Dla tych, którzy ukrywali swój ból za fasadami maski.

Dla tych, którzy odważyli się opuścić swoją maskę, aby ukazać okrucieństwo świata.

I dla tych, którzy trafili w sidła najbrzydszego potwora.

Jesteście dzielni, a ja jestem z was dumna.

„Dobry muzyk musi być jeszcze lepszym aktorem”

• 𝐑𝐞𝐜𝐞𝐧𝐳𝐣𝐚 𝐳𝐚𝐰𝐢𝐞𝐫𝐚 𝐬𝐩𝐨𝐣𝐥𝐞𝐫𝐲 𝐝𝐨 𝐡𝐢𝐬𝐭𝐨𝐫𝐢𝐢!

Między Wierszami — Izabella Nowaczyk
[ reklama | współpraca reklamowa ]

Umiesz czytać między wierszami?
Czy ludzie kiedyś przejrzą na oczy i dostrzegą krzywdę, która otacza nas z każdej strony? Czy my sami dostrzeżmy potwora, który nosi najpiękniejszą maskę?



Ludzie nie są w stanie wyłapać czegokolwiek między wierszami i pomimo sygnałów, które staramy się rzucać, ignorują je. Uważają, że „nie powinni” się mieszać w nie swoje sprawy, ale czy tak naprawdę jest? Czy po prostu usprawiedliwiają się nad faktem, że nie zareagowali w razie potrzeby? Bo, gdy stanie się jeszcze większa krzywda nagle wszyscy się zaskoczeni, ale przecież to oni słyszeli krzyki, płacz, łkanie zza ściany. To oni mogli uratować kogo życie, ale nic z tym nie zrobili. Czy za mało osób cierpi przez naszą ignorancję?



Dlaczego tak łatwo przychodzi nam ignorowanie kogoś siniaków na ciele, zaschniętych łez, przekrwionych oczu, czy odoru alkoholu. Co się stało z naszą empatią wśród ludzi. Co się stało, że nawet nie staramy się czytać między wierszami?



Dlaczego pozwalamy, aby doszło do tragedii. Ludzie patrzą, więc dlaczego nic nie widzą?



Dlaczego pozwalamy na cierpienie? Dlaczego pozwalamy, aby potwory żyły na powierzchni i rozrywały na strzępy kolejne ofiary? A w szczególności, dlaczego pozwalamy, aby to wszystko działo się zaledwie koło nas?


Dlaczego?


Dlaczego, tak ciężko jest nam ciężko czytać między wierszami?


D l a c z e g o ?

„Wcze­śniej się my­li­łem. Nie za­bił­bym dla niej, gdyby za­szła taka po­trze­ba. Za­bił­bym dla niej, gdyby tylko mnie o to
po­pro­si­ła.”

Z góry chciałabym zaznaczyć, że historia zawarta w tej książce nie jest „piękną” historią i nie bez powodu na początku pozycji znajduje się ostrzeżenie.

Książka porusza tematy m.in. przemocy fizycznej, myśli autodestrukcyjnych. Pełne ostrzeżenie znajdziecie tuż na początku lektury.

Dbajcie o siebie i nie bójcie się widzieć.

Między Wierszami


Znieczulica społeczna. Temat poruszany przez autorkę należy do ogromnie ważnych i bardzo chciałabym, aby powstało więcej książek, które mogłyby szerzyć wiedzę wśród naszego społeczeństwa.


Historia Suzanne nie powstała, aby tylko ją przeczytać. Powstała, aby ukazać nam, jak bardzo jesteśmy ślepi na krzywdę ludzi. Jak bardzo staramy się nie „wtrącać”, pomimo że to powinien być nasz obowiązek. Powinniśmy reagować, gdy widzimy krzywdę. Historia, którą ukazała nam autorka, ma za zadanie otworzyć nam oczy, pokazać, że powinniśmy czytać między wierszami.

Bardzo cieszę się, że Izabella postanowiła poruszyć tak ciężki i ważny temat, który na pewno niektórym pokazał różne perspektywy, a także przedstawił fakt, że powinniśmy reagować.

Suzanne Flores nie tylko wstrząsnęła moim sercem, ale również psychiką.
Jej myśli, czyny, życie bardzo głęboko zasadziły się w mojej głowie. Suzi jest niezwykle utalentowana, jej poniszczone dłonie grają łamiące serce melodię. Melodię, które ukazują więcej niż mogłaby. Jest ona przesiąknięta bólem, rozpaczą i krzykiem. Krzykiem pomocy.

Suzanne jest ofiarą. Od najmłodszych lat cierpi we własnym domu, w którym nie czuję się bezpiecznie. Jasne, przytulne miejsce zmieniło się w mroczny koszmar. Z dnia na dzień uroczy śmiech ucichł, uśmiech zniknął, a najpięknieszy blask bijący z oczu zastąpiły łzy i mrok. Ściany „domu” Suzi słyszały krzyk, błagania i płacz. A potwór, który powodował te okrucieństwa tylko nasycał się tymi dźwiękami, jak i reakcjami. Żywił się jej płaczem, nakręcał on go coraz bardziej do karania. A chwilę po tym zakładał „nieskazitelnie piękną” maskę. Maskę, która miała za zadanie ją zmanipulować. Miała ona ją psychicznie złamać i zmusić do tego, aby myślała, że to wszystko jej winna. Ta maska w jakimś stopniu dawała jej ziarnko nadziei.
Nigdy nie powinna, bo była tylko ona iluzją. Kłamstwem. Najbrzydszym kłamstwem.

Suzanne Flores założyła ogrom mask, nie wiedząc, że pewien młodzieniec zauważy na niej pęknięcia.
To on jako pierwszy był wstanie czytać między wierszami.

Christopher Lawson. Christopher Lawson nie tylko wzbudził we mnie najróżniejsze emocje, ale to właśnie ten mężczyzna stał się światłem tej historii. To on rozświetlał fragmenty tej książki. Pomimo ważnego tematu, wątek romantyczny z jego udziałem stał się dla mnie ogromnym komfortem i nie raz doprowadził do łez.

To właśnie Chris swoimi słowami czy czynami był w stanie zarazem złamać, a także posklejać moje biedne serce. Pomimo że często nie pokazuje swoich uczuć, to wierzcie mi, że pod maską oschłego mężczyzny, kryje się inna osobami. Jego postać jest na tyle komfortowa i ciepła, że gdy o nim myślę, oczy same się szklą.
Chris wypełnił historię Suzanne ciepłem i komfortem, to on stał się słońce mknącym wśród kartek wypełnionym bólem i mrokiem.

Christopher Lawson stał się moim słońcem.

Jeden z wątków, który zdecydowanie bardzo wpłynął na ocenę przeze mnie książki to zdecydowanie wątek psychologiczny, które znajdujemy w pozycji Izabelli Nowaczyk. Jestem w szoku, a zarazem ogromnym podziwie, jak duży research zrobiła autorka do książki i nie zaprzeczę, że czytanie tego wszystkiego, tylko utwierdziło mnie w opinii, że autorka wkłada w swoje książki, jak najwięcej wiedzy, a także, że chce nam otworzyć „oczy na świat”.

Manipulacja, choroby psychiczne, myśli autodestrukcje itd. Te wszystkie zjawiska zostały przedstawione przez autorkę z wielką uwagą i „idealnie” dobranymi słowami. Czytając perspektywę ofiary była w ogromnym podziwie do autorki, że była w stanie tak głęboko ukazać nam psychikę człowieka, a także zagłębić się w psychologię.

„Między wierszami” nie bez powodu trafiło do jednych z lepszych książek, jakie dane mi było czytać. Historia Suzie nie należy do „pięknych” historii. Jest to historia przepełniona mrokiem, manipulacją, kłamstwami, a zarazem możemy dostrzec światło i w jakimś stopniu komfort, dzięki pewnemu bohaterowi.

Po przeczytaniu „Między wierszami” czułam pustkę. Wpatrywałam się z osłupienie w ścianę. Ta książka bardzo psychicznie na mnie wpłynęła, przez co nie płakałam zbyt często, jednakże co jakiś czas przez ciało przechodziły drgawki. Bo czułam się, jakbym to ja byłam na miejscu Suzi. Autorka tak opisała tę historię, że chwilami tak skupiałam się na treści, że i na mnie zaczęła ona oddziaływać. Jest to dla mnie nie pojęte, przez co tym bardziej twórczość Izabelli staje mi się bliższa.

Mam szczególną nadzieję, że na rynku wydawniczym pojawi się więcej książek z tak ważnymi wątkami i nasze społeczeństwo będzie mogło czytać między wierszami.

A czy wy czytacie między wierszami?

Dla tych, którzy ukrywali swój ból za fasadami maski.

Dla tych, którzy odważyli się opuścić swoją maskę, aby ukazać okrucieństwo świata.

I dla tych, którzy trafili w sidła najbrzydszego potwora.

Jesteście dzielni, a ja jestem z was dumna.

„Dobry muzyk musi być jeszcze lepszym aktorem”

• 𝐑𝐞𝐜𝐞𝐧𝐳𝐣𝐚 𝐳𝐚𝐰𝐢𝐞𝐫𝐚 𝐬𝐩𝐨𝐣𝐥𝐞𝐫𝐲 𝐝𝐨 𝐡𝐢𝐬𝐭𝐨𝐫𝐢𝐢!

Między Wierszami — Izabella Nowaczyk
[...

Po wszystkich opiniach, które słyszałam, spodziewałam się czegoś więcej od tej książki.

Po wszystkich opiniach, które słyszałam, spodziewałam się czegoś więcej od tej książki.

Bardzo dobra książka, w której było pełno nadziei, smutku, chęci zadowolenia rodzica, potrzeby miłości.

Książka, którą warto przeczytać, ma morał a to się rzadko zdarza przy książkach. Czasami mają być one dla nas zapomnieniem od rzeczywistości, ale ta pozycja jest odwrotnością pokazuje nam to, czego nie chcemy widzieć.

Pamiętajmy, żeby reagować na krzywdę innych. ;)

Bardzo dobra książka, w której było pełno nadziei, smutku, chęci zadowolenia rodzica, potrzeby miłości.

Książka, którą warto przeczytać, ma morał a to się rzadko zdarza przy książkach. Czasami mają być one dla nas zapomnieniem od rzeczywistości, ale ta pozycja jest odwrotnością pokazuje nam to, czego nie chcemy widzieć.

Pamiętajmy, żeby reagować na krzywdę innych. ;)

Ograniczę się do paru zdań.

To była tak doskonale uderzająca w moje czułe punkty historia, że to aż przerażające.
Podobało mi się niezmiernie.

Z pewnością bolesna i niełatwa historia. Warto zapoznać się z ostrzeżeniem przed rozpoczęciem lektury, ponieważ książka porusza niezmiernie ciężkie tematy.



Suzi, ty moja ulubienico.



Jedyne do czego mogłabym się doczepić to kulminacyjna scena z zakończenia, mocno nad wyrost. Ale biorąc pod uwagę całość i tak daję tej historii praktycznie maksimum gwiazdek.

Ograniczę się do paru zdań.

To była tak doskonale uderzająca w moje czułe punkty historia, że to aż przerażające.
Podobało mi się niezmiernie.

Z pewnością bolesna i niełatwa historia. Warto zapoznać się z ostrzeżeniem przed rozpoczęciem lektury, ponieważ książka porusza niezmiernie ciężkie tematy.



Suzi, ty moja ulubienico.



Jedyne do czego mogłabym...

Miedzy wierszami rozczarowywuje na wielu płaszczyznach i nie spełnia oczekiwań czytelnika.

Główna bohaterka, Suzi, jest postacią kompletnie pozbawioną głębi i autentyczności, i totalnie irytującą. Jej hipokryzja oraz brak konsekwencji w działaniach sprawiają, że trudno jest znaleźć w niej jakiekolwiek pozytywne cechy. Dodatkowo, jej relacje w innymi postaciami są naciągane i sztuczne. Wątek przyjaźni miedzy Suzi a Luną jest przedstawiony w sposób mało przekonujący, a ich relacje wydaja się być na siłę wykreowane. Fabuła książki nie tylko jest przewidywalna, ale także niewiarygodna. Pomysł, że Suzi może się spotykać z pacjentami szpitala psychiatrycznego, wydaje się być wyssany z palca i mało przemyślany. Brak głębi w przedstawionych problemach oraz powierzchowne podejście do trudnych tematów, takich jak przemoc domowa czy problemy psychiczne, sprawiają, że cala historia traci na wiarygodności.

Jednym z najbardziej niepokojących elementów tej książki jest sposób, w jaki autorka traktuje poważne tematy, przemoc czy molestowanie. Zamiast podejść do tych kwestii z wrażliwością i empatią, wydaje się one być traktowane lekceważąco, co może być krzywdzące dla czytelników, którzy mogą być dotknięci podobnymi problemami.

Dwie gwiazdki za to, ze jej ojciec nie żyje.

Miedzy wierszami rozczarowywuje na wielu płaszczyznach i nie spełnia oczekiwań czytelnika.

Główna bohaterka, Suzi, jest postacią kompletnie pozbawioną głębi i autentyczności, i totalnie irytującą. Jej hipokryzja oraz brak konsekwencji w działaniach sprawiają, że trudno jest znaleźć w niej jakiekolwiek pozytywne cechy. Dodatkowo, jej relacje w innymi postaciami są naciągane...

No i to jest książka godna polecenia. Zaznaczam że książka nie jest dla każdego. Jest momentami drastyczna i dość psychologiczna. Mamy?tutaj do czynienia z nakłanianiem i przemocą psychiczna jak i fizyczna. Książka jest dla osób o mocnych nerwach. Nie raz mi się łezka w oku zakręciła. Główna bohaterką była tak strasznie zmanipulowana przez własnego ojca że aż ciężko mi było to czytać. Mimo to polecam te książka bo ma w sobie niesamowite przesłanie!!!

No i to jest książka godna polecenia. Zaznaczam że książka nie jest dla każdego. Jest momentami drastyczna i dość psychologiczna. Mamy?tutaj do czynienia z nakłanianiem i przemocą psychiczna jak i fizyczna. Książka jest dla osób o mocnych nerwach. Nie raz mi się łezka w oku zakręciła. Główna bohaterką była tak strasznie zmanipulowana przez własnego ojca że aż ciężko mi było...

Porusza ciężkie tematy. Cytaty ruszają za serce.

Porusza ciężkie tematy. Cytaty ruszają za serce.

Niesamowita książka, która porusza wiele trudnych tematów takich jak depresja, zaburzenia psychiczne, znęcanie się. Zdecydowanie nie polecam osobom wrażliwym.
Sięgając po tą pozycję spodziewałam się kolejnej książki z już dobrze znanym nam motywem 𝓔𝓷𝓮𝓶𝓲𝓮𝓼 𝓽𝓸 𝓵𝓸𝓿𝓮𝓻𝓼 , jednak zostałam pozytywnie zaskoczona.
Marzeniem Suzanne Flores jest dostanie się na Akademie Muzyczną Octave. Chociaż nie jest to zupełnie jej marzenie, ona chce odciąć się od jej ojca Jacka Flores'a. Kiedy Suzan powinna przyłożyć się do ćwiczeń Christopher Lawsona - jej wróg, zaczyna coraz częściej przewijać się przez jej życie. Są sobie oboje potrzebni, aby osiągnąć swoje cele.
» Co wyniknie z tego układu?
» Jakie tajemnice wyjdą na jaw?
» Czy połączy ich coś więcej?
Książka wspaniale przedstawia problem, z którym zmierza się nasze społeczeństwo - obojętność i nie reagowanie na krzywdę innych.
Osobiście poryczałam się pod koniec książki.

Niesamowita książka, która porusza wiele trudnych tematów takich jak depresja, zaburzenia psychiczne, znęcanie się. Zdecydowanie nie polecam osobom wrażliwym.
Sięgając po tą pozycję spodziewałam się kolejnej książki z już dobrze znanym nam motywem 𝓔𝓷𝓮𝓶𝓲𝓮𝓼 𝓽𝓸 𝓵𝓸𝓿𝓮𝓻𝓼 , jednak zostałam pozytywnie zaskoczona.
Marzeniem Suzanne Flores jest dostanie się na Akademie Muzyczną...

Okładka jest wspaniała i doskonale oddaje nastroje oraz główne tematy książki. Poświęciłam jej dwa dni i wciąż pragnę więcej. Muszę przyznać, że zaskoczyło mnie jej zakończenie. Oczekiwania były inne, a historia zaskoczyła pozytywnym zakończeniem. Jednak czy to na pewno taki jest jej koniec? Książka dotyka wielu trudnych kwestii, które często pozostają niezauważone lub tabu. W trakcie lektury towarzyszył mi smutek, ale jednocześnie zmusiła mnie do refleksji nad otaczającymi nas problemami.

Okładka jest wspaniała i doskonale oddaje nastroje oraz główne tematy książki. Poświęciłam jej dwa dni i wciąż pragnę więcej. Muszę przyznać, że zaskoczyło mnie jej zakończenie. Oczekiwania były inne, a historia zaskoczyła pozytywnym zakończeniem. Jednak czy to na pewno taki jest jej koniec? Książka dotyka wielu trudnych kwestii, które często pozostają niezauważone lub...

Zawiera niesamowicie ważne przesłanie

Zawiera niesamowicie ważne przesłanie