My, dzieci z dworca ZOO

Wstrząsające

Wstrząsające

Przedstawia w jaki sposób nastolatki kiedyś radziły sobie z problemami. Pokazuje, że zawsze jest światełko w tunelu, nawet gdy wydaje się, że nie ma wyjścia, że to już koniec. Opowieść bez cenzury o tym jak łatwo wejść w nałóg, a jak ciężko z niego wyjść, mimo chęci i samozaparcia. Książka uczy że za wszystkim idą konsekwencje. Czasem to tylko drobna błahostka, a czasem utrata najbliższej osoby.

Przedstawia w jaki sposób nastolatki kiedyś radziły sobie z problemami. Pokazuje, że zawsze jest światełko w tunelu, nawet gdy wydaje się, że nie ma wyjścia, że to już koniec. Opowieść bez cenzury o tym jak łatwo wejść w nałóg, a jak ciężko z niego wyjść, mimo chęci i samozaparcia. Książka uczy że za wszystkim idą konsekwencje. Czasem to tylko drobna błahostka, a czasem...

Opowieść niesamowicie wciągająca. Przerażająca i trzymająca w napięciu, momentami aż ciężko mi się czytało historię młodej narkomanki i zapominałem, że jest to prawdziwa historia. Polecam każdemu

Opowieść niesamowicie wciągająca. Przerażająca i trzymająca w napięciu, momentami aż ciężko mi się czytało historię młodej narkomanki i zapominałem, że jest to prawdziwa historia. Polecam każdemu

Wciągająca. Lekko się czyta.

Wciągająca. Lekko się czyta.

Ta książka była jak narkotyk, sięgając po nią, nie mogłam przestać jej czytać, a z każdą stroną chciałam coraz więcej.
Naprawdę, ostatnio mam problem ze skupieniem się na czytaniu, a w przypadku "My, dzieci z dworca zoo" ten problem na chwilę zniknął. Chciałam czytać więcej i więcej. Wpadałam w taki wir czytania, że nie mogłam przestać. Chciałam rzucić wszystko (a to m.in. był czas półfinałów eurowizji - czyli mojej totalnej miłości) byle tylko czytać.

Przynajmniej do czasu. Trochę przed połową książki zaczęło mnie to wszystko nużyć. Czułam, że ciągle czytam o tym samym.
I tak, w pewien sposób każda strona była potrzebna i ważna, bo wycięcie fragmentów z historii Christiane mogłoby być bez sensu. Jednak nie oznacza to, że było to dla mnie aż tak interesujące, żeby chętnie kontynuować książkę. Były momenty, które łapały mnie za serce, ale były to tylko fragmenty. Ciągle czekałam na jakiś przełom.

To był przerażający obraz dziewczynki staczającej się na samo dno. Obraz zaniedbania na tak wielu płaszczyznach.
Najbardziej irytującą i denerwującą częścią tej książki byli wszyscy, którzy zawiedli Christiane, którzy nie pomogli jej wyrwać się z nałogu. "My dzieci z dworca zoo" to idealny przykład zaniedbania ze strony rodziny, rządu czy opieki zdrowotnej. Ale też smutne przypomnienie, że czasami nie jesteśmy w stanie pomóc bliskiej osobie, jeśli ona sama nie chce pomocy.

Jest jedno słowo, które dla mnie opisuje tę książkę, a jest to "frustracja".

Ta książka była jak narkotyk, sięgając po nią, nie mogłam przestać jej czytać, a z każdą stroną chciałam coraz więcej.
Naprawdę, ostatnio mam problem ze skupieniem się na czytaniu, a w przypadku "My, dzieci z dworca zoo" ten problem na chwilę zniknął. Chciałam czytać więcej i więcej. Wpadałam w taki wir czytania, że nie mogłam przestać. Chciałam rzucić wszystko (a to m.in....

Książka ku przestrodze. Czyta się szybko, ale ciężko, bohaterka to w końcu młoda dziewczyna, a rzeczy, które robi są dla mnie na szczęście niepojęte. Jedynym sposobem na zapobieżenie jest uświadamianie nowych pokoleń.
Wydanie dostępne na Legimi ma paskudną korektę. Mnóstwo literówek przeszkadza w czytaniu.

Książka ku przestrodze. Czyta się szybko, ale ciężko, bohaterka to w końcu młoda dziewczyna, a rzeczy, które robi są dla mnie na szczęście niepojęte. Jedynym sposobem na zapobieżenie jest uświadamianie nowych pokoleń.
Wydanie dostępne na Legimi ma paskudną korektę. Mnóstwo literówek przeszkadza w czytaniu.

Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ potrzebowalam zrozumieć, albo właściwie zwyczajnie przeczytać relację osoby uzaleznionej. Stan psychiczny i fizyczny do jakiego dochodzą osoby uzaleznione w swojej chorobie jest dla mnie szokujący. Córka mojej najbliższej przyjaciółki jest osobą chorą, uzależnioną od narkotyków. Tak dużo w tej książce jest ich przeżyć. Ta relacja łamie serce.

Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ potrzebowalam zrozumieć, albo właściwie zwyczajnie przeczytać relację osoby uzaleznionej. Stan psychiczny i fizyczny do jakiego dochodzą osoby uzaleznione w swojej chorobie jest dla mnie szokujący. Córka mojej najbliższej przyjaciółki jest osobą chorą, uzależnioną od narkotyków. Tak dużo w tej książce jest ich przeżyć. Ta relacja łamie serce.

Świetna książka.
Narracja jest pierwszo osobowa, przestawione są myśli i odczucia bohaterki. To jest uzupełnione różnymi wstawkami: wycinkami z gazet, wypowiedziami innych postaci. Dzięki temu łatwo wyobrazić sobie przedstawioną historię oraz poczuć klimat Berlina lat 70.
Mamy tutaj historię dziewczyny która zaczynała od niewinnego palenia haszyszu a skończyła na herze. Znajdziemy bardzo realistyczne opisy prób odwyków; relacji z innymi uzależnionymi, rodzicami.
Jest bardzo autentycznie i realistycznie.

Świetna książka.
Narracja jest pierwszo osobowa, przestawione są myśli i odczucia bohaterki. To jest uzupełnione różnymi wstawkami: wycinkami z gazet, wypowiedziami innych postaci. Dzięki temu łatwo wyobrazić sobie przedstawioną historię oraz poczuć klimat Berlina lat 70.
Mamy tutaj historię dziewczyny która zaczynała od niewinnego palenia haszyszu a skończyła na herze....

chciala bym to znowu przeczytac pierwszy raz

chciala bym to znowu przeczytac pierwszy raz

Książka niesamowicie mnie wciągnęła od początku. Opowiada ona historie małoletniej narkomanki i jej rówieśników z berlińskiego dworca zoo. W książce głównym elementem przewodnim jest heroina i uzależnienie od niej oraz droga jak na nią trafiła.

Książka niesamowicie mnie wciągnęła od początku. Opowiada ona historie małoletniej narkomanki i jej rówieśników z berlińskiego dworca zoo. W książce głównym elementem przewodnim jest heroina i uzależnienie od niej oraz droga jak na nią trafiła.