W obecnym czasie nazwisko mężczyzny z tytułu książki może złudnie kojarzyć się z zupełnie innym obrazem bohatera jak i gatunkiem literackim. Wbrew temu, bo jednak poruszamy się innym torem, w mojej głowie tlił się, z biegiem lat wytarty już obraz jaki pozostał po ekranizacji tej właśnie powieści wg reżyserii Olivera Parkera z 2009 roku. Główna postać grana przez przystojnego Bena Barnesa, a tuż przy nim Colina Firtha. Przez te lata wytarło się dużo w mojej pamięci. Kojarzyłem, że był namalowany obraz, że młodość, tzn. On czyli Gray, że jakaś tajemnica. I to poczucie, że to było ciekawe. W sumie, niewiele, zatem uderzając się w pierś, sięgnąłem po książkę od której wszystko się zaczęło.

Pierwszy rozdział, już się rozpędziłem żeby połykać stronę za stroną i buuuch, niemal rozwaliłem sobie nos o ścianę pt. język. Zupełnie zapomniałem, że to powieść sprzed wieku i że wtedy zupełnie inaczej prowadziło się konwersacje. Że ten język, a mówimy tu o wytwornych środowiskach, w porównaniu do dzisiejszych czasów, jest wytworny i bardzo zachowawczy. To uczucie zagubienia znika po pewnym czasie, więc z biegiem stron, tekst w końcu płynie jak powinien, do kolejnego przeskoku. Tu już zdecydowanie dotykającego charakterystyki bohaterów. Miałem wrażenie, że pierwsze rozdziały mają "walić" po głowie, by czytelnik jasno stąpał po kolejnych stronach. Żeby nie miał złudzeń. Faktycznie odczuwałem dyskomfort. Sposób ukazywania relacji pomiędzy głównymi bohaterami wzbudzał we mnie jednoznaczne podejrzenia. Ale do sedna.

Wiktoriański Londyn, Dorian Grey, to niezwykle przystojny młodzieniec, który pozuje do portretu malowanego przez malarz Basila Hallwarda. Namalowany obraz jest genialny do takiego stopnia, że Dorian pragnie, by to ten się starzał zamiast jego. By ten znosił wszelkie dręczące go utrapienia, aby tylko mógł zachować swoją młodość i nieskazitelność. Aby mógł czynić wszystko, bez szwanku na swój wizerunek.

Wróćmy jeszcze na moment do bohaterów, bo jak już wspomniałem, mocno jednoznaczne są relacje pomiędzy nimi.

Ubóstwiałem cię, byłem zazdrosny o każdego człowieka , z którym mówiłeś. Chciałem cię mieć niepodzielnie dla siebie. Wtedy tylko czułem się szczęśliwy, gdy ty byłeś przy mnie. Gdy odchodziłeś, czułem jeszcze twoją obecność w mojej sztuce.
Zacząłem szukać i bardzo szybko znalazłem porównanie. Serial telewizyjny "Pozłacany wiek" (2022),w którym jako bohater pojawia się nikt inny jak sam Oscar Wilde. Środowisko salonowe jak w jego książce, wytworne spotkania, rozważania o sztuce. I tu również zauważyłem tę nie do końca męską manierę z jaką pisarz został przedstawiony. Czyżby Dorian jak i jego twórca to ta sama postać? Tego nie powiem, ale jeśli dokonamy odpowiedniego researchu, wszelkie powiązania i niejasności zostaną łatwo rozwiązane, co stawia tę powieść w zupełnie innym świetle.

Książka w swym czasie, mocno odbiła się o ściany, pewnie dosadniej niż ja przy pierwszym zetknięciu się z jej językową formą. Nie zabrakło wówczas krytycznych słów, które nawet w pewnym momencie zatrzymały cały proces dystrybucji, bo treść z dzisiejszego punktu widzenia, wyraźnie chwiała powagą wielmożnych panów. Duże brawa dla tłumaczenia dla Marii Feldmanowej za pokazanie zwrotów tak jak powinny brzmieć. Nie poddane ówczesnej kontroli, jasno i bezkompromisowo. Aaaa i ilustracje, do tego twarda oprawa i pozostaje już tylko wzdychać i achać.

"Portret Doriana Graya" to fantastyczna opowieść i nie myślę w tej chwili o gatunku powieści. To historia, która otwiera człowieka na jego wrażliwość. Opisy przyrody, postaci są nieraz tak nudne, że można równie dobrze przymknąć oko i otworzyć je na kolejnej stronie. Ale można też zagłębić się w tym postrzeganiu, by lepiej zrozumieć bohaterów i z nimi, ramię w ramię, podążać ku szaleństwom.

W obecnym czasie nazwisko mężczyzny z tytułu książki może złudnie kojarzyć się z zupełnie innym obrazem bohatera jak i gatunkiem literackim. Wbrew temu, bo jednak poruszamy się innym torem, w mojej głowie tlił się, z biegiem lat wytarty już obraz jaki pozostał po ekranizacji tej właśnie powieści wg reżyserii Olivera Parkera z 2009 roku. Główna postać grana przez...

Klasyk literatury pięknej, światowy fenomen - czy również i dzisiaj można tak powiedzieć o "Portrecie Doriana Graya"?
Niewątpliwie Oskar Wilde ma wyjątkowy, obrazowy styl pisania. Historia młodzieńca z duszą zaklętą w obrazie staje się pretekstem do rozważań na temat piękna, młodości i niewinności. Niestety, na dłuższą metę wyszukany język, monotonna tematyka i płytkość bohaterów stały się dla mnie nieznośne w czytaniu. Ostateczny los głównego bohatera jest bardzo łatwy do przewidzenia, ale nie mogę powiedzieć, aby wzbudził we mnie większe emocje...

Klasyk literatury pięknej, światowy fenomen - czy również i dzisiaj można tak powiedzieć o "Portrecie Doriana Graya"?
Niewątpliwie Oskar Wilde ma wyjątkowy, obrazowy styl pisania. Historia młodzieńca z duszą zaklętą w obrazie staje się pretekstem do rozważań na temat piękna, młodości i niewinności. Niestety, na dłuższą metę wyszukany język, monotonna tematyka i płytkość...

Książkę miałam okazję przeczytać w języku angielskim, muszę przyznać, że początkowo do mnie nie przemówiła.. Miałam moment, w którym miałam ochotę odłożyć ją spowrotem na półkę.
Akcja w książce dość wolno się "rozkręcała", ale gdy doszło do samego sedna to muszę przyznać, że naprawdę byłam pod wrażeniem. Bardzo podobała mi się wewnętrzna przemiana głównego bohatera oraz to, że jako czytelnik mogłam być świadkiem jak Dorian z każdą swoją czynnością lub zachowaniem zbliża się do swojego dna.
Czytając byłam bardzo ciekawa jak autor zakończy całą fabułę, pojawiło się z mojej strony mnóstwo pytań: czy zbrodnia wyjdzie na jaw?, czy główny bohater "zapłaci" za swoje grzechy?, czy da się cofnąć wypowiedziane życzenie i sytuacja powróci do normalności? Muszę przyznać, że kilka razy czytałam ostatnią scenę, cały czas zastanawiając się w jaki sposób się ona wydarzyła.

Polecam, zwłaszcza osobom lubiącym klasyki.

Książkę miałam okazję przeczytać w języku angielskim, muszę przyznać, że początkowo do mnie nie przemówiła.. Miałam moment, w którym miałam ochotę odłożyć ją spowrotem na półkę.
Akcja w książce dość wolno się "rozkręcała", ale gdy doszło do samego sedna to muszę przyznać, że naprawdę byłam pod wrażeniem. Bardzo podobała mi się wewnętrzna przemiana głównego bohatera oraz...

Nie urzekła mnie. Styl oczywiście bardzo dobry.

Nie urzekła mnie. Styl oczywiście bardzo dobry.

Powieść napisana w zachwycającym stylu, która stała się ikoniczna dla literatury. W końcu wpadła w moje ręce, w wydaniu Świata Książki, którego nie polecam.
Od pierwszej strony powieści jesteśmy wrzuceni w bardzo opisowy styl autora, który jest… specyficzny (żeby nie powiedzieć dziwny). Nie można jednak odmówić mu uroku, choć nie każdemu będzie odpowiadać tempo, w jakim rozgrywa się powieść. Jest to w jakimś stopniu styl ‘bajarza’ opowiadającego historię tytułowego bohatera. Niestety postać samego Doriana Graya jest przewidywalna i… nudna. O wiele bardziej polubiłam malarza i lorda, którzy pomimo różnic w charakterze (a może dzięki nim) prowadzili ciekawe dyskusje. Zdecydowanie przyjemniej czytało mi się ich kwestie od przeżyć samego Doriana. I choć rozumiem koncept powieści nie była to dla mnie ciekawa lektura. Główny problem w tym, że książka nie wzbudziła we mnie żadnych uczuć. Nie wiem czy to kwestia tego, że trudno mnie zaskoczyć, czy faktu, że słyszałam o niej tak wiele, że nie miałam, czego odkrywać w trakcie czytania. Wszystko było dla mnie zbyt oczywiste. Dostałam to, czego oczekiwałam i nic więcej. Kolejną rzeczą, albo raczej błędem wydawniczym, jest brak wstępu z zarysem historyczno-kulturowym. Pojawiały się w książce rzeczy, które musiałam brać na słowo, lub googlować ich znaczenie – od wierszy po konwenanse. Odnoszę wrażenie, że moje oczekiwania, co do tej książki minęły się z jej treścią.

Powieść napisana w zachwycającym stylu, która stała się ikoniczna dla literatury. W końcu wpadła w moje ręce, w wydaniu Świata Książki, którego nie polecam.
Od pierwszej strony powieści jesteśmy wrzuceni w bardzo opisowy styl autora, który jest… specyficzny (żeby nie powiedzieć dziwny). Nie można jednak odmówić mu uroku, choć nie każdemu będzie odpowiadać tempo, w jakim...

Książka Genialna, ale myślałam że końcówka będzie bardziej efektywna, ale jest git, polecam

Książka Genialna, ale myślałam że końcówka będzie bardziej efektywna, ale jest git, polecam

O mój boże ja się nie spodziewałam tego co zastałam w tej książce. W moich planach czytelniczych była od bardzo dawna ale zawsze znajdowałam wymówkę żeby nie kupować tej książki. Mówiła mi też o niej moja przyjaciółka więc tym bardziej chciałam ją przeczytać. Wreszcie wraz z wyzwaniem z zaczytanego planera wzięłam się w garść i zaczęłam czytać. Nie jest to zdecydowanie mój gatunek książek ale bardzo mi się podobało. To jak autor ponadczasowo przedstawił problem dzisiejszych czasów jest niesamowite. A książka jest z XIX wieku!!! Spodobał mi się szczególnie jeden cytat. "Dziś wszyscy żonaci zachowują się jak kawalerowie, a kawalerowie jak żonaci." Nie mogłam sobie wyobrazić lepszego zakończenia tej historii niż ta którą zastałam w książce

O mój boże ja się nie spodziewałam tego co zastałam w tej książce. W moich planach czytelniczych była od bardzo dawna ale zawsze znajdowałam wymówkę żeby nie kupować tej książki. Mówiła mi też o niej moja przyjaciółka więc tym bardziej chciałam ją przeczytać. Wreszcie wraz z wyzwaniem z zaczytanego planera wzięłam się w garść i zaczęłam czytać. Nie jest to zdecydowanie mój...

Bardzo ciekawa, skłaniająca do przemyśleń, momentami błyskotliwa i zaskakująca. Niesamowity klimat i bohaterowie. Brakowało mi trochę szczegółów dotyczących tych złych, niemoralnych wydarzeń, w które zamieszany był Dorian w czasie swojej przemiany, choć jako czytelnicy otrzymujemy skrawki pewnych informacji, co również powoduje całkiem tajemniczą, intrygującą atmosferę i nadaje powieści pewnego uroku, gdyż dużo pozostaje w sferze domysłów i sprawia, że wyobraźnia zaczyna robić swoje. Zdecydowanie polecam! Warto również przeczytać posłowie, które fajnie dopełnia całą historię i pozwala rzucić inne światło na pewne wydarzenia.

Bardzo ciekawa, skłaniająca do przemyśleń, momentami błyskotliwa i zaskakująca. Niesamowity klimat i bohaterowie. Brakowało mi trochę szczegółów dotyczących tych złych, niemoralnych wydarzeń, w które zamieszany był Dorian w czasie swojej przemiany, choć jako czytelnicy otrzymujemy skrawki pewnych informacji, co również powoduje całkiem tajemniczą, intrygującą atmosferę i...

Bardzo wiele słyszałam o tej książce, miałam także okazję obejrzeć jedną z ekranizacji. Byłam zaintrygowana i chyba stąd moje rozczarowanie. Zacznijmy od tego, że niesamowicie podoba mi się sam koncept, który pojawia się w tej książce, mianowicie obraz ukazujący ludzkie zepsucie. Oczekiwałam jednak, że owo zepsucie zostanie w tej książce dużo barwniej opisane. Tymczasem właśnie to, właśnie ten upadek Doriana zostaje potraktowany przeskokiem czasowym i spotykamy naszego bohatera kilka lat później od momentu zejścia na złą drogę. Nie widzimy dokładnie, jak wyglądało to przeobrażenie, i stąd moje zawiedzenie. Nie mniej powieść jest ponadczasowa i zdecydowanie warta przeczytania.

Bardzo wiele słyszałam o tej książce, miałam także okazję obejrzeć jedną z ekranizacji. Byłam zaintrygowana i chyba stąd moje rozczarowanie. Zacznijmy od tego, że niesamowicie podoba mi się sam koncept, który pojawia się w tej książce, mianowicie obraz ukazujący ludzkie zepsucie. Oczekiwałam jednak, że owo zepsucie zostanie w tej książce dużo barwniej opisane. Tymczasem...

Ukryta prawda wersja wiktoriańska

Ukryta prawda wersja wiktoriańska