Odkąd zobaczyłem w zapowiedziach książkę Łukasza Drozda, to bardzo chciałem ją przeczytać! Tematyka teorii spiskowych i wpływu prawicowego populizmu na urbanistykę brzmi niezwykle obiecująco. Moje podekscytowanie rosło wraz z premierą książki, a po przeczytaniu wstępu byłem jeszcze bardziej nią zaintrygowany. Niestety, im dalej czytałem, tym mój entuzjazm malał.

„Miejskie strachy” okazały się jedynie chwytliwym tytułem, co dla mnie jest wielkim rozczarowaniem, bo zapowiadało się naprawdę dobrze. Niestety więcej kwestii w tej książce mnie irytuje niż zachwyca. Czasami miałem nawet trudności ze zrozumieniem języka autora. Styl, w jakim budował zdania i używane słownictwo, wzbudzały we mnie dużą frustrację. Wiele fragmentów brzmiało jak wyjęte z „poważnego” artykułu naukowego, który został niefortunnie przetłumaczony na język polski.

Oczekiwałem większej analizy i skupienia na konkretnych zagadnieniach urbanistycznych, a otrzymałem chaotyczne skakanie z tematu na temat. Oczywiście spodziewałem się krytyki prawej strony politycznej, ale tutaj mam wrażenie, że autor robił to w sposób bardzo tendencyjny. Niestety, ton książki i forma mi się nie spodobały.

Mogę jednak pochwalić Drozda za aktualne ciekawostki, które świetnie współgrały z tematyką książki. Dzięki niej można dowiedzieć się, skąd wynikały ogromne kolejki w słynnej Jagodnej, gdzie ludzie stali do prawie 3:00 nad ranem, aby wziąć udział w wyborach, poznać interesującą hakerkę Aleksandrę Ełbakin czy zgłębić koncepcję miasta 15-minutowego. Dlaczego nie było tego więcej?

Czy książka mi się podobała? Niestety nie. Uważam, że temat jest bardzo interesujący, ale wykonanie zupełnie nie przypadło mi do gustu. Książka jest przegadana, z przewagą polityki nad urbanistyką. Szkoda, bo zapowiadało się naprawdę interesująco.

Odkąd zobaczyłem w zapowiedziach książkę Łukasza Drozda, to bardzo chciałem ją przeczytać! Tematyka teorii spiskowych i wpływu prawicowego populizmu na urbanistykę brzmi niezwykle obiecująco. Moje podekscytowanie rosło wraz z premierą książki, a po przeczytaniu wstępu byłem jeszcze bardziej nią zaintrygowany. Niestety, im dalej czytałem, tym mój entuzjazm malał.

„Miejskie...

Książka wzbudza gwałtowne reakcje wśród fanów Jordana Petersona. Stąd zapewne 'review bombing'. Autor pokazuje jak pseudonaukowe bzdury wpływają na kształt miast.

Książka wzbudza gwałtowne reakcje wśród fanów Jordana Petersona. Stąd zapewne 'review bombing'. Autor pokazuje jak pseudonaukowe bzdury wpływają na kształt miast.

Zbiór felietonów, ale czy o urbanistyce? Raczej o polityce.

Zbiór felietonów, ale czy o urbanistyce? Raczej o polityce.

Chcecie się dowiedzieć czegoś o współczesnej urbanistyce, mitach związanych z rozwojem technologicznym?

To spędźcie czas czytając coś innego, niż "Miejskie strachy".

Autor przez kilkaset stron buduje swoją oblężoną twierdzę, a potem bohatersko próbuje pokonać atakujące go chochoły, które sam stworzył. Skacze z tematu na temat, którym jest głównie bicie nielubianych polityków i zjawisk, dopisując im różne cechy i określenia, które akurat przychodzą do głowy. Wszyscy są "fundamentalistami", głoszącymi "bzdurne" tezy, ale dlaczego, tego się nie dowiemy, po prostu trzeba zaufać wspaniałości i wyjść z "dogmatów". Cokolwiek to znaczy.

Całość napisana w tak arogancki, pretensjonalny sposób, gdzie w dodatku roi się od uproszczeń, przeinaczeń, a także zwykłych błędów - Autor pomylił nawet Alberta Einsteina fizyka, z Alfredem Einsteinem muzykiem (serio!).

Posługując się obcesowym językiem książki: "bzdurna i fundamentalistyczna", z której nic nie wynika, poza ewidentną frustracją i chęcią "zaorania", ale Autor dostał własnym rykoszetem. Naprawdę, rzadko się czyta coś tak tendencyjnego i nieprzyjemnego.

Chcecie się dowiedzieć czegoś o współczesnej urbanistyce, mitach związanych z rozwojem technologicznym?

To spędźcie czas czytając coś innego, niż "Miejskie strachy".

Autor przez kilkaset stron buduje swoją oblężoną twierdzę, a potem bohatersko próbuje pokonać atakujące go chochoły, które sam stworzył. Skacze z tematu na temat, którym jest głównie bicie nielubianych...

DNF 30%. Zupełnie nieporozumienie tematyczne. Autor pobocznie skupia się na mieście, a tak naprawdę głównym tematem jest tu polityka i jej wpływ na miasto. I oczywiście są to zagadnienia mocno powiązane, ale proporcja jest kompletnie zachwiana. To książka o polityce, nie mieście. Czytelnik zostaje zarzucony nazwiskami, funkcjami i powiązaniami polityków. Nie dałam rady przebrnąć, nie tego się spodziewałam po opisie i choćby samym tytule.

DNF 30%. Zupełnie nieporozumienie tematyczne. Autor pobocznie skupia się na mieście, a tak naprawdę głównym tematem jest tu polityka i jej wpływ na miasto. I oczywiście są to zagadnienia mocno powiązane, ale proporcja jest kompletnie zachwiana. To książka o polityce, nie mieście. Czytelnik zostaje zarzucony nazwiskami, funkcjami i powiązaniami polityków. Nie dałam rady...