Bardzo miła niespodzianka i zakładałem, że będzie to lekkie i szybkie spotkanie. Jakiś czas temu obejrzałem film "Niewidzialny człowiek" (2020) reżyserii Leigha Whannella. Skoro tam również głównym bohaterem był niejaki Gryffin, zresztą też naukowiec oraz badania nad istotą niewidzialności, lektura miała być tylko formalnością. Nic bardziej mylnego.

Pierwszy rozdział bardzo mocno zbił mnie z tropu, a kolejne tylko dopełniły dzieła zniszczenia. Nic nie pasowało względem filmu poza nazwiskiem bohatera i istotą niewidzialności. Nikt też nie powiedział, że tak miało być, ale cóż. To było tylko moje założenie.

Tak jak zmieniało się moje nastawienie do tego tytułu, tak zaczynałem doceniać obraz jaki się przede mną otwierał. Niesamowity klimat małej społeczności. Język taki typowy dla Weelsa i tu należą się brawa dla tłumacza, że genialnie zachował styl powieści z końca lat XIX wieku. Świetna opowieść, która mocno odbiega od dzisiejszych adaptacji filmowych... Źle! To świetna opowieść, której adaptacje filmowe stanowią uproszczenie tematu i niepotrzebnie próbują dostosować go do dzisiejszych czasów.

Bardzo miła niespodzianka i zakładałem, że będzie to lekkie i szybkie spotkanie. Jakiś czas temu obejrzałem film "Niewidzialny człowiek" (2020) reżyserii Leigha Whannella. Skoro tam również głównym bohaterem był niejaki Gryffin, zresztą też naukowiec oraz badania nad istotą niewidzialności, lektura miała być tylko formalnością. Nic bardziej mylnego.

Pierwszy rozdział...

Każda książka H.G.Wellsa jest wyjątkowa, a jego opowieści są wzorem dla kolejnych twórców. "Wyspa Doktora Moreau", "Wojna Światów", "Wehikuł czasu" - wszystkie stały się kultowymi, wielokrotnie ekranizowanymi i przewijającymi się wątkami science fiction. Nie inaczej jest z "Niewidzialnym człowiekiem". Dla mnie fabuła i koncept były ciekawe, może już nie zaskakujące, ale mimo wszystko elektryzujące. Ale co najbardziej mi się w niej podobało, to język autora, kwiecisty, a jednocześnie elitarny. Lektor opowieści, niczym brytyjski dżentelmen opowiada wydarzenia w kulturalny, powściągliwy oraz wyważony sposób - jakkolwiek same wydarzenia takie nie są. Warto czytać, by napawać się tym słownictwem - wśród obecnej nowomowy, pełnej skrótów i 'fajnych' słówek, ta pozycja jest miodem na serce każdego miłośnika literatury!

Każda książka H.G.Wellsa jest wyjątkowa, a jego opowieści są wzorem dla kolejnych twórców. "Wyspa Doktora Moreau", "Wojna Światów", "Wehikuł czasu" - wszystkie stały się kultowymi, wielokrotnie ekranizowanymi i przewijającymi się wątkami science fiction. Nie inaczej jest z "Niewidzialnym człowiekiem". Dla mnie fabuła i koncept były ciekawe, może już nie zaskakujące, ale...

Muszę przyznać, że wciągnęła mnie książka Wells'a. Pomysł oczywiście niewiarygodny i niebezpieczny, ale ciekawie było zagłębić się w losy niewidzialnego człowieka. Trzeba przyznać, że nie ma jak klasyka. Jest niezawodna.

Muszę przyznać, że wciągnęła mnie książka Wells'a. Pomysł oczywiście niewiarygodny i niebezpieczny, ale ciekawie było zagłębić się w losy niewidzialnego człowieka. Trzeba przyznać, że nie ma jak klasyka. Jest niezawodna.

Co by było gdyby wynaleziono lek, by stać się niewidocznym. Czy może to doprowadzić do obłędu?

Co by było gdyby wynaleziono lek, by stać się niewidocznym. Czy może to doprowadzić do obłędu?

Dużo w niej przemocy, jest względnie ciekawa, jednak spośród innych znanych mi książek Wellsa, najmniej przypadła mi do gustu.

Dużo w niej przemocy, jest względnie ciekawa, jednak spośród innych znanych mi książek Wellsa, najmniej przypadła mi do gustu.

Książkę Pan Wells napisał w 1897 r , czyli , można śmiało powiedzieć , że było to bardzo dawno . Miał wtedy około 30 lat i jako przdstawiciel , swojej epoki , w tym utworze literackim , ukazał nam , skrawek , swojej abstrakcyjnej fascynacji – tak mi się wydaje - zjawiskiem niewidzialności i jego konsekwencjami , gdyby zaistniało , uzyskane w drodze badań naukowych . Problem ten , jak się można domyslać , zaprzątał jego umysł , a potem dziewiętnastowiecznych odbiorców jego prozy , sięgających ówcześnie po lekturę Niewidzialnego Człowieka . Sam jestem ciekaw , jak opinowali to opowiadanie. I co sobie gadali , na ten temat, dyskutując przy herbatce . Na marginesie, zawsze rozważam jakimi ludzie byli, kiedyś to , w przeszłości. Jak i czym by się różnili od nas i co mimo znacznego upływu czasu , by nas łączyło ... No... ale to miało być na marginesie 😉
Z dzisiejszego punktu widzenia , w dobie przesytu "próżnymi zdobyczami techniki" poruszony przez autora temat , fantastyczno - naukowy , który on , uznał za wart opisania , nie jest już aż tak szokujący . Biorąc też pod uwagę , że książka jest prostą fabulą , w tonie tragikomedii. I dzisiejszego czytelnika , jej przedstawiona akcja, może nawet nudzić . Czytelnika ukształtowanego w czasach , których to wizja , jako przyszłości dla Pana Wellsa , nie mieściły by się , w jego bujnej wyobraźni :)
Warto przeczytać to krótkie opowiadanie , aby przyjrzec się "ewolucji" tego gatunku literackiego , jakim jest fantastyka naukowa .

Książkę Pan Wells napisał w 1897 r , czyli , można śmiało powiedzieć , że było to bardzo dawno . Miał wtedy około 30 lat i jako przdstawiciel , swojej epoki , w tym utworze literackim , ukazał nam , skrawek , swojej abstrakcyjnej fascynacji – tak mi się wydaje - zjawiskiem niewidzialności i jego konsekwencjami , gdyby zaistniało , uzyskane w drodze badań naukowych ....

Jak bardzo zmieniłoby się nasze życie, jakbyśmy nagle stali się niewidzialni? Jakie plany mielibyśmy na życie, co byśmy zrobili?

Jedną stronę medalu ukazuje nam Herbert George Wells, dzięki któremu możemy śledzić przygodę Gryffina, naukowca, który opracował metodę, dzięki której stał się niewidzialny.
Czasami śmieszne, czasami przykre sytuacje pokazują Nam tę nieśmieszną stronę niewidzialności.

Autor ukazuje nam również jak z pozoru niegroźne odkrycie (niewidzialność) w rękach szaleńca staje się bronią i planem terroru, agresji i walki.

Jak bardzo zmieniłoby się nasze życie, jakbyśmy nagle stali się niewidzialni? Jakie plany mielibyśmy na życie, co byśmy zrobili?

Jedną stronę medalu ukazuje nam Herbert George Wells, dzięki któremu możemy śledzić przygodę Gryffina, naukowca, który opracował metodę, dzięki której stał się niewidzialny.
Czasami śmieszne, czasami przykre sytuacje pokazują Nam tę nieśmieszną...

Cierpi na bolączkę toczącą wielu innych przedstawicieli klasycznej literatury grozy - mistrzowsko buduje klimat w pierwszej części, by potem poświęcić dużą część tekstu na ekspozycję i wyjaśnienia rzeczy, których czytelnik (nawet nieobeznany z adaptacjami i reinterpretacjami powieści) się po prostu domyśla. Te wydarzenia przedstawione z punktu widzenia antagonisty już takiego wrażenia nie robią, a jedynie podkopują dobre przeżycia wyniesione z części pierwszej, odzierając je z tajemnicy. Nie mniej, nie da się ukryć, że to powieść nowatorska, trzymająca w napięciu, i czas z nią spędzony na pewno nie będzie straconym, jeżeli podejdzie się do niej z odpowiednią mentalnością i nie za wysokimi oczekiwaniami. Na pewno jest to proza dosyć prosta, czytająca się szybko, zgodnie z konwencją powieści przygodowej. Ja przeczytałem w zasadzie w kilka godzin (to mój drugi Wells i druga taka sytuacja z tym autorem :P) i dobrze mi to zrobiło.

Cierpi na bolączkę toczącą wielu innych przedstawicieli klasycznej literatury grozy - mistrzowsko buduje klimat w pierwszej części, by potem poświęcić dużą część tekstu na ekspozycję i wyjaśnienia rzeczy, których czytelnik (nawet nieobeznany z adaptacjami i reinterpretacjami powieści) się po prostu domyśla. Te wydarzenia przedstawione z punktu widzenia antagonisty już...

To książka genialna pod względem technicznym bowiem niespotykany obraz niewidzialności, niepozbawionej wad pozornej zalety okazującej się być ostatnim gwoździem do trumny bohatera. Koncept wyróżnia się kreatywnością na tle innych obrazów bycia transparentnym mechaniką działania tej zdolności. Obłoki dymu tytoniowego jak i trawione resztki są widoczne jako unoszące się w powietrzu elementy pożywienia lub kłębki powietrza. Niesamowite jest to, że osoba niewidzialna przejawia właściwości podobne do szkła, w związku z czym jest widoczna podczas śnieżycy lub stanowi niewidzialne wypełnienie lewitujących ubrań. Stanowi to źródło problemów geniusza - autora wynalazku powodującego taki stan rzeczy.
Sięgnęłam po klasyka science fiction z dużymi oczekiwaniami, co do metaforycznej warstwy utworu. Wells, w poprzednich książkach wykazał się błyskotliwą zdolnością obserwacji ludzi ale też finezyjną prognozą przyszłości naszego gatunku. Co do mocno indywidualnej interpretacji mam dużo wątpliwości spowodowanych brakiem jednoznacznych przesłanek zawartych w utworze. Waham się zatem między stwierdzeniem, że jest to książka skłaniająca do ponurych rozmyślań nad ludzką kondycją, chciwością i snobizmem a przekonaniem, że oprócz sprytnie uknutej niewidzialności ma niewiele do zaoferowania poza relatywnie krótkim thriler'em zbudowanych na konsekwencjach bycia niewidzialnym.

To książka genialna pod względem technicznym bowiem niespotykany obraz niewidzialności, niepozbawionej wad pozornej zalety okazującej się być ostatnim gwoździem do trumny bohatera. Koncept wyróżnia się kreatywnością na tle innych obrazów bycia transparentnym mechaniką działania tej zdolności. Obłoki dymu tytoniowego jak i trawione resztki są widoczne jako unoszące się w...

Niejeden za dzieciaka marzył o mocy bycia niewidzialnym. To chyba supermoc, którą chciałby mieć każdy dzieciak - obok latania, czytania w myślach i przechodzenia przez ściany. Bohaterowi książki "Niewidzialny człowiek" udaje się to zrealizować i staje sie niewidzialny. Nie jest to jednak żadna supermoc a zdolność, która uzyskał w wyniku eksperymentowania na sobie.
Książka nie porywa i jest zdecydowanie gorsza od "Wehikułu czasu". Tutaj poziom absurdalności dialogów i zachowania bohaterów przekracza wszelkie przyzwoite formy. Postacie są skrajnie wręcz infantylne, nie działają racjonalnie. Osoby mające nieszczęście spotkać Niewidzialnego człowieka, jakby w tym samym momencie traciły zdolność myślenia. Może w czasach autora odbiór takiego zachowania był inny niż dziś.
Podobnie jak w "Wehikule czasu", tak i tu używana przez naukowców technologia jest zupełnie mechaniczna. Aby zostać niewidzialnym wystarczy sprzęt pod postacią szkła laboratoryjnego. Ach, no i ważne by być albinosem.
Mimo swoich wad książki bardzo przyjemnie się słuchało. Przyjemne, krótkie i konkretne rozdziały. Została przetłumaczona na piękny polski.

Niejeden za dzieciaka marzył o mocy bycia niewidzialnym. To chyba supermoc, którą chciałby mieć każdy dzieciak - obok latania, czytania w myślach i przechodzenia przez ściany. Bohaterowi książki "Niewidzialny człowiek" udaje się to zrealizować i staje sie niewidzialny. Nie jest to jednak żadna supermoc a zdolność, która uzyskał w wyniku eksperymentowania na sobie.
Książka...