Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Gdzie róże, chłopcze, posiejesz,
Nie mogą zakwitnąć osty"

"Gdzie róże, chłopcze, posiejesz,
Nie mogą zakwitnąć osty"

Interesująca pozycja jak i forma powieści. Na końcu nieco pogmatwana i nie do końca spójna z częścią zamieszczonych wywiadów. Jednak należy to traktować bardziej jako wstęp do tomu drugiego zajmującego się procesami myślowymi w ogólności.

Interesująca pozycja jak i forma powieści. Na końcu nieco pogmatwana i nie do końca spójna z częścią zamieszczonych wywiadów. Jednak należy to traktować bardziej jako wstęp do tomu drugiego zajmującego się procesami myślowymi w ogólności.

Książka, której futurystyczna fabuła z czasem staje się tylko pretekstem do wyłaniającego się mariażu filozoficzno-etycznego. Lem rozbudza przemyślenia na temat ludzkości, ewolucji czy piękna - i wielu innych aspektów życia jako takiego.

Jestem zafascynowany. Zwłaszcza, że było to moje pierwsze spotkanie z Lemem i literaturą hard science-fiction.
Bardzo polecam!

„Nie wszystko i nie wszędzie jest dla nas.”

Książka, której futurystyczna fabuła z czasem staje się tylko pretekstem do wyłaniającego się mariażu filozoficzno-etycznego. Lem rozbudza przemyślenia na temat ludzkości, ewolucji czy piękna - i wielu innych aspektów życia jako takiego.

Jestem zafascynowany. Zwłaszcza, że było to moje pierwsze spotkanie z Lemem i literaturą hard science-fiction.
Bardzo polecam!

„Nie...

Zbiór bardzo różnych i niepowiązanych ze sobą opowiadań, który daje inne spojrzenie na twórczość Kinga (ale czy tak do końca?).

Moim zdaniem rozpoznawalne "Skazani na Shawskank" wypada o wiele gorzej od doskonałego "Zdolny uczeń". Z kolei "Ciało" było dla mnie zbyt pretensjonalne i naiwne. Ostatnie z opowiadań: "Metoda oddychania" to najbardziej tajemnicza i zatrważająca opowieść ze wszystkich.

Zbiór bardzo różnych i niepowiązanych ze sobą opowiadań, który daje inne spojrzenie na twórczość Kinga (ale czy tak do końca?).

Moim zdaniem rozpoznawalne "Skazani na Shawskank" wypada o wiele gorzej od doskonałego "Zdolny uczeń". Z kolei "Ciało" było dla mnie zbyt pretensjonalne i naiwne. Ostatnie z opowiadań: "Metoda oddychania" to najbardziej tajemnicza i zatrważająca...

Przedstawiona w poprzedniej części przepowiednia jako główny motyw działań antagonisty mogła dawać wrażenie wyjaśnienia błahego i nieco nad wyrost. W tym tomie wrażenie to zniknęło.

Poznając dzieciństwo i młodość Voldemorta czułem się jak przy znakomitej literaturze true crime.

Przedstawiona w poprzedniej części przepowiednia jako główny motyw działań antagonisty mogła dawać wrażenie wyjaśnienia błahego i nieco nad wyrost. W tym tomie wrażenie to zniknęło.

Poznając dzieciństwo i młodość Voldemorta czułem się jak przy znakomitej literaturze true crime.

Tom, który dzięki znacznie większej objętości daje szersze spojrzenie na przedstawiony świat oczami nastoletnich czarodziejów. Niestety nie bez wad - kilka wątków jest poprowadzonych nieco powierzchownie.

Z drugiej strony, przedostatni rozdział jest jednym z najlepszych w całej serii. Postać Dumbledore'a zawsze była intrygująca, ale teraz mogła rozkwitnąć.

I to w doskonały sposób.

Tom, który dzięki znacznie większej objętości daje szersze spojrzenie na przedstawiony świat oczami nastoletnich czarodziejów. Niestety nie bez wad - kilka wątków jest poprowadzonych nieco powierzchownie.

Z drugiej strony, przedostatni rozdział jest jednym z najlepszych w całej serii. Postać Dumbledore'a zawsze była intrygująca, ale teraz mogła rozkwitnąć.

I to w...

Można wybaczyć pewien poziom niedorzeczności w przedstawionej intrydze. Napięcie w ostatnich rozdziałach sprawiało, że trudno było nie przerzucać kolejnych stron. W ogólności - książka zyskuje z każdym fragmentem a ostatnie sceny wyjaśniają całość historii w spójny i szalenie wciągający sposób.

Można wybaczyć pewien poziom niedorzeczności w przedstawionej intrydze. Napięcie w ostatnich rozdziałach sprawiało, że trudno było nie przerzucać kolejnych stron. W ogólności - książka zyskuje z każdym fragmentem a ostatnie sceny wyjaśniają całość historii w spójny i szalenie wciągający sposób.

Zaskakująco dobra książka po lekkim rozczarowaniu drugim tomem, który powielał wiele schematów pierwszego, a to co wnosił nowego to niezwykle irytujące i karykaturalne postacie.

Tutaj wszystkie rozwiązania fabularne są dopieszczone. Pojawiają się nowe osoby, które mają niejednowymiarowy charakter, a ich działania mają znaczenie oraz wywierają wpływ na innych bohaterów. Wszystko to owinięte magiczną szatą, którą pokochaliśmy.

Zaskakująco dobra książka po lekkim rozczarowaniu drugim tomem, który powielał wiele schematów pierwszego, a to co wnosił nowego to niezwykle irytujące i karykaturalne postacie.

Tutaj wszystkie rozwiązania fabularne są dopieszczone. Pojawiają się nowe osoby, które mają niejednowymiarowy charakter, a ich działania mają znaczenie oraz wywierają wpływ na innych bohaterów....

Książka, która zapoczątkowała jeden z najbardziej niezwykłych fikcyjnych światów w świecie literatury młodzieżowej i nie tylko. Nie znam osoby, która po jej lekturze nie chciałaby się przenieść choć na chwilę do Hogwartu, żeby móc doświadczyć magii tego miejsca.

Książka, która zapoczątkowała jeden z najbardziej niezwykłych fikcyjnych światów w świecie literatury młodzieżowej i nie tylko. Nie znam osoby, która po jej lekturze nie chciałaby się przenieść choć na chwilę do Hogwartu, żeby móc doświadczyć magii tego miejsca.

Powieść absolutnie wybitna.

Po lekturze w tej wersji tłumaczenia z fragmentami wczesnych wersji powieści doceniam to arcydzieło jeszcze bardziej. Z tej książki można czerpać garściami a nawet niepełna jej garść smakuje doskonale. Można to wyraźnie zobaczyć udając się na spektakl na podstawie tej powieści - wypada obłędnie, chociaż jest właśnie tylko jej małą garścią.

Powieść absolutnie wybitna.

Po lekturze w tej wersji tłumaczenia z fragmentami wczesnych wersji powieści doceniam to arcydzieło jeszcze bardziej. Z tej książki można czerpać garściami a nawet niepełna jej garść smakuje doskonale. Można to wyraźnie zobaczyć udając się na spektakl na podstawie tej powieści - wypada obłędnie, chociaż jest właśnie tylko jej małą garścią.

"Migoce świeca, ogień zgasł
Wiatr powiał zimny wyczuwalnie
I płyną dni
I mija czas
W ciszy i niezauważalnie"

"Migoce świeca, ogień zgasł
Wiatr powiał zimny wyczuwalnie
I płyną dni
I mija czas
W ciszy i niezauważalnie"