Wstręt

Tej książki się nie czyta, ją się przeżywa. Powieść wywołała we mnie sporo emocji, głównie smutku, gdyż Iza, główna bohaterka, już od dziecka nie miała zaspokojonych podstawowych potrzeb, takich jak: bycie wysluchaną, akceptowaną i w pewien sposób wolną, co w wielkiej mierze mogło się przyczynić do jej choroby. Nie brakuje również momentów, w których gościł uśmiech na mej twarzy. Zmusza ona czytelnika do pewnych refleksji, np aby nigdy nie oceniać drugiego człowieka, gdyż ten może toczyć wewnętrzną walkę z samym sobą lub innymi problemami. Otwarte zakończenie pozwala mi wierzyć, że Iza mimo wszystko odnajduje w swoim życiu szczęście, miłość i pełnię spokoju.

Tej książki się nie czyta, ją się przeżywa. Powieść wywołała we mnie sporo emocji, głównie smutku, gdyż Iza, główna bohaterka, już od dziecka nie miała zaspokojonych podstawowych potrzeb, takich jak: bycie wysluchaną, akceptowaną i w pewien sposób wolną, co w wielkiej mierze mogło się przyczynić do jej choroby. Nie brakuje również momentów, w których gościł uśmiech na mej...

Skąd ten Wstręt w tytule? Zapraszam, proszę zerknąć, jest w czym wybierać.

Wstręt wobec ojca tyrana, wstręt wobec obojętnej matki, wstręt do okazywania i przyjmowania uczuć, wstręt do swojego ciała, do cudzych ciał, do samej siebie, do całego swojego życia. Odraza, której nie można się pozbyć, która działa destrukcyjnie i nie pozwala normalnie funkcjonować. Dużo tego jak na jednego człowieka.

Historia napisana jest z dwóch perspektyw: nastolatki z zaburzeniami odżywiania oraz dojrzałej kobiety. Obie to jedna i ta sama - Izabela Pierwsza, w całkiem różnych momentach życia.

Z jednej strony razem z bohaterką doświadczamy procesu poszukiwaniu swojej tożsamości w chaotycznym i brutalnym okresie dojrzewania, z drugiej - towarzyszymy jej w próbach osiągnięcia stabilizacji oraz rozliczenia się z przeszłością.

Autorka jest, w tym co pisze bardzo autentyczna, tak, że pozwala z łatwością wejść w buty głównej bohaterki. I nie jest to przyjemne doświadczenie. Używa do tego celu bezpośredniego, ciętego języka. Sposób opisania całej gamy emocji, traum, bólu i osamotnienia jest niemożliwe realistyczny i zastanawiające jest - ile w tej historii fikcji literackiej, a ile autobiografii.

Skąd ten Wstręt w tytule? Zapraszam, proszę zerknąć, jest w czym wybierać.

Wstręt wobec ojca tyrana, wstręt wobec obojętnej matki, wstręt do okazywania i przyjmowania uczuć, wstręt do swojego ciała, do cudzych ciał, do samej siebie, do całego swojego życia. Odraza, której nie można się pozbyć, która działa destrukcyjnie i nie pozwala normalnie funkcjonować. Dużo tego jak...

Jako osoba, która doświadczyła zaburzeń odżywiania - powiedziałabym - opowieść, która bez ogródek opisuje życie osoby, która jest w centrum zdarzeń, która przelewa na papier emocje osoby chorej.
Jako osoba, która czyta kolejną książkę tej autorki - powiedziałbym - literacki skok milowy, niebanalne i mocne pióro, dosłownie pokazane emocje, jakby były autobiografią.
Jako pospolity czytelnik - powiedziałbym - pozycja obowiązkowa dla tych, którzy nie boją się odkrywać życia, jego ciemniejszej strony. To również powieść dla młodych dziewczyn, które wchodzą w dorosłe życie z bagażem doświadczeń, których nie powinny nigdy przeżyć oraz doświadczeń, które je kształtują, choć wydawać by się mogło, że zadają zbyt dużo bólu.

Jako osoba, która doświadczyła zaburzeń odżywiania - powiedziałabym - opowieść, która bez ogródek opisuje życie osoby, która jest w centrum zdarzeń, która przelewa na papier emocje osoby chorej.
Jako osoba, która czyta kolejną książkę tej autorki - powiedziałbym - literacki skok milowy, niebanalne i mocne pióro, dosłownie pokazane emocje, jakby były autobiografią.
Jako...

Chciałoby się powiedzieć-tak właśnie wygląda anoreksja-piekło duszy i ciała. Ale to nie tylko ona determinuje życie głównej bohaterki Izy. Z każdej z kart powieści o jej życiu zieje chłodem, przeraźliwa samotność wyziera z każdej strony. Przytul mnie, ukołysz do snu, zaopiekuj się mną-zdaje się krzyczeć dziewczyna. Pomoc jednak nie nadchodzi, kobieta spada w krąg piekła autodestrukcji i nienawiści do samej siebie...Ile razy trzeba upaść, zranić siebie i innych, aby odpowiedzieć na pytanie: po co tu jestem, kim ja jestem?To wie, a raczej próbuje dowiedzieć się tylko Iza... Ważna opowieść o trudnej podróży przez meandry życia, o bolesnym dojrzewaniu, o potyczkach z samą sobą, o cholernie trudnej nauce kochania i akceptacji samej siebie. Taką samą sztuką jest sztuka przebaczenia innym i sobie co wymaga odwagi i wielkiej siły. Czy Iza tą siłę znajduje???Czy pogodziła się ze swoim zmarnowanym dzieciństwem, które za sprawą ojca i matki zdeterminowało WSZYSTKO?Książka chwyta za trzewia i wyciska łzy, ale WARTO.

Chciałoby się powiedzieć-tak właśnie wygląda anoreksja-piekło duszy i ciała. Ale to nie tylko ona determinuje życie głównej bohaterki Izy. Z każdej z kart powieści o jej życiu zieje chłodem, przeraźliwa samotność wyziera z każdej strony. Przytul mnie, ukołysz do snu, zaopiekuj się mną-zdaje się krzyczeć dziewczyna. Pomoc jednak nie nadchodzi, kobieta spada w krąg piekła...

Świetnie napisania książka o dorastaniu i słowach, czynach i doświadczeniach, które potem definiują kim się jest. Dla kogoś kto, tak jak ja, nie przeżył niczego podobnego, była to momentami bardzo trudna lektura i trudno było uwierzyć w ilość skoncentrowanego skurwysyństwa dopadającego główną bohaterkę. Jest sporo o anoreksji i związkach, jednak wydaje mi się, że najważniejsze w tej książce jest pokazanie jak bardzo relacje z rodzicami wpływają na dalsze życie. Ważne zarówno dla dorosłych dzieci jak i obecnych i przyszłych rodziców.

Świetnie napisania książka o dorastaniu i słowach, czynach i doświadczeniach, które potem definiują kim się jest. Dla kogoś kto, tak jak ja, nie przeżył niczego podobnego, była to momentami bardzo trudna lektura i trudno było uwierzyć w ilość skoncentrowanego skurwysyństwa dopadającego główną bohaterkę. Jest sporo o anoreksji i związkach, jednak wydaje mi się, że...

Szokujące studium anoreksji. Opisy choroby są tak plastyczne, że sam miałem krzyczeć na Izę żeby w końcu coś zjadła, do jasnej... Wątpię, czy to właściwy sposób postępowania z anorektykami, ale cóż, literatura ma wywoływać emocje, i właśnie takie we mnie wywołała. Plus do tego sentymentalna podróż do lat 90-ych.
Kto nie boi się, że lektura nim wstrząśnie, a być może nawet momentami pozamiata podłogę, niech łapie za tę książkę. Polecam :)

Szokujące studium anoreksji. Opisy choroby są tak plastyczne, że sam miałem krzyczeć na Izę żeby w końcu coś zjadła, do jasnej... Wątpię, czy to właściwy sposób postępowania z anorektykami, ale cóż, literatura ma wywoływać emocje, i właśnie takie we mnie wywołała. Plus do tego sentymentalna podróż do lat 90-ych.
Kto nie boi się, że lektura nim wstrząśnie, a być może nawet...

Jak to napisała kiedyś Dorota Masłowska: "Każdy chce jakoś nie żyć". To zdanie jest dla mnie synonimem anoreksji. Ta choroba jest wręcz samobójstwem na raty. I książka doskonale to ukazuje. Bo anoreksja nigdy nie przychodzi sama, aby ją zrozumieć i opisać trzeba się wgłębić w portret psychologiczny chorej, ale również jej otoczenia. Ojca, który uważając, że jest to wymysł, jeszcze tylko pogarsza stan córki. Matki, która nie potrafi o nią zawalczyć. Rówieśników, którzy uważają jej wygląd za obrzydliwy. I mimo tego, (a może właśnie dzięki temu?) bohaterce udaje się odzyskać siebie. Taką jaka naprawdę jest.


PS: Malvino, na Twoje życzenie nie daje 10 gwiazdek :P

Jak to napisała kiedyś Dorota Masłowska: "Każdy chce jakoś nie żyć". To zdanie jest dla mnie synonimem anoreksji. Ta choroba jest wręcz samobójstwem na raty. I książka doskonale to ukazuje. Bo anoreksja nigdy nie przychodzi sama, aby ją zrozumieć i opisać trzeba się wgłębić w portret psychologiczny chorej, ale również jej otoczenia. Ojca, który uważając, że jest to wymysł,...

Jestem już prawie na finiszu książki i przyznam szczerze, że pochłaniam ją z zapartym tchem.
Losy Izy, chociaż wydawać się mogą trudne, tak naprawdę odzwierciedlają rzeczywistość i tematykę często pomijaną w codziennym życiu, niewypowiadaną na głos, gdyż wstydliwą i nieszablonową. Czasy, w których osadzona jest fabuła, takie właśnie były - bezlitosne dla ludzi z problemami natury psychicznej i psychologicznej. Niezrozumiałe dla wielu, uważane za nienormalne problemy bohaterki książki, opisane bezpośrednim, bezwarunkowym i bezkompromisowym językiem, który jeszcze bardziej przybliża nas do Izy oraz pozwala dosłownie wskoczyć w jej skórę.

Szczerze polecam :)

Jestem już prawie na finiszu książki i przyznam szczerze, że pochłaniam ją z zapartym tchem.
Losy Izy, chociaż wydawać się mogą trudne, tak naprawdę odzwierciedlają rzeczywistość i tematykę często pomijaną w codziennym życiu, niewypowiadaną na głos, gdyż wstydliwą i nieszablonową. Czasy, w których osadzona jest fabuła, takie właśnie były - bezlitosne dla ludzi z problemami...

Niesamowita podróż przez lata 90-te, w których się wychowałam, a do tego trafna diagnoza współczesności. Wielowymiarowi bohaterzy, a wśród nich Iza, którą chcesz przytulić, z którą się utożsamiasz, która jest niezwykle autentyczna. Polecam.

Niesamowita podróż przez lata 90-te, w których się wychowałam, a do tego trafna diagnoza współczesności. Wielowymiarowi bohaterzy, a wśród nich Iza, którą chcesz przytulić, z którą się utożsamiasz, która jest niezwykle autentyczna. Polecam.

Książka dość nierówna. Jej najlepszymi momentami są okładka i ostatnia strona.

Książka dość nierówna. Jej najlepszymi momentami są okładka i ostatnia strona.