Tatusiu, czy dziesięć to dużo?

Genialna. Tak samo jak "Mamusiu, jak duży jest świat?". Obowiązkowa lektura dla każdego rodzica i każdego dziecka.

Genialna. Tak samo jak "Mamusiu, jak duży jest świat?". Obowiązkowa lektura dla każdego rodzica i każdego dziecka.

Piękne ilustracje , wartościowa treść

Piękne ilustracje , wartościowa treść

Wartościowa książka. Prosta historia z mądrym przekazem dotyczącym bezsensu porównywania się. Zawyżam ocenę, bo uważam, że to bardzo ważny temat - sądzę, że żyjemy w kulturze, która bardzo promuje porównywanie się, bezmyślną rywalizację. Widzę, że to szkodliwe nie tylko dla dzieci, ale też dla dorosłych. Budowanie w sobie odporności na pokusę porównywania swojej osoby/swojego życia do innych postrzegam jako jedno z ważniejszych zadań w życiu człowieka. Kiedyś zasłyszałam taką mądrość, której się trzymam: że jeśli już się chcę z kimś porównywać, to najlepiej ze sobą sprzed lat. I wtedy wyciągać wnioski.

Wartościowa książka. Prosta historia z mądrym przekazem dotyczącym bezsensu porównywania się. Zawyżam ocenę, bo uważam, że to bardzo ważny temat - sądzę, że żyjemy w kulturze, która bardzo promuje porównywanie się, bezmyślną rywalizację. Widzę, że to szkodliwe nie tylko dla dzieci, ale też dla dorosłych. Budowanie w sobie odporności na pokusę porównywania swojej...

Ciepła, czuła opowieść opleciona wokół pytań, które ojcu zadaje synek: o siłę, szybkość i odwagę. Może być początkiem rozmów o tym, jak jesteśmy różni a przez bliskich kochani mimo tych różnic.

Ciepła, czuła opowieść opleciona wokół pytań, które ojcu zadaje synek: o siłę, szybkość i odwagę. Może być początkiem rozmów o tym, jak jesteśmy różni a przez bliskich kochani mimo tych różnic.

Ta książka pretenduje do miana najładniejszych książek o życiu i/lub ojcostwie w naszej biblioteczce!

A książek mamy dużo, więc to jest znacząca nominacja

Dlaczego? No przez treść oczywiście!
(choć ilustracje Emilii Dziubak są, jak zawsze, cudowne)

Mały wilczek pyta tatę o różne swoje cechy. Czy jest duży/mądry/zabawny/sprytny
Który rodzic nie zna tych pytań :)

Ale który rodzic nie odpowie na nie od razu, z wielką czułością: "OCZYWIŚCIE, kochanie!"?
Ano... inteligentny (z przymrużeniem oka, wiadomo)
Ja nie należałam do tego grona. Do dziś

Bo odpowiedzi taty wilka mnie rozbroiły logiką, szczerością i normalizowaniem bycia... normalnym. Niesamowitym, wyjątkowym, ale nie zawsze lepszym.

Bo bycie najlepszym zależy od tego, z kim się porównujesz :)

A końcówka rozpuszcza serce.
Chcecie mieć tę książkę u siebie, mówię Wam

Ta książka pretenduje do miana najładniejszych książek o życiu i/lub ojcostwie w naszej biblioteczce!

A książek mamy dużo, więc to jest znacząca nominacja

Dlaczego? No przez treść oczywiście!
(choć ilustracje Emilii Dziubak są, jak zawsze, cudowne)

Mały wilczek pyta tatę o różne swoje cechy. Czy jest duży/mądry/zabawny/sprytny
Który rodzic nie zna tych pytań :)

Ale...

Mały wilczek, jak każdy maluch, zadaje sporo pytań. Czy jestem duży? Czy jestem puchaty? A może jestem zabawy? Pierwsza nasuwająca się podczas czytania myśl to ta, że maluch bardzo pragnie być doskonałym w oczach taty, a zadając liczbę pytania, szuka potwierdzenia, że faktycznie taki jest. O tym, że tylko zaspokaja swoją ciekawość pomyślałam w drugiej kolejności.
Na wszystkie te pytania z pełnym skupieniem odpowiada Tata Wilk. Jego odpowiedzi nie są jednak oczywiste, a ukryte w licznych porównaniach.
Tylko jedno zadane przez syna pytanie nie wymaga żadnych wyjaśnień i porównań, bo miłość ojca do syna nie jest zależna od niczego.
Książka zabawna z fajnym przesłaniem skierowanym do małego czytelnika.

Mały wilczek, jak każdy maluch, zadaje sporo pytań. Czy jestem duży? Czy jestem puchaty? A może jestem zabawy? Pierwsza nasuwająca się podczas czytania myśl to ta, że maluch bardzo pragnie być doskonałym w oczach taty, a zadając liczbę pytania, szuka potwierdzenia, że faktycznie taki jest. O tym, że tylko zaspokaja swoją ciekawość pomyślałam w drugiej kolejności.
Na...

Pytania, dzieci są ekspertami w ich zadawaniu, nie inaczej jest w tej pełnej ciepła, mistrzowsko zilustrowanej przez utalentowaną Emilię Dziubak książce.

Mały Wilk podczas leśnych spacerów zadaje swojemu tacie całe mnóstwo pytań. Chce wiedzieć nie tylko, czy dziesięć to dużo, ale także odkryć, co tata o nim myśli. Pyta więc na przykład, czy jest duży, czy jest sprytny, głośny, zabawny, szybki, dziki czy gruby. Można wyczuć, że poruszając te kwestie maluch szuka aprobaty i akceptacji ojca. Ale odpowiedzi dużego Wilka wcale nie są takie jednoznaczne., nieco filozoficznie, ukazują oseskowi, że świat można postrzegać na kilka sposobów. Bo na przykład, gdy dziesięć mrówek spróbuje podnieść jednego banana to raczej będzie to dla nich za dużo i zdecydowanie mogą potrzebować pomocy, ale jeśli ten banan trafi do dziesięciu małpek to będzie dla nich zbyt mało. W podobnym tonie są następne odpowiedzi, które odkrywają kolejne zależności w świecie.
Gdy więc Maluch nieco nieśmiało i z wahaniem pyta Tatę czy ten go kocha, z napięciem oczekuje podobnej odpowiedzi. Ale tym razem Tata Wilk odpowiada zdecydowanie i jednoznacznie. Bo miłość do syna jest bezwarunkowa i nieważne czy dziecko jest grube, chude, szybkie, wolne, mądre czy trochę mniej - miłość rodzica jest bezdyskusyjna i absolutna. I chociaż bohaterowie to Tata i Syn, co mi osobiście bardzo odpowiada bo to książka idealna do wspólnej lektury moich Mężczyzn, to przesłanie, które tutaj wybrzmiewa jest bardzo uniwersalne i dotyczy miłości rodzicielskiej.

Ta ciepła, pięknie zilustrowana opowieść to idealna propozycja do czytania przed snem - ma ciekawy rytm, zachowany w wypowiedziach Taty Wilka i na dodatek ukoi i ukołysze serduszko małego czytelnika, który zaśnie otulony miłością czytającego rodzica.

Psssst. Zbliża się powoli Dzień Ojca - to może być doskonała okazja, aby podarować komuś tę sympatyczną pozycję.

Ja jestem nią oczarowana,zarówno historia, jak i ilustracje Pani Emilii to mistrzostwo świata. Moje dzieci również polubiły, nawet Mąż orzekł, że cyt. "spoko" 😉

Pytania, dzieci są ekspertami w ich zadawaniu, nie inaczej jest w tej pełnej ciepła, mistrzowsko zilustrowanej przez utalentowaną Emilię Dziubak książce.

Mały Wilk podczas leśnych spacerów zadaje swojemu tacie całe mnóstwo pytań. Chce wiedzieć nie tylko, czy dziesięć to dużo, ale także odkryć, co tata o nim myśli. Pyta więc na przykład, czy jest duży, czy jest sprytny,...

Uwielbiam książki dla dzieci, które w prosty sposób tłumaczą trudne sprawy. No bo jak wytłumaczyć dziecku co to znaczy, że coś jest RELATYWNE? Ano najlepiej czytając z nim "Tatusiu, czy dziesięć to dużo?".

Tata wilk i mały wilczek spacerują razem po lesie i rozmawiają. Wilczek, jak każde dziecko, zadaje tacie mnóstwo pytań, jedno za drugim. Chce wiedzieć czy jest duży, szybki, puszysty itd.

Tata wilk nie odpowiada mu na odczepnego, ale cierpliwe tłumaczy. Mówi, że wszystko tak naprawdę zależy od punktu widzenia i kontekstu. "To zależy". Bo w porównaniu z żyrafą wilczek jest malutki, ale kiedy stanie obok żaby, wydaje się ogromny.

W ten sam sposób odpowiada synkowi na każde postawione pytanie, poza jednym, tym najważniejszym. Miłość bowiem nie zależy od niczego. "Ja zawsze cię kocham. Tak już w życiu jest. Dokładnie tak, a nie inaczej!".

To bardzo piękna i mądra książka. Niby dla dzieci, ale przecież też dla nas, dla rodziców. Pomaga spojrzeć na otaczający nas świat szerzej, zastanowić się i poddać w wątpliwość to co wydaje się nam oczywiste. I pytać. I szukać. I myśleć. I rozwijać to co tkwi w nas głęboko i co sprawia, że mamy serce wrażliwe na wszystko dookoła nas❤️

Uwielbiam książki dla dzieci, które w prosty sposób tłumaczą trudne sprawy. No bo jak wytłumaczyć dziecku co to znaczy, że coś jest RELATYWNE? Ano najlepiej czytając z nim "Tatusiu, czy dziesięć to dużo?".

Tata wilk i mały wilczek spacerują razem po lesie i rozmawiają. Wilczek, jak każde dziecko, zadaje tacie mnóstwo pytań, jedno za drugim. Chce wiedzieć czy jest duży,...

Miłość jest pięknym uczuciem. Wato ją pielęgnować, rozwijać w młodym człowieku, dawać mu poczucie pewności i bezpieczeństwa, budować świat, w którym to uczucie nie zależy od niczego. Można powiedzieć, że nie jest za coś, ale pomimo czegoś. A może nawet nie to, bo kochaną osobę akceptujemy z całym jej bagażem zalet i wad. I właśnie o tym jest niezwykła, ciepła książka Sabine Bohlmann „Tatusiu, czy dziesięć do dużo?” z cudownymi ilustracjami Emilii Dziubak.
Pisarka jest też niemiecką aktorką i autorką książek dla dzieci i młodzieży. Wśród wielu ciekawych serii znajdziemy opowieści o Adele (nie mylić z polską serią Irolla Ludivine),Małej popielicy, Dziewczynie zwanej wierzbą, Pani Honey i wiele pojedynczych. Każda z nich pozwala poruszyć ważne tematy z dzieckiem. Z kolei rysowniczka – Emilia Dziubak – znana jest z ilustracji do wielu bajek i powieści rodzimych pisarzy (Grzegorza Kasdepke, Joanny Marii Chmielewskiej, Lilianny Bardiejewskiej) i zachodnich (m.in. Cornelia Funke, Pożyczalscy i Nary Norton). Nasze serca podbiła cudowną serią „Rok w lesie” i magicznymi ilustracjami w „Co budują zwierzęta”. Nowa książka doskonale wpisuje się w tę tematykę. Razem z Sabine Bohlmann zabiera nas na spacer po lesie.
W czasie tej wędrówki ojca z synem młody wilk zadaje ważne pytania o ilość, wielkość, siłę, szybkość, grubość, puszystość, dzikość, głośność, zabawność, dobry wzrok, spryt. Tata zawsze tłumaczy, że oceny zależą od wielu czynników. Tłumaczy dziecku problem widzenia świata z wielu perspektyw, pokazuje, że ocenianie wcale nie jest potrzebne, bo każdy jest inny i to jest dobre. Kiedy pada pytanie o miłość tata-wilk odpowiada, że kocha bardzo i to nie zależy od niczego, bo będzie go kochał bez względu na to jaki będzie.
"Tatusiu, czy dziesięć to dużo?" Sabine Bohlmann to jedna z najpiękniejszych opowieści dla dzieci, jakie ostatnio czytałam. Z jednej strony mamy tu pokazane różnorodność charakterów, wyjaśnione, że porównywanie nie ma znaczenia, bo każdy jest dobry w czym innym, a z drugiej pokazanie, że miłość rodziców jest pomimo całego zestawu cech, bo kocha się dziecko za to, że jest.
Całość dopełniają naprawdę cudowne ilustracje Emilii Dziubak, która w prosty sposób pokazuje młodym czytelnikom, o czym rozmawiają bohaterzy. Dzięki temu dzieci mają okazję wzbogacić słownictwo, uświadomić sobie różnorodność cech. Mamy tu cenną lekcję pokazującą, że z różnych perspektyw ta sama rzecz może być oceniana inaczej. Do tego mamy piękny obraz ciepłej ojcowsko-synowskiej relacji, czego bardzo często w literaturze brakowało. Tata-wilk ma wystarczająco dużo czasu, aby pokazywać świat swojemu dziecku, wprowadzać do w niego i budować z nim ważną więź oraz poczucie bycia kochanym.
Autorka bazuje na stałym schemacie pytania, ale za każdym razem porusza inny temat, pomaga zrozumieć różnorodne zależności, znaczenia przeciwstawnych cech. Takie podejście sprawia, że buduje postawę otwarcia na inność, bo wszystko może być oceniane z różnych perspektyw i nie ma tej jedynej, właściwej.
„Tatusiu, czy dziesięć to dużo?” to z jednej strony ciekawa lektura dla przedszkolaków, a z drugiej strony może być świetnym wprowadzeniem dla uczniów nauczania początkowego do perspektywizmu, czyli nurtów filozofii zgodnie z którymi rzeczywistość składa się z sumy perspektyw, z jakich jesteśmy w stanie ją zobaczyć. Dzięki takiej lekturze łatwiej będzie opowiedzieć o ideach Montaigne, Leibniza, Nietzschego, Ortegi y Gasseta. To pozwala na pokazanie znaczenia poszukiwania wiedzy rzez patrzenie na świat z różnych perspektyw oraz znaczenia subiektywizmu w odkryciach naukowych i nawykach kulturowych. Dzięki temu łatwiej będzie też na lekcjach języków obcych wyjaśnienie różnorodnych znaczeń i wagi kontekstu. Bardzo dobra lektura dająca duże pole do popisu rodzicom i nauczycielom.
Solidna, kartonowa, matowa oprawa, bardzo dobrze zszyte strony dopełniają całość.

Miłość jest pięknym uczuciem. Wato ją pielęgnować, rozwijać w młodym człowieku, dawać mu poczucie pewności i bezpieczeństwa, budować świat, w którym to uczucie nie zależy od niczego. Można powiedzieć, że nie jest za coś, ale pomimo czegoś. A może nawet nie to, bo kochaną osobę akceptujemy z całym jej bagażem zalet i wad. I właśnie o tym jest niezwykła, ciepła książka Sabine...