Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Bajecznie bogaci Azjaci” Kewina Kwana to dobry tekst, żeby odpocząć – od realnego świata, od innych utworów, które sprawiały, że zastanawialiśmy się nad ludzką naturą. Jeśli tego oczekujemy od książki, to wybór powieści Kwana będzie jak najbardziej trafny.
Pisarz wykorzystuje mechanizm twórcy scenariusza serialu – buduje tak bogatą galerię postaci, że rozbudowanie wątków z nimi związanych wystarczyłoby na kolejne sequele i prequele. W centrum powieściowego świata umieszcza Nicka Younga i Rachel Chu – bohaterowie mieszkają i pracują w Stanach, jednak mają chińskie korzenie, które raczej będą ich dzielić niż łączyć. Zamożność rodziny Nicka, kastowość społeczeństwa przekonanego, że o wartości człowieka decyduje urodzenie, nie ułatwiają dziedzicowi fortuny związku z Rachel wychowywaną samotnie przez matkę o chłopskich korzeniach. Jakbyśmy skądś znali już ten scenariusz… Nie bez powodu w tytule książki pojawia się określenie „bajecznie”. Oboje jednakże są wykładowcami uniwersyteckimi, co sprawia, że tradycyjne normy chińskiego społeczeństwa mogą zostać zakwestionowane, choć nie będzie to łatwe.
Prawdziwa konfrontacja światów pojawia się jednak wtedy, gdy Rachel i Nick przylecą do Singapuru, żeby wziąć udział w ślubie przyjaciela mężczyzny. W ten sposób autor ma możliwość wprowadzenia motywów związanych ze sposobem życia zamożnych mieszkańców Singapuru. Tu można wskazać dwa elementy: z jednej strony mamy opis różnego rodzaju relacji rodzinno –uczuciowych bohaterów powieści, typowy dla popularnych powieści obyczajowych. Inny aspekt to realia funkcjonowania postaci, ich przedstawienie skupione jest na żonglowaniu nazwami projektantów mody, dekoratorów wnętrz i astronomicznych sum, jakie należy wydawać, by zaliczać się do śmietanki towarzyskiej. Za tym efektownym sztafażem kryją się jednak bardzo często ludzkie tajemnice, jak w historii Astrid i Michela, który nie radzi sobie z wymaganiami rodziny żony wobec niego.
Książka Kwana to sposób na to, żeby dotknąć świata dla nas Europejczyków nieosiągalnego – nie mamy szans, aby urodzić się we właściwej rodzinie. Poza tym to romans – przystojny, bogaty i wrażliwy mężczyzna zakochuje się w pięknej, mądrej i niezbyt zamożnej kobiecie. Los, tu upostaciowany jako tradycja, stawia na ich drodze przeszkody. Czy je pokonują? Czego dowiedzą się o sobie w zetknięciu z trudnościami? Nie można zdradzać tego, co jest istotą tej książki, czyli finału walki o uczucia. Reszta to efektowny dodatek, by przyciągnąć uwagę czytelnika mającego ochotę na odrobinę egzotyki.

„Bajecznie bogaci Azjaci” Kewina Kwana to dobry tekst, żeby odpocząć – od realnego świata, od innych utworów, które sprawiały, że zastanawialiśmy się nad ludzką naturą. Jeśli tego oczekujemy od książki, to wybór powieści Kwana będzie jak najbardziej trafny.
Pisarz wykorzystuje mechanizm twórcy scenariusza serialu – buduje tak bogatą galerię postaci, że rozbudowanie wątków z...

W polskich mediach mówi się teraz o Rosji bardzo dużo - nie oddali wraku, Putin urządza show, prowadząc niby prawdziwe rozmowy ze swoimi obywatelami, Ukraina jest ciągle zagrożona. Pisze się i mówi o Rosji, mając na myśli polityków, aparat władzy wojsko. A Anna Wojtacha w swojej najnowszej książce snuje opowieści z Rosji, jak informuje tytuł książki, ale są to raczej opowieści o Rosjanach, mniej o mechanizmach władzy czy polityki.

Wojtacha tka swą opowieść z dobrze nam znanych wątków: kolej transsyberyjska, Bajkał, konflikt rosyjsko-czeczeński, gazociąg, wódka lejąca się strumieniami. Ale wokół tych znaków rozpoznawczych tworzy opowieść o ludziach tam żyjących. Zaczyna swą książkę bardzo mocnym akcentem -od historii Ogiego, snajpera Specnazu, którego poznaje w pociągu. Płomienny romans dziennikarki z Polski, przeciwniczki rosyjskiej polityki na Kaukazie i żołnierza, który walczył w Czeczenii, może budzić wiele kontrowersji - tym wątkiem książki zainteresował się nawet "Super Express", redakcja, którą o zainteresowanie literaturą posądzać trudno.

Dziennikarkę ciekawią historie zwyczajnych ludzi - wydaje się, że Ogi jest w tej galerii najbardziej kontrowersyjny, trzeba przyznać, iż umieszczenie jego postaci na początku opowieści to doskonały magnes. O wiele mniej spektakularna okazuje się historia Nadii, ciężko pracującej na życie, by utrzymać siebie i syna - uczestnika wojny w Czeczenii. Autorka często podkreśla, jak trudno żyje się ludziom w Rosji - doskonałym punktem obserwacyjnym jest baza robotników budujących gazociąg - tu mieszka zarówno inżynier Olek, zostawiający swą rodzinę na długie miesiące, by móc zarobić na życie i Andriej - człowiek, który stracił wszystko przez picie. Prostytutka Nadia czy czeczeńska rodzina próbująca znaleźć sobie miejsce w Rosji, ale też dramatycznie walcząca o swoją tożsamość, to kolejni bohaterowie.

Wojtacha nie ucieka też przed pytaniem o to, czym jest rosyjska dusza. Pokazuje tę kwestię zaskakująco na przykładzie Swietłany - Rosjanki mieszkającej w Niemczech, która skończyła tam studia, wyszła za mąż za Niemca i nie może odnaleźć spokoju, żyjąc w dostatnim i spokojnym świecie.

"Zabijemy albo pokochamy" to tekst, który łatwo się czyta - wyrazistość postaci, potoczny język, ciekawość świata, jaka cechuje autorkę, sprawia, że dostajemy do rąk książkę, która być może nie objaśni nam skomplikowanych relacji politycznych, ale da wgląd w życie fascynujących bohaterów.

W polskich mediach mówi się teraz o Rosji bardzo dużo - nie oddali wraku, Putin urządza show, prowadząc niby prawdziwe rozmowy ze swoimi obywatelami, Ukraina jest ciągle zagrożona. Pisze się i mówi o Rosji, mając na myśli polityków, aparat władzy wojsko. A Anna Wojtacha w swojej najnowszej książce snuje opowieści z Rosji, jak informuje tytuł książki, ale są to raczej...

Obietnica Łucji Doroty Gąsiorowskiej to debiut, choć zapowiadany przez wydawnictwo jako tekst „nowej mistrzyni prozy obyczajowej”. Nie do końca potrafiłam odkryć, na czym owo mistrzostwo i nowatorstwo opowieści miałoby polegać… Zacznę jednak od okładki. Zdjęcie kobiety w bieli trzymającej naręcze kwiatów - rozmazany drugi plan, odcięcie oczu postaci sugerowałoby, że mam do czynienia z pewnym symbolem, moja uwaga ma się skupić na tym, co zmysłowe i odbieraniu wrażeń. Hmm, pomyślałam, że okładka nie może decydować o odbiorze książki, opowieść na pewno ją uratuje. Okazało się jednak, że zamiast prozy obyczajowej dostałam sporą dawkę baśni.
Jeśli ktoś lubi czytać po wielokroć znane już historie, oparte na podobnym schemacie, książka spełni jego oczekiwania. Bohaterką książki jest Łucja – właśnie rozwiodła się, wyprowadza się z Wrocławia i postanawia wyjechać na prowincję – zostaje nauczycielką w wiejskiej szkole w Różanym Gaju. Piękny apartament w mieście zostaje zastąpiony pokojem wynajmowanym u uroczej pani Matyldy. Plecy można sobie tutaj ogrzać o rozgrzane kafle pieca, jednak nigdzie nie napisano, kto w nim pali, ani czy kiedy wstaje się rano, bohaterce jest zimno. Łucja w szkole poznaje dziewczynkę – Anię, która przypomina ją samą w młodości. Okazuje się, że jej matka – Ewa – umiera na raka, prosi Łucję o odnalezienie ojca dziewczynki, który nie wie nic o jej istnieniu. Szlachetne literackie bohaterki nie walczą przecież o alimenty. Odnaleziony ojciec okazuje się światowej sławy muzykiem, oczywiście, niezwykle przystojnym. Czy można mu jednak powierzyć dziecko, skoro jego partnerka to postać jak żywo przypominająca baśniowe macochy? Jaką rolę odegra w tym Łucja?
Pobocznym wątkiem w powieści jest historia rodziny Kreiwetsów, dawnych właścicieli dworku znajdującego się w Różanym Gaju. Okazuje się, że zniszczony budynek pamięta wiele tajemniczych historii związanych z jego właścicielką, utalentowaną kompozytorką cierpiącą z powodu nieszczęśliwej miłości. Teraz w otaczającym go zaniedbanym parku króluje szalona Eleonora, która podobnie jak romantyczni szaleńcy zna tajemnice i wie więcej niż inni.
Gąsiorowska napisała kolejną powieść o tym, jak rozwodząca się kobieta zmienia swoje życie. Ożywia w swej książce marzenie o wsi, która jest ostoją spokoju, przestrzenią prawdy i wartości. To świat, gdzie wszystko dobrze się kończy, dzieci nie cierpią po śmierci rodziców umierających na raka, a marnotrawne córki wracają na łono rodziny. To raczej baśń niż powieść obyczajowa, daleka od realnego opisu życia ludzi.

Obietnica Łucji Doroty Gąsiorowskiej to debiut, choć zapowiadany przez wydawnictwo jako tekst „nowej mistrzyni prozy obyczajowej”. Nie do końca potrafiłam odkryć, na czym owo mistrzostwo i nowatorstwo opowieści miałoby polegać… Zacznę jednak od okładki. Zdjęcie kobiety w bieli trzymającej naręcze kwiatów - rozmazany drugi plan, odcięcie oczu postaci sugerowałoby, że mam do...