Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kurczę, to była dziwna książka. Bardzo "pomieszana", taka chaotyczna - "o mydle i powidle". Choć kilka przemyśleń Osho mi się podobało, to jednak całościowo spodziewałam się czegoś zupełnie innego (lata temu przeczytałam jakąś inną jego książkę i bardzo mi się podobała, a tu klops).

Kurczę, to była dziwna książka. Bardzo "pomieszana", taka chaotyczna - "o mydle i powidle". Choć kilka przemyśleń Osho mi się podobało, to jednak całościowo spodziewałam się czegoś zupełnie innego (lata temu przeczytałam jakąś inną jego książkę i bardzo mi się podobała,...

Rozwiń

Zwiń

Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ chciałam poznać Syndrom Oszusta, który dotyka po równo kobiety i mężczyzn. Dostałam za to feministyczny manifest jak to bardzo my kobiety mamy źle i tylko kobiety mają z tym syndromem problem.

Autorka w książce wspomina, że nie lubi kobiet które, jeśli czegoś nie doświadczyły to twierdzą, że to nie istnieje („to się nie dzieje”). Jednocześnie nie przeszkadza jej to dość często pisać "nie znam mężczyzny, który...." i na tym opierać swoje założenia w różnych sprawach. Jakby znanie jednej czy dwóch sytuacji potwierdzało problem w całym społeczeństwie. Myślę, że zarówno jedna, jak i druga strona ma tutaj ograniczone pole widzenia całej sytuacji.

Mimo bardzo feministycznej nieprzyjemnej nagonki na mężczyzn wszelakiej maści, nie uważam tej książki za całkiem stracony czas. Ot pojawiło mi się kilka niewygodnych przemyśleń, nad którymi warto się szerzej zastanowić.

Sięgnęłam po tą książkę, ponieważ chciałam poznać Syndrom Oszusta, który dotyka po równo kobiety i mężczyzn. Dostałam za to feministyczny manifest jak to bardzo my kobiety mamy źle i tylko kobiety mają z tym syndromem problem.

Autorka w książce wspomina, że nie lubi kobiet które, jeśli c...

Rozwiń

Zwiń

Och jakaż to była przyjemna lektura!

Ale zaczynając od początku… To co skłoniło mnie do włączenia tej książki (audiobook) to okładka. W świecie zwierząt szczególnie lubię ptaki i to właśnie one zwróciły moją uwagę. Potem przeczytałam opis i pomyślałam „czemu nie!?”. Miałam opory przez polską autorką (jakoś nie trafiłam jeszcze na kogoś, kto by mnie porwał i był naszym rodzimym pisarzem). A jednak…

Pani Iwona Majewska-Opiełka oczarowała mnie swoją książką. Swoimi trafnymi spostrzeżeniami. Otuliła i ukoiła. Przytoczyła w tekście także innych znanych mi autorów, których książki czytałam już wcześniej.

Myślę – ba! Nawet jestem tego pewna – że to nie była moja ostatnia książka tej autorki. Chętnie sięgnę po kolejne.

Och jakaż to była przyjemna lektura!

Ale zaczynając od początku… To co skłoniło mnie do włączenia tej książki (audiobook) to okładka. W świecie zwierząt szczególnie lubię ptaki i to właśnie one zwróciły moją uwagę. Potem przeczytałam opis i pomyślałam „czemu nie!?”. Miałam opory przez po...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka od pierwszych stron budziła we mnie sprzeczne uczucia.
Z jednej strony, skoro ktoś ją polecał, to znaczy, że chyba powinna być dobra, prawda?
Jednak z drugiej strony… Coś mi nie zagrało.
Odnoszę wrażenie, że autor chce mocno krytykować dzisiejszy kapitalizm i wmawia mu pewne cechy, których – w moim odczuciu w nim nie ma, zwłaszcza dzisiaj.

W pierwszym rozdziale „Bezradność wobec śmierci” autor mówi o braku miejsca na żałobę w dzisiejszym świecie. Ja mam wrażenie, że to właśnie dzisiaj jest dużo więcej miejsca na przeżywanie takich wydarzeń. Nurt „akceptacji swoich uczuć” rozciąga się szeroko we wszystkie strony świata. Akceptuj uczucia swoje i innych, mów o tym co czujesz, daj sobie możliwość przeżywania, daj sobie czas, przeżywaj po swojemu, stawiaj innym granice – czy to nie hasła którymi jesteśmy obecnie bombardowani z każdej strony?
Choć widzę w tekście, że autor próbuje zagadnienie ugryźć od drugiej strony – skupia się głównie na tym, że w DSM (klasyfikacja zaburzeń psychicznych wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego) została zmieniona definicja wykluczenia depresji z chorób klasyfikowanych do leczenia farmakologicznego a propo’s przeżywania żałoby po stracie kogoś bliskiego.

Co do drugiego rozdziału „Bezradność wobec straty” to miałam wrażenie, że był tylko poszerzeniem tematu z pierwszego rozdziału. Ciekawym zagadnieniem było, dlaczego – zdaniem autora – niektórzy ludzie uciekają w stronę astrologii, jak oddają jej panowanie nad swoim życiem i dlaczego to robią.

Książka byłaby o połowę chudsza gdyby nie przesadnie poszerzony margines. Nie rozumiem dlaczego autorzy tak bardzo chcą zwiększyć objętość książki takimi zagraniami, czy boją się wydać pozycję która ma „tylko” 200 stron?

Plus za część z cytowanymi książkami i przypisami. Niektórzy autorzy tego nie robią, a dobrze znać źródło czy badania na których opierają się autorzy.

Ta książka od pierwszych stron budziła we mnie sprzeczne uczucia.
Z jednej strony, skoro ktoś ją polecał, to znaczy, że chyba powinna być dobra, prawda?
Jednak z drugiej strony… Coś mi nie zagrało.
Odnoszę wrażenie, że autor chce mocno krytykować dzisiejszy kapitalizm i wmawia mu pewne ...

Rozwiń

Zwiń

W zasadzie mówiąc krótko: bardzo przyjemna w odbiorze książka mówiąca o przełamaniu swojej blokady twórczej i ruszeniu do przodu.
Książka jest podzielona na 12 rozdziałów / części / tygodni. W każdym tygodniu skupiamy się na rzeczach zawartych w konkretnym rozdziale. Mamy trochę rzeczy do przepracowania i masę pytań na które musimy udzielić sobie odpowiedzi.

Zamiast przerabiać przez 12 tygodni, połknęłam ją w 5 dni (audiobook). Nie spełniłam założeń autorki, co do tego żeby rozbić książkę na jeden rozdział tygodniowo. Dlatego też nie mogę powiedzieć, czy to działa. Jednakże okres słuchania tej książki uważam to za dobrze spędzony czas.

Autorka nawiązywała też do innych rzeczy, które już w jakiejś formie przewijały się w moim życiu (w książkach, które czytałam) np. do otwartości na obfitość, do poczucia „flow”.

W zasadzie mówiąc krótko: bardzo przyjemna w odbiorze książka mówiąca o przełamaniu swojej blokady twórczej i ruszeniu do przodu.
Książka jest podzielona na 12 rozdziałów / części / tygodni. W każdym tygodniu skupiamy się na rzeczach zawartych w konkretnym rozdziale. Mamy trochę rzeczy do...

Rozwiń

Zwiń

Książki Pani Christel Petitcollin są dość specyficzne - używa ona pojęć, które sama wymyśliła. Kręci się wokół tematu ludzi "nadwydajnych mentalnie" i ludzi których określa "manipulatorami". Jednak w moim odczuciu jest tutaj zbyt duża polaryzacja obu "stron". Jak by nie było nic pomiędzy nimi.
Pani Petitcollin niejednokrotnie podkreśla, że manipulatorzy są głupi - śmiem się nie zgodzić. Moim skromnym zdaniem, żeby umiejętnie kogoś zmanipulować dla własnych korzyści trzeba być właśnie inteligentnym. Głupi da się zmanipulować i to nie jeden raz.

Ogólnie jednak nie uważam żeby była to zła pozycja do przeczytania. Myślę, że warto zapoznać się z tym co autorka ma do powiedzenia. Analiza osoby manipulatora, skąd się biorą jego pewne zachowania czy omówienie drugiej strony czyli nadwydajnych mentalnie to ciekawy temat.

Książki Pani Christel Petitcollin są dość specyficzne - używa ona pojęć, które sama wymyśliła. Kręci się wokół tematu ludzi "nadwydajnych mentalnie" i ludzi których określa "manipulatorami". Jednak w moim odczuciu jest tutaj zbyt duża polaryzacja obu "stron". ...

Rozwiń

Zwiń

Spotkałam się z poleceniami „Psychocybernetyki” Dr. Maltz’a w kilku niezależnych od siebie źródłach. Gdy już po nią sięgnęłam bardzo zaskoczyło mnie to, w którym roku książka została napisana – spodziewałam się, że to całkiem nowa pozycja. A okazuje się, że pierwsze wydanie ma już 64 lata! Szok! Okazuje się jednak, że podstawy psychologii na której opiera swoje poglądy Dr. Maltz są jak najbardziej wciąż aktualne.

Oceniam ją jaką wartą przeczytania i przemyślenia o czym napisał autor. To jak postrzegamy siebie ma ogromną moc.

Spotkałam się z poleceniami „Psychocybernetyki” Dr. Maltz’a w kilku niezależnych od siebie źródłach. Gdy już po nią sięgnęłam bardzo zaskoczyło mnie to, w którym roku książka została napisana – spodziewałam się, że to całkiem nowa pozycja. A okazuje się, że pierwsze wydanie ma już 64 lata!...

Rozwiń

Zwiń