Niewidzialny człowiek

Nie starzeje się!

Nie starzeje się!

Griffin pracuje wraz z Kempem na University College. Fascynuje się sposobem załamywania i odbijania światła, powstawaniem kolorów i przezroczystości. Jest albinosem.
Naukowiec o niezwykłym talencie do chemii i fizyki. Psychopata bez sumienia.
Odkrycie niewidzialności daje mu nieograniczone możliwości działalności przestępczej, ale również niesie ze sobą pewne ograniczenia. Szczególnie zimą trudno jest przetrwać nago na ulicach Londynu. Nie udało mu się wytworzyć niewidzialnej odzieży.
Trudne warunki życia pozwalają Griffinowi usprawiedliwiać na swoją korzyść każde łajdactwo.
Jego szczegółowe losy poznajemy dopiero, gdy włamuje się do mieszkania Kempa - dawnego kolegi z Uniwersytetu. Opowiada on swoją historię wzbudzając w Kempie coraz większą falę zgrozy.
Każdy ma swoistą skłonność do idealizowania, wybielania swojego postępowania. Dopiero wzrokiem osoby trzeciej można faktycznie spojrzeć na własne działania bez różowego filtra.
Griffin zabrnął już jednak za daleko. Wola przetrwania i przekonanie o byciu lepszym od innych uczyniły z niego potwora.
W gruncie rzeczy jest to smutna opowieść. Skłania do refleksji, czy nadzwyczajne możliwości odrywają od człowieczeństwa, czy bardziej szkodliwe jest przekonanie o własnej wyższości?

Griffin pracuje wraz z Kempem na University College. Fascynuje się sposobem załamywania i odbijania światła, powstawaniem kolorów i przezroczystości. Jest albinosem.
Naukowiec o niezwykłym talencie do chemii i fizyki. Psychopata bez sumienia.
Odkrycie niewidzialności daje mu nieograniczone możliwości działalności przestępczej, ale również niesie ze sobą pewne ograniczenia....

Bardzo miła niespodzianka i zakładałem, że będzie to lekkie i szybkie spotkanie. Jakiś czas temu obejrzałem film "Niewidzialny człowiek" (2020) reżyserii Leigha Whannella. Skoro tam również głównym bohaterem był niejaki Gryffin, zresztą też naukowiec oraz badania nad istotą niewidzialności, lektura miała być tylko formalnością. Nic bardziej mylnego.

Pierwszy rozdział bardzo mocno zbił mnie z tropu, a kolejne tylko dopełniły dzieła zniszczenia. Nic nie pasowało względem filmu poza nazwiskiem bohatera i istotą niewidzialności. Nikt też nie powiedział, że tak miało być, ale cóż. To było tylko moje założenie.

Tak jak zmieniało się moje nastawienie do tego tytułu, tak zaczynałem doceniać obraz jaki się przede mną otwierał. Niesamowity klimat małej społeczności. Język taki typowy dla Weelsa i tu należą się brawa dla tłumacza, że genialnie zachował styl powieści z końca lat XIX wieku. Świetna opowieść, która mocno odbiega od dzisiejszych adaptacji filmowych... Źle! To świetna opowieść, której adaptacje filmowe stanowią uproszczenie tematu i niepotrzebnie próbują dostosować go do dzisiejszych czasów.

Bardzo miła niespodzianka i zakładałem, że będzie to lekkie i szybkie spotkanie. Jakiś czas temu obejrzałem film "Niewidzialny człowiek" (2020) reżyserii Leigha Whannella. Skoro tam również głównym bohaterem był niejaki Gryffin, zresztą też naukowiec oraz badania nad istotą niewidzialności, lektura miała być tylko formalnością. Nic bardziej mylnego.

Pierwszy rozdział...

Każda książka H.G.Wellsa jest wyjątkowa, a jego opowieści są wzorem dla kolejnych twórców. "Wyspa Doktora Moreau", "Wojna Światów", "Wehikuł czasu" - wszystkie stały się kultowymi, wielokrotnie ekranizowanymi i przewijającymi się wątkami science fiction. Nie inaczej jest z "Niewidzialnym człowiekiem". Dla mnie fabuła i koncept były ciekawe, może już nie zaskakujące, ale mimo wszystko elektryzujące. Ale co najbardziej mi się w niej podobało, to język autora, kwiecisty, a jednocześnie elitarny. Lektor opowieści, niczym brytyjski dżentelmen opowiada wydarzenia w kulturalny, powściągliwy oraz wyważony sposób - jakkolwiek same wydarzenia takie nie są. Warto czytać, by napawać się tym słownictwem - wśród obecnej nowomowy, pełnej skrótów i 'fajnych' słówek, ta pozycja jest miodem na serce każdego miłośnika literatury!

Każda książka H.G.Wellsa jest wyjątkowa, a jego opowieści są wzorem dla kolejnych twórców. "Wyspa Doktora Moreau", "Wojna Światów", "Wehikuł czasu" - wszystkie stały się kultowymi, wielokrotnie ekranizowanymi i przewijającymi się wątkami science fiction. Nie inaczej jest z "Niewidzialnym człowiekiem". Dla mnie fabuła i koncept były ciekawe, może już nie zaskakujące, ale...

Muszę przyznać, że wciągnęła mnie książka Wells'a. Pomysł oczywiście niewiarygodny i niebezpieczny, ale ciekawie było zagłębić się w losy niewidzialnego człowieka. Trzeba przyznać, że nie ma jak klasyka. Jest niezawodna.

Muszę przyznać, że wciągnęła mnie książka Wells'a. Pomysł oczywiście niewiarygodny i niebezpieczny, ale ciekawie było zagłębić się w losy niewidzialnego człowieka. Trzeba przyznać, że nie ma jak klasyka. Jest niezawodna.

Co by było gdyby wynaleziono lek, by stać się niewidocznym. Czy może to doprowadzić do obłędu?

Co by było gdyby wynaleziono lek, by stać się niewidocznym. Czy może to doprowadzić do obłędu?

Dużo w niej przemocy, jest względnie ciekawa, jednak spośród innych znanych mi książek Wellsa, najmniej przypadła mi do gustu.

Dużo w niej przemocy, jest względnie ciekawa, jednak spośród innych znanych mi książek Wellsa, najmniej przypadła mi do gustu.

Książkę Pan Wells napisał w 1897 r , czyli , można śmiało powiedzieć , że było to bardzo dawno . Miał wtedy około 30 lat i jako przdstawiciel , swojej epoki , w tym utworze literackim , ukazał nam , skrawek , swojej abstrakcyjnej fascynacji – tak mi się wydaje - zjawiskiem niewidzialności i jego konsekwencjami , gdyby zaistniało , uzyskane w drodze badań naukowych . Problem ten , jak się można domyslać , zaprzątał jego umysł , a potem dziewiętnastowiecznych odbiorców jego prozy , sięgających ówcześnie po lekturę Niewidzialnego Człowieka . Sam jestem ciekaw , jak opinowali to opowiadanie. I co sobie gadali , na ten temat, dyskutując przy herbatce . Na marginesie, zawsze rozważam jakimi ludzie byli, kiedyś to , w przeszłości. Jak i czym by się różnili od nas i co mimo znacznego upływu czasu , by nas łączyło ... No... ale to miało być na marginesie 😉
Z dzisiejszego punktu widzenia , w dobie przesytu "próżnymi zdobyczami techniki" poruszony przez autora temat , fantastyczno - naukowy , który on , uznał za wart opisania , nie jest już aż tak szokujący . Biorąc też pod uwagę , że książka jest prostą fabulą , w tonie tragikomedii. I dzisiejszego czytelnika , jej przedstawiona akcja, może nawet nudzić . Czytelnika ukształtowanego w czasach , których to wizja , jako przyszłości dla Pana Wellsa , nie mieściły by się , w jego bujnej wyobraźni :)
Warto przeczytać to krótkie opowiadanie , aby przyjrzec się "ewolucji" tego gatunku literackiego , jakim jest fantastyka naukowa .

Książkę Pan Wells napisał w 1897 r , czyli , można śmiało powiedzieć , że było to bardzo dawno . Miał wtedy około 30 lat i jako przdstawiciel , swojej epoki , w tym utworze literackim , ukazał nam , skrawek , swojej abstrakcyjnej fascynacji – tak mi się wydaje - zjawiskiem niewidzialności i jego konsekwencjami , gdyby zaistniało , uzyskane w drodze badań naukowych ....

Jak bardzo zmieniłoby się nasze życie, jakbyśmy nagle stali się niewidzialni? Jakie plany mielibyśmy na życie, co byśmy zrobili?

Jedną stronę medalu ukazuje nam Herbert George Wells, dzięki któremu możemy śledzić przygodę Gryffina, naukowca, który opracował metodę, dzięki której stał się niewidzialny.
Czasami śmieszne, czasami przykre sytuacje pokazują Nam tę nieśmieszną stronę niewidzialności.

Autor ukazuje nam również jak z pozoru niegroźne odkrycie (niewidzialność) w rękach szaleńca staje się bronią i planem terroru, agresji i walki.

Jak bardzo zmieniłoby się nasze życie, jakbyśmy nagle stali się niewidzialni? Jakie plany mielibyśmy na życie, co byśmy zrobili?

Jedną stronę medalu ukazuje nam Herbert George Wells, dzięki któremu możemy śledzić przygodę Gryffina, naukowca, który opracował metodę, dzięki której stał się niewidzialny.
Czasami śmieszne, czasami przykre sytuacje pokazują Nam tę nieśmieszną...

Cierpi na bolączkę toczącą wielu innych przedstawicieli klasycznej literatury grozy - mistrzowsko buduje klimat w pierwszej części, by potem poświęcić dużą część tekstu na ekspozycję i wyjaśnienia rzeczy, których czytelnik (nawet nieobeznany z adaptacjami i reinterpretacjami powieści) się po prostu domyśla. Te wydarzenia przedstawione z punktu widzenia antagonisty już takiego wrażenia nie robią, a jedynie podkopują dobre przeżycia wyniesione z części pierwszej, odzierając je z tajemnicy. Nie mniej, nie da się ukryć, że to powieść nowatorska, trzymająca w napięciu, i czas z nią spędzony na pewno nie będzie straconym, jeżeli podejdzie się do niej z odpowiednią mentalnością i nie za wysokimi oczekiwaniami. Na pewno jest to proza dosyć prosta, czytająca się szybko, zgodnie z konwencją powieści przygodowej. Ja przeczytałem w zasadzie w kilka godzin (to mój drugi Wells i druga taka sytuacja z tym autorem :P) i dobrze mi to zrobiło.

Cierpi na bolączkę toczącą wielu innych przedstawicieli klasycznej literatury grozy - mistrzowsko buduje klimat w pierwszej części, by potem poświęcić dużą część tekstu na ekspozycję i wyjaśnienia rzeczy, których czytelnik (nawet nieobeznany z adaptacjami i reinterpretacjami powieści) się po prostu domyśla. Te wydarzenia przedstawione z punktu widzenia antagonisty już...