Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mam mieszane uczucia dotyczące tej książki. Nie wiedziałam, że jest swego rodzaju epilogiem i czytałam ją bez znajomości “Kato-taty”, co - mam wrażenie - trochę nie miało sensu. Autorka pokazuje szokująco lekceważące podejście otoczenia do molestowania seksualnego i kazirodztwa. Dla bliskich Halszki najważniejsze jest to, że robi problemy rodzinie, publicznie mówiąc o tragedii, a w ogóle to prawdopodobnie sama chciała. Istotnym elementem jest też trudna relacja bohaterki z matką.

Reportaże na tego typu tematy trudno się ocenia. Mam wrażenie, że każdy negatywny komentarz jest brakiem szacunku do tragedii, która spotkała bohaterkę. Mimo to uważam, że ta książka jest trochę niepotrzebna - temat bardzo szybko się wyczerpał, a książka spokojnie mogłaby być dłuższym reportażem w czasopiśmie.

Mam mieszane uczucia dotyczące tej książki. Nie wiedziałam, że jest swego rodzaju epilogiem i czytałam ją bez znajomości “Kato-taty”, co - mam wrażenie - trochę nie miało sensu. Autorka pokazuje szokująco lekceważące podejście otoczenia do molestowania seksualnego i kazirodztwa. Dla bliski...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo ciekawy koncept - współczesna historia napisana głównie trzynastozgłoskowcem. Mamy tu też jednak trochę prozy, dramatu czy pamiętnika. Ta "ambitna" forma została wybrana, by opisać codzienność; opisy rozmów Marty i Łukasza na tematy typu "mam dziś okres, boli" czyta się z zażenowaniem, a przecież właśnie tak wygląda wiele naszych rozmów z partner_k_ami i przyjaciółmi. Literatura na ogół relacje romantyczne uwzniośla. Tu mamy wzniosły język i bardzo zwyczajną relację.
Nie jestem pewna, jaką właściwie funkcję miał tu Mickiewicz-wampir. Momentami miałam wrażenie, że czytam dwie osobne historię - Mickiewicza oraz Marty i Łukasza - a sam poeta jest tu przywołany, by uzasadnić trzynastozgłoskowiec.

Bardzo ciekawy koncept - współczesna historia napisana głównie trzynastozgłoskowcem. Mamy tu też jednak trochę prozy, dramatu czy pamiętnika. Ta "ambitna" forma została wybrana, by opisać codzienność; opisy rozmów Marty i Łukasza na tematy typu "mam dziś okres, boli" cz...

Rozwiń

Zwiń

Książka niepokojąco bliska temu, jak naprawdę wygląda przemoc domowa i szukanie pomocy przez dziecko. Świat oglądamy z dwóch perspektyw - raz dziecka (które naprawdę widzi świat po dziecięcemu, co w literaturze nie zdarza się często), raz niezwykle irytującej matki. Krótka powieść budzi dużo gniewu, również nakierowanego niespodziewanie. Większość mojej złości kierowała się w stronę matki, przyłapałam się na współczuciu ojcu, który przecież nie był ofiarą, ale sprawcą przemocy. Mam poczucie, że jest to zabieg celowy, a autorka pokazała, jak łatwo przychodzi jej manipulowanie emocjami czytelnika. To niespodziewane, źle nakierowane współczucie sprawiło, że książka mną wyjątkowo wstrząsnęła.

Książka niepokojąco bliska temu, jak naprawdę wygląda przemoc domowa i szukanie pomocy przez dziecko. Świat oglądamy z dwóch perspektyw - raz dziecka (które naprawdę widzi świat po dziecięcemu, co w literaturze nie zdarza się często), raz niezwykle irytującej matki. Krótka powieść budzi du...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo rozbudowany, kompleksowy reportaż dotyczący tytułowego zagadnienia, który kosztował autorkę ogrom pracy.

Bardzo rozbudowany, kompleksowy reportaż dotyczący tytułowego zagadnienia, który kosztował autorkę ogrom pracy.

Bardzo nierówny zbiór - niektóre opowiadania mnie zachwyciły (ostatnie, tytułowe oraz “Co dwie głowy” Nadii Gasik), inne znudziły, jedno nawet w połowie zdecydowałam się przekartkować. W części opowiadań widać próbę naśladowania stylu Sapkowskiego; mamy wiele niedopowiedzeń, sporo odniesień do seksu (Jaskier wspominający, że gdyby Geralt chędożył Kwiatuszka, to byłoby długo, serio…), ale brakuje charakterystycznych dla Sapkowskiego cech takich jak poczucie humoru, głębsze wejście w postać czy błyskotliwe obserwacje dotyczące społeczeństwa. Zdecydowanie lepiej wypadły osoby, które znalazły własny styl.

Bardzo nierówny zbiór - niektóre opowiadania mnie zachwyciły (ostatnie, tytułowe oraz “Co dwie głowy” Nadii Gasik), inne znudziły, jedno nawet w połowie zdecydowałam się przekartkować. W części opowiadań widać próbę naśladowania stylu Sapkowskiego; mamy wiele niedopowiedzeń, sporo odniesie...

Rozwiń

Zwiń