Burka miłości

Dawno się tak nie męczyłam żeby dotrwać do końca. Historia miała potencjał, ale moim zdaniem nie został wykorzystany.

Dawno się tak nie męczyłam żeby dotrwać do końca. Historia miała potencjał, ale moim zdaniem nie został wykorzystany.

Przeraża sama historia, jak i naiwność bohaterki w niektórych momentach, ale czyta się szybko i z ciekawością (głównie ciekawością na jaki jeszcze pomysł wpadnie Maria, żeby skomplikować swoje życie). Na pewno nie jest to literatura najwyższych lotów, ale byłam ciekawa książki ze względu na to, że jest oparta na faktach.

Przeraża sama historia, jak i naiwność bohaterki w niektórych momentach, ale czyta się szybko i z ciekawością (głównie ciekawością na jaki jeszcze pomysł wpadnie Maria, żeby skomplikować swoje życie). Na pewno nie jest to literatura najwyższych lotów, ale byłam ciekawa książki ze względu na to, że jest oparta na faktach.

Po części jestem w stanie zrozumieć bohaterkę w pewnych kwestiach, ale nie zmienia to faktu, że była bardzo lekkomyślna 🤷‍♀️
Zakończenie chyba było pisane na kolanie, szkoda.

Po części jestem w stanie zrozumieć bohaterkę w pewnych kwestiach, ale nie zmienia to faktu, że była bardzo lekkomyślna 🤷‍♀️
Zakończenie chyba było pisane na kolanie, szkoda.

Czytałam tę książkę w sumie dwa razy i dwa razy mnie zachwyciła. Mam naprawdę sentyment.

Czytałam tę książkę w sumie dwa razy i dwa razy mnie zachwyciła. Mam naprawdę sentyment.

Nie dam rady przez nią przebrnąć....szkoda czasu, przecież tyle książek czeka w kolejce. Porzuciłam ją na 89 stronie.

Powieść naiwna, pełna nieścisłości w fabule, dosyć "płaska" i przez to wszystko strasznie irytująca. Lekkomyślność, czy raczej głupota głównej bohaterki poraża.

Nie wierze, że ta historia wydarzyła się naprawdę.

Nie dam rady przez nią przebrnąć....szkoda czasu, przecież tyle książek czeka w kolejce. Porzuciłam ją na 89 stronie.

Powieść naiwna, pełna nieścisłości w fabule, dosyć "płaska" i przez to wszystko strasznie irytująca. Lekkomyślność, czy raczej głupota głównej bohaterki poraża.

Nie wierze, że ta historia wydarzyła się naprawdę.

Książkę jako książkę czyta się bardzo dobrze. Jednak mnie poraża postawa bohaterki, żeby nie napisać głupota. Wiedząc doskonale ile wysiłku, nerwów, starań włożyła jej siostra by wyciągnąć ją z Afganistanu, tak po prostu po dwóch miesiącach wraca do tego samego piekła. Z jednej strony staram się zrozumieć że miłość do męża, ale z drugiej dlaczego skazuje swoje dzieci na dzieciństwo w takich warunkach?

Książkę jako książkę czyta się bardzo dobrze. Jednak mnie poraża postawa bohaterki, żeby nie napisać głupota. Wiedząc doskonale ile wysiłku, nerwów, starań włożyła jej siostra by wyciągnąć ją z Afganistanu, tak po prostu po dwóch miesiącach wraca do tego samego piekła. Z jednej strony staram się zrozumieć że miłość do męża, ale z drugiej dlaczego skazuje swoje dzieci na...

Zacznę od tego, że nie sądzę, że historia opisana w książce jest prawdziwa. Zbyt dużo w niej nieścisłości, a głupota i ignorancja głównej bohaterki jest wręcz śmieszna.

Jeżeli główna bohaterka, Maria, jest szaleńczo zakochana w swoim mężu, aż nie chce się wierzyć, że nie zadała sobie odrobiny trudu, aby dowiedzieć się czegoś o jego rodzinnym kraju. Z kolei mąż szaleńczo zakochany w swojej żonie słowem nie wspomniał o tym, jak niebezpiecznie jest w jego kraju i godzi się na to, aby pojechała do Afganistanu razem z nim, narażając ją na niebezpieczeństwo.

Przykłady braku spójności w książce:
1. Maria wraz z mężem wybiera się pierwszy raz do Afganistanu i pomimo trwającej wojny, wracają bez problemu, Nasrad może spokojnie wjechać do Europy, natomiast przy kolejnej podróży i chęci powrotu już go nie chcą wpuścić.

2. Maria dopiero przy drugiej wizycie w Afganistanie doznaje szoku, że ludzie żyją bez elektryczności i bieżącej wody. Rozumiem, że przy pierwszej wizycie w domu na małej wsi opływała w luksusy.

3. Maria jeszcze mieszkając z Nasradem w Londynie, przechodzi na islam i zaczyna ubierać się jak muzułmanka, tzn. w suknie oraz hidżab. Wyjeżdżając pierwszy raz do Afganistanu nawet wspomina o tym, że cieszy się, że wygląda jak pozostałe Afganki, pomimo, że Afganki przecież noszą burki, nie hidżaby i Maria mogła spokojnie pokazać się w Afganistanie z odkrytą twarzą. Natomiast podczas drugiej podróży musi założyć burkę i wspomina, że jej kuse podkoszulki, szorty i dżinsy musiały wylądować na dnie walizki. Czyli w międzyczasie zmieniła ponownie styl ubierania się, a mąż jej nie ostrzegł, że w Afganistanie nie może pojawić się z odkrytymi włosami, co ja mówię, z odkrytą twarzą!

4. Maria zostawia swojego męża na cały miesiąc, odwiedzając swoją rodzinę w Hiszpanii. Nie zabiera męża z obawy na uprzedzenia odnośnie jego wyznania. Jednakże gdy Nasrad chce lecieć do Afganistanu, to pomimo niebezpiecznej sytuacji panującej w regionie i byciu w zaawansowanej ciąży, Maria decyduje się lecieć razem z nim, ponieważ nie jest w stanie znieść nawet jednego dnia bez niego. Rozumiem, że miesiąc spędzony na Majorce bez męża już był znośny?

5. Nasrad jako powód ponownego wylotu do Afganistanu podaje bardzo zły stan zdrowia swojego ojca. Podobno ojciec jest umierający... Jednak gdy już docierają na miejsce, na temat zdrowia ojca nie wspomina się ani słowem, ojciec w dalszym ciągu żyje i ma się dobrze. Fakt, że pełni w powieści drugoplanową rolę, ale oprócz małych epizodów z jego udziałem nie ma mowy nic o jego chorobie.

6. Maria twierdzi, że po urodzeniu pierwszego dziecka w Afganistanie nikt nie interesował się ani nią, ani jej dzieckiem. Po jakimś czasie dowiadujemy się, że teściowa pomagała jej przy dziecku, między innymi gotując kozie mleko dla dziecka, ponieważ Maria miała mało pokarmu. To w końcu ktoś się interesował czy nie?

7. Maria z Nasradem przy przekroczeniu granicy pakistańsko-afgańskiej przekazali małym przemytnikom cały swój dobytek łącznie z paszportem Marii. Jeszcze fakt przekazania dobytku jestem w stanie zrozumieć, ale kto oddaje paszport??? To już musi być totalna głupota. Przecież strażnicy na granicy nie zabraliby jej paszportu.

8. Maria z mężem przy pierwszych dwóch podróżach do Afganistanu lądują w Pakistanie i stamtąd samochodem przedostają się do Afganistanu. Przy kolejnej podróży do Afganistanu z Hiszpanii wspomina się o tym, że podróż nastąpi z przesiadkami i Maria będzie musiała po raz kolejny lądować w Pakistanie i stamtąd przedostać się do Afganistanu. Jednakże dziwnym trafem ląduje w Kabulu, gdzie z lotniska odbiera ją mąż.

9. Podróże do Kabulu w celu odnalezienia ambasady hiszpańskiej były groteskowe. Pojechali w ciemno i spędzili całe dnie na poszukiwaniu ambasady, a nie mogąc jej znaleźć, wrócili z powrotem na wieś, aby wieść nędzne życie. Skoro mąż Marii pochodził z Afganistanu, to rozumiem, że nigdy nie załatwiał żadnych urzędowych spraw i nie mógł nawet w jakimkolwiek urzędzie dopytać, gdzie znajduje się hiszpańska ambasada.

10. Pomimo, że Jose poinformował Marię, że ze względu na jej bezpieczeństwo, nie może nikomu mówić o planie "ewakuowania" jej oraz dzieci z Afganistanu, to dzień przed wyjazdem spotykają się na obiedzie pożegnalnym z bratem Nasrada oraz jego żoną. Faktycznie utrzymali to w wielkiej tajemnicy :)

11. Wyjazd z Afganistanu dla Nasrada graniczy z cudem, jednakże Maria bez problemu może przekroczyć granice, wracając do Afganistanu. Nawet może przywieźć ze sobą prezenty, pomimo, że wcześniej, przy próbie przekroczenia granicy ze względu na obawy grabieży przez strażników celnych , powierzają swój dobytek małym przemytnikom.

Podsumowując: powieść ze względu na mnóstwo nieścisłości traci na wiarygodności i ciężko uwierzyć, że zdarzyła się naprawdę. Maria z miłości do męża jest w stanie iść za nim na koniec świata, znosząc cierpienia i upokorzenia, porzucając wygodne życie w Europie. Ryzykuje nawet życiem swoich dzieci poprzez ponowny powrót do Afganistanu. Chyba sama nie wie, czego chce. Niektóre fragmenty książki są tak irytujące, że aż ciężko się je czyta: "coś zmuszało ją do tego, żeby przytulać się do męża. Nie rozumiała dlaczego, ale musiała ściskać jego dłoń i czuć, że jest blisko niej" - po co w ogóle o tym pisać? Rozumiem, że na co dzień nic jej nie zmusza do przytulania się, jednak w tamtym momencie nieznana siła ją do tego przymuszała?

Daję 3 gwiazdki (nie jedną),bo przynajmniej książkę dosyć szybko się czyta.

Zacznę od tego, że nie sądzę, że historia opisana w książce jest prawdziwa. Zbyt dużo w niej nieścisłości, a głupota i ignorancja głównej bohaterki jest wręcz śmieszna.

Jeżeli główna bohaterka, Maria, jest szaleńczo zakochana w swoim mężu, aż nie chce się wierzyć, że nie zadała sobie odrobiny trudu, aby dowiedzieć się czegoś o jego rodzinnym kraju. Z kolei mąż szaleńczo...

Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu "Ukrytej róży" tej autorki. Ciekawe opisy rzeczywistości w Afganistanie - straszne warunki życia w kraju ogarniętym wojną, sytuacja kobiet, dzieci w kraju rządzonym przez talibów. Przykłady nieuzasadnionego okrucieństwa wstrząsają czytelnikiem. Niestety mocno mnie też rozczarowała pod względem wątku głównych bohaterów. Ignorancja, brak empatii i porażająca wręcz głupota Marii sprawiły, że nie wzbudziła we mnie nawet odrobiny sympatii. Niby wszystko robi z miłości do męża, ale jej zachowanie wobec innych - ojca, rodzeństwa, a nawet własnych dzieci nie ma nic wspólnego z rozsądkiem, dobrocią, opiekuńczością i choć odrobiną wdzięczności dla tych, którzy zrobili dla niej wiele. W kraju męża przeżywa piekło. A w momencie, gdy po tylu trudach innych ludzi udaje się jej wreszcie wyrwać z tego piekła i to razem z dziećmi, a ona po dwóch miesiącach w Hiszpanii wraca "z miłości do męża" do Afganistanu zabierając też dzieci - to już mi ręce opadły.

Sięgnęłam po tę książkę po przeczytaniu "Ukrytej róży" tej autorki. Ciekawe opisy rzeczywistości w Afganistanie - straszne warunki życia w kraju ogarniętym wojną, sytuacja kobiet, dzieci w kraju rządzonym przez talibów. Przykłady nieuzasadnionego okrucieństwa wstrząsają czytelnikiem. Niestety mocno mnie też rozczarowała pod względem wątku głównych bohaterów. Ignorancja,...

Jak dla mnie wspaniała. Przeczytane drugi raz. Pokazany piękny obraz miłości i czego ukochana nie robi z miłości do ukochnego... Czytając o sytuacji kobiet w Afganistanie, można dziękować że mieszkamy w Europie :)

Jak dla mnie wspaniała. Przeczytane drugi raz. Pokazany piękny obraz miłości i czego ukochana nie robi z miłości do ukochnego... Czytając o sytuacji kobiet w Afganistanie, można dziękować że mieszkamy w Europie :)

Trudno mi ocenić tą książkę. Z jednej strony rzeczowy i ciekawy opis Afganistanu , z drugiej główna bohaterka irytująca nieodpowiedzialna wiecznie zdziwiona. Rzadko zdarza mi się czytajac przeskakiwac zdania ale tutaj nie dało się inaczej . Marią miałoby się ochotę potrzasnac z nadzieją że zmadrzeje .

Trudno mi ocenić tą książkę. Z jednej strony rzeczowy i ciekawy opis Afganistanu , z drugiej główna bohaterka irytująca nieodpowiedzialna wiecznie zdziwiona. Rzadko zdarza mi się czytajac przeskakiwac zdania ale tutaj nie dało się inaczej . Marią miałoby się ochotę potrzasnac z nadzieją że zmadrzeje .