Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książa otwierająca oczy jak wyglądało realne i bezlitosne życie tytułowych chłopek na polskiej wsi w czasach przedwojennych. Książka bardzo autentyczna, napisana łatwym językiem, ciekawa oraz wciągająca. Oparta wyłącznie na realiach beznadziejnego, ciężkiego życia w drastycznej biedzie. Szczególnie wzrusza los dzieci chłopskich, które nie mogły często kontynuować nauki, nawet mimo talentów obarczane ciężkimi obowiązkami za miskę nędznej strawy. Książka głęboko porusza. Bardzo szybko się ją czyta mimo dużej objętości. Moim zdaniem powinna być lekturą szkolną dla klas szkół średnich.

Książa otwierająca oczy jak wyglądało realne i bezlitosne życie tytułowych chłopek na polskiej wsi w czasach przedwojennych. Książka bardzo autentyczna, napisana łatwym językiem, ciekawa oraz wciągająca. Oparta wyłącznie na realiach beznadziejnego, ciężkiego życia w drastycznej biedzie. Sz...

Rozwiń Zwiń

Książka bardzo mnie rozczarowała. Autorka podaje mnóstwo naukowych faktów dotyczących autyzmu, tzw. wysokiej wrażliwości oraz zaburzeń integracji sensorycznej przeplatając je przykładami z życia swojego oraz innych neuroróżnorodnych osób. Niestety robi to w sposób chaotyczny, miejscami zbyt przewlekły i w efekcie bardzo nudny. Mimo, że książka nie jest obszerna czytałam ją bardzo długo, gdyż przez chaos i nudny styl pisania niezwykle mnie męczyła. Niektóre fragmenty były ciekawe, ale przez ogólny chaos i przytłoczenie nużącymi i nieciekawymi opisami niknęły w całości. Z ulgą zakończyłam tę lekturę.

Książka bardzo mnie rozczarowała. Autorka podaje mnóstwo naukowych faktów dotyczących autyzmu, tzw. wysokiej wrażliwości oraz zaburzeń integracji sensorycznej przeplatając je przykładami z życia swojego oraz innych neuroróżnorodnych osób. Niestety robi to w sposób chaotyczny, miejscami zby...

Rozwiń Zwiń

Książka opowiada historię młodego małżeństwa, które dotknęła tragedia - nagła śmierć dwumiesięcznej córeczki. Losy bohaterów nie są pokazane chronologicznie, co czasem sprawia wrażenie chaosu. Niektóre sytuacje dotyczą sytuacji tuż po śmierci córki, zaraz potem wybiegają dobre kilka miesięcy naprzód, by potem znowu powrócić do przeszłości. Książka pokazuje etapy żałoby obojga rodziców i ich głęboki kryzys małżeński, w tle jest ukazywana historia siostry matki dotkniętej przemocą domową.
Bohaterowie stworzeni przez autorkę są irytujący. Najprawdopodobniej autorka nigdy nie doznała straty urodzonego dziecka (jej poglądy na to jako strata embrionu na etapie ciąży jest zawsze straszliwym doświadczeniem dla kobiety już znam z poprzednich pozycji, typowe dla osób tzw. pro-life) ani też nie zagłębiła się specjalnie w tematykę żałoby po urodzonym dziecku.
Pogrążona w żałobie i depresji matka ledwie parę miesięcy po tak ciężkiej stracie jest atakowana przez rodzinę (męża, siostrę, teściową) za egoizm i nie zauważania innych (np. kłopotów małżeńskich siostry, która je ukrywała). Nie ma zrozumienia i empatii dla jej uczuć w świeżym etapie żałoby. Przedstawiana jest przez autorkę jako egoistka, która woli leżeć na kanapie niż zainteresować się co się dzieje u siostry lub walczyć o swoje rozpadające się małżeństwo.
Autorka nie mogła w książce powstrzymać się od swoich irytujących z poprzednich książek proliferskich wtyków i śmiała porównać poronienie 9-tygodniowej ciąży siostry z utratą dwumiesięcznego dziecka oburzając się, że pogrążona w żałobie matka śmie uważać to za coś innego (tym bardziej, że od utraty ciąży, którą tak przeżywa siostra minęło kilka lat).
Książa nie powala, nie pokazuje prawdziwej głębi żałoby i utraty, napisana przez osobę dla której utrata zygoty powinna mieć znak równości z utratą urodzonego dziecka.
Plus za zakończenie, które nie ma lukrowanego happy endu i wygląda na realne.

Książka opowiada historię młodego małżeństwa, które dotknęła tragedia - nagła śmierć dwumiesięcznej córeczki. Losy bohaterów nie są pokazane chronologicznie, co czasem sprawia wrażenie chaosu. Niektóre sytuacje dotyczą sytuacji tuż po śmierci córki, zaraz potem wybiegają dobre kilka miesię...

Rozwiń Zwiń