Neuroplemiona. Dziedzictwo autyzmu i przyszłość neuroróżnorodności

Książka ma dużą objętość i czyta się ją mniej więcej adekwatnie długo do jej objętości.
Nie jest to książka, którą czyta się szybko, gdyż jest naładowana licznymi danymi naukowymi i czasami zawiera nieciekawe dłużyzny.
Książka opisuje całą historię badań nad osobami autystycznymi, jeszcze w dawnych czasach gdy nikt nie wiedział nic na temat spektrum autyzmu, a cechy autystyczne u dzieci przypisywane były błędnie schizofrenii.
Pokazuje ona kolejne badania nad autyzmem, głównie w Stanach Zjednoczonych i powolny postęp w tej materii.
Niestety postęp powolny i pochłaniający za sobą ofiary - dzieci i dorosłych w spektrum, które całe życie spędzały w szpitalach i domach opieki mimo potencjału, które miały w sobie.
Wbrew nagonce w niektórych środowiskach autystycznych słynny pionier autyzmu Hans Asperger jest tu przedstawiany raczej pozytywnie, jako empatyczny badacz, starający się pomóc choć niektórym dzieciom w spektrum, muszący działać w okrutnych czasach i się do nich dostosować.
Oprócz słynnych badaczy autyzmu poznajemy w tej książce historie naukowców sprzed kilku wieków, którym współcześnie przypisuje się autyzm, ze względu na specyficzne zachowania, zainteresowania i tryb życia.
Autor podkreśla, że te osoby mimo trudnych czasów (brak jakiejkolwiek wiedzy o tym zaburzeniu) mogły w miarę normalnie funkcjonować, a nawet odnosić naukowe sukcesy dlatego, że pochodziły z szanowanych i zamożnych rodzin.
Cała reszta autystyków nie miała takiego szczęścia.
W zasadzie nie tak wiele zmieniło się to od tamtych czasów.
Autor przedstawia tło kolejnych badań nad autyzmem.
Wskazuje jak często dochodziło do nieprawidłowych wniosków bo np. dany lekarz badał wyłącznie najcięższe przypadki autyzmu u najzamożniejszych osób (osoby biedniejsze nie stać było na konsultacje).
Książka uczy pokory, że nadal więcej jest niewiadomych niż wiadomych, że badania naukowe (nawet robione przez ówczesne oklaskiwane sławy i autorytety) też bywają błędnie interpretowane, że też mogą zawierać błędy.
Trochę zabrakło mi przedstawienia zwykłych, ówczesnych ludzi w spektrum - nie będących wybitnymi, nie pochodzących z zamożnych rodzin, które mają pieniądze na w miarę komfortowe życie syna lub córki w spektrum oraz ich codziennych problemów.
Lektura momentami nużąca, głównie dla osób chcących poznać historię autyzmu od strony naukowej i badań psychiatrycznych.

Książka ma dużą objętość i czyta się ją mniej więcej adekwatnie długo do jej objętości.
Nie jest to książka, którą czyta się szybko, gdyż jest naładowana licznymi danymi naukowymi i czasami zawiera nieciekawe dłużyzny.
Książka opisuje całą historię badań nad osobami autystycznymi, jeszcze w dawnych czasach gdy nikt nie wiedział nic na temat spektrum autyzmu, a cechy...