Barbarians at the Wall: The First Nomadic Empire and the Making of China

Kilka słów wstępu nt. autora. Pod koniec lat ‘60 zrobił magisterkę z historii na Oxfordzie, następnie został dziennikarzem. W latach ‘90 doznał objawienia i postanowił powrócić do historii. Wydał przez ten czas wiele książek, które cechowały się skrajnym europocentryzmem i brakiem podstaw wiedzy nt. kultur Dalekiego Wschodu. Jego książka o samurajach to do dziś jedna z gorszych pozycji na ten temat jakie czytałem.
Ta pozycja nie jest pracą naukową. John Man nie prowadzi żadnych badań, jedynie bazując na literaturze wyciąga własne, często bardzo daleko idące wnioski. To bardzo specyficzny styl silący się na naukowy, na przedstawienie wyników własnych badań. Fascynuje się odkryciami zachodniej archeologii jak gdyby były wydarzeniem na miarę lotu w kosmos zupełnie ignorując, że chińscy historycy pisali o tym od stuleci.
Cała praca to skrótowe przebiegnięcie się przez historię stepu(na którym wg autora istnieli tylko jednolici etnicznie Xiongnu). Niestety bez pomysłu na konstrukcję książki. Autor rzuca hasłami, wydarzeniami - raz bardziej, raz mniej istotnymi. Z dużej części z nich nie wynika nic w dalszej części rozdziału czy całej książki. Jest tu mnóstwo cytatów ze źródeł bez jakiegokolwiek komentarza. Pan Man ma też tendencję do przytaczania dość nowych hipotez ze świata nauki, nie sprawdzonych, ale podawanych w sensacyjnym tonie zwiastując przełom za przełomem. Szczytem tego stylu pisania jest fragment poświęcony „Zapiskom historyka” Sima Qian. Man wyciąga daleko idące wnioski, że Sima Qian źle pisał o ludach stepowych, ponieważ był uprzedzony lub mu za to zapłacono. Swoją opinię opiera na pięciu fragmentach(!) krytyk źródła pięciu niesprecyzowanych historyków. Dlatego uważa, że źródło jest niewiarygodne jednocześnie powołując się na nie we wcześniejszych rozdziałach. Jeden z rozdziałów niemal w całości poświęca dawno obalonemu w nauce motywowi „Rzymian w Chinach”, po czym pod koniec rozdziału kwituje to akapitem, ze współcześni historycy jednoznacznie twierdzą, że to mit. Chciałoby się zapytać po co więc poświęcać temu cały rozdział?
Największą głupotą w tej książce jest fiksacja autora nt. zrównywania Hunów i Xiongnu. Powołuje się tu na XVIII-wiecznych oświeceniowych autorów oraz zwariowane analizy porównawcze słów z różnych regionów świata. Przykładowo autor bierze greckie słowo ‘khoinoi’ rzekomo(brak źródła) użyte przez astronoma Klaudiusza Ptolemeusza na opisanie ludu nomadycznego na wschodzie. Według autora brzmi ono podobnie do „hun”(nie, nawet nie przyszło autorowi do głowy zastanowić się czy 1800 lat temu język grecki brzmiał tak samo),a że zbiega to się w czasie z wędrówką Xiongnu 4500km dalej, to na pewno te same ludy. Autor zdaje sobie tez nie zdawać sprawy, że Attyla to imię konkretnej osoby ale w języku gockim. Nie wiem pod wpływem jakich substancji pan Man to pisał ale polecam brać połowę.
To zaskakujące jak człowiek, który podobno całe życie interesuje się tematem ma na jego temat tak znikomą, przesiąkniętą stereotypami wiedzę. Autor nie ma pojęcia o kulturze czy funkcjonowaniu państw stepowych. Nie pojęcia o badaniu przeszłości. Nie wchodzi głęboko w temat, jedynie ślizga się po powierzchni wyciągając nieprawdopodobne wnioski. Ta pozycja znajduje się na cienkiej granicy między pisaniem głupot, a pseudonauką. Unikać tej książki jak ognia.

Kilka słów wstępu nt. autora. Pod koniec lat ‘60 zrobił magisterkę z historii na Oxfordzie, następnie został dziennikarzem. W latach ‘90 doznał objawienia i postanowił powrócić do historii. Wydał przez ten czas wiele książek, które cechowały się skrajnym europocentryzmem i brakiem podstaw wiedzy nt. kultur Dalekiego Wschodu. Jego książka o samurajach to do dziś jedna z...