Tarcza Szerni

Ciężka, wymagająca, skomplikowana, moralnie brudna i szara. Nie zostawiająca suchej nitki na niczym i na nikim.
I choć pisało mi się o niej ciężko, to... zachęcam do kliknięcia, by się przekonać, jakie mam wnioski!
https://kaginbooks.blogspot.com/2024/05/282024-248-feliks-w-kres-tarcza-szerni.html

Ciężka, wymagająca, skomplikowana, moralnie brudna i szara. Nie zostawiająca suchej nitki na niczym i na nikim.
I choć pisało mi się o niej ciężko, to... zachęcam do kliknięcia, by się przekonać, jakie mam wnioski!
https://kaginbooks.blogspot.com/2024/05/282024-248-feliks-w-kres-tarcza-szerni.html

storytel

storytel

Wojny pasm ze wstęgami ciąg dalszy, a co za tym idzie ich reprezentacji w Szererze również.

Dawna legenda, o której pamiętają nieliczni ciągnie się dalej. Rubin dąży do starcia z Ferenem, a Przyjęci, którzy wreszcie mogą spokojnie korzystać z mocy Szerni nie bojąc się odrzucenia, starają się ten Rubin zamordować. Jak nie w ten sposób to w inny.

Dartan nawiedzają bardzo ciekawe wydarzenia…

Cokolwiek bym nie chciał napisać o tej książce wiąże się to ze spoilerem :) Najważniejsze, że trzyma poziom i kilka wątków znajduje swój koniec. Powstają nowe wątki, postacie się mieszają, a akcja trwa. Ciekaw jestem kolejnego tomu.

Wojny pasm ze wstęgami ciąg dalszy, a co za tym idzie ich reprezentacji w Szererze również.

Dawna legenda, o której pamiętają nieliczni ciągnie się dalej. Rubin dąży do starcia z Ferenem, a Przyjęci, którzy wreszcie mogą spokojnie korzystać z mocy Szerni nie bojąc się odrzucenia, starają się ten Rubin zamordować. Jak nie w ten sposób to w inny.

Dartan nawiedzają bardzo...

Czytałam tę książkę z bardzo długimi przerwami. Bohaterowie, jak zwykle, antypatyczni. Mniej Ezenki, więc nie denerwowała aż tak bardzo, za to piracka księżniczka nadrabiała z nawiązką. A gdy pojawiła się sympatyczna postać trzecioplanowa, to oczywiście ktoś musiał złamać jej rękę i jeszcze ustami różnych postaci tłumaczono, że to nie wina napastnika... W ogóle moralność, przepraszam "moralność" serwowana w całej serii jest tak daleka od mojego rozumienia tego pojęcia, jak to tylko możliwe. Ale jakoś to czytam dalej. Dlaczego? Bo jest to cykl napisany pięknym językiem i szczery, prawdziwie odautorski, co dziś zdarza się rzadziej, bo jednak część autorów zaczęła pisać pod publiczkę i według schematów.

Czytałam tę książkę z bardzo długimi przerwami. Bohaterowie, jak zwykle, antypatyczni. Mniej Ezenki, więc nie denerwowała aż tak bardzo, za to piracka księżniczka nadrabiała z nawiązką. A gdy pojawiła się sympatyczna postać trzecioplanowa, to oczywiście ktoś musiał złamać jej rękę i jeszcze ustami różnych postaci tłumaczono, że to nie wina napastnika... W ogóle moralność,...

Przez wiele lat "Tarcza Szerni" była ostatnią książką z serii - raczej nudnawą, trochę rozczarowującą, zbyt nijaką na dobry finał. Oczywiście finałem nie miała wcale być, Kres planował kontynuacje, ale zatrzymała go blokada twórcza. "Tarcza" jest bardzo podobna do poprzedniczek, ale brakuje jej odrobinę narracyjnego bałaganu i nieprzewidywalnych zwrotów akcji, które sprawiały, że cykl Kresa w ogóle mnie wciągnął. Jego brak poszanowania dla klasycznych zasad konstruowania fabuły wciąż jest wyczuwalny: przez większość książki nie byłem nawet w stanie podsumować rozgrywających się wydarzeń, a spamiętanie mglistych motywacji postaci już w ogóle przekraczało moje zdolności. Ale ponieważ akcja toczyła się ślamazarnie, nigdy nie czułem się zaskoczony ani ubawiony. Być może najsłabsza książka Kresa, jaką dotąd czytałem.

Przez wiele lat "Tarcza Szerni" była ostatnią książką z serii - raczej nudnawą, trochę rozczarowującą, zbyt nijaką na dobry finał. Oczywiście finałem nie miała wcale być, Kres planował kontynuacje, ale zatrzymała go blokada twórcza. "Tarcza" jest bardzo podobna do poprzedniczek, ale brakuje jej odrobinę narracyjnego bałaganu i nieprzewidywalnych zwrotów akcji, które...

Z zapałem śledziłam losy Ridarety - Riolaty. Smuci mnie to, co się z nią stało, choć trochę miałam już dość trochę tej bohaterki. Przejadła mi się po prostu. Było kilka ciekawych wątków, ale ogólnie podobała mi się ciut mniej niż poprzednie tomy.

Z zapałem śledziłam losy Ridarety - Riolaty. Smuci mnie to, co się z nią stało, choć trochę miałam już dość trochę tej bohaterki. Przejadła mi się po prostu. Było kilka ciekawych wątków, ale ogólnie podobała mi się ciut mniej niż poprzednie tomy.

Jedna z lepszych części Ksiągi Całości.
Po raz kolejny mogę się zachwycać jak przemyślanie i inteligentnie jest ta saga napisana. Aż brak słów na temat kunsztu pana Kresa.
Znajdziemy tu wszystko co najlepsze w Księdze Całości, może akurat w tej części mało jest walk jako takich, ale same turbulencje w jakie wpadają nasi bohaterowie potrafią niesamowicie wciągnąć. Charaktety bohaterów to majstersztyk. Dialogi, intrygi polityczne - coś wspaniałego. Możemy na przestrzeni książki się śmiać, płakać, ale na pewno nie nudzić.

Jedna z lepszych części Ksiągi Całości.
Po raz kolejny mogę się zachwycać jak przemyślanie i inteligentnie jest ta saga napisana. Aż brak słów na temat kunsztu pana Kresa.
Znajdziemy tu wszystko co najlepsze w Księdze Całości, może akurat w tej części mało jest walk jako takich, ale same turbulencje w jakie wpadają nasi bohaterowie potrafią niesamowicie wciągnąć....

Szósta odsłona Księgi Całości Feliksa W. Kresa jako fajny przerywnik od pędzącej do przodu akcji, który pozwala zagłębić się lepiej w stworzony przez autora świat, zaskoczyła mnie po całości. Jednocześnie natchnęła do sięgnięcia po siódmą część cyklu pod tytułem Tarcza Szerni.

Szerń się rozpada.
"A wraz z nią – cały świat, którego strzegła.
Upadają Pasma, Porzucone Przedmioty tracą swoje właściwości, wielkie fale niszczą całe miasta. A Przyjęci dyskutują o naturze wszechrzeczy, zastanawiając się, czy mają prawo zrobić cokolwiek, by ratować Szerer przed zagładą. Znalazłszy winnego (a właściwie winną),z determinacją godną wcześniejszej bezwolności, ruszają po jej głowę. Wszak czymże jest jedna śmierć wobec milionów ocalonych istnień?!

A może jednak jest zbrodnią, taką samą jak wszystkie inne?"

Klamra się spina …
Choć odsłona bardzo mi się podobała, to jednak wciąż gdzieś z tyłu głowy kołacze mi się myśl, że ta historia rozłaziła się lekko na szwach, ale za to czuć było, że wszystko zaczyna się spinać jedną wielką klamrą.

Klamrą, w której pierwsze skrzypce Ridareta. Kobitka, do której nie pałałam sympatią, ale po tym odcinku, moje zdanie o niej zostało lekko zmodyfikowane.

Wszystko przez to, że jej nieustanna walka z rubinem, postawiła ją w roli heroski o ponadprzeciętnej psychice, która robi wszystko, żeby nie zwariować, a przy tym ma moc utrzymania przy sobie wiernych ludzi.

Poza Ridi, której postać napisana jest przepysznie, w tomie znajdziemy tu też Raladana, który dzięki przybranej córce nie ma łatwego życia, a jego procesy decyzyjne związane z jej osobą można opisać statusem „to skomplikowane”. Pojawiają się Gothan oraz Kesa, ze swoim ważnym zadaniem. Jest gdzieś po drodze Kitara, który straci głowę dla Ridi, Ezena, Anessa i Hayna.

Ten przepych ważnych bohaterów powoduje sporo zamieszania, ogrom niespodziewanych zwrotów akcji i decyzji podejmowanych „na ostrzu noża”.

Jednym słowem jest moc napędzana ludzkimi żądzami, pełna zwrotów akcji i walki dobra ze złem. Dlatego już nie mogę doczekać się sięgnięcia po kolejny tom Księgi całości Feliksa W. Kresa, a z czystym sumieniem mogę napisać, że Tarcza Szerni tylko utwierdziła mnie w przekonaniu, iż ten cykl, jednym z najlepszych polskich fantasty jest.

Gorąco polecam!
https://unserious.pl/2022/12/tarcza-szerni/

Szósta odsłona Księgi Całości Feliksa W. Kresa jako fajny przerywnik od pędzącej do przodu akcji, który pozwala zagłębić się lepiej w stworzony przez autora świat, zaskoczyła mnie po całości. Jednocześnie natchnęła do sięgnięcia po siódmą część cyklu pod tytułem Tarcza Szerni.

Szerń się rozpada.
"A wraz z nią – cały świat, którego strzegła.
Upadają Pasma, Porzucone...

„Tarcza Szerni” została moim ulubionym tomem Księgi Całości. Dla wielu przegadana, dla mnie pełna nostalgii, brutalności i wątków zebranych z kilku tomów i połączonych w całość. Feliks Kres spina klamrą historię bohaterów, których znamy już z poprzednich odsłon cyklu. Ridareta, będąca chyba najbardziej znienawidzoną przez czytelników postacią, wreszcie pokazuje swoją nieustanną walkę z rubinem. Szalona Ridi jest postacią tragiczną, pełną swoich własnych demonów. Musi na co dzień mierzyć się ze światem zewnętrznym, który nie rozumie jej skomplikowanej natury. Wydaje mi się, że nawet największy przeciwnik tej postaci, znajdzie dla niej w tym tomie, choć odrobinę zrozumienia. Niezwykle podoba mi się relacja Ridi z jej załogą, która jest dla kobiety ogromnym wsparciem.

Wreszcie byłam w stanie posklejać w całość elementy, które w poprzednich tomach były tylko trudnymi do zrozumienia, intrygującymi strzępami informacji. Z każdym kolejnym tomem, świat stworzony przez Kresa staje się coraz bardziej zrozumiały, choć wciąż niezwykle skomplikowany. „Tarcza Szerni” pełna jest filozoficznych rozważań Przyjętych, które jednocześnie przynoszą odpowiedzi na wiele pytań, ale również powodują coraz więcej niejasności. Bardzo ucieszył mnie w tym tomie powrót Gotaha oraz Kesy, owo małżeństwo ma w nim niezwykle istotne znaczenie.

Przywykłam już do stylu autora, który nigdy nie pisał książek łatwych i przyjemnych. Lektura wymaga sporego skupienia i muszę przyznać, że aby zrozumieć cały cykl w stu procentach będę musiała przeczytać go przynajmniej jeszcze raz od deski do deski. Nie ukrywam, że ten tom mógłby być odrobinę krótszy i nic by on na tym nie stracił. Rozumiem jednak miłość Kresa do rozbuchanych i rozbudowanych opowieści, dlatego nie mogę mieć mu tego za złe.

„Tarcza Szerni” została moim ulubionym tomem Księgi Całości. Dla wielu przegadana, dla mnie pełna nostalgii, brutalności i wątków zebranych z kilku tomów i połączonych w całość. Feliks Kres spina klamrą historię bohaterów, których znamy już z poprzednich odsłon cyklu. Ridareta, będąca chyba najbardziej znienawidzoną przez czytelników postacią, wreszcie pokazuje swoją...

"Tarcza Szerni" to zdecydowanie najcięższa (i nie chodzi tu o jej grubość, choć jej dosyć pokaźna) powieść z cyklu "Księga Całości" do zrecenzowania.

Szerń upada, świat szaleje, a Feliks W. Kres splata wszystkie sznurki, które stworzył w swoich poprzednich dziełach. W "Tarczy Szerni" pojawia się wiele postaci znanych nam już z wcześniejszych części serii. Dzięki temu autor w pełni może skupić się na fabule, bez wprowadzania wielu nowych postaci, choć i takie się pojawiają. Dlatego też fabuła, odgrywa tutaj najważniejszą rolę, zarówno pozytywną, jak i tę negatywną. Z jednej strony, całość jest wciągająca i choć początkowo ciężko było mi się zabrać za tę powieść (chyba z tego względu, że już dawno czytałem książkę o tej objętości) to po około trzech dniach wciągnąłem się już dosyć mocno. Czytałem, czytałem i czytałem, myśląc: okej, ciekawe, przyjemnie się to czyta, zakończenie mi się podobało, tylko już na sam koniec stwierdziłem, że spokojnie możnaby to skrócić o około 200-300 stron.

Podsumowując, książkę polecam, jednak uaazam ją za najsłabszy tom, ponieważ jest nieco przekombinowana. Feliks W. Kres splatając sznurki z wątkami bohaterów, chyba nieco się poplątał.

"Tarcza Szerni" to zdecydowanie najcięższa (i nie chodzi tu o jej grubość, choć jej dosyć pokaźna) powieść z cyklu "Księga Całości" do zrecenzowania.

Szerń upada, świat szaleje, a Feliks W. Kres splata wszystkie sznurki, które stworzył w swoich poprzednich dziełach. W "Tarczy Szerni" pojawia się wiele postaci znanych nam już z wcześniejszych części serii. Dzięki temu autor...