Cmentarz osobliwości

Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po te książkę, moje pierwsze spotkanie z twórczością Pauliny Hendel nie było udane, jednak Cmentarz osobliwości mi to zrekompensował.
Już od pierwszej strony wiedziałam, że ta historia mi się spodoba, styl, główny bohater, jego poczucie humoru, wszystko mi tu zagrało.
Maximusa Opoke poznajemy w nienajlepszych dla niego okolicznościach, jest kurierem kasty, został oskarżony o zdradę i kradzież skarbu swojego szefa za co grozi mu śmierć, chłopak jednak jest sprytny i udaje mu się uciec, ale to nie koniec jego problemów, kasta nie zapomina i ma wszędzie swoich ludzi. Max musi się ukrywać, ale to nie jest takie proste, kiedy nie masz się do kogo zwrócić o pomoc, dlatego kiedy w jego mieszkaniu pojawia się notariusz, który twierdzi, że Max jest dziedzicem dworku na wsi ten bez wahania przyjmuje spadek.
Na miejscu okazuje się, że chłopak został właścicielem nie tylko domu, ale również cmentarza osobliwości i jako dziedzic ma obowiązek chronić cmentarz, na którym potworne dusze odbywają swoją wieczną pokutę.
Opoka musi pilnować aby nikt nieupoważniony nie wszedł na cmentarz, oraz aby żadna dusza z niego nie uciekła.
To nie jest proste zadanie. Jaką moc ma krew dziedzica? Kim są dusze uwięzione na cmentarzu? Dlaczego nie mogą przejść w zaświaty?

Bardzo podoba mi się przedstawiony świat w tej książce, historia bogów, pochówek, pokuta, co prawda trudno się tutaj doszukiwać sprawiedliwości, szczególnie, że główną rolę grają tu pieniądze i to nawet po śmierci, ale jest coś w tej historii co człowieka chwyta za serce i jakimś cudem pozwala wierzyć w lepsze jutro.
Max jest bardzo dobrze wykreowanym bohaterem, miasteczkowy cwaniaczek, myślący tylko o własnym zysku, któremu na nikim nie zależy, egocentryk wydawać by się mogło pozbawiony skrupułów na naszych oczach przechodzi przemianę, którą przynajmniej ja obserwowałam z uśmiechem. Oczywiście jak w każdej książce i w tej nie zabrakło mankamentów, ale szczerze mówiąc bez problemu przymknęłam na nie oko.
Cmenatrz osobliwości skrywa w sobie wiele ukrytych przesłań, przy tej lekturze można się pośmiać, wzruszyć, pomyśleć, naprawdę polecam każdemu :)

Bardzo się cieszę, że sięgnęłam po te książkę, moje pierwsze spotkanie z twórczością Pauliny Hendel nie było udane, jednak Cmentarz osobliwości mi to zrekompensował.
Już od pierwszej strony wiedziałam, że ta historia mi się spodoba, styl, główny bohater, jego poczucie humoru, wszystko mi tu zagrało.
Maximusa Opoke poznajemy w nienajlepszych dla niego okolicznościach, jest...

podobno mi się

podobno mi się

Mam mieszane odczucia odnośnie tej książki. Wynikają one chyba z tego, że dostałam nie to na co się nastawiłam. Przez pierwsze 70-80 stron myślałam, że ją odłożę. Potem zaczęłam się wciągać i coraz bardziej ogarniać świat przedstawiony. Książka jest długa i spokojnie mogłaby być o połowę krótsza. Podobny problem miałam z serią "Żniwiarz" tej autorki. Pierwsze dwa tomy były świetne, a kolejne 3 można było zmieścić w jednym. Z "Cmentarzem osobliwości" mam też ten problem, że ta książka (nawet w tych momentach, które mnie wciągały) nie wywołała we mnie żadnych emocji. Ani bohaterowie, ani fabuła nie sprawili, że zaczęłam czuć cokolwiek. Po prostu przeczytałam tę powieść i tyle. Zabrakło mi w niej też tego cmentarnego, mrocznego klimatu. Doceniam pomysł, to on głównie skłonił mnie do sięgnięcia po tę książkę. Obiektywnie patrząc całość nie wypada źle, większość czasu jednak byłam zainteresowana fabułą. Po prostu rozczarowałam się, bo oczekiwałam czegoś innego.

Mam mieszane odczucia odnośnie tej książki. Wynikają one chyba z tego, że dostałam nie to na co się nastawiłam. Przez pierwsze 70-80 stron myślałam, że ją odłożę. Potem zaczęłam się wciągać i coraz bardziej ogarniać świat przedstawiony. Książka jest długa i spokojnie mogłaby być o połowę krótsza. Podobny problem miałam z serią "Żniwiarz" tej autorki. Pierwsze dwa tomy były...

Jak dla mnie fajna książka, tylko trochę przydługie samo wprowadzenie w historię.

Zaczyna być dopiero ciekawie od momentu, gdy Max zjawia się w Lawendowym Dworku. Odtąd książka mnie całkowicie wciągnęła, a im dalej było tylko lepiej😊

Mam cichą nadzieję, że będzie jeszcze jakaś kontynuacja 😁

Jak dla mnie fajna książka, tylko trochę przydługie samo wprowadzenie w historię.

Zaczyna być dopiero ciekawie od momentu, gdy Max zjawia się w Lawendowym Dworku. Odtąd książka mnie całkowicie wciągnęła, a im dalej było tylko lepiej😊

Mam cichą nadzieję, że będzie jeszcze jakaś kontynuacja 😁

Właśnie skończyłam czytać (słuchać) książkę i mimo satysfakcji z zakończenia to mam niedosyt i chęć dowiedzenia się czegoś jeszcze, dostania na talerzu dalszej historii i spędzenia z bohaterami jeszcze kilku chwil.

Sceptycznie zaczęła się moja podróż z Maksem, bohaterem pełnym wad, poprzez meandry życia żywcem wyjęte ze schematu tego typu historii. Lektor, czytający nieco nosowo, nie ułatwiał zadania. Pod koniec lektury zaprzyjaźniłam się ze wszystkimi - bohaterami, potworami a nawet samym lektorem.

Polecam, zarówno fabuła jak i styl i język sprawiają, że można cieszyć się lekturą. Jest to połączenie thrilleru, horroru z elementami kryminału i fantasy ulokowany we współczesności.

Na koniec dodam, że lepiej nie czytać opisów książki. Np opis na LC przeczytałam po przeczytaniu powieści i wiem, że zepsułby mi całą radość z lektury gdybym przeczytała go wcześniej. Nie popieram wstawiania streszczeń książek jako opisów/recenzji.

Właśnie skończyłam czytać (słuchać) książkę i mimo satysfakcji z zakończenia to mam niedosyt i chęć dowiedzenia się czegoś jeszcze, dostania na talerzu dalszej historii i spędzenia z bohaterami jeszcze kilku chwil.

Sceptycznie zaczęła się moja podróż z Maksem, bohaterem pełnym wad, poprzez meandry życia żywcem wyjęte ze schematu tego typu historii. Lektor, czytający nieco...

Cudowne!
Jak ja wczułam się w życie Lawendowego Dworku! Jak przeżywałam każde pójście na cmentarz wraz z bohaterami! Trochę jakbym dostała klimat serialu Downton Abbey z cmentarzem i straszydłami. Nie spodziewałam się, że polubię książkę aż tak.

Cudowne!
Jak ja wczułam się w życie Lawendowego Dworku! Jak przeżywałam każde pójście na cmentarz wraz z bohaterami! Trochę jakbym dostała klimat serialu Downton Abbey z cmentarzem i straszydłami. Nie spodziewałam się, że polubię książkę aż tak.

Niestety, w moim przypadku DNF, choć bardzo chciałam ją doczytać.
Książka ma kilka zalet. Przede wszystkim przyciągnął mnie sam pomysł, bo jeszcze się z czymś takim nie spotkałam. Widać, że świat i rządzące nim prawa są dość wyraźnie sprecyzowane, od początku mniej więcej rozumiałam realia. Bohaterowie, zwłaszcza poboczni, w większości mają wyraźne charaktery. Co ważne, choć w pewnym momencie pojawia się nagle większa ilość bohaterów drugoplanowych, szybko zapamiętałam ich imiona i zaczęłam ich rozróżniać, co jest wyraźnym plusem. Wprawdzie są opisani trochę stereotypowo (natchniona artystka, chłodna ochmistrzyni, opryskliwy zarządca, nudny notariusz),ale da się ich polubić.
Wad książki znalazłam zdecydowanie więcej. Pomijając bardzo mały druk, który jest w tym przypadku kwestią czysto techniczną, miałam duży problem z językiem. Krótkie zdania. Maksymalnie dwa, trzy wyrazy. Zdania złożone są rzadkością, przez co tekst jest mało plastyczny. Opisy okazały się zaskakująco mało plastyczne, przez co w pewnym momencie zorientowałam się, że tak naprawdę nie jestem pewna, jak wyglądają bohaterowie, czy przestrzenie, w których się znajdują. Dialogi są nienaturalne, znów pojawiają się te krótkie, kilkuwyrazowe zdania, a ich konstrukcja nie pasuje do języka potocznego.
Druga sprawa to tempo historii. Książka ma 480 stron, a jeśli dodać do tego mniejszy druk niż standardowo spotykany przeze mnie w większości książek, to robi się jeszcze dłuższa. Przeczytałam 170 stron i w zasadzie nic się nie wydarzyło oprócz tego, o czym dowiedziałam się z opisu na okładce. Czasem jest po prostu nudno.
Główny bohater, Maximus Opoka, też nie porywa - to chyba najmniej wyrazista postać ze wszystkich bohaterów. Prawie nie podejmuje własnych decyzji, pozwala ciągać się fabule na prawo i lewo. Rozumiem, że został wykreowany na takiego "miejskiego cwaniaczka", który całe życie walczył o przetrwanie, myśli tylko o sobie i z nikim się nie liczy, ale wypadałoby chociaż go lubić. Mnie się to nie podobało, kilka razy wręcz miałam ochotę nim potrząsnąć.
Prawdopodobnie kiedyś spróbuję wrócić do tej książki, ale na razie muszę odpocząć, bo naprawdę mnie ona zmęczyła.

Niestety, w moim przypadku DNF, choć bardzo chciałam ją doczytać.
Książka ma kilka zalet. Przede wszystkim przyciągnął mnie sam pomysł, bo jeszcze się z czymś takim nie spotkałam. Widać, że świat i rządzące nim prawa są dość wyraźnie sprecyzowane, od początku mniej więcej rozumiałam realia. Bohaterowie, zwłaszcza poboczni, w większości mają wyraźne charaktery. Co ważne,...

Bardzo dobrze skonstruowana historia. Mimo, że akcja nie gna jakoś szczególnie, to czyta się z ciekawością.

Bardzo dobrze skonstruowana historia. Mimo, że akcja nie gna jakoś szczególnie, to czyta się z ciekawością.

Chyba nie trafiłem jeszcze na nic słabego od Pani Hendel. Historie na granicy young adult, ale tego poważnego, a nie romansideł. Świadome operowanie różnymi leitmotivami w przygodowych konwencjach.

Chyba nie trafiłem jeszcze na nic słabego od Pani Hendel. Historie na granicy young adult, ale tego poważnego, a nie romansideł. Świadome operowanie różnymi leitmotivami w przygodowych konwencjach.

Max - z pozoru kanciarz i zwykły złodziej, który dba jedynie o własny interes. Czy na pewno?
Niestety pierwsza połowa wymęczona, ale warto było czekać, bo od niej akcja pędzi jak szalona i jest iście ciekawa. Tak jak na początku w ogóle o niej nie myślałam, to właśnie od połowy ciągle wracałam do niej podczas codziennych czynności aż w końcu usiadłam i doczytałam do końca.
Wymyślenie tak ciekawych postaci było imponujące i jest to pozycja fantasy naprawdę warta zapoznania.
Jest to 480 stron, które na pewno umili wam dzień, kiedy macie trochę wolnego czasu.
Jak ja się teraz odnajdę w prawdziwym świecie?

Max - z pozoru kanciarz i zwykły złodziej, który dba jedynie o własny interes. Czy na pewno?
Niestety pierwsza połowa wymęczona, ale warto było czekać, bo od niej akcja pędzi jak szalona i jest iście ciekawa. Tak jak na początku w ogóle o niej nie myślałam, to właśnie od połowy ciągle wracałam do niej podczas codziennych czynności aż w końcu usiadłam i doczytałam do końca. ...