Kapitan i wróg

Ostatnia powieść Grahama Greene’a, którą darzę wyjątkowym sentymentem, gdyż czytałem ją jeszcze na łamach „Literatury” przy okazji kolejnej nominacji autora do – nigdy nieotrzymanej – nagrody Nobla, gdzie została opublikowana pod pierwszym i jak dla mnie jedynym trafnym tytułem „Kapitan i nieprzyjaciel” w tłumaczeniu Marty Glińskiej. „Nieprzyjaciel” to nie do końca to samo co „wróg”, dlatego też tę pierwszą wersję zdecydowanie polecam. Wydaje mi się bliższa zamysłowi autora.

To subtelna opowieść o imponderabiliach, aczkolwiek niekoniecznie rozumianych dosłownie.

Wszystko w tej książce jest właściwie na nie: nieoczywista, niebanalna, niejednoznaczna, nieszablonowa, niedoceniona, nieznana.

Wasz Marchołt

Post scriptum
Motto, które towarzyszyło mi przez ponad 30 lat, choć nieco zniekształcone poprzez zawodną pamięć:

Czy z pewnością odróżniasz
dobrą stronę od złej,
Kapitana od nieprzyjaciela?
(George A. Birmingham)

O tym w zasadzie jest ta książka.

Ostatnia powieść Grahama Greene’a, którą darzę wyjątkowym sentymentem, gdyż czytałem ją jeszcze na łamach „Literatury” przy okazji kolejnej nominacji autora do – nigdy nieotrzymanej – nagrody Nobla, gdzie została opublikowana pod pierwszym i jak dla mnie jedynym trafnym tytułem „Kapitan i nieprzyjaciel” w tłumaczeniu Marty Glińskiej. „Nieprzyjaciel” to nie do końca to samo...

Jest OK. Dobrze i warto się czyta, chociaż końcówka mnie rozczarowała. Spodziewałem się czegoś głębszego.

"Pieniądze zawsze są dobre, nie mają moralności"

"Sądząc z mego doświadczenia miłość przypomina atak grypy i można się było z niej równie szybko wyleczyć"

"-Może jeszcze raz Pisco Sour?
-Czy to rozsądne?
-Czy w obecnym świecie zawsze można być rozsądnym?"

"Można nienawidzić własnego ojca, i nawet gdybym się zdecydował iść w jego ślady, nadal czułbym nienawiść"

Jest OK. Dobrze i warto się czyta, chociaż końcówka mnie rozczarowała. Spodziewałem się czegoś głębszego.

"Pieniądze zawsze są dobre, nie mają moralności"

"Sądząc z mego doświadczenia miłość przypomina atak grypy i można się było z niej równie szybko wyleczyć"

"-Może jeszcze raz Pisco Sour?
-Czy to rozsądne?
-Czy w obecnym świecie zawsze można być rozsądnym?"

"Można...

To ostatnia powieść Autora i chyba jedna z mniej udanych. Według mnie widać w niej fascynację autora Charlesem Dickensem, ale to jednak nie ta klasa. Miało być o lojalności, uczuciach ojcowskich i dozgonnej miłości, wyszło o oszustwie, niespełnionych marzeniach i kunktatorstwie. I jeszcze to przesłanie że prawdziwa miłość możliwa jest wyłącznie na odległość. Książka budząca niepokój o kondycję współczesnego świata, nie zostałem jej fanem.

To ostatnia powieść Autora i chyba jedna z mniej udanych. Według mnie widać w niej fascynację autora Charlesem Dickensem, ale to jednak nie ta klasa. Miało być o lojalności, uczuciach ojcowskich i dozgonnej miłości, wyszło o oszustwie, niespełnionych marzeniach i kunktatorstwie. I jeszcze to przesłanie że prawdziwa miłość możliwa jest wyłącznie na odległość. Książka budząca...

Moja pierwsza książka Grahama Greena, ponoć dobry to pisarz, ale tu nie przekonuje. Niby rzecz jest o lojalności, zdradzie, miłości, czyli o rzeczach ważnych. Niemniej wszystko to jakieś dziwaczne i nieprzekonujące, nawet jeśli doprawione szczyptą sensacji. Niewątpliwą zaletą książki jest jej mała objętość. Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Piotra Olędzkiego.

Dziwna książka, zaczyna się od tego, że w powojennej Anglii pewien ojciec gra ze swoim kumplem (zwanym Kapitanem) w tryktraka czy szachy, a grają o syna owego ojca, 12-letniego półsierotę; Kapitan wygrywa i porywa chłopaka ze szkoły prywatnej z internatem, której ów chłopak nienawidzi. I stwarza mu nową rodzinę, zastępczą matkę – Lisę, sam będąc zastępczym ojcem. Dziwaczne to nieco, i mało realistyczne. A sam kapitan to jakiś oszust i obieżyświat, autor nader jest na jego temat tajemniczy na początku książki, który dziwny, i niepokojący.

W drugiej części książki bohater i narrator książki, czyli półsierota z pierwszej części, dorasta, i po śmierci Lisy jedzie do Panamy, aby spotkać się z Kapitanem, ukrywając przed nim śmierć Lisy, którą ten kapitan kochał na odległość. Tam nasz młody bohater zachowuje się jak idiota, wykazuje wielką nielojalność wobec Kapitana, i rzecz cała kończy się źle.

Opowiadam treść, czyli spojleruję (cóż za okropne słowo!) bo mam wielki problem z tą książką, gdyby mnie zapytano, co autor miał na myśli, nie wiedziałbym co odpowiedzieć. Niby to książka o miłości, lojalności i zdradzie, ale wszystko tam jakieś miałkie, niewyraźne, nieprzekonujące. Weźmy miłość, niby Kapitan przez całe życie kochał Lisę, ale znikał z Anglii na całe lata, jedynym dowodem jego miłości były listy i czeki na pokaźne sumki, dziwaczne to. I cała powieść dziwaczna mocno. To moje pierwsze spotkanie z Grahamem Greene, ponoć dobrym pisarzem, na razie nieprzekonanym. Być może zacząłem od złej strony.

Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Piotra Olędzkiego.

Moja pierwsza książka Grahama Greena, ponoć dobry to pisarz, ale tu nie przekonuje. Niby rzecz jest o lojalności, zdradzie, miłości, czyli o rzeczach ważnych. Niemniej wszystko to jakieś dziwaczne i nieprzekonujące, nawet jeśli doprawione szczyptą sensacji. Niewątpliwą zaletą książki jest jej mała objętość. Słuchałem audiobooka w dobrej interpretacji Piotra Olędzkiego....

Bardzo ciekawa książka, jak większość Graham'a Greene'a, bardzo fajnie i szybko się czyta.

Bardzo ciekawa książka, jak większość Graham'a Greene'a, bardzo fajnie i szybko się czyta.