Revenge

Nie jestem w stanie opisać jak bardzo fascynującym doświadczeniem było czytanie tego zbioru opowiadań.
Jest to krótki zbiór, który czyta się bardzo szybko, lecz momentami ciężko psychicznie. Bowiem we wszystkich opowiadaniach wspólnych mianownikiem jest śmierć, radzenie sobie z nią, oraz żałobą, która jej towarzyszy. Do tego Yōko Ogawa dodała elementy horroru oraz realizmu magicznego.
Pomimo ciężkiego tematu niesamowicie dobrze się przy niej bawiłam, a najwięcej "frajdy" sprawiało mi wyłapywanie połączeń i różnych smaczków, które łączyło aktualne opowiadanie z poprzednimi.
Dodam, że moimi ulubionymi opowiadaniami były zdecydowanie "Stara J." oraz "Kitle". Drugie wymienione ma ogromny vibe "Więziennego Tanga" w interpretacji Studia Accantus. <3
Jeśli to brzmi jak coś dla was, to nie wahajcie się długo i sięgnijcie po ten zbiór!

Nie jestem w stanie opisać jak bardzo fascynującym doświadczeniem było czytanie tego zbioru opowiadań.
Jest to krótki zbiór, który czyta się bardzo szybko, lecz momentami ciężko psychicznie. Bowiem we wszystkich opowiadaniach wspólnych mianownikiem jest śmierć, radzenie sobie z nią, oraz żałobą, która jej towarzyszy. Do tego Yōko Ogawa dodała elementy horroru oraz realizmu...

Historie pięknie się tu przeplatają, przenikają. Jak duchy z książki które mogłyby chodzić między nami, prawie niezauważone, a oddziałujace.

Historie pięknie się tu przeplatają, przenikają. Jak duchy z książki które mogłyby chodzić między nami, prawie niezauważone, a oddziałujace.

Te opowiadania mnie oczarowały.
Bardzo podobały mi się połączenia w tej książce, każdy wątek, bohater i wydarzenie miało swoje rozwinięcie.
Bardziej podobały mi się cztery pierwsze opowiadania, i w tym moje ulubione 'Sok', pozostałe te dłuższe już tak do mnie nie trafiły, ale madal trzymały poziom.
Dużo w tej książce smutku, rozrastającej się ciszy, która aż kłuje w uszy i dużo przemyśleń nad ludźmi i życiem.
Piękne ❤

Te opowiadania mnie oczarowały.
Bardzo podobały mi się połączenia w tej książce, każdy wątek, bohater i wydarzenie miało swoje rozwinięcie.
Bardziej podobały mi się cztery pierwsze opowiadania, i w tym moje ulubione 'Sok', pozostałe te dłuższe już tak do mnie nie trafiły, ale madal trzymały poziom.
Dużo w tej książce smutku, rozrastającej się ciszy, która aż kłuje w uszy...

Historie ciekawe ale ciągle o tym samym... Od połowy zaczęły mnie nudzić, a lubię takie klimaty.

Historie ciekawe ale ciągle o tym samym... Od połowy zaczęły mnie nudzić, a lubię takie klimaty.

Osobliwe nieco mroczne opowiadania. Na pewno zapadnie mi w pamięć jej szkatułkowa kompozycja.
Warto być świadomym, że jest pełna niedomówień i subtelności. Na plus jest jej nieprzewidywalność.

Osobliwe nieco mroczne opowiadania. Na pewno zapadnie mi w pamięć jej szkatułkowa kompozycja.
Warto być świadomym, że jest pełna niedomówień i subtelności. Na plus jest jej nieprzewidywalność.

Literatura japońska ma w sobie coś osobliwego. Często powieści wywodzące się z kraju wiśni są niekonwencjonalne, bardzo alegoryczne i niedosłowne. Tak też jest i z tą książką. Jest to powieść szkatułkowa, a więc składa się z wielu różnych opowiadań, które są ze sobą powiązane. Co najbardziej mnie zaskoczyło w tej książce to właśnie sposób połączenia ze sobą tych opowiadań, który jest bardzo subtelny i zazwyczaj samemu trzeba się domyślić, że dane rzeczy są w pewnym sensie ze sobą związane. Mała podpowiedź często takim elementem łączącym jest śmierć. Dodatkowo przez te powiązania, autorka stworzyła w pewnym sensie mikrokosmos. Jednak tym co mnie urzekło najbardziej jest język jakim ta książka jest napisana. Opisy są przepiękne, a jednocześnie proste. Dodatkowym plusem są postacie, które w każdym calu są wyjątkowe. Moim zdaniem książka Yõko Ogawy jest warta uwagi, jednak uważam, że nie jest ona dla wszystkich ze względu na swoją osobliwość.

Literatura japońska ma w sobie coś osobliwego. Często powieści wywodzące się z kraju wiśni są niekonwencjonalne, bardzo alegoryczne i niedosłowne. Tak też jest i z tą książką. Jest to powieść szkatułkowa, a więc składa się z wielu różnych opowiadań, które są ze sobą powiązane. Co najbardziej mnie zaskoczyło w tej książce to właśnie sposób połączenia ze sobą tych opowiadań,...

Mistrzostwo krótkiej formy. Jest tutaj pewna surowość, charakterystyczna dla japońskiej literatury. Brak zbędnych ozdobników, niepotrzebnego rozwlekania. Autorka skupia się na wydarzeniach i, przede wszystkim, na przeżyciach bohaterów. Znalazłam tutaj to, co najbardziej uwielbiam w opowiadaniach - człowiek zaczyna czytać, niczego nie podejrzewając, aż tu nagle tekst dosłownie wgniata w fotel. Ogawie wystarczy jedno zdanie, żeby przykuć uwagę czytelnika i sprawić, by jego umysł obracał je wciąż w kółko. Dodatkowym smaczkiem jest kompozycja szkatułkowa. Kawałek naprawdę dobrej literatury - nic dodać, nic ująć.

Mistrzostwo krótkiej formy. Jest tutaj pewna surowość, charakterystyczna dla japońskiej literatury. Brak zbędnych ozdobników, niepotrzebnego rozwlekania. Autorka skupia się na wydarzeniach i, przede wszystkim, na przeżyciach bohaterów. Znalazłam tutaj to, co najbardziej uwielbiam w opowiadaniach - człowiek zaczyna czytać, niczego nie podejrzewając, aż tu nagle tekst...

Ciekawa i fajna tym bardziej dla fanów mrocznych klimatów. Mamy tu zbiór opowiadań i każde z nich w jakiś sposób się ze sobą łączy. Czytało się to szybko ALE nie mogę nie dodać jednej rzeczy. Uwielbiam horrory, mam całą długą listę obejrzanych filmów z tego gatunku, dlatego nie spodziewałam się, że "jakieś tam" japońskie opowieści grozy w jakikolwiek sposób mnie "ruszą". Myliłam się i to potwornie! Czytając jedno opowiadanie zrobiło mi się wręcz niedobrze i miałam ochotę przestać czytać, być może przez to że zbytnio się wczułam i zbyt mocno zagrała u mnie empatia i wyobraźnia. Od tej książki bije taka codzienność (co jest typowe dla książek japońskich autorów z którymi do tej pory miałam styczność) oraz okropny mrok, który coraz bardziej pochłania czytelnika z każdą kolejną stroną.

Ciekawa i fajna tym bardziej dla fanów mrocznych klimatów. Mamy tu zbiór opowiadań i każde z nich w jakiś sposób się ze sobą łączy. Czytało się to szybko ALE nie mogę nie dodać jednej rzeczy. Uwielbiam horrory, mam całą długą listę obejrzanych filmów z tego gatunku, dlatego nie spodziewałam się, że "jakieś tam" japońskie opowieści grozy w jakikolwiek sposób mnie "ruszą"....

Przeczytałam już wszystkie książki Yoko Ogawy przetłumaczone na język polski i mam nadzieję, że będzie ich więcej. Grobowa cisza, żałobny zgiełk przypomina mi niesamowicie 100 lat samotności Marqueza. Historie z poszczególnych opowiadań wspaniale się ze sobą łączą, zaskakują i zmuszają do myślenia. Czytając ostatnie opowiadanie masz poczucie zatoczenia kręgu i z chęcią wrócisz do pierwszej historii. Bardzo polecam, szczególnie fanom realizmu magicznego.

Przeczytałam już wszystkie książki Yoko Ogawy przetłumaczone na język polski i mam nadzieję, że będzie ich więcej. Grobowa cisza, żałobny zgiełk przypomina mi niesamowicie 100 lat samotności Marqueza. Historie z poszczególnych opowiadań wspaniale się ze sobą łączą, zaskakują i zmuszają do myślenia. Czytając ostatnie opowiadanie masz poczucie zatoczenia kręgu i z chęcią...

Ogawa zachwyciła mnie swego czasu "Ukochanym równaniem profesora", które zachęciło mnie do dalszego zapoznawania się z jej twórczością. "Grobowa cisza, żałobny zgiełk" to już trzecia przeczytana przeze mnie książka tej autorki i trzecia, która mi się podobała ;). Jest to zbiór opowiadań w różny sposób związany ze śmiercią - czasem dość makabryczny i straszny, czasem bardziej spokojny lub wręcz tajemniczy. Opowieści te się ze sobą łączą, bohaterowie bywają w tych samych miejscach, są ze sobą powiązani, zarazem jednak każdy rozdział to oddzielna, indywidualna historia. Podobało mi się to domyślanie, kim może być bohater kolejnej opowieści, jaki wpływ miał na losy poprzednio przedstawionych postaci.
Książki Ogawy czyta się niesamowicie szybko - ma na to oczywiście wpływ ich długość ("Grobowa cisza..." nie ma nawet 200 stron),ale też bardzo dobry język i świetne tłumaczenie Anny Karpiuk. Siadałam do lektury, mówiąc sobie, że przeczytam jedno opowiadanie i nagle miałam za sobą połowę książki ;). "Grobowa cisza..." wciąga i zaskakuje, choć chyba spodziewałam się nieco mroczniejszych opowiadań, czytając internetowe recenzje. Niby są zabójstwa, niby jest nawet muzeum tortur, ale wszystko tak spokojnie opisane, że jednak nie wywołuje przyspieszonego bicia serca. Wciąż jednak czytało się to bardzo dobrze :).

Ogawa zachwyciła mnie swego czasu "Ukochanym równaniem profesora", które zachęciło mnie do dalszego zapoznawania się z jej twórczością. "Grobowa cisza, żałobny zgiełk" to już trzecia przeczytana przeze mnie książka tej autorki i trzecia, która mi się podobała ;). Jest to zbiór opowiadań w różny sposób związany ze śmiercią - czasem dość makabryczny i straszny, czasem...