Morska pogoń

Moja guilty pleasure ;) zwłaszcza czytana przez Tomasza Sobczaka - miód na moją zmęczoną duszę :)

Moja guilty pleasure ;) zwłaszcza czytana przez Tomasza Sobczaka - miód na moją zmęczoną duszę :)

Cieszę się z tej książki i czekam na kolejne części. Fantastyczna wiadomość jaką dostajemy w 4 rozdziale, niektórzy mogą być zawiedzeni a inni szczęśliwi ( ja zaliczam się do drugiej grupy). Podoba mi się też to że poznajemy postać Eraka, jest bardzo ciekawą postacią i mam nadzieje że będzie go więcej.

Cieszę się z tej książki i czekam na kolejne części. Fantastyczna wiadomość jaką dostajemy w 4 rozdziale, niektórzy mogą być zawiedzeni a inni szczęśliwi ( ja zaliczam się do drugiej grupy). Podoba mi się też to że poznajemy postać Eraka, jest bardzo ciekawą postacią i mam nadzieje że będzie go więcej.

Świetna!

Świetna!

Książka bardzo fajna jak zresztą wszystkie książki Johna Flanagana ale gdy przygoda rozgrywa się w tylko jednej książce to bardzo łatwo idzie walka ze złymi Halowi i drużynie Czapli

Książka bardzo fajna jak zresztą wszystkie książki Johna Flanagana ale gdy przygoda rozgrywa się w tylko jednej książce to bardzo łatwo idzie walka ze złymi Halowi i drużynie Czapli

9 tom już tom serii "Drużyna" to miły powrót do znajomego świata i postaci. Nie jest to może najlepsza książka z cyklu, a niektóre schematy są tu mocno powielone, to jednak wciąż czyta się całkiem nieźle. Był to kolejny tom pełen ciekawych, morskich przygód i powrót do lubianych bohaterów.

9 tom już tom serii "Drużyna" to miły powrót do znajomego świata i postaci. Nie jest to może najlepsza książka z cyklu, a niektóre schematy są tu mocno powielone, to jednak wciąż czyta się całkiem nieźle. Był to kolejny tom pełen ciekawych, morskich przygód i powrót do lubianych bohaterów.

Ostatnie dwa tomy za mną i co ja teraz będę czytać?! Chyba muszę się "przeprosić" ze Zwiadowcami i wrócić do historii z Maddie. 🤫

Tak więc kończąc tę serię muszę zacząć od czegoś, co drażniąco ciągle się powtarzało, a mianowicie, to co już znamy na pamięć jak chociażby: Lidia jest świetną łowczynią, Hal to genialny żeglarz czy Ingvar posiada niezwykłą siłę itp. Przez wszystkie tomy było to podkreślane wielokrotnie i nie wiem, w jakim celu powtarzanie tych samych stwierdzeń miało służyć. W końcu na początku poznaliśmy charaktery i talenty członków Drużyny, więc po co w kółko to powtarzać? 🤔

Najważniejsza rzecz, której się obawiałam, to ta w której Hal może stać się zarozumiały przez "chwalenie" jego umiejętności, ale na szczęście nic z tych rzeczy. Tutaj dobitnie widać, że jako skirl stał się pewnym siebie, że nawet oberjarl musi ustąpić mu miejsca i podporządkować się na jego łodzi. W ogólnym rozrachunku całkiem fajna postać wyszła. 👍

Dodam, że spodziewałam się tego co zadziało się między Lidią a Ingvarem i gdyby to nie nastąpiło, to byłabym zawiedziona. Ponieważ, to ich przyjaźń była w końcu najbardziej podkreślana.🤝

Tak w ogóle, to chciałaby, aby powstało coś na kształt "Wczesne lata" jak to miało miejsce w Zwiadowcach. Chętnie przeczytałby młode lata gdy Erak był skirlem, Mikkel żył, a Thorn miał obie ręce. Mam nadzieję, że jeszcze autor wymyśli dalsze części i będzie nam możliwość wrócić do Drużyny i jej przygód. ⛵

Ostatnie dwa tomy za mną i co ja teraz będę czytać?! Chyba muszę się "przeprosić" ze Zwiadowcami i wrócić do historii z Maddie. 🤫

Tak więc kończąc tę serię muszę zacząć od czegoś, co drażniąco ciągle się powtarzało, a mianowicie, to co już znamy na pamięć jak chociażby: Lidia jest świetną łowczynią, Hal to genialny żeglarz czy Ingvar posiada niezwykłą siłę itp. Przez...

Nie zabrakło typowej dla tej serii tematyki walk, rejsów, terminologii morskiej i dawki humoru

Nie zabrakło typowej dla tej serii tematyki walk, rejsów, terminologii morskiej i dawki humoru

Nie było takie złe

Nie było takie złe

Przeciętna książka Flanagana, to do czego przyzwyczaił nas przez poprzednie tomy. Czytałam z sentymentu i z rozrzewnieniem przypominałam sobie ulubionych bohaterów sprzed miesięcy. Przyjemny język, oklepana fabuła. Z pozoru nic wyjątkowego, ale wciąga niesamowicie.

Przeciętna książka Flanagana, to do czego przyzwyczaił nas przez poprzednie tomy. Czytałam z sentymentu i z rozrzewnieniem przypominałam sobie ulubionych bohaterów sprzed miesięcy. Przyjemny język, oklepana fabuła. Z pozoru nic wyjątkowego, ale wciąga niesamowicie.

Fajna ksiazka. Ale odbieram wrażenie ciągnięcia fabuły na siłę. Choć ślub pewnej pary dość mocno mnie zaskoczył.
Jestem ciekawy dalszych części co prawda. Ale wolę Zwiadowców

Fajna ksiazka. Ale odbieram wrażenie ciągnięcia fabuły na siłę. Choć ślub pewnej pary dość mocno mnie zaskoczył.
Jestem ciekawy dalszych części co prawda. Ale wolę Zwiadowców