Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Akcja książki umieszczona została w Nowym Jorku w 1950 roku. To tam po przeżyciu II Wojny Światowej w Polsce, osiada fotograf Konrad Rogowski wraz z córką i szwagierką. W trakcie wojny był żołnierzem Armii Krajowej i wykorzystując najlepiej jak potrafił swój zawód wykonywał zdjęcia dokumentujące okrucieństwo nazistów i sowietów. Wyjazd z kraju miał mu umożliwić ich publikację, ale głównym powodem była jego córka, której chciał pomóc. Przyświecał mu jeszcze jeden cel, którym było znalezienie nazisty Rudolfa Schultego, który mocno wpłynął na losy jego rodziny.

Poszukiwania Schultego połączyły go z aktorką Lauren Evans, ponieważ dostał informację, że ona może wiedzieć, gdzie Schulte się ukrywa. Za sprawą Lauren dostajemy obraz nowojorskiej socjety, która pod fasadą świetności i popularności kryje zepsucie. Sama Lauren kryje w sobie tajemnicę własnej przeszłości, którą skrzętnie ukrywa przed blaskiem fleszy i kamer.

Trochę nie wiem co myśleć o tej książce, bo zabrakło mi więcej momentów ze świata kina. Życie Konrada jak i Lauren obfituje w przykre, a wręcz mogę napisać tragiczne momenty. Autorka stworzyła nieidealne postacie, którym pozwoliła powoli dojrzeć i dojść do ujrzenia swoich błędów z przeszłości. I ja to doceniam, bo mam poczucie ich warstwowości, ale jednocześnie nie potrafiłam wczuć się w ich kreację. Też były momenty, gdzie trochę mnie zniechęcali do siebie swoimi decyzjami i chociaż wiem skąd to się bierze to nie zmienia faktu, że brała mnie lekka irytacja.

Co do ich relacji uczuciowej to rozgrywa się bardzo powoli i nawet mi to pasowało do nich, bo dzięki temu najpierw można było ujrzeć każde z nich z osobna. Ważną postacią jest Helena, szwagierka Konrada, która też niesie ze sobą wojenne brzemię i jej decyzje rzucają cień na innych bohaterów, ale to właśnie jej mimo wszystko potrafiłam najbardziej współczuć.

Sięgnęłam po twórczość autorki, bo słyszałam wiele dobrego i widzę skąd się to bierze, ale akurat przy tej historii nie poczułam nic więcej ponad to co przyswoiłam w fabule.

Akcja książki umieszczona została w Nowym Jorku w 1950 roku. To tam po przeżyciu II Wojny Światowej w Polsce, osiada fotograf Konrad Rogowski wraz z córką i szwagierką. W trakcie wojny był żołnierzem Armii Krajowej i wykorzystując najlepiej jak potrafił swój zawód wykonywał zdjęcia dokumen...

Rozwiń

Zwiń

Budowa ludzkiego ciała jest niesamowita i to jest niezaprzeczalny fakt. Od najmniejszej komórki, której sama budowa już jest niezwykle złożona po układ kostny, który trzyma wszystko w ryzach i ochrania narządy, które w dużej mierze pracują bez naszego świadomego udziału. Z resztą centrum nas, czyli mózg, który odpowiada za tak wiele: od odbierania bodźców ze środka i zewnątrz ciała, koordynacji ruchów czy od tego, że właśnie piszę do was te słowa, sprawia, że mam poczucie takiej mocarności całości naszego organizmu. I po skończeniu tej książki czuję, że nasze ciało imponuje mi pod każdym względem (wiadomo, że choroby, które mogą zaistnieć dobre nie są, ale jednocześnie to i tak niezwykłe, że chociaż istnieje tyle systemów obronnych w naszym ciele, to i tak samo ciało może się zbuntować i niszczyć siebie).

Jednak sama książka nie spełniła do końca moich oczekiwań. Też się zastanawiam czy to nie jest po prostu zbyt obszerny temat, by na niecałych 300 stronach przedstawić pokrótce anatomię i fizjologię całego ludzkiego ciała. Wszystko jest tak upchnięte i przedstawione w bardzo podręcznikowym stylu. Patrząc się na podtytuł myślałam, że będzie to pozycja bardziej popularnonaukowa i będą towarzyszyły temu jakieś łatwiejsze do skojarzenia przykłady, a oprócz trochę zabawnych podtytułów rozdziałów dalej są tylko same definicje. Znajduję się w niej kilka ilustracji, ale spokojnie mogłoby być ich więcej po czasami ciężko ogarnąć dane zagadnienie bez grafiki.

W opisie z tyłu jest napisane, że znajdziemy tutaj fakty, o których nigdzie indziej wcześniej nie słyszeliśmy, a ja takich wcale tu nie widziałam, bo w sporej większości, a może i nawet w całości kojarzę te fakty z lekcji biologii. I po części dzięki temu nie poczułam się zagubiona w tej książce, ale jak ktoś jest mniej zorientowany to nie wiem czy do końca się tutaj odnajdzie. Nie odczułam, by ta pozycja była napisana bardziej przystępnie od innych podręczników.

Mam dysonans poznawczy, bo temat sam w sobie jest fascynujący i naprawdę z zaangażowaniem czytałam kolejne rozdziały, ale forma przedstawienia nie była tak komfortowa i wyróżniająca się jak mi się zdawało, że będzie.

Budowa ludzkiego ciała jest niesamowita i to jest niezaprzeczalny fakt. Od najmniejszej komórki, której sama budowa już jest niezwykle złożona po układ kostny, który trzyma wszystko w ryzach i ochrania narządy, które w dużej mierze pracują bez naszego świadomego udziału. Z resztą centrum n...

Rozwiń

Zwiń

Nemezis w mitologii greckiej była boginią zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia. Tytuł tej książki ma dwojakie znaczenie, bo raz, że samo nasuwa się skojarzenie panny Marple z Nemezis jako poszukującej sprawiedliwości, a dwa jest to nawiązanie do książki „Karaibska tajemnica”, w której to sama panna Marple w rozmowie z panem Rafielem tak siebie określa.

I tu też kryje się największy smaczek tej książki, że jest połączona właśnie z „Karaibską tajemnicą” za sprawą postaci pana Rafiela, którego panna Marple poznała tam, a który teraz po swojej śmierci przysyła jej list o zagadkowej treści. Oczywiście sama sprawa kryminalna tutaj i tam jest w pełni zamknięta, ale dla ciągłości i szerszego kontekstu polecam najpierw udać się na książkowe Karaiby.

Kolejnym ciekawym elementem jest fakt, że list jest bardzo tajemniczy, bo pan Rafiel chce, by to sama panna Marple wpadła na trop sprawy sprzed lat. Tworzy się z tego ciekawy motyw błądzenia po omacku i dopatrywania się w każdym elemencie czegoś ważnego dla późniejszych wydarzeń. Jednocześnie pan Rafiel tak przed śmiercią wszystko przygotował, że kieruje panną Marple w potrzebne dla sprawy miejsca. Niby po omacku, a jednak prosto do celu. 😆

Jest to jedna z ostatnich książek napisana przez autorkę w latach 70. XX wieku, co sprawia, że jak na Christie widzę tu większą śmiałość w opisywaniu mocniej obrazowo zbrodni. Widziałam kilka opinii, w których osoby pisały, że się domyśliły co się wydarzyło i niby u mnie to też była jedna z opcji, ale do samego końca miałam jeszcze inną opcję, bo jeszcze jedna osoba wydawała mi się podejrzana.

Christie zbudowała tu naprawdę tragicznie morderczą postać i myślę, że w czasie publikacji było to niemałe poruszenie dla czytelników. Schematy autorki są w jakimś stopniu powtarzalne, ale o jej pisarskiej wielkości niech świadczy fakt, że do końca swojego życia potrafiła tworzyć nowe dla czytelników i siebie elementy, także kłaniam się przed nią w pas.

Nemezis w mitologii greckiej była boginią zemsty, sprawiedliwości i przeznaczenia. Tytuł tej książki ma dwojakie znaczenie, bo raz, że samo nasuwa się skojarzenie panny Marple z Nemezis jako poszukującej sprawiedliwości, a dwa jest to nawiązanie do książki „Karaibska tajemnica”, w której t...

Rozwiń

Zwiń

Uderza mnie w powieściach klasycznych to jak często przedstawiony tam problem wcale dalece nie odbiega od współczesnych czasów. Głównym nurtem „Wieku niewinności” jest motyw rozwodu, a raczej podejścia z cyklu co ludzie powiedzą i przekonania wielkomiejskiej arystokracji do tego, że lepiej wrócić do nieuczciwego męża niż się z nim rozwieść. A jak już się zdecyduje odejść to lepiej być w stanie zawieszenia niż podjąć kroki w celu zerwania małżeństwa. Oczywiście dochodzi do tego jeszcze kwestia finansowa i przegrana kobiet na tym polu w latach 70. XIX wieku, ale problem, który dotyka hrabinę Olenską dotyczy właśnie bardziej sfery konwenansów.

Faktycznie teraz kwestia rozwodów jest bardziej znormalizowana, ale ja jeszcze pamiętam jak będąc dzieckiem doszło do jednego z pierwszych rozwodów w rodzinie i jakie to wtedy było poruszanie. A nawet znam opowieść, że doszłoby do niego wcześniej w innym małżeństwie, ale rodzice ze strony kobiety byli bardzo przeciwni.

Tym bardziej jeszcze mocniej odbieram treść tej książki. Autorka rozlicza nowojorską arystokrację z grzechów hipokryzji, uprzywilejowania i konserwatyzmu. Pokazuje, że nawet wtedy Europejczykom wydawało się, że zza oceanem jest większy postęp społeczny, a to nie była do końca prawda.

Skoro klasyka romansu to musi, gdzieś się znajdować uczucie i ono jest, ale właśnie przez brak akceptacji i pomocy ze strony innych z prawnego punktu widzenia jest ono nie do spełnienia. Podoba mi się kierunek, który obrała autorka, czyli mamy tu do czynienia z nieszczęśliwą miłością, ale nie ma tu podłości ze strony możliwych kochanków. Też od początku autorka postawiła na myślącego męskiego bohatera, który widzi to jak powinno wyglądać życie i jak Ci broniący niewinności są najbardziej winni.

Refleksyjna powieść, która wywarła na mnie pozytywne wrażenie.

Uderza mnie w powieściach klasycznych to jak często przedstawiony tam problem wcale dalece nie odbiega od współczesnych czasów. Głównym nurtem „Wieku niewinności” jest motyw rozwodu, a raczej podejścia z cyklu co ludzie powiedzą i przekonania wielkomiejskiej arystokracji do tego, że lepiej...

Rozwiń

Zwiń