Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trudno mi uwierzyć, że już 9 lat minęło od wydania "Tajemnicy domu Helclów"... Piąty raz spotykamy się z krakowską detektywką i po dość spadkowym tomie czwartym z radością mogę odnotować, że profesorowa Szczupaczyńska wraca do formy. Niestety, jednak wciąż nie tej z pierwszych tomów. Tym razem los pobłogosławił naszą bohaterkę dwoma trupami i rzucił wyzwanie w postaci wielu ślepych tropów w nieułatwiającym śledztwa anturażu powodzi z 1903 roku. Przyrodzone bohaterce mieszczańskie pruderie muszą z kolei ustąpić, kiedy Szczupaczyńska dla dobra śledztwa "infiltruje" społeczność krakowskich urningów.

Intryga kryminalna ginie nieco pod nawałem erudycji Autorów i naporem samego Krakowa, jego historii, topografii i mentalności mieszkańców. Nie oceniam tego pozytywnie ani negatywnie, taka jest natura tej serii, ale warto mieć świadomość, że to coś więcej niż kryminał.

To, czego nie kupiłam to rozdziały Franciszki, zadziornej służącej Szczupaczyńskich, pomyślane chyba jako komediowy przerywnik. Ostatecznie bez żalu przelatywałam je wzrokiem, bo i niełatwo je czytać, ze względu na bardzo autorską ortografię bohaterki.

Czy sięgnę po następny tom? Oczywiście, że tak.

Trudno mi uwierzyć, że już 9 lat minęło od wydania "Tajemnicy domu Helclów"... Piąty raz spotykamy się z krakowską detektywką i po dość spadkowym tomie czwartym z radością mogę odnotować, że profesorowa Szczupaczyńska wraca do formy. Niestety, jednak wciąż nie tej z pierwszych to...

Rozwiń

Zwiń

Przeciętna to w moim mniemaniu najlepsza ocena tej książki. To klasyczne czytadełko akuratne do zbiorkomu, lekkie, całkiem wciągające, i, co najważniejsze, z fabułą na tyle prostą, że nie da się w niej zagubić.

Tytułowa Hanka pojawia się w zasadzie tylko na chwilę, by powić główną bohaterkę książki, i to jej losy śledzimy od narodzin do dorosłości. Nie chcę tutaj zdradzać szczegółów (choć w miarę czytania da się je przewidzieć), ale wszystkie wątki - rodzinne, edukacyjne, społeczne, miłosne, przedstawione są w sposób naiwny i pozbawiony psychologicznej głębi. Trochę to wygląda jak fabuła serialu w stylu hallmarkowskim przeniesiona na papier.

Czy wrócę do tej Autorki? Lektura "Hanki" nie obraziła mnie tak, jak twórczość wielu innych polskich pisarek obyczajowych, więc jeśli organizm poprosi o coś niewymagającego na plażę, to pewnie rozejrzę się po bibliotece.

Przeciętna to w moim mniemaniu najlepsza ocena tej książki. To klasyczne czytadełko akuratne do zbiorkomu, lekkie, całkiem wciągające, i, co najważniejsze, z fabułą na tyle prostą, że nie da się w niej zagubić.

Tytułowa Hanka pojawia się w zasadzie tylko na chwilę, by powić główną bohate...

Rozwiń

Zwiń

"Osobisty przewodnik" odczekał na półce kilka lat, bo wymyśliłam sobie, że będzie to moja lektura na wieczory w Pradze. W końcu się doczekałam. Plan zwiedzania miałam ustalony po swojemu, więc książka służyć mi miała przede wszystkim we wczuciu się w klimat i z tego wywiązała się znakomicie. To rzeczywiście bardzo osobisty przewodnik. Pełen miejsc, których w większości trudno znaleźć w standardowych publikacjach (ale też i nie takich, których niezobaczenie będzie jakąś wielką stratą).

To co powstrzymuje mnie od wyższej oceny to maniera Autora, pozującego trochę na przewodnicką wersję arbitra elegancji. On po prostu wie co jest ważne, na Pradze zjadł zęby, gardzi mainstreamową turystyką i wartość widzi tylko w niszy. Nie jak gmin przetaczający się masą po Hradczanach. W dodatku miastu nonszalancko poświęca niewiele więcej czasu, co samemu sobie. Liczne anegdotki z życia Autora oczywiście wpisują się w tytuł książki ("osobisty"), podobnie jak i nieoczywiste miejsca (znów "osobisty"), więc trochę się czepiam, ale chyba po prostu oczekiwałam mniej pretensjonalnego wykonania.

"Osobisty przewodnik" odczekał na półce kilka lat, bo wymyśliłam sobie, że będzie to moja lektura na wieczory w Pradze. W końcu się doczekałam. Plan zwiedzania miałam ustalony po swojemu, więc książka służyć mi miała przede wszystkim we wczuciu się w klimat i z tego wywiązała się...

Rozwiń

Zwiń

Zbiór reportaży o sytuacji kobiet w krajach poradzieckich. Cieszę się, że Autorka nie skupia się tylko na Rosji, Ukrainie, czy Kaukazie, bo są też -stany Azji Centralnej, ale w dość symbolicznych ilościach.
Treść w zasadzie sprowadza się do idei "rozsądnego konserwatyzmu", czyli wojen, przemocy wobec kobiet i wszelkich form dyskryminacji. Jeśli czytaliście jakąkolwiek książkę o tych krajach, która nie była pisana przez mężczyzn piejących o honorze i gościnności tamtych nacji, to nie znajdziecie tu nic nowego. Niemniej jednak temat zawsze wart jest podniesienia, dlatego 8/10.

Zbiór reportaży o sytuacji kobiet w krajach poradzieckich. Cieszę się, że Autorka nie skupia się tylko na Rosji, Ukrainie, czy Kaukazie, bo są też -stany Azji Centralnej, ale w dość symbolicznych ilościach.
Treść w zasadzie sprowadza się do idei "rozsądnego konserwatyzmu", czyli ...

Rozwiń

Zwiń

To była długa, ale ciekawa przygoda, której towarzyszyło całe spektrum wrażeń - od pewnego zaszokowania, mimo, że do pruderyjności mi daleko, do zachwytu nad boccacciową miłością do życia (i seksu, zwłaszcza seksu). Parę(naście) opowiadań raczej nie zyskałoby dzisiaj uznania, a biorąc pod uwagę tłumaczenia się samego Autora wplecione w tekst i skierowane do swoich czytelniczek, było kontrowersyjne także i te ponad 600 lat temu. Bo wiecie, seks w różnych konfiguracjach, rzadko kiedy małżeńskich, zajmuje tam większość stron.

Należy jednak pamiętać, że książka nie jest jakimś ideologicznym oświadczeniem Boccaccia. Historie, które opowiada sobie florencka młodzież nie mają jednolitego charakteru. Raz poważnie piętnuje w nich małżeńską zdradę i liche prowadzenie się kobiet, by w innych opowiadaniach chwalić zmyślność małżonków w przyprawianiu sobie rogów. Raz kobiecy intelekt jest doceniany, by gdzie indziej wytykać białogłowym przyrodzoną słabość umysłu. Jedyne co jest względnie spójne to niechęć do kleru. I duża chęć do seksu, ale o tym już chyba wspominałam ;).

Moim zdaniem warto skonfrontować się z Dekameronem. Nie każda opowieść jest warta przeczytania, ale całość daje wgląd we wczesnorenesansowe postrzeganie obyczajowości w dość specyficznym okresie epidemii. Dobra lektura dla ludzi, którzy myślą, że kiedyś ludzie nie umieli się bawić i doceniać ziemskich uciech.

To była długa, ale ciekawa przygoda, której towarzyszyło całe spektrum wrażeń - od pewnego zaszokowania, mimo, że do pruderyjności mi daleko, do zachwytu nad boccacciową miłością do życia (i seksu, zwłaszcza seksu). Parę(naście) opowiadań raczej nie zyskałoby dzisiaj uznania, a biorąc pod ...

Rozwiń

Zwiń