Co u pana słychać?

Niestety ta książka nie udźwignęła tego bardzo poważnego tematu. W tej literaturze zbrodnie niemieckie wyglądają blado i mało jest wgłębienia w temat.

Fakty (proszę zweryfikować, że wszystko jest prawdą):
- Zbrodnie niemieckie na ziemiach Polskich (Wikipedia) Niemcy akceptowały morderstwa i ludobójstwo, co nawet orzekł ich sąd również w latach 80!!!! Że takie działania są legalne z niemiecką sztuką wojenną.
- większość morderców niemieckich i esesmanów pracowała do emerytury w niemieckich firmach państwowych i rządzie na najwyższych stanowiskach.
- procesy norymberskie były całkowitą farsą i teatrzykiem dla ludzi świata, którzy ponieśli straty. Sądzono tam zaledwie garstkę z tysięcy zbrodniarzy wojennych. Z czego wielu nawet z tej garstki uniewinniono pomimo twardych dowodów.
- USA brało nazistów naukowców oraz ssmanów chętnie, jeśli mogli przekazać im wiedzę lub skrytki ukrycia zrabowanych skarbów. Wtedy byli chronieni czymś na wzór programu ochrony świadków.
- Polacy ( najgłupszy naród) przekazali dokumenty zbrodni niemieckich Niemcom do wglądu, z czego Niemcy zniszczyli lub po prostu ukradli te dokumenty w latach 60!!!!!???? I nigdy ich nie oddali.
- Jedynym przegranym prawdziwym w tej wojnie była zdradzona przez wszystkich polska, także po wojnie przez aliantów. Polska straciła prawie połowę terytorium. Została sprzedana komunistom, a do dziś jest rozbrojona cywilnie najbardziej na swiecie i praktycznie zarządzana przez obce agentury od 35 lat.

Niemcy nawet do roku 2000 (pewnie nadal) traktowali Polaków ogółem jak podludzi. Dodatkowo zbrodniarze, tworzyli i pewnie nadal tworzy ich nowa generacja ugrupowanie skrycie nazistowskie. Które obecnie (już jako domysł) jest realizacją dawnych planów gospodarczych za sprawą instrumentów UE.

Posłowie w książce jest bardzo ważne i warto uważnie je czytać. Warto też wyciągnąć wnioski, aby nigdy nie głosować w wyborach na PIS i PO oraz ich koalicjantów, zawsze działających przeciwko Polsce.

Oceny od 1 negatywna do 10 pozytywna.
Fabuła: 5
Pomysł: 7
Logika: 5
Jakość treści: 5
Przewidywalność: 5
Oparcie w faktach: 6
Chęć do następnych książek autora: 5
Zakończenie: 5
Wartość płynąca z książki: 7
Ogólna ocena odbioru: 6

Niestety ta książka nie udźwignęła tego bardzo poważnego tematu. W tej literaturze zbrodnie niemieckie wyglądają blado i mało jest wgłębienia w temat.

Fakty (proszę zweryfikować, że wszystko jest prawdą):
- Zbrodnie niemieckie na ziemiach Polskich (Wikipedia) Niemcy akceptowały morderstwa i ludobójstwo, co nawet orzekł ich sąd również w latach 80!!!! Że takie działania są...

Poraża mnie ignorancja osób, które udzielały wywiadów i ich bezczelność. Cały czas czuli się bezkarni. To co mnie najgorzej uderzyło, że po wojnie, państwa takie jak USA wybielały ich zbrodnie w imię własnych celów i możliwych zysków. Nie mówiąc o PRLu, który chciał zdyskredytować Kąkolweskiego.

Książka o ciężkiej tematyce, ale bardzo potrzebnej.
Zdecydowanie większość osób powinna ją przeczytać.

Podczas czytania miałem wrażenie, że jest trochę chaotyczna i że wątki jakoś za bardzo przeskakują. Ale to chyba tylko moje odczucie.

Poraża mnie ignorancja osób, które udzielały wywiadów i ich bezczelność. Cały czas czuli się bezkarni. To co mnie najgorzej uderzyło, że po wojnie, państwa takie jak USA wybielały ich zbrodnie w imię własnych celów i możliwych zysków. Nie mówiąc o PRLu, który chciał zdyskredytować Kąkolweskiego.

Książka o ciężkiej tematyce, ale bardzo potrzebnej.
Zdecydowanie większość...

ważny i potrzebny reportaż szczególnie w dobie gdy coraz częściej słyszy się o faszystach, nazistach jako całkiem odrębnej, samoistnej narodowości. Pozycja ważna w czasie kiedy określnie polskie obozy zagłady wchodzi wręcz w normę.
Sposób pisania reportażu może być uciążliwy i denerwujący, jednak dla mnie był bardziej wyrazem bardzo emocjonalnego podejścia autora do tematu.
Spotkałam się z opiniami iż autor miał naiwną nadzieje przyznania się do winy osób z jakimi rozmawiał. Przyznanie się do winy przez nich nie wchodziło nigdy w rachubę ponieważ oni nigdy nie czuli się winni złu jakie dokonali. Kazda rozmowa jaką przeprowadza autor to ukazuje i potwierdza.
Mysle, ze chodziło bardziej o to aby zapisać na wieki ich słowa, utrwalić tok myślenia, zawiesić ich osoby na zawsze na tablicy historii świata. Wyryć to kim byli i co zrobili w świadomości ludzi. Aby ,pomimo iż uciekli sprawiedliwości, społeczeństwo, świat było świadome ich czynów, ich sposobu myślenia.
Aby nikt nie zapomniał. Wybaczyć bowiem można, ale nigdy zapomnieć.

ważny i potrzebny reportaż szczególnie w dobie gdy coraz częściej słyszy się o faszystach, nazistach jako całkiem odrębnej, samoistnej narodowości. Pozycja ważna w czasie kiedy określnie polskie obozy zagłady wchodzi wręcz w normę.
Sposób pisania reportażu może być uciążliwy i denerwujący, jednak dla mnie był bardziej wyrazem bardzo emocjonalnego podejścia autora do...

Na początku mocno mnie irytowała, bo ja bym to inaczej napisała. Ale gdzieś w 1/3 poddałam się i zaczęłam "słuchać" tego, co chciał mi przekazać autor. Posłowie żony nie było tak irytujące, jak to ogólnie się przedstawia. Pozycja konieczna.

Na początku mocno mnie irytowała, bo ja bym to inaczej napisała. Ale gdzieś w 1/3 poddałam się i zaczęłam "słuchać" tego, co chciał mi przekazać autor. Posłowie żony nie było tak irytujące, jak to ogólnie się przedstawia. Pozycja konieczna.

Słabe, wulgarne prowadzenie rozmów. Ogromny zmarnowany potencjał.

Słabe, wulgarne prowadzenie rozmów. Ogromny zmarnowany potencjał.

Reportaż z rozmów Krzysztofa Kąkolewskiego z oficerami SS, którzy zostali uniewinnieni przez sądy i robili kariery jako adwokaci, profesorowie i posłowie. Lektura obowiązkowa dla osób, które chcą zrozumieć historię współczesnych Niemiec.

Reportaż z rozmów Krzysztofa Kąkolewskiego z oficerami SS, którzy zostali uniewinnieni przez sądy i robili kariery jako adwokaci, profesorowie i posłowie. Lektura obowiązkowa dla osób, które chcą zrozumieć historię współczesnych Niemiec.

Wywiady bardzo ciekawe i ważne, ale ocena mocno obniżona za całkowicie niepotrzebne, bełkotliwe i chwilami żałosne, posłowie Joanny Kąkolewskiej.

Wywiady bardzo ciekawe i ważne, ale ocena mocno obniżona za całkowicie niepotrzebne, bełkotliwe i chwilami żałosne, posłowie Joanny Kąkolewskiej.

Krzysztof Kąkolewski dociera do wybranych hitlerowców i rozlicza ich ze zbrodni wojennych. Ustala dane kontaktowe, umawia spotkanie, puka do drzwi, zajmuje miejsce przed rozmówcą, po czym zadaje tytułowe pytanie. „Co u pana słychać?” brzmi niedorzecznie, skoro zbrodniarze prowadzą spokojne życie, w którym nie ma miejsca na powrót do wojennej przeszłości. Z drugiej strony można je potraktować jako próbę wywołania u rozmówców ogólnego zmieszania. W końcu żaden z nich nie jest skruszony, nie czuje się odpowiedzialny za wyrządzone zło i pokrętnie tłumaczy swoje postępowanie albo powołuje się na uniewinniające wyroki powojennych sądów, mimo że przedmiotem danej sprawy mógł być wycinek zbrodniczej działalności konkretnego oprawcy. Rozmowy z hitlerowcami poprzedzielano wspomnieniami autora z zagranicznych poszukiwań wybranych zbrodniarzy oraz analizą materiałów Głównej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu. Niełatwo zaskoczyć rozmówców, gdyż wielu z nich ma przygotowane odpowiedzi na niewygodne pytania. Nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji, w jakiej znaleźli się w związku z obecnością polskiego dziennikarza. Przy takim doborze tematycznym reportażu nieprzyjemnie pisze się o niezadowoleniu, aczkolwiek trudno mi kryć rozczarowanie z powodu objętości i nierówności książki, która z początku zapowiadała cykl ciekawych rozmów z hitlerowcami, po czym w kolejnych rozdziałach spotkania z oprawcami coraz częściej zastępowano przytaczaniem informacji o ich zbrodniczej działalności. Zdaję sobie sprawę z problemów, jakie Krzysztof Kąkolewski napotkał w trakcie pisania, albowiem niektórzy zbrodniarze odmawiali komentarza, bywali nieuchwytni albo opuścili już ten świat. Niemniej, opisy działalności konkretnego hitlerowca w czasie II wojny światowej nie są w stanie zastąpić brakujących rozmów, które stanowią jedyny sposób wydobycia z nich tego, czego nie ma w zachowanych dowodach masowej zbrodni.

Krzysztof Kąkolewski dociera do wybranych hitlerowców i rozlicza ich ze zbrodni wojennych. Ustala dane kontaktowe, umawia spotkanie, puka do drzwi, zajmuje miejsce przed rozmówcą, po czym zadaje tytułowe pytanie. „Co u pana słychać?” brzmi niedorzecznie, skoro zbrodniarze prowadzą spokojne życie, w którym nie ma miejsca na powrót do wojennej przeszłości. Z drugiej strony...

Sama książka Kąkolewskiego jest dobra, nawet bardzo dobra zasługuje na wyższą ocenę ale posłowie Joanny Kąkolewskiej stanowiące 1/3 jej objętości niszczy wszystko. Jest to tak straszny bełkot, że nie daje się tego czytać bez wstrętu. Jakbym słuchała Gomułki albo innych przedstawicieli aparatu PRL. Myślę że Kąkolewski w grobie się przewraca.

Sama książka Kąkolewskiego jest dobra, nawet bardzo dobra zasługuje na wyższą ocenę ale posłowie Joanny Kąkolewskiej stanowiące 1/3 jej objętości niszczy wszystko. Jest to tak straszny bełkot, że nie daje się tego czytać bez wstrętu. Jakbym słuchała Gomułki albo innych przedstawicieli aparatu PRL. Myślę że Kąkolewski w grobie się przewraca.

Niestety reportaż nie przypadł mi do gustu. Miałem nieco wysokie oczekiwania przez opis i recenzje ale niestety się zawiodłem. Tematy poruszane są bardzo ciekawe ale przez to w jaki sposób autor prowadzi rozmowę i często zmienia tematy, to po prostu jest nudne i ciężko się to czyta.

Niestety reportaż nie przypadł mi do gustu. Miałem nieco wysokie oczekiwania przez opis i recenzje ale niestety się zawiodłem. Tematy poruszane są bardzo ciekawe ale przez to w jaki sposób autor prowadzi rozmowę i często zmienia tematy, to po prostu jest nudne i ciężko się to czyta.