Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Karol May pisał piękne książki o kowbojach i Indianach, ale do Stanów Zjednoczonych dotarł dopiero pod koniec życia. Co innego Vladimír Stuchl, czeski redaktor, dziennikarz, prozaik, tłumacz i poeta. On spędził w Ameryce kilka lat.

Pochodził z rodziny nauczycielskiej. Gimnazjum ukończył w czasie drugiej wojny światowej, a po jej zakończeniu przeniósł się do Pragi, gdzie studiował filozofię, socjologię i estetykę na Wydziale Artystycznym Uniwersytetu Karola. Jednocześnie pracował w czasopismach Práce i Lidové noviny, a także w dziale prasowym Centralnej Rady Związków Zawodowych. W latach 1955-60 był amerykańskim korespondentem czeskiej agencji prasowej. Zaczynał od pełnych melancholii wierszy publikowanych jeszcze podczas wojny. Przez kilka lat próbował tworzyć wiersze socrealistyczne, jednak szybko powrócił do opisywania codzienności. Publikował też książki dla dzieci i młodzieży.

Ze Stanów Zjednoczonych przywiózł całe mnóstwo zasłyszanych historii i opowieści. Czasami prawdziwych, innym razem wyssanych z palca, opowiadanych przez sędziwych kowbojów przy wspominkowych ogniskach czy publikowanych w prasie. Ubrał je w tomik Przez prerię pędzi koń, zbiór krótkich historyjek, anegdot, żartów czy opowiadań o przeszłości Ameryki. Są tu indiańskie legendy, kowbojskie dykteryjki, opisy życia czarnoskórych niewolników, białych traperów, myśliwych, poszukiwaczy złota, odkrywców, farmerów czy drwali.

Opowiadania z Przez prerię pędzi koń tworzą barwny obraz Dzikiego Zachodu. Niekiedy nostalgiczny, innym razem ponury, najczęściej jednak zaskakujący i zabawny. Mamy tu spojrzenie z perspektywy Indian (w części Czerwone skały), wspominanych już niewolników (Czarne słońca), całą serię wyssanych z palca opowieści (Ławka łgarzy), wreszcie opowieści o białych odkrywcach (Zielone morze traw). Bardzo fajna to lektura, jak ma się tych dziewięć, dziesięć lat.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Karol May pisał piękne książki o kowbojach i Indianach, ale do Stanów Zjednoczonych dotarł dopiero pod koniec życia. Co innego Vladimír Stuchl, czeski redaktor, dziennikarz, prozaik, tłumacz i poeta. On spędził w Ameryce kilka lat.

Pochodził z rodziny nauczycielskiej. Gimnazjum ukończył w czasie drugiej wojny światowej, a po jej zakończeniu przeniósł się do Pragi, gdzie...

Dziewczyna z Konstancina to drugi tom serii Lisica. Pierwszy opowiadał historię Hanny Lubochowskiej, która pragnęła zostać policjantką. Tropić wszelkiej maści przestępców. Sęk w tym, że przyszło jej życiu w początkach XX wieku, w czasach bolszewickiej rewolucji i tuż po niej. Uciekała wtedy z Jekaterynburga do Polski, ba, nawet do Ameryki, i już po drodze miała okazję błysnąć swoimi umiejętnościami.

Jej historię stworzył Witold Horwath, który debiutował na początku lat 90. świetnie przyjętymi Świętymi wilkami. To właśnie ta powieść stanowiła pierwowzór Ekstradycji, jednego z najbardziej znanych seriali kryminalnych tamtych czasów. Dziewczyna z Konstancina też jest bardzo filmowa, może nawet bardziej filmowa niż książkowa. Sporo tu wątków, tropów, postaci, nazwisk, miejsc, faktów do zapamiętania. Ponadto autor zastosował przeplataną narrację. Raz czytamy to, co robi Hanna, przedstawiona tu jako pierwsza kobieta w siłach policyjnych, a raz to, co robi Sarnatowicz, jej szef z komendy.

Akcja powieści toczy się bowiem na początku lat 20. XX wieku. Ktoś na placu Zbawiciela – a więc niemalże w centrum ówczesnej Warszawy – zabija cenionego, choć niekoniecznie lubianego adwokata, niejakiego Wolfferdorffa. Hanna z Sarną rozpoczynają śledztwo. Przesłuchują dorożkarza, okolicznych mieszkańców, wreszcie trafiają na pierwsze ślady. Pytanie tylko, czy te tropy zawiodą ich we właściwą stronę, czy też sprowadzą na manowce, do innych niefajnych wydarzeń w mieście i jego okolicach.

Dziewczyna z Konstancina wymaga skupienia. Czyta się tę powieść powoli, bo czasami jeden akapit czy nawet zdanie ma znaczenie dla zrozumienia całości. Ale to dobrze – sporo tu klimatu starej Warszawy, trochę opisów strojów czy starych zwyczajów. Autor musiał wykonać sporo pracy, by przygotować się do napisania powieści. Umiejętnie dobiera akcenty, nie przynudza, a jednocześnie pisze tak, że łatwo wyobrazić sobie obserwowane wydarzenia. Stąd ta filmowość. Stąd bardzo przyjemna lektura.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Dziewczyna z Konstancina to drugi tom serii Lisica. Pierwszy opowiadał historię Hanny Lubochowskiej, która pragnęła zostać policjantką. Tropić wszelkiej maści przestępców. Sęk w tym, że przyszło jej życiu w początkach XX wieku, w czasach bolszewickiej rewolucji i tuż po niej. Uciekała wtedy z Jekaterynburga do Polski, ba, nawet do Ameryki, i już po drodze miała okazję...

Lubię książki o dalekiej północy. Właściwie to nie wiem, z jakich powodów. Przecież ta północ wcale nie jest atrakcyjna. Zimno, ciemno, wieje, śniegiem sypie, niewiele się dzieje, ludzie jacyś dziwni. W dodatku po ulicach grasują białe niedźwiedzie, a żreć trzeba jakieś świństwa, bo nic normalnego nie wyrośnie na tym bezludziu…

Adam Wajrak, dziennikarz, autor książek o tematyce przyrodniczej, wreszcie działacz na rzecz ochrony przyrody, poświęcił owej północy swoją nową książkę. To człowiek kontrowersyjny. Z pewnością ma na pieńku z myśliwymi i leśnikami, walczył przecież o Rospudę i Puszczę Białowieską, krytykował masową wycinkę drzew za czasów szkodnika Szyszki. Nie podoba się też wielu politykom. W Na północ. Jak pokochałem Arktykę pisze jednak naprawdę ciekawie o swojej fascynacji północą i pierwszych podróżach na Svalbard.

Zaczęło się od fok mieszkających w Bałtyku i wyprawy stosunkowo niedalekiej, bo na estońską wyspę Allirahu, gdzie mieszkała cała ich kolonia. Dopiero później wyruszył dalej, na słynną Wyspę Niedźwiedzią i Spitsbergen. To miejsca bardzo surowe, wręcz dzikie, opustoszałe, jednak zamieszkane przez setki dziesiątki różnych gatunków zwierząt, głównie ptaków, ale też fok, morsów, wielorybów, reniferów, lisów polarnych czy niedźwiedzi. I o nich wszystkich pisze Wajrak.

Na północ. Jak pokochałem Arktykę z cała pewnością nie jest próbą przyjrzenia się rdzennej ludności czy też naukowym opisem zwyczajów mieszkających tam zwierząt. To reportaż uczestniczący, który przenosi czytelników w lata 90. ubiegłego wieku. Autor wspomina swoje podróże i ludzi, z którymi się zetknął (głównie polskich badaczy i naukowców), skrzętnie notuje zasłyszane historie, ale przede wszystkim opowiada o przyrodzie. Skupia się na tym, co samemu widzi, a ma niesamowity zmysł obserwacji. Potrafi też snuć ciekawe historie.

Bo Wajrak to typ gawędziarza. Potrafi poświecić parę akapitów pontonowi, którym przeprawia się na wyspę, albo zwrócić uwagę na czyjś sztormiak czy kuchenkę i opisać go w sposób malowniczy. Nawet wielogodzinne leżenie na kamieniach i wypatrywanie foczych łbów zamienia się u niego w interesującą opowieść. Udanie odtwarza klimat tamtych wypraw, opowiadając anegdoty swoje (beczko-pralka, tajemnicze pukanie) i zapożyczone (historia dziewczyn zaatakowanych przez misia). Człowiek czuje się, jakby tam był razem z nim. I to jest właśnie fajne.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Lubię książki o dalekiej północy. Właściwie to nie wiem, z jakich powodów. Przecież ta północ wcale nie jest atrakcyjna. Zimno, ciemno, wieje, śniegiem sypie, niewiele się dzieje, ludzie jacyś dziwni. W dodatku po ulicach grasują białe niedźwiedzie, a żreć trzeba jakieś świństwa, bo nic normalnego nie wyrośnie na tym bezludziu…

Adam Wajrak, dziennikarz, autor książek o...