Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To bardzo dobrze napisana i bardzo potrzebna książka. Powinna być rozdawana w szpitalach położniczych. O macierzyństwie bez lukru, o tym dlaczego znikamy stając się matkami przy jednoczesnym tworzeniu się na nowo, o tym dlaczego jest i pięknie i piekielnie trudno, o tym, że jeśli masz dość swojego dziecka wcale nie jesteś tą złą. Szkoda, że nie mogłam tego przeczytać kiedy płakałam zamknięta w łazience, a trójka moich dzieci waliła w drzwi czegoś ode mnie chcąc. Byłoby mi wtedy łatwiej unieść swoje wyrzuty sumienia, że chcę uciec i odzyskać kawałek siebie sprzed bycia matką. To normalne. Teraz to wiem

To bardzo dobrze napisana i bardzo potrzebna książka. Powinna być rozdawana w szpitalach położniczych. O macierzyństwie bez lukru, o tym dlaczego znikamy stając się matkami przy jednoczesnym tworzeniu się na nowo, o tym dlaczego jest i pięknie i piekielnie trudno, o tym, że jeśli masz dość swojego dziecka wcale nie jesteś tą złą. Szkoda, że nie mogłam tego przeczytać kiedy...

Co to jest za język. Bator jest mistrzem nie tylko opowiadania historii, ale malowania słowami krajobrazów, w których te historie są umiejscawiane. A na dodatek pojawia się w tej książce moja ulubiona bohaterka, przez V i dwa t :-) Kto czytał Gorzko, gorzko ten wie.

Co to jest za język. Bator jest mistrzem nie tylko opowiadania historii, ale malowania słowami krajobrazów, w których te historie są umiejscawiane. A na dodatek pojawia się w tej książce moja ulubiona bohaterka, przez V i dwa t :-) Kto czytał Gorzko, gorzko ten wie.

Hmm, niby ciekawa, niby wciągająca, ale dla mnie te portrety członków rodziny dość mało przekonujące, końcówka zamiast potęgować intrygę i wywoływać zaciekawienie, mnie nudziła. Trochę jestem rozczarowana, aczkolwiek czytało się całkiem przyjemnie.

Hmm, niby ciekawa, niby wciągająca, ale dla mnie te portrety członków rodziny dość mało przekonujące, końcówka zamiast potęgować intrygę i wywoływać zaciekawienie, mnie nudziła. Trochę jestem rozczarowana, aczkolwiek czytało się całkiem przyjemnie.

To nie jest dobra książka. Naiwna i napisana bardzo prostym językiem, czasami zupełnie nieadekwatnym do tamtych czasów. Czy ktoś w latach 40-tych XX wieku mówił, że przekima na krześle? Litości.

To nie jest dobra książka. Naiwna i napisana bardzo prostym językiem, czasami zupełnie nieadekwatnym do tamtych czasów. Czy ktoś w latach 40-tych XX wieku mówił, że przekima na krześle? Litości.

Proza tej autorki, jest duszna, drażniąca nerwy, wciągająca tak, że trudno się oderwać. Zostawia z niepokojem, z niedomówieniem, z pragnieniem na jeszcze... Oczyszczenie to doskonała powieść, świetnie poprowadzone wątki, Sofi Oksanen jest w swoim pisarstwie dojrzała i odkrywcza jednocześnie. Gorąco polecam

Proza tej autorki, jest duszna, drażniąca nerwy, wciągająca tak, że trudno się oderwać. Zostawia z niepokojem, z niedomówieniem, z pragnieniem na jeszcze... Oczyszczenie to doskonała powieść, świetnie poprowadzone wątki, Sofi Oksanen jest w swoim pisarstwie dojrzała i odkrywcza jednocześnie. Gorąco polecam

Doskonała. Świetnie napisana, fabuła, która śniła mi się po nocach, dodatkowo dziejąca się w miejscach, o których teraz ciągle słyszymy - Odessie, Zaporożu, Doniecku. Przeczytajcie koniecznie.

Doskonała. Świetnie napisana, fabuła, która śniła mi się po nocach, dodatkowo dziejąca się w miejscach, o których teraz ciągle słyszymy - Odessie, Zaporożu, Doniecku. Przeczytajcie koniecznie.

Piękna, prosta, prawdziwa, będziecie płakać

Piękna, prosta, prawdziwa, będziecie płakać

Dla mnie po prostu piękna, trafiająca nastrojem w samo serce, wzruszająca i ciepła

Dla mnie po prostu piękna, trafiająca nastrojem w samo serce, wzruszająca i ciepła

Początek świetny, ale po przeczytaniu trzech książek Burton mam jedno spostrzeżenie- nie wie co zrobić z główną zagadką i jej do końca nie rozwiązuje, nie odsłania czytelnikowi tego czego on oczekuje. Dlatego za każdym razem czekało mnie rozczarowanie, raz większe raz mniejsze, ale jednak. Szkoda

Początek świetny, ale po przeczytaniu trzech książek Burton mam jedno spostrzeżenie- nie wie co zrobić z główną zagadką i jej do końca nie rozwiązuje, nie odsłania czytelnikowi tego czego on oczekuje. Dlatego za każdym razem czekało mnie rozczarowanie, raz większe raz mniejsze, ale jednak. Szkoda

To piękna książka, przejęła mnie do głębi. Pokazane tam relacje są przejmujące. Dom Holendrów zawsze będzie mi się kojarzył z głosem Toma Hanksa tak pięknie opowiadającego to dojmująco smutną, a jednocześnie wspaniałą historię domu i ludzi z nim związanych. Polecam w oryginale!

To piękna książka, przejęła mnie do głębi. Pokazane tam relacje są przejmujące. Dom Holendrów zawsze będzie mi się kojarzył z głosem Toma Hanksa tak pięknie opowiadającego to dojmująco smutną, a jednocześnie wspaniałą historię domu i ludzi z nim związanych. Polecam w oryginale!

Zakończenie przewidywalne do bólu, momenty wzruszające, ale ogólnie dość banalna

Zakończenie przewidywalne do bólu, momenty wzruszające, ale ogólnie dość banalna

Bez wątpienia najlepsza książka Joanny Bator, przebiła nawet Chmurdalię. To książka której postaci zostają w głowie czytelnika długo po jej przeczytaniu. To książka, która zachwyca językiem, jego plastycznością, dbałością o szczegóły. To wreszcie książka, którą chce się mieć na półce i pogłaskać po grzbiecie przechodząc, jakby mogło się pozdrowić Bertę, jej córkę Barbarę Serce, oraz Violettę, koniecznie przez V i dwa t i jej córkę Kalinę.

Bez wątpienia najlepsza książka Joanny Bator, przebiła nawet Chmurdalię. To książka której postaci zostają w głowie czytelnika długo po jej przeczytaniu. To książka, która zachwyca językiem, jego plastycznością, dbałością o szczegóły. To wreszcie książka, którą chce się mieć na półce i pogłaskać po grzbiecie przechodząc, jakby mogło się pozdrowić Bertę, jej córkę Barbarę...

Z każdą książką ta autorka stacza się w otchłań kiczu i banału. A tak się dobrze zapowiadała Słowikiem i Wielką Samotnością. Owszem, czyta się "na raz" - ale to pozycja którą zapominasz po 5 minutach od skończenia książki

Z każdą książką ta autorka stacza się w otchłań kiczu i banału. A tak się dobrze zapowiadała Słowikiem i Wielką Samotnością. Owszem, czyta się "na raz" - ale to pozycja którą zapominasz po 5 minutach od skończenia książki

Piękna w każdym aspekcie - pod względem języka, pod względem historii opowiedzianej i pod względem samej budowy powieści. Wzruszająca, przejmująca do głębi. Bardzo polecam.

Piękna w każdym aspekcie - pod względem języka, pod względem historii opowiedzianej i pod względem samej budowy powieści. Wzruszająca, przejmująca do głębi. Bardzo polecam.

Musierowicz dla dorosłych w wersji mega infantylnej.

Musierowicz dla dorosłych w wersji mega infantylnej.

Zaczynałam sagę z wypiekami na twarzy. Pierwszy tom był świetny, drugi już trochę mniej, a trzeci to dla mnie Musierowicz w wersji dla dorosłych niestety. Dużo wątków, niepotrzebna ilość bohaterów mnożących się nie wiadomo skąd, bardzo schematycznie potraktowana historia Polski tego okresu. Szkoda. Rozczarowanie

Zaczynałam sagę z wypiekami na twarzy. Pierwszy tom był świetny, drugi już trochę mniej, a trzeci to dla mnie Musierowicz w wersji dla dorosłych niestety. Dużo wątków, niepotrzebna ilość bohaterów mnożących się nie wiadomo skąd, bardzo schematycznie potraktowana historia Polski tego okresu. Szkoda. Rozczarowanie

witrażyki, króciutkie historie z refleksją , jak zwykle piękny język

witrażyki, króciutkie historie z refleksją , jak zwykle piękny język