Carpe Jugulum

Po prostu mistrzostwo.

Po prostu mistrzostwo.

Wiedźmy są świetne, bezspoilerowa pogadanka w filmiku :)

Wiedźmy są świetne, bezspoilerowa pogadanka w filmiku :)

W mojej opinii nie tak śmieszna jak niektóre z poprzednich książek w serii, ale dalej cudowna!

W mojej opinii nie tak śmieszna jak niektóre z poprzednich książek w serii, ale dalej cudowna!

Prześmieszna satyra o wampirach i religii. W finale trochę tempo zwalnia ale i tak jest to jedna z fajniejszych części o czarownicach.

Prześmieszna satyra o wampirach i religii. W finale trochę tempo zwalnia ale i tak jest to jedna z fajniejszych części o czarownicach.

Mieszkańcy Lancre szykują się na ważny dzień, nadanie imienia córce pary królewskiej. Zjeżdżają się zaproszeni goście. Co jednak się stanie, jeśli jedno z zaproszeń nie dotrze, a inne dotrze do kogoś, kogo nie powinno się zapraszać?
Wampiry kontra czarownice- świetny pomysł, znakomicie się bawiłam czytając jak sobie poradzą dziewica, matka i ... "ta trzecia".

Mieszkańcy Lancre szykują się na ważny dzień, nadanie imienia córce pary królewskiej. Zjeżdżają się zaproszeni goście. Co jednak się stanie, jeśli jedno z zaproszeń nie dotrze, a inne dotrze do kogoś, kogo nie powinno się zapraszać?
Wampiry kontra czarownice- świetny pomysł, znakomicie się bawiłam czytając jak sobie poradzą dziewica, matka i ... "ta trzecia".

Czytając 23. tom z cyklu „Świat Dysku” dotarłam do końca – czyli 6. tomu – podcyklu o wiedźmach. Tym razem autor umieścił swoje bohaterki w kontrze do kolejnego klasycznego literackiego motywu, czyli wampirów wzorowanych na postaci z „Draculi” Brama Stokera. Wampiry są tu nowoczesne i idące z duchem czasu, a w swoim „racjonalnym” podejściu do źródła pożywienia przerażające. Książka rozpoczyna się niemal od razu od wydarzeń, które budzą sprzeciw i lęk w czytelniku. Mimo świadomości, że jest to powieść na wskroś humorystyczna, odczuwałam prawdziwy strach o mieszkańców Lancre, a głównie o los najmłodszej bohaterki.

Autor jednak nie byłby sobą, gdyby nie wplótł w swoją twórczość kwestii wykraczających poza prostą, przygodową fabułę. W tym przypadku skupił się na pojmowaniu dobra i zła, na ludzkich wyborach i ciężarze podejmowanych decyzji. Babcia Weatherwax metaforycznie mierzy się z widmem Czarnej Aliss, która zasłynęła z niewłaściwego wykorzystywania swojej mocy. Pojawia się również młody, wątpiący kapłan przybyły z Omnii przechodzącej okres permanentnej schizmy, a jego dyskusje z Babcią na temat wiary to prawdziwy majstersztyk.

Ta książka – jak inne tego autora – po prostu czyta się sama. Nie ma miejsca na nudę, czytelnik nie raz się uśmiechnie lub w głos zaśmieje, a równocześnie treść skłania do przemyśleń. Oczywiście polecam :)

Czytając 23. tom z cyklu „Świat Dysku” dotarłam do końca – czyli 6. tomu – podcyklu o wiedźmach. Tym razem autor umieścił swoje bohaterki w kontrze do kolejnego klasycznego literackiego motywu, czyli wampirów wzorowanych na postaci z „Draculi” Brama Stokera. Wampiry są tu nowoczesne i idące z duchem czasu, a w swoim „racjonalnym” podejściu do źródła pożywienia przerażające....

Szkoda, że to ostatnia opowieść o czarownicach - wciąż czuję niedosyt tych postaci i potencjał na następne historie z nimi :(

Szkoda, że to ostatnia opowieść o czarownicach - wciąż czuję niedosyt tych postaci i potencjał na następne historie z nimi :(

Czym zabić wampira? No wiadomo, że kołkiem! Dodajmy do tego wodę święconą i pamiętajmy się o tym, że krwiopijcy nie przepadają za zapachem czosnku, a znaki religijne budzą w nich dyskomfort. Na słońcu na pewno się spalają i to nie metaforycznie – nabierając ładnej opalenizny.
Co jednak, jeśli wzorem dworskich spiskowców, którzy zażywali małe dawki trucizny, bojąc się ataku ze strony przeciwników, wampir postanowi spróbować polubić czosnek i orzeźwiający smak wody święconej?
Carpe Jugulum to starcie z kulturowymi stereotypami i wierzeniami. Walka tych wyobrażeń i samych ludzi, które je tworzą. Kolejna odsłona cyklu o wiedźmach nie rozczarowuje i wciąga od pierwszych do ostatnich stron, po brzegi upchana zarówno błyskotliwym humorem Mistrza Pratchetta, jak też mądrze wplecionymi odniesieniami do społecznych poglądów i zachowań.

Czym zabić wampira? No wiadomo, że kołkiem! Dodajmy do tego wodę święconą i pamiętajmy się o tym, że krwiopijcy nie przepadają za zapachem czosnku, a znaki religijne budzą w nich dyskomfort. Na słońcu na pewno się spalają i to nie metaforycznie – nabierając ładnej opalenizny.
Co jednak, jeśli wzorem dworskich spiskowców, którzy zażywali małe dawki trucizny, bojąc się ataku...

Nie jestem fanem podserii poświęconej wiedźmom z Lancre. Jak dla mnie są zbyt wszechmocne i idealne, a ich poczynania bywają przewidywalne. Ta książka jednak mi się podobała; mamy bardzo wyrazistego antagonistę (nowoczesny klan wampirów),zwrot akcji (przez większą część powieści brak w niej babci Weatherwax) i ciekawe postaci drugoplanowe. Do tego niezły styl. Możne nie jest to najzabawniejsza powieść w serii, ale uwagi na temat archetypu wampira, czasami ocierające się poważne zagadnienia kwestie religijne, czy różnice w podejściu świeżych i doświadczonych rodziców nieraz wzbudziły moje rozbawienie. Efekt końcowy jest całkiem przyjemny w odbiorze i tylko nieco (jak dla mnie) naciągane zakończenie obniża (lekko) ocenę, która i tak jest bardzo wysoka.

Nie jestem fanem podserii poświęconej wiedźmom z Lancre. Jak dla mnie są zbyt wszechmocne i idealne, a ich poczynania bywają przewidywalne. Ta książka jednak mi się podobała; mamy bardzo wyrazistego antagonistę (nowoczesny klan wampirów),zwrot akcji (przez większą część powieści brak w niej babci Weatherwax) i ciekawe postaci drugoplanowe. Do tego niezły styl. Możne nie...

Sięgam po twórczość TP gdy dopadnie mnie chandra. Najczęściej jego książki czytam „w odcinkach” przez wiele dni, pomiędzy innymi pozycjami. Dawkuję sobie w ten sposób przyjemność jak najdłuższego przebywania w niesamowitym uniwersum wykreowanym przez niezapomnianego pisarza.
Carpe Diem - Carpe Jugulum, chwytaj dzień - chwytaj gardło.
Plusy:
- wracają moje ulubione postacie Niania Ogg, babcia Weatherwax, Magrat i Agnes (Perdita);
- więc jednak wojna pomiędzy wampirami i czarownicami;
- pokazanie jak przewrotna jest natura człowieka;
- Wielebny Oates reprezentujący religię, jej przewrotność w stosunku do wiernych;
- dysputa teologiczna zachwyciła mnie swoją wymową i celnością;
- wiele refleksji dotyczących życia, człowieka i świata;
- czyta się lekko, miło i przyjemnie, relaks gwarantowany;
- humor słowny typu „rozdarte majtki na kolanach”;
- liczne nawiązania i cytaty do literatury grozy i wampirów;
- prześmiesznie przedstawiony stereotyp wampira i walki z nim;
- brawa dla tłumacza za translację wypowiedzi Igora i chochlików.
Minusy:
- szkoda, że to ostatnia opowieść o czarownicach.
Ogółem książka bardzo dobra.

Sięgam po twórczość TP gdy dopadnie mnie chandra. Najczęściej jego książki czytam „w odcinkach” przez wiele dni, pomiędzy innymi pozycjami. Dawkuję sobie w ten sposób przyjemność jak najdłuższego przebywania w niesamowitym uniwersum wykreowanym przez niezapomnianego pisarza.
Carpe Diem - Carpe Jugulum, chwytaj dzień - chwytaj gardło.
Plusy:
- wracają moje ulubione postacie...