wspaniałość! polecam szczególnie fanom "Kartoteki" Różewicza

wspaniałość! polecam szczególnie fanom "Kartoteki" Różewicza

"Krzesła" wiele gorsze.
Ionesco ciężko czytać jednym ciągiem, podobnie jak Becketta - po chwili pojawia się spragnienie choćby mary sensu. Jednak humor (nie "Krzeseł!) mnie osobiście nie zawiódł i sprawił przyjemną przerwę w czytaniu poważniejszych publikacji.

"Krzesła" wiele gorsze.
Ionesco ciężko czytać jednym ciągiem, podobnie jak Becketta - po chwili pojawia się spragnienie choćby mary sensu. Jednak humor (nie "Krzeseł!) mnie osobiście nie zawiódł i sprawił przyjemną przerwę w czytaniu poważniejszych publikacji.

Na początku była anegdota. Pewnego dnia francuski intelektualista o rumuńskich korzeniach Eugene Ionesco celem poszerzenia swej kultury umysłowej postanowił nauczyć się angielskiego.
Gdy zmierzył się z czytankami podręcznika metody Assimil, czytając proste dialogi typowych angielskich małżeństw, ze zdumieniem spostrzegł, że wypowiadane przez te postaci zdania to podstawowe egzystencjalne prawdy, o których zazwyczaj nie myślimy, tak bowiem stały się oczywiste. Wstrząs wywołany tą pedagogiczną lekturą sprawił, że Ionesco chwycił za pióro i by wyrazić swoje nagle przeżyte duchowe olśnienie stworzył dramat, w którym pojawiają się dwie typowe angielskie rodziny Smithów i Martinów. Angielskiego Ionesco nigdy się nie nauczył, za to został dramaturgiem.

Dzisiaj trzy zawarte w tym tomie sztuki-antysztuki E.I. to klasyka. A ściślej mówiąc klasyczna reprezentacja teatru absurdu. Przypomnieć jednak należy, że dramaty te były przełomem w postrzeganiu tradycyjnego teatru opanowanego przez konwencje realizmu-naturalizmu, zaatakowały literackie przyzwyczajenia szerokiej publiczności i odkryły nową perspektywę w sztuce scenicznej. Jednakże to co w nich najbardziej mnie dotknęło, to tragikomiczna wizja istnienia, która trafiała w moje osobiste przekonania. I ten genialny, purnonsensowy humor, to było coś katartycznego, sprawiającego, że nagle groza zaczęła wzbierać śmiechem. Ten niezwykły komizm przypominał mi poznane wcześniej opowiadania Mrożka, które czytałem pod koniec liceum.

Wracam do tych klasycznych dziś sztuk i zdumiewa mnie fakt, że są tak samo świeże i ekspresyjne, jak wtedy gdy czytałem je po raz pierwszy mając 21 lat. Nie można zaprzeczyć: wczesne dramaty Ionesco nadal są aktualne i dowcipne niosąc w sobie wyzwalający potencjał.

Na początku była anegdota. Pewnego dnia francuski intelektualista o rumuńskich korzeniach Eugene Ionesco celem poszerzenia swej kultury umysłowej postanowił nauczyć się angielskiego.
Gdy zmierzył się z czytankami podręcznika metody Assimil, czytając proste dialogi typowych angielskich małżeństw, ze zdumieniem spostrzegł, że wypowiadane przez te postaci zdania to podstawowe...

jestem zachwycona tą absurdalnością

jestem zachwycona tą absurdalnością

"Popatrz, już dziewiąta. Na kolację była zupa, ryba, kartofle ze słoniną, angielska sałata. Dzieci napiły się angielskiej wody. Dobrą mieliśmy dzisiaj kolację. Wszystko dlatego, że mieszkamy niedaleko Londynu i nazywamy się Smith."

PAN MARTIN: Edward is a clerck; hist sister Nancy is a typist, and his brother William a shop assistant. (s. 54)

Łysa śpiewaczka. Antysztuka (1949) tł. Jerzy Lisowski
Ionesco wpadł na pomysł napisania Łysej śpiewaczki ucząc się języka angielskiego z angielskiego - a jakże! - podręcznika. Dialogi podręcznikowe jak widać wyprzedzały i inspirowały literaturę absurdu. Ale zagęszczony w tej sztuce absurd nie jest wymyślony. Bo nie tylko Anglicy i Francuzi prowadzą grzecznościowe, nijakie rozmowy o pogodzie i o tym co zjedli. Rozmowy nieistotne, w których każdy z biorących udział nie słucha, co mówi jego partner. Wszyscy tak rozmawiamy, a antysztuka Ionesco tylko to mocniej eksponuje. Nie tylko tematy tych rozmów są nieistotne. Wszystko jest nieważne, zdawkowe, bez głębi, zastanowienia, prawdziwego kontaktu z drugim człowiekiem. (...)
Pełny tekst recenzji na stronie: https://nakanapie.pl/recenzje/ciekawa-historie-prawie-niewiarygodne-lysa-spiewaczka-lekcja-krzesla

"Popatrz, już dziewiąta. Na kolację była zupa, ryba, kartofle ze słoniną, angielska sałata. Dzieci napiły się angielskiej wody. Dobrą mieliśmy dzisiaj kolację. Wszystko dlatego, że mieszkamy niedaleko Londynu i nazywamy się Smith."

PAN MARTIN: Edward is a clerck; hist sister Nancy is a typist, and his brother William a shop assistant. (s. 54)

Łysa śpiewaczka. Antysztuka...

Przeczytałem zaraz po „Samotniku”. Ionesco wychodzi tu o niebo lepiej, być może dlatego, że za bardzo się nie wczuwa. Nie kupuję interpretacji dramatu, jakoby miała to być „dogłębna metafora ludzkiej egzystencji”, jeżeli tak – to wszystko może być dogłębną metaforą ludzkiej egzystencji. Dla mnie to prześmiewcza satyra na angielską klasę średnią – jej zmanierowanie, zadufanie w sobie i sformalizowany sposób prowadzenia życia towarzyskiego. Bełkotliwe rozmowy nie prowadzą donikąd, nic z nich nie wynika. Wynika to z ich powierzchowności, nieumiejętnością wyjścia poza ustalone ramy konwersacyjne. Można powiedzieć, że jest to dramat o niemożności komunikacji, ale nie jakiejś uniwersalnej, tylko osadzonej w konkretnym kontekście społecznym.

Przeczytałem zaraz po „Samotniku”. Ionesco wychodzi tu o niebo lepiej, być może dlatego, że za bardzo się nie wczuwa. Nie kupuję interpretacji dramatu, jakoby miała to być „dogłębna metafora ludzkiej egzystencji”, jeżeli tak – to wszystko może być dogłębną metaforą ludzkiej egzystencji. Dla mnie to prześmiewcza satyra na angielską klasę średnią – jej zmanierowanie,...

Dramat nieporozumienia. Aktualna, uniwersalna, absurdalna wizja, w której ludzie sobie pozornie najbliżsi okazują się obcymi. Egzystencjalny dramat jednostek samotnych, wrzuconych świat i w język, który zamiast łączyć, rozsypuje się niczym puzzle i nie można go na powrót zlożyć. Ja mówię, Ty mówisz, On, Ona, Ono mówi... ale nikt nie słucha.

Dramat nieporozumienia. Aktualna, uniwersalna, absurdalna wizja, w której ludzie sobie pozornie najbliżsi okazują się obcymi. Egzystencjalny dramat jednostek samotnych, wrzuconych świat i w język, który zamiast łączyć, rozsypuje się niczym puzzle i nie można go na powrót zlożyć. Ja mówię, Ty mówisz, On, Ona, Ono mówi... ale nikt nie słucha.

Myśl Ionesco bardzo ciekawa, ale przyjemności z czytania tego, nie miałem..

Myśl Ionesco bardzo ciekawa, ale przyjemności z czytania tego, nie miałem..

Teatr absurdu w najlepszym wydaniu!

Teatr absurdu w najlepszym wydaniu!

Uwielbiam:-) Dla tych, co kochają książki, teatr (antyteatr) i absurd konieczna lektura.

Uwielbiam:-) Dla tych, co kochają książki, teatr (antyteatr) i absurd konieczna lektura.