Jak Wenus z piany morskiej, poezja Marzeny Orczyk-Wiczkowskiej w „Abisalu” wynurza się z otchłani oceanu i niesie ze sobą konche, koniec świata oraz kobiecość. Jej wiersze to struga zimnego słońca wnikająca w tytułowe strefy głębinowe, znajdując cząstki piękna pomiędzy ciemnością ludzkich przywar oraz bolączek. Nie ignoruje jednak wszechobecnego mroku; pomiędzy opisami prozaicznych boskości czuć niepokój, miarowe prądy metafor przerywane są rytmem wyliczeń niczym marsz wojska (na przykład w wierszu pt. „Ślady”, gdzie samosiejki oraz motyle współgrają z wyrwanymi paznokciami, a pod koniec pada strzał). Trudno nie dać się porwać jej liryce, obrazom naszkicowanym tylko kilkoma słowami, migawkom biedronek, szklanek lemoniady czy kawałków bursztynu, które w jej twórczości obrastają znaczeniami niemalże astralnymi, a niebo oraz ocean zamieniają się miejscami. Ten chaos, skoncentrowany w stosunkowo krótkich wierszach, wytrąca z równowagi nawet najsprawniejszych pływaków. Jest w tomiku Orczyk-Wiczkowskiej również aspekt feministyczny – kobiety jako matki oraz córki, królowe oraz poddane, sacrum oraz profanum; kobiety tam są epicentrum świata, morskimi Gajami. Jednocześnie samotnie dryfują w oceanicznych odmętach niczym półprzejrzyste, bezwolne meduzy. Ten osobliwy dualizm towarzyszy podczas całej lektury, wciągając nas pod powierzchnię i ledwo pozwalając złapać oddech pomiędzy kolejnymi utworami. Zatonąć można w tej metaforyce ciemnej niczym atrament, okraszonej florystycznymi grafikami Alicji Kalinowskiej. Wyrwawszy się z toni, czytelnik czuje słowa Orczyk-Wiczkowskiej na języku, słowa o smaku soli oraz trwogi, które czepiają się skóry jak wilgotny piasek.

Jak Wenus z piany morskiej, poezja Marzeny Orczyk-Wiczkowskiej w „Abisalu” wynurza się z otchłani oceanu i niesie ze sobą konche, koniec świata oraz kobiecość. Jej wiersze to struga zimnego słońca wnikająca w tytułowe strefy głębinowe, znajdując cząstki piękna pomiędzy ciemnością ludzkich przywar oraz bolączek. Nie ignoruje jednak wszechobecnego mroku; pomiędzy opisami...

***
noszę was
jak muszla perłę,
kałuża księżyc,
córko
mojej córki,
matko
mojej matki.
•
zanurzyć się w poezji

***
noszę was
jak muszla perłę,
kałuża księżyc,
córko
mojej córki,
matko
mojej matki.
•
zanurzyć się w poezji