Pochłonęłam "Bezdusznych. Zapomnianą zagładę chorych" w jeden dzień. Brak mi słów podziwu dla wartości pracy, jaką wykonała Kalina Błażejowska – zbierając materiały do tej książki, docierając do ostatnich żyjących świadków eksterminacji psychicznie chorych przed i w czasie drugiej wojny światowej oraz układając dla nas tę opowieść. Podziwiam ją nie tylko za skrupulatność pracy badawczej i warsztat literacki, ale przede wszystkim za odwagę, empatię i determinację. Bo trzeba było wykazać wszystkie te trzy cechy, żeby zabrać się za tak „beznadziejny” temat i kontynuować go mimo licznych przeciwności. Nadziei na „sukces” pozbawiali jej wszyscy na początku tej drogi, tłumacząc, że po pierwsze, psychicznie chorzy to najbardziej stabuizowana grupa ofiar drugiej wojny światowej, a po drugie – nie ma już świadków.
[...]
Cała recenzja tutaj: https://nowynapis.eu/tygodnik/nr-247/artykul/krzyczy-i-placze-bez-lez

Pochłonęłam "Bezdusznych. Zapomnianą zagładę chorych" w jeden dzień. Brak mi słów podziwu dla wartości pracy, jaką wykonała Kalina Błażejowska – zbierając materiały do tej książki, docierając do ostatnich żyjących świadków eksterminacji psychicznie chorych przed i w czasie drugiej wojny światowej oraz układając dla nas tę opowieść. Podziwiam ją nie tylko za skrupulatność...

Długo bałam się przeczytać tą książkę i zmierzyć się z całym okrucieństwem w niej opisanym. Jednak warto dla pamięci ofiar i świadomości historycznej. Książki nie da się zapomnieć,a autorka włożyła ogrom pracy w ustaleniu wielu faktów. Jestem ślazaczką więc dla mnie takie książki są niesamowicie ciekawe i ważne by odkrywać co działo się kiedyś tak niedaleko mojego domu.

Długo bałam się przeczytać tą książkę i zmierzyć się z całym okrucieństwem w niej opisanym. Jednak warto dla pamięci ofiar i świadomości historycznej. Książki nie da się zapomnieć,a autorka włożyła ogrom pracy w ustaleniu wielu faktów. Jestem ślazaczką więc dla mnie takie książki są niesamowicie ciekawe i ważne by odkrywać co działo się kiedyś tak niedaleko mojego domu.

Trudna lektura. Przytłaczająca. I bardzo dobra.
To, do czego się przyczepię, to przypisy na końcu książki. Jest ich dużo, więc każdorazowe sprawdzanie jest uciążliwe (rozpraszające i frustrujące również bywa).

Trudna lektura. Przytłaczająca. I bardzo dobra.
To, do czego się przyczepię, to przypisy na końcu książki. Jest ich dużo, więc każdorazowe sprawdzanie jest uciążliwe (rozpraszające i frustrujące również bywa).

Jestem na prawdę wstrząśnięta tym reportażem i doceniam autorkę za determinację i ogrom pracy!

Jestem na prawdę wstrząśnięta tym reportażem i doceniam autorkę za determinację i ogrom pracy!

Autorka, dzięki mrówczej i trudnej pracy, odsłania historię "szpitala" dla dzieci w Lublińcu - ośrodka nazistowskich badań nad rasą i eutanazją.
Przejmujące wspomnienia świadków.

Autorka, dzięki mrówczej i trudnej pracy, odsłania historię "szpitala" dla dzieci w Lublińcu - ośrodka nazistowskich badań nad rasą i eutanazją.
Przejmujące wspomnienia świadków.

Książka, którą warto przeczytać. Mimo że czyta się trudno. Mimo że boli.

Książka, którą warto przeczytać. Mimo że czyta się trudno. Mimo że boli.

Świetnie napisany reportaż. Wartki, potwornie wciągający, pełen wrażliwości wobec opisywanych osób i ich historii.

Temat totalnie wbił mnie w fotel (a nie należę do osób szczególnie wrażliwych).

Książka ważna, bardzo wartościowa i zdecydowanie warta przeczytania. Ogromnie gratuluję Autorce profesjonalnie wykonanej pracy i świetnej publikacji.

Świetnie napisany reportaż. Wartki, potwornie wciągający, pełen wrażliwości wobec opisywanych osób i ich historii.

Temat totalnie wbił mnie w fotel (a nie należę do osób szczególnie wrażliwych).

Książka ważna, bardzo wartościowa i zdecydowanie warta przeczytania. Ogromnie gratuluję Autorce profesjonalnie wykonanej pracy i świetnej publikacji.

Jeden z reportaży, gdzie nie mogłam wyjść z podziwu, jak tyle lat później udało się autorce dojśc do świadectw ludzi, których tragedia "eutanazji" dotknęła. Jakiś czas temu słuchałam wywiadu z autorką na kanale YT Imponderabilia, ale wtedy uznałam, że temat będzie dla mnie za ciężki. Ewidentnie taki był, ale po urlopie najwyraźniej miałam więcej tolerancji na piekło w czystej postaci. Bo opisy nie są stworzone z nadzieją na szok i gigantyczne emocje. Czasem nawet wydaja się za chłodne. Ale przez to dramat wybrzmiewa tak mocno.

Jeden z reportaży, gdzie nie mogłam wyjść z podziwu, jak tyle lat później udało się autorce dojśc do świadectw ludzi, których tragedia "eutanazji" dotknęła. Jakiś czas temu słuchałam wywiadu z autorką na kanale YT Imponderabilia, ale wtedy uznałam, że temat będzie dla mnie za ciężki. Ewidentnie taki był, ale po urlopie najwyraźniej miałam więcej tolerancji na piekło w...

Jak na to, że autorka miała nie mieć świadków zbrodni, książka jest potężnym emocjonalnym uderzeniem. Porażające.

Podziwiam dociekliwość reportażystki i jej upór.

Jak na to, że autorka miała nie mieć świadków zbrodni, książka jest potężnym emocjonalnym uderzeniem. Porażające.

Podziwiam dociekliwość reportażystki i jej upór.

Mam problem z tą książką z powodu nastawienia autorki do miejscowości, której dotyczy reportaż. Pochodzę z Lublińca, gdzie temat zbrodni nazistowskiej jest bardzo żywy, dlatego zdecydowałem się na przeczytanie tej pracy. Autorka dobrze wyczerpała temat, reportaż czyta się szybko i sprawnie, ale ostatnie rozdziały z wizytą w Lublińcu są... przykre.
Pani Błażejewska przyjeżdża do miasta jako miejsca kaźni i jest wyraźnie poirytowana, że tu dalej toczy się życie, miasto ma czelność mieć serduszko w logotypie reklamowym (sic!),oburza się nawet na to, że lokalna grupa miłośników historii nazywa się "Uroczy Lubliniec".
To powielanie narracji o Oświęcimiu - zabierania jego mieszkańcom normalności i podmiotowości, co jest bardzo przykre i bardzo nie na miejscu, tym bardziej, że Pani Błażejewska na kartach książki wiele razy odznacza się empatią do opisywanych w książce bohaterów. W wywiadzie dla OKO.press autorka odżegnuje się od "grania traumą" w swojej książce, tymczasem ten krótki pobyt w Lublińcu jest napisany na granie na emocjach i mocno niespójny z resztą książki, gdzie zarówno mieszkańcy Gostynina, jak i Śremu nie zostają poddani przez autorkę takiemu osądowi.
Przykro się to czyta i zostawia to duży niesmak po przeczytaniu dobrej książki.

Mam problem z tą książką z powodu nastawienia autorki do miejscowości, której dotyczy reportaż. Pochodzę z Lublińca, gdzie temat zbrodni nazistowskiej jest bardzo żywy, dlatego zdecydowałem się na przeczytanie tej pracy. Autorka dobrze wyczerpała temat, reportaż czyta się szybko i sprawnie, ale ostatnie rozdziały z wizytą w Lublińcu są... przykre.
Pani Błażejewska...