Duże rozczarowanie po Sztajerze. Ot takie sobie wymyślone postacie i ich historię.

Duże rozczarowanie po Sztajerze. Ot takie sobie wymyślone postacie i ich historię.

Początek obiecujący, ale im dalej tym słabiej. Dodatkowo w moim wydaniu było sporo błędów 🙈 może kiedyś sięgnę po kolejny tom, ale raczej nie prędko.

Początek obiecujący, ale im dalej tym słabiej. Dodatkowo w moim wydaniu było sporo błędów 🙈 może kiedyś sięgnę po kolejny tom, ale raczej nie prędko.

Książka z początku mnie wciągnęła, choć nie porwała. Nie minęła połowa, a niestety zdążyłem stracić nią zainteresowanie.
Świetny klimat, na prawdę go czuć, za co należą się brawa. Opisy bogatej natury, zwyczaje, pięknie działają na wyobraźnię. Aż chciałoby się wskoczyć i spędzić dzień na tak nietkniętym łonie natury. Ale chyba na tym się kończy. Nowoczesne przekleństwa w starodawnych dialogach, płascy bohaterowie... Nie zależało mi na żadnej z postaci, a przyczyną tego była między innymi poszatkowana na kawałeczki (nie rozdziały) fabuła- takie skakanie z fragmentu na fragment zdecydowanie nie przysłużyło się opowieści. Czekałem na jakiś punkt kulminacyjny tej historii, ale była tak rozciągnięta, że albo gdzieś zginął i nie wybrzmiał, albo po prostu go zabrakło; o tym wie już tylko autor, we własnej osobie.
Samo wydanie kipi błędami, które powinny zostać wyeliminowane na etapie edycji tekstu. Nie jest to szczególnie uciążliwe, ale w pewnym momencie zaczyna po prostu przeszkadzać w czytaniu.
Podsumowując: szkoda. Był potencjał.

Książka z początku mnie wciągnęła, choć nie porwała. Nie minęła połowa, a niestety zdążyłem stracić nią zainteresowanie.
Świetny klimat, na prawdę go czuć, za co należą się brawa. Opisy bogatej natury, zwyczaje, pięknie działają na wyobraźnię. Aż chciałoby się wskoczyć i spędzić dzień na tak nietkniętym łonie natury. Ale chyba na tym się kończy. Nowoczesne przekleństwa w...

Bardzo angażująca, ciekawie napisana opowieść.

Bardzo angażująca, ciekawie napisana opowieść.

relacja jakośc/rozgłos - bdb :)

jedna z bardziej niedocenianych książek z gatunku historii fabularyzowanej. Jest tutaj wszystko co najważniejsze: pełnokrwiste postacie, sensownie zawiązane i rozwinięte wątki, wiarygodne tło historyczne.

Foryś, siadając do pisania zrobił niezłą kwerendę. To na co jestem mocno wyczulony to pudrowanie braków warsztatu wulgaryzmami, niepotrzebną brutalnością (nieuzasadnioną względami fabularnymi) ahistorycznymi wtrętami, które rujnują świat przedstawiony.
Foryś nie tylko się tego ustrzegł, ale stworzył dość oryginalne universum (wiadomo, prochu na nowo nie odkrył) z dodatkiem swoich geopolitycznych przemyśleń. Byłem (jestem -bo kolejne części są jeszcze lepsze) szczerze zaskoczony, że tak solidny kawałek literatury rozrywkowej został kompletnie przemilczany.

Ostatnio, równie zaskoczony byłem (im plus) przy II tomie sagi Rafała Dębskiego "Jadowity miecz". Zdecydowanie to nie ten segment, ale paralela uzasadniona.

relacja jakośc/rozgłos - bdb :)

jedna z bardziej niedocenianych książek z gatunku historii fabularyzowanej. Jest tutaj wszystko co najważniejsze: pełnokrwiste postacie, sensownie zawiązane i rozwinięte wątki, wiarygodne tło historyczne.

Foryś, siadając do pisania zrobił niezłą kwerendę. To na co jestem mocno wyczulony to pudrowanie braków warsztatu wulgaryzmami,...

Przeczytałam jakieś 60% i nie.... dalej czytać nie będę. Ani tego toku, ani kolejnego. Niby lubię takie klimaty i powieści historyczne, ale niechlujstwo tej książki (błędy ortograficzne i interpunkcyjne!) działa na mnie zniechęcająco. Do tego rażą mnie wulgaryzmy. Rozumiem, że ludzie wtedy też potrafili kląć jak się zdenerwowali, ale raczej nie używali takich przekleństw jak obecne. do tego kompletnie nie rozumiem po co wplatać współczesne wulgaryzmy w opis akcji (zdania typu: skur**el spojrzał na niego; gó**o go to obchodziło). Pierwszego tomu nie doczytałam, a dalszych nawet nie zacznę.

Przeczytałam jakieś 60% i nie.... dalej czytać nie będę. Ani tego toku, ani kolejnego. Niby lubię takie klimaty i powieści historyczne, ale niechlujstwo tej książki (błędy ortograficzne i interpunkcyjne!) działa na mnie zniechęcająco. Do tego rażą mnie wulgaryzmy. Rozumiem, że ludzie wtedy też potrafili kląć jak się zdenerwowali, ale raczej nie używali takich przekleństw...

Autor metodycznie aplikuje cynizm postaciom z każdej grupy etnicznej oraz z każdej warstwy społecznej (zwłaszcza z wyższych klas politycznych i religijnych) aby uniknąć posmaku lukrowanej propagandy historycznej (serwowanej np. przez patriotów i kronikarzy frakcji mocno spragnionych władzy). Chociaż nie wiem jak jest w kolejnych tomach, to efekt końcowy pierwszej części (pomimo zastosowania współczesnego języka) jest jakby trochę bardziej wiarygodny w porównaniu ze sposobem przekazu historii np. przez Sienkiewicza. Myślę, że w rzeczywistości, prawdopodobnie nie wszystkie postacie historyczne, drapieżnie opisane przez Forysia, były aż tak bardzo cyniczne (oraz nie wszystkie z tych paskudniejszych sytuacji były aż tak bardzo mroczno-obleśno-wulgarne) nawet jak na standardy średniowiecza. Dużo też zależy od tego na jakich aspektach i detalach obserwator najczęściej się koncentruje.

Dobrze, że autor zauważył że ówczesna przyroda była znacznie bardziej różnorodna i czerstwa (krzepka) w porównaniu do obecnej. Ludzi było mniej i siłą rzeczy nie oddziaływali tak znacząco na naturę (to natura bardziej oddziaływała na ludzi). Lasy były większe, bogatsze gatunkowo, gęstsze, wilgotniejsze, z długowiecznymi drzewami, z grubymi pniami. Lasy odporniejsze na pożary, korniki i wirusy. Rzeki i jeziora były czystsze. Pogoda była bardziej przewidywalna (statystycznie w skali roku). Taka przyroda znacznie sprawniej regeneruje siły fizyczne i psychiczne po traumatycznych wydarzeniach lub po kontakcie z zanieczyszczeniami przemysłowymi.

Autor metodycznie aplikuje cynizm postaciom z każdej grupy etnicznej oraz z każdej warstwy społecznej (zwłaszcza z wyższych klas politycznych i religijnych) aby uniknąć posmaku lukrowanej propagandy historycznej (serwowanej np. przez patriotów i kronikarzy frakcji mocno spragnionych władzy). Chociaż nie wiem jak jest w kolejnych tomach, to efekt końcowy pierwszej części...

Sama książka bardzo przeciętna, a rażące błędy ortograficzne ("tępo" zamiast "tempo", "ukażą" zamiast "ukarzą") dodatkowo obniżają ocenę;

Sama książka bardzo przeciętna, a rażące błędy ortograficzne ("tępo" zamiast "tempo", "ukażą" zamiast "ukarzą") dodatkowo obniżają ocenę;

Znajdą się tutaj fani średniowiecza, słowiańskości i walk na śmierć i życie?
Jeśli tak to zachęcam was do przeczytania pierwszego tomu "Słowianie" autorstwa Robert Foryś.
Autor wprowadza nas w życie i opisy za czasów Panowania książąt, okiem Jormira Pomroka.
Wałki na śmierć i życie tutaj to podstawa. Zdrady żon, pobratymców czy nawet synów również.
Język jakim jest napisana książka to ten który obowiązywał w latach 900. Słowa które nie są nam znane w teraźniejszości.
Udana przygoda po krajach Polski, które były jeszcze podzielone na podgrodzia, królestwa czy też zwykłe wsie.
Każdy bohater tej książki dodaje jej dreszczyku emocji, siły, wytrwałości, męstwa oraz chęci zdobycia poparcia przez ludzi wokoło których się pojawiają i z kim walczą.
Jormir Pomrok to postać haryzmatyczna, silna i zwarta zawsze do walki przy boku swojego przyjaciela Mieszka.
Zdecydowanie książka dla czytelników, którzy odnajdują się w czytaniu książek w których występują również bogowie. Nie tylko Bóg chrześcijan ale również i bogowie pogańscy.
Związki Polan z duńskimi kobietami nie są tutaj też obce. Siła z jaką Duńczycy i Polanie połączyli się wiele razy pomogła wygrać walkę o tron i ochronić dany gród, a najbardziej gród Siemomysła,jednego z najważniejszych książąt w tej książce.
Przede mną jeszcze do przeczytania dwa tomy serii.

Znajdą się tutaj fani średniowiecza, słowiańskości i walk na śmierć i życie?
Jeśli tak to zachęcam was do przeczytania pierwszego tomu "Słowianie" autorstwa Robert Foryś.
Autor wprowadza nas w życie i opisy za czasów Panowania książąt, okiem Jormira Pomroka.
Wałki na śmierć i życie tutaj to podstawa. Zdrady żon, pobratymców czy nawet synów również.
Język jakim jest...

Lubię autora. Podobał mi się "Gambit hetmański". Tutaj jesteśmy dużo wcześniej, bo w X wieku. Lubię powieści historyczne. Dobrze się czytało. Dużo się dzieje, choć wiemy jaki będzie koniec. Ma na imię Mieszko.

Lubię autora. Podobał mi się "Gambit hetmański". Tutaj jesteśmy dużo wcześniej, bo w X wieku. Lubię powieści historyczne. Dobrze się czytało. Dużo się dzieje, choć wiemy jaki będzie koniec. Ma na imię Mieszko.