny temat. Męczyły mnie jednak ciągłe modlitwy i cytaty z Biblii.

Książka porusza ważny temat. Męczyły mnie jednak ciągłe modlitwy i cytaty z Biblii.

Książka nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Nijaka, nudna - nie budząca emocji, które taka historia powinna budzić. Może napisanie tej książki nie było łatwe i stanowiło pewnego rodzaju terapię dla autorki ale niestety książka bardzo słaba.

Książka nie zrobiła na mnie żadnego wrażenia. Nijaka, nudna - nie budząca emocji, które taka historia powinna budzić. Może napisanie tej książki nie było łatwe i stanowiło pewnego rodzaju terapię dla autorki ale niestety książka bardzo słaba.

„Nigdy więcej” to historia bardzo smutna i bolesna,która zdarzyła się naprawdę i która dotknęła najbardziej niewinną osobę,jakim jest dziecko. To opowieść o prawdziwej krzywdzie i o chęci do życia, a także o wybaczaniu nawet tym, którzy na to nie zasługują. Autorka w tej książce opowiedziała swoją historię, która otwiera oczy na to, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami kościoła i na to, co przeżywa dziecko, które znalazło się w tak strasznej sytuacji. Czytając tę książkę odczuwałam tak ogromną złość i gniew przez wydarzenia i sytuacje, które opisuje autorka, wzbudzało to we mnie tak wiele emocji – najczęściej tych negatywnych. Jest to jedna z tych powieści, która nie wciąga i nie pochłania od pierwszej strony, ale jednocześnie wcale nie musi, bo jej zadaniem jest otworzenie oczu na krzywdę i rzeczywiście ta historia te oczy otwiera. Ta książka ma tak wiele do przekazania czytelnikowi, a jednocześnie forma tego przekazu momentami tak strasznie mnie irytowała, niektóre fragmenty z pamiętnika Ani był tak bardzo przesiąknięte modlitwami i katolickimi cytatami, że czasami były wręcz przytłaczające i zaczynały mi to trochę ciążyć podczas czytania.

„Nigdy więcej” to historia bardzo smutna i bolesna,która zdarzyła się naprawdę i która dotknęła najbardziej niewinną osobę,jakim jest dziecko. To opowieść o prawdziwej krzywdzie i o chęci do życia, a także o wybaczaniu nawet tym, którzy na to nie zasługują. Autorka w tej książce opowiedziała swoją historię, która otwiera oczy na to, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami...