Pomyłka

Marta Kwaśnicka – Pomyłka (2019) (8)

Marta Kwaśnicka – Pomyłka (2019) (8)

Książkę przeczytałem z przyjemnością. Szczególnie podobały mi się rozdziały "Pat" i "Triumf". Pierwszy smakowicie wywoływał atmosferę jakiegoś życia "gdzieś obok" wydarzeń, poczuć się było można jak w angielskiej XIX-wiecznej powieści. Sama zaś przeciągająca się rozgrywka szachowa, jej... nuda, pysznie oddane słowami. Drugi ze wspomnianych rozdziałów będzie mnie jeszcze jakiś czas przyjemnie niepokoił, zachowanie hiszpańskiego twórcy zastanawia, prowokuje od interpretacji! Moją uwagę zdobył także rozdział "Powierzchniówki", gdzie mogłem pośmiać się z siebie sprzed lat, gdy sam roztrząsałem najważniejsze dla człowieka dylematy przy pomocy "Braci Karamazow" Dostojewskiego.

Tyle z wrażeń "na gorąco". Chłodne oko widzi zaś: erudycyjną opowieść (co może czasem zmęczyć),zdolność do barwnych opisów (jak np. porównanie rodzinnej, suto zakrapianej imprezy, do stateczku żeglującego wśród ogarniającej ciemności; czy rozpoczynania nowej lektury do nieśmiałych odwiedzin w czyimś domu),moim zdaniem celną obserwację zachowań i towarzyszących im gestów. No i... nie brak ze strony narratorki autoironii, co często bawi.

Co może drażnić? Wspomniana erudycyjność, skłonność do gnomy, konstruowanie rozdziału wokół tytułowego przedmiotu, osoby, zjawiska, adresu, które stają się metaforą - po kilku rozdział ta klisza może męczyć.

Trudno mi powiedzieć, dla kogo jest to książka. Sam sięgnąłem po nią, bo dostała nagrodę preferującą konwencję realistyczną, byłem ciekaw "co nowego?". Mimo że jestem młodszy od autorki, to problemy przedstawione w "Pomyłce" mam już dawno za sobą, więc główny wątek mnie nie pociągał. Na szczęście nie zabrakło innych zalet, jak np. przywołanie zdań dawnych autorów, do których sam bym nie dotarł - np. "Pokonywanie wątpliwości jest raczej aktem woli niż rozumowaniem." - za które autorce serdecznie dziękuję.

Książkę przeczytałem z przyjemnością. Szczególnie podobały mi się rozdziały "Pat" i "Triumf". Pierwszy smakowicie wywoływał atmosferę jakiegoś życia "gdzieś obok" wydarzeń, poczuć się było można jak w angielskiej XIX-wiecznej powieści. Sama zaś przeciągająca się rozgrywka szachowa, jej... nuda, pysznie oddane słowami. Drugi ze wspomnianych rozdziałów będzie mnie jeszcze...

Książka składająca się za paru opowieści bardzo dobrze oddająca klimat ludzi urodzonych w latach 80/90. Pewne świadectwo pokolenia, z którym łatwo można się zidentyfikować. Polecam.

Książka składająca się za paru opowieści bardzo dobrze oddająca klimat ludzi urodzonych w latach 80/90. Pewne świadectwo pokolenia, z którym łatwo można się zidentyfikować. Polecam.

Wielokrotnie podczas lektury żałowałem, że książka nie została jeszcze przetłumaczona na żaden zachodni język. Oddaje bowiem to, co obcokrajowcom ciężko jest zrozumieć w Polsce. Kwaśnicka trafnie ujęła marzenia, zmagania, rozczarowania, ale też wytrwałość swego pokolenia, a przynajmniej pewnej jego części.
Widzę w tym swoiste credo młodego pokolenia intelektualistów, którzy chcą pojmować swoje życie w konfrontacji z intelektualną spuścizną naszej cywilizacji, chcą myśleć na własny rachunek, czują, że warto to robić.
A przy tym wielki spokój, brak histerii. Bardzo mi się podobał fragment, w którym opisuje powrót wiary. Naturalnie, spokojnie, jakby był to naturalny bieg rzeczy, jeden z etapów dojrzewania.
Zdecydowanie polecam i czekam na kolejne książki Kwaśnickiej.

Wielokrotnie podczas lektury żałowałem, że książka nie została jeszcze przetłumaczona na żaden zachodni język. Oddaje bowiem to, co obcokrajowcom ciężko jest zrozumieć w Polsce. Kwaśnicka trafnie ujęła marzenia, zmagania, rozczarowania, ale też wytrwałość swego pokolenia, a przynajmniej pewnej jego części.
Widzę w tym swoiste credo młodego pokolenia intelektualistów, którzy...