Chwila obecna, zarówno wewnętrznie jak i zewnętrznie, nadaje się – zdaniem moim – do rozpoczęcia pisania wspomnień. Zewnętrznie zdajemy się być oddzieleni od minionych lat kataklizmami, które niedawne czasy przemieniają w odległą historię. Osobiście zaś znajduję się w momencie życia, kiedy pamięć jeszcze dopisuje znakomicie, a już się poczyna odczuwać możliwość jej zanikania – jednocześnie niejakie skupienie i cofnięcie się w głąb pozwala w płynnym materiale życiowym odróżnić pewne zakończone epoki, nadające się do kształtowania w artystyczne całości.
Nie zamierzam pisać obszernych pamiętników, chcę tylko dać garść wspomnień, obrazów, ujęć, które będą bardzo osobistym echem wypadków niezwykłej epoki, w jakiej mi przyszło pędzić lata.
[Fragment wstepu]