Zbrodnia z premedytacją

No nie... Gombrowicz to nie moja bajka.
Myślałam, że po tylu latach, kiedy czytałam go w liceum, będzie lepiej, nie wiem, zrozumiem, przytaknę stylowi, ale niestety... Opowiadania jako formę lubię bardzo, ale tu nadal jest dużo Gombrowicza w Gombrowiczu i już wiem, że to po prostu nie jest autor dla mnie.

No nie... Gombrowicz to nie moja bajka.
Myślałam, że po tylu latach, kiedy czytałam go w liceum, będzie lepiej, nie wiem, zrozumiem, przytaknę stylowi, ale niestety... Opowiadania jako formę lubię bardzo, ale tu nadal jest dużo Gombrowicza w Gombrowiczu i już wiem, że to po prostu nie jest autor dla mnie.

Och, jak ja uwielbiam Gombrowicza. Co prawda nie przepadam zbytnio za opowiadaniami, bo zazwyczaj są nierówno napisane, ale "Zbrodnia z premedytacją" mnie pozytywnie zaskoczyła. Na pięć opowiadań cztery przypadły mi do gustu [ze szczególnym wybiciem się pierwszych dwóch], zaś ostatnie pewnie także by mi się spodobało, gdybym bardziej lubiła prozę Conrada.

Och, jak ja uwielbiam Gombrowicza. Co prawda nie przepadam zbytnio za opowiadaniami, bo zazwyczaj są nierówno napisane, ale "Zbrodnia z premedytacją" mnie pozytywnie zaskoczyła. Na pięć opowiadań cztery przypadły mi do gustu [ze szczególnym wybiciem się pierwszych dwóch], zaś ostatnie pewnie także by mi się spodobało, gdybym bardziej lubiła prozę Conrada.

Tomik opowiadań Gombrowicza. Nie byłem i nie jestem jego fanem. Nie trafiał do mnie gombrowiczowski humor, gombrowiczowski styl pisania, gombrowiczowska ironia. Mam, to przeczytałem.

Tomik opowiadań Gombrowicza. Nie byłem i nie jestem jego fanem. Nie trafiał do mnie gombrowiczowski humor, gombrowiczowski styl pisania, gombrowiczowska ironia. Mam, to przeczytałem.

Pierwsze dwa opowiadania przeczytałam szybko i ze zrozumieniem, a potem zaczęły się schodki. Ostatnie opowiadanie pozostawiam niedokończone, może kiedyś wrócę do lektury i pojmę tą Gombrowiczowską mądrość.

Pierwsze dwa opowiadania przeczytałam szybko i ze zrozumieniem, a potem zaczęły się schodki. Ostatnie opowiadanie pozostawiam niedokończone, może kiedyś wrócę do lektury i pojmę tą Gombrowiczowską mądrość.

Niedorzeczne, że przeczytałem dopiero teraz cokolwiek Gombrowicza, gdy czasy szkolne odeszły już do głębokiej przeszłości. Ależ wstyd i sromota. Jednakże przez krótką chwilę po pierwszej historii byłem skonsternowany, lecz kolejne opowiadanie - Zbrodnia z premedytacją jednoznacznie nakazała "mię" zapoznanie się z czymś dalszym autora. Zdecydowanie kupuję takie pisanie, ten absurd i symbolikę.

Natrafiłem na nieznane do tej pory przeze mnie słowo, a jakże ładnie brzmiące - emablować.

Niedorzeczne, że przeczytałem dopiero teraz cokolwiek Gombrowicza, gdy czasy szkolne odeszły już do głębokiej przeszłości. Ależ wstyd i sromota. Jednakże przez krótką chwilę po pierwszej historii byłem skonsternowany, lecz kolejne opowiadanie - Zbrodnia z premedytacją jednoznacznie nakazała "mię" zapoznanie się z czymś dalszym autora. Zdecydowanie kupuję takie pisanie, ten...

Gombrowicz jak to Gombrowicz, bardzo gombrowiczowski. Pod koniec aż za bardzo. O ile pierwsze trzy-cztery opowiadania czyta się z przyjemnością, akceptując w milczeniu groteskę, karykaturę i absurd, o tyle "Zdarzenia na brygu Banbury" jest tekstem, który katuje. Albo doskonale usypia. I choć całościowo "Zbrodnia z premedytacją" wypada bardzo dobrze, to jednak pozostaje niedosyt, a w cieniu czai się rozczarowanie.

Gombrowicz jak to Gombrowicz, bardzo gombrowiczowski. Pod koniec aż za bardzo. O ile pierwsze trzy-cztery opowiadania czyta się z przyjemnością, akceptując w milczeniu groteskę, karykaturę i absurd, o tyle "Zdarzenia na brygu Banbury" jest tekstem, który katuje. Albo doskonale usypia. I choć całościowo "Zbrodnia z premedytacją" wypada bardzo dobrze, to jednak pozostaje...

"Tancerz" powalił mnie szaleńczym humorem wariata. Im dalej w las, tym więcej jednak drzew, i ostatnie strony były prawdziwą mordęgą, pomimo niewielkiej objętości tej książki. Gombrowicz łatwy nie jest, i być nie może, bo nie byłby Gombrowiczem. Niszczące w jakiś sposób spokój umysłu, męczące. Ale dla ludzi, którzy chcą znać Gombrowicza z czegoś więcej niż "Ferdydurke", to idealny sposób na kęs jego twórczości bez zabierania się do "Dzienników".

"Tancerz" powalił mnie szaleńczym humorem wariata. Im dalej w las, tym więcej jednak drzew, i ostatnie strony były prawdziwą mordęgą, pomimo niewielkiej objętości tej książki. Gombrowicz łatwy nie jest, i być nie może, bo nie byłby Gombrowiczem. Niszczące w jakiś sposób spokój umysłu, męczące. Ale dla ludzi, którzy chcą znać Gombrowicza z czegoś więcej niż...

Najzabawniejsze jest to, że mimo ciekawego Gombrowicza, nie głupiego początku i małej ilości stron - nie mogłam jej dokończyć. Nie dla mnie. Nie podobała mi się, przebrnęłam przez ponad połowę i odłożyłam, bo nie mogłam znieść opisu kolacji, który mnie bardzo nużył. Może kiedyś wrócę - wyrażę wtedy pełną opinię. Póki co odradzam, według mnie jest fatalna, o rany.

Najzabawniejsze jest to, że mimo ciekawego Gombrowicza, nie głupiego początku i małej ilości stron - nie mogłam jej dokończyć. Nie dla mnie. Nie podobała mi się, przebrnęłam przez ponad połowę i odłożyłam, bo nie mogłam znieść opisu kolacji, który mnie bardzo nużył. Może kiedyś wrócę - wyrażę wtedy pełną opinię. Póki co odradzam, według mnie jest fatalna, o rany.