Przerwa

Historia kobiet i o kobietach, o rodzinie, miłości, ciekawie i niebanalnie rozpisana na wiele głosów, narracyjnie robi się z tego patchwork, ale udany. Jest to też historia o przemocy i okrucieństwie, o prześladowanych mniejszościach etnicznych, a mimo to, mimo cięzkiej tematyki daje wiele nadziei i światła. Dobry, interesujący debiut.

Historia kobiet i o kobietach, o rodzinie, miłości, ciekawie i niebanalnie rozpisana na wiele głosów, narracyjnie robi się z tego patchwork, ale udany. Jest to też historia o przemocy i okrucieństwie, o prześladowanych mniejszościach etnicznych, a mimo to, mimo cięzkiej tematyki daje wiele nadziei i światła. Dobry, interesujący debiut.

Książka zbudowana jest niczym thriller, choć nim nie jest. Pokazuje problemy kobiet w małej społeczności, w której wykluczenia i przemoc warunkują metyskie pochodzenie i niski status ekonomiczny. Te kobiety w grupie rodzinnej, w dwóch znaczeniach siostrzanej, mają ogromną siłę, ale również kumulują ogrom przeżywanego wraz z dorastaniem cierpienia. Wielość perspektyw, ale wszystkie się łączą w spójną całość. Bardzo we mnie siedzi ta opowieść.

Książka zbudowana jest niczym thriller, choć nim nie jest. Pokazuje problemy kobiet w małej społeczności, w której wykluczenia i przemoc warunkują metyskie pochodzenie i niski status ekonomiczny. Te kobiety w grupie rodzinnej, w dwóch znaczeniach siostrzanej, mają ogromną siłę, ale również kumulują ogrom przeżywanego wraz z dorastaniem cierpienia. Wielość perspektyw, ale...

Nie jest to najgorsza książka, którą czytałam, ale zmieści się w pierwszej setce.
Potwornie się wynudzilam.
Język dość ubogi, powtarzalne frazy, krótkie zdania na poziomie szkoły podstawowej, nudne, papierowe postacie, zlewające się w jedną osobę - to wszystko sprawia mękę czytelniczą.
Autorka nie ma pojęcia, co sie dzieje w głowie zgwałconej kobiety, więc nawet tu poległa całkowicie.
Ogólny wydźwięk - ludność rdzenna Kanady to ludzie z marginesu społecznego, należą do gangów, ćpunów, przestępców lub frajerów.

Żałosne.

Nie jest to najgorsza książka, którą czytałam, ale zmieści się w pierwszej setce.
Potwornie się wynudzilam.
Język dość ubogi, powtarzalne frazy, krótkie zdania na poziomie szkoły podstawowej, nudne, papierowe postacie, zlewające się w jedną osobę - to wszystko sprawia mękę czytelniczą.
Autorka nie ma pojęcia, co sie dzieje w głowie zgwałconej kobiety, więc nawet tu...

Ciężka atmosfera zawisa nad Przerwą.

Mała społeczność.
Rodzina.
Kobiety.
Przestępstwo.

Czytając kolejne rozdziały ,,Przerwy", oddech staje się ciężki.

Poszczególne słowa są jak więzy, które łączą wielopokoleniową rodzinę. Prowadzą wolno do sedna historii, która zakłóca spokój lokalnej społeczności.

Przestępstwo, którego się dokonano zostawia w wielu osobach swoje piętno. Z różnych względów. Wstrząsnęło mną, jak zostało to opisane, a także jak ciężkie do wyobrażenia jest, że mogłoby to spotkać kobietę tutaj, w rzeczywistości.

To książka, która poruszyła ważne tematy. Choć zawiodłam się na końcówce i szybkim urwaniu paru wątków w środku, chciałam tę książkę czytać jak najwolniej. Właśnie tak. Wiedziałam, że nie bez powodu jest tyle perspektyw i bohaterek, ale bałam się gdzie mnie to zaprowadzi. Do kogo i dlaczego. Zarazem chciałam po prostu się odnaleźć w jej zawiłości.

Poznając tę historię, towarzyszyły mi tylko jedne odczucia.

Niepokój. Ciekawość. Zmartwienie.

A także poczucie bycia częścią ich małego świata, gdzie rdzenni Kanadyjczycy toczą swoje pozornie spokojne życie. Pozornie. Czułam bez przerwy to, jak gęsta jest atmosfera i jak wszystko narasta w swoim tempie.

To historia o kobietach, rodzinnych więzach i sile, która to ze sobą spaja.

Ciężka atmosfera zawisa nad Przerwą.

Mała społeczność.
Rodzina.
Kobiety.
Przestępstwo.

Czytając kolejne rozdziały ,,Przerwy", oddech staje się ciężki.

Poszczególne słowa są jak więzy, które łączą wielopokoleniową rodzinę. Prowadzą wolno do sedna historii, która zakłóca spokój lokalnej społeczności.

Przestępstwo, którego się dokonano zostawia w wielu osobach swoje...

„Liczy się tylko dziecko. Dziwne jest to, że kiedyś każdy był dzieckiem. A czasami nawet dorośli są ciągle dziećmi”.

Ciężka, trudna, a jednocześnie bardzo autentyczna i fascynująca, zwłaszcza kiedy odsłaniają się kolejne warstwy powiązań i przestajemy widzieć czarno-białą relację oprawca-ofiara i widać, że to wszystko w dalszym ciągu nie jest takie proste, a spirale przemocy zataczają coraz to i nowe koła.

Historia przedstawiona w „Przerwie” pokazuje prawidłowość dotyczącą losu młodych dziewczyn w tej kanadyjskiej społeczności. Wygląda to tak, że od tego losu nie można uciec i przypada on w udziale tym kobietom, które w losowaniu życia wyciągnęły czarną kulę. I naprawdę ciężko jest się temu ślepemu losowi wymknąć.

Akcja toczy się powoli, co nie znaczy, że nie jesteśmy ciekawi, jak to się w końcu wszystko rozegrało (ja na pewno byłam). Czasami natomiast w zasadzie stoi w miejscu, kiedy postacie chodzą z kąta w kąt, próbując znaleźć sobie jakieś miejsce albo wykonują rutynowe czynności takie jak palenie papierosa, picie kawy, czy przygotowanie posiłku szukając jakiegoś ukojenia i sensu w dalszym życiu. Ogółem jednak moim zdaniem wszystkie wątki ładnie podopinane, jest czas na zadumę i skupienie się na tym, co ważne, czyli dalej toczącym się życiu, a nie tylko rozwiązaniu zagadki. Podoba mi się też ciekawy zabieg opisywania tych samych osób przez innych członków rodziny lub znajomych, co nadaje bohaterom większej głębi i trójwymiarowości.

Kawał dobrej, aczkolwiek niełatwej literatury.

„Liczy się tylko dziecko. Dziwne jest to, że kiedyś każdy był dzieckiem. A czasami nawet dorośli są ciągle dziećmi”.

Ciężka, trudna, a jednocześnie bardzo autentyczna i fascynująca, zwłaszcza kiedy odsłaniają się kolejne warstwy powiązań i przestajemy widzieć czarno-białą relację oprawca-ofiara i widać, że to wszystko w dalszym ciągu nie jest takie proste, a spirale...

etysi Aborygeni, rdzenni mieszkańcy czarnego Ladu wszyscy doświadczyli zinstytucjonalizowanej przemocy ze strony białych. Wiekami podporządkowani wymysłom najeżdżcow i kolonizatorów. Metyska Stella mieszka w Przerwie, oddzielonej od McPhillips street. Kiedys należała do elektrowni, wyznacza przynleżnośc do etnicznj mniejszosci. Stell auważa coś,co może być aktem przemocy, zawiadamia s=więc wąłdze. Jak w korowodzie Schnizlera przesuwa się nam kilkanaście oderwanych od siebie kobiecych historii. w iare czytaia odsłąnia się sić powiązań miezy dziewcztami i kobietami, ależności, we wszystkich losach wspólne jest doświa///dczenie bólu cierpienia i rónych przejawów

etysi Aborygeni, rdzenni mieszkańcy czarnego Ladu wszyscy doświadczyli zinstytucjonalizowanej przemocy ze strony białych. Wiekami podporządkowani wymysłom najeżdżcow i kolonizatorów. Metyska Stella mieszka w Przerwie, oddzielonej od McPhillips street. Kiedys należała do elektrowni, wyznacza przynleżnośc do etnicznj mniejszosci. Stell auważa coś,co może być aktem przemocy,...

Ta książka bardzo boli. Strasznie dużo bólu od wszystkich bohaterów. Ich życie jest tak strasznie trudne, bolesne. Są tak poturbowani. Tacy samotni, zagubieni. Ale to wciąż jest życie. Autorka tak dobrze oddała, czym jest życie. Zakończenie pełne znaczeń i głębi. Smutne, ale dające nadzieję. Rozgrzewające po całym tym zimnie.

Pomijając uniwersalizm tej historii, bo niestety wielu ludzi na Ziemi żyje tak jak bohaterowie tej powieści, strasznie odczułam ból współczesnych Indian. To, co przeszli, przecież tak niedawno temu, i to, co nadal przechodzą - ignorancja, porzucenie, rasizm, pogarda, utrata rodowitej ziemi jest niesamowicie mocno odczuwane we współczesnej literaturze indiańskiej. "Przerwa", "Gdzie indziej", czy "Leki na miłość"... te książki - życia ludzi w nich opisanych - tak strasznie bolą. A jednak uważam, że warto je czytać. Mam nadzieję, że kiedyś ci ludzie się podniosą, ukoją swój ból i odnajdą spokój, nie tracąc przy tym swojej duchowości i kultury.

Ta książka bardzo boli. Strasznie dużo bólu od wszystkich bohaterów. Ich życie jest tak strasznie trudne, bolesne. Są tak poturbowani. Tacy samotni, zagubieni. Ale to wciąż jest życie. Autorka tak dobrze oddała, czym jest życie. Zakończenie pełne znaczeń i głębi. Smutne, ale dające nadzieję. Rozgrzewające po całym tym zimnie.

Pomijając uniwersalizm tej historii, bo...

Okrutna krzywda i moc rodzinnych relacji - dla mnie bardzo poruszająca mieszanka.

Okrutna krzywda i moc rodzinnych relacji - dla mnie bardzo poruszająca mieszanka.

Niewyobrażalny ból, smutek i cierpienie wylewają się z każdej strony tej powieści. Niesamowicie mocna literatura!

Niewyobrażalny ból, smutek i cierpienie wylewają się z każdej strony tej powieści. Niesamowicie mocna literatura!

Poruszająca powieść. Momentami wstrząsająca. Polecam

Poruszająca powieść. Momentami wstrząsająca. Polecam