Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dla Rouenny", to moje pierwsze spotkanie z piórem Sigrid Nunez. Książka, która trafiła do mnie od pierwszych stron stylem, wrażliwością, fabułą. Nie myślałam, że tak dobrze będzie mi się ją czytało, bo i temat w niej poruszony, nie należy do łatwych.
Tytuł ten składa się z trzech części. Każda z nich tworzy historię w całości a jednoczenie pozwala czytelnikowi lepiej poznać bohaterów oraz tło społeczne. Tytułowa bohaterka jest weteranką. Poznajemy ten czas w jej przeszłości, kiedy jako pielęgniarka była świadkiem cierpienia, niesprawiedliwości i bezsensu wojny w Wietnamie. Bardzo spodobała mi się ona jako kobieta i człowiek. Twarda, nie dopuszczająca do siebie emocji, wiedząca że jest tam gdzie być powinna w danej chwili.
Postać Rouenny poznajemy dzięki narratorce, która to będąc pisarką otrzymuje list. Tak naprawdę od tego zaczyna się cała historia.
Jest to opowieść, która zatrzymuje, wciąga i analizuje. Może nie pogłębia historii samej wojny ale za to skupia się na jednostce. O tyle jest to ciekawe, że bohaterka to, nie jest typową weteranką. Nie dopuszcza do siebie stresu pourazowego, przyjmuje los takim jakim jest, stawia czoła trudnym rozważaniom. Czy wychodzi jej to na dobre? Czy jej postawa ulega zmianie? Myślę, że na te pytania każdy indywidualny czytelnik może spróbować sobie odpowiedzieć, czytając ten utwór.
Mnie ten tytuł wciągnął. Oddałam mu całą swoją uwagę. Czytałam z ciekawością i z zainteresowaniem. Z przyjemnością sięgnę po pozostałe książki tej autorki. Bardzo podoba mi się jej styl dlatego mój apetyt na jej prozę wzrósł.

"Dla Rouenny", to moje pierwsze spotkanie z piórem Sigrid Nunez. Książka, która trafiła do mnie od pierwszych stron stylem, wrażliwością, fabułą. Nie myślałam, że tak dobrze będzie mi się ją czytało, bo i temat w niej poruszony, nie należy do łatwych.
Tytuł ten składa się z trzech części. Każda z nich tworzy historię w całości a jednoczenie pozwala czytelnikowi lepiej...

Spoglądając na okładkę książki "Rozdroża 1999" widzi się różne perspektywy. Każdy jej element jest obrazem miejsc, emocji, ludzkich doświadczeń czy poszukiwań. Ameryka Południowa, Afryka, Europa. Teraźniejszość i przeszłość. Jest i było a za chwilę będzie.
Przy lekturze tej książki towarzyszyła mi sinusoida odczuć. Początek bardzo przyciągnął moją uwagę, zaintrygował i podniósł poziom oczekiwań na wysokie amplitudy. Ruchy drgające nagle przeszły w spokojne tony. Czy teraźniejszość była dla mnie mniej przychylna w odbiorze? Chyba trochę mniej niż perspektywa przeszłości, chociaż nie ma do niej zastrzeżeń. To tak po prostu u mnie było.
Bardzo podobały mi się wystawki z drzewa genealogicznego, z poszukiwań tożsamości, drogi, miejsca. Lubię takie klimaty.

Szczerze, do tego tytułu podeszłam z dystansem i pewnego rodzaju obawą. Styl tej książki bardzo kojarzy mi się z wizerunkiem autora. Widząc zdjęcie Eliasza Chmiela, odczuwam wrażenie "człowieka poszukującego" tak jak u głównego bohatera.

Książka ta skłoniła mnie to pewnych refleksji, szybko mi się ją czytało a pióro i charakter tej powieści, obudziły apetyt. Czasy Erasmusa z perspektywy Aliasza trochę mi ciążyły ale jego przemyślenia, wejście w głowę, zaintrygowały.

Czy ten tytuł jest dla każdego? Nie wiem. Dla mnie to było ciekawe doświadczenie.

Bardzo dziękuję za możliwość lektury wydawnictwu.

Spoglądając na okładkę książki "Rozdroża 1999" widzi się różne perspektywy. Każdy jej element jest obrazem miejsc, emocji, ludzkich doświadczeń czy poszukiwań. Ameryka Południowa, Afryka, Europa. Teraźniejszość i przeszłość. Jest i było a za chwilę będzie.
Przy lekturze tej książki towarzyszyła mi sinusoida odczuć. Początek bardzo przyciągnął moją uwagę, zaintrygował i...

Dana Schwartz stworzyła bardzo interesującą i wciągającą powieść określaną jako literatura młodzieżowa. #anatomialovestory to książka, w której świetnie się odnalazłam. Zainteresowała mnie i dała dużo czytelniczej satysfakcji. O czym jest?

Według pierwszych słów w opisie to "Gotycka opowieść o ambicji, miłości i sekretach..." Rzeczywiście, ambicji głównej bohaterki tu nie brakuje. Zaimponowała mi postać Hazel, młodej i dobrze urodzonej kobiety. Jej charakter, opór względem przyjętych konwenansom, odwaga i konsekwencja to cechy, które bardzo cenię. Mamy rok 1817 kiedy to kobieta była "ozdobą" więc marzenie o zostaniu chirurgiem, było traktowane niepoważnie i prześmiewczo. Wyobraźcie więc sobie, jakie kroki musiała ona podjąć aby choć spróbować, to pragnienie spełnić.

Jeśli mowa zaś o miłości to szczerze, za dużo jej tu nie ma albo jest na drugim planie, co bardzo mi odpowiadało i pozwoliło mi skupić się na stworzonym przez autorkę świecie. Tło społecznym było bardzo realnie opisane. Czytając odnosiłam wrażenie, jakbym była w nim obecna duchem i ciałem.

Jack, to druga z postaci, niestety położona w niższym szczeblu społeczeństwa. Bieda, zmusza go do zajęcia się pracą niekoniecznie wdzięczną. Jest rezurekcjonistą czyli złodziejem cmentarnym. Ciekawe połączenie tych istot dało fundament do stworzenia fajnej opowieści.

Jak na literaturę młodzieżową, jestem bardzo pozytywnie zaskoczona. Rzadko mi się zdarza wsiąknąć w ten świat. Natomiast przy tej pozycji książkowej odnalazłam dużo przyjemności i takich prostych emocji, które podniosły mój poziom odbioru.
Jaka to była świetna przygoda. Takiej książki było mi potrzeba. Może nieidealna ale wróciła mi chęć do zaangażowania się w czytelniczy świat.
Polecam.

Dana Schwartz stworzyła bardzo interesującą i wciągającą powieść określaną jako literatura młodzieżowa. #anatomialovestory to książka, w której świetnie się odnalazłam. Zainteresowała mnie i dała dużo czytelniczej satysfakcji. O czym jest?

Według pierwszych słów w opisie to "Gotycka opowieść o ambicji, miłości i sekretach..." Rzeczywiście, ambicji głównej bohaterki tu nie...

Pamiętam jak kiedyś zaczytywałam się w pierwszej części przygód Cormorana Strike'a i Robin. Ten powolny i szczegółowy styl zdobył moje serce, moją uwagę i zaskoczył. To było coś innego na tle powieści, jakie wtedy czytałam. Nastała długa przerwa, wychodziły kolejne części i zawsze jakiś inny tytuł stawał na drodze. Mam je wszystkie. Wszystkie są w podobnym stylu i tonie. Ja osobiście lubię takie klimaty. Cały ten dialog ciał i emocji pomiędzy dwójką bohaterów, wypełnione cierpliwym i dociekliwym rozwiązywaniem kolejnych zagadek.
#sercejaksmoła to kolejna odsłona relacji, zagadek, napięcia charakterystycznego dla tego rodzaju gatunku - powieści detektywistycznej.
Przenosimy się do internetu, komputerowego świata, który został zmyślony dla zaspokojenia naszych bodźców, które z każdym kolejnym rozwojem technologicznym, rosną, są bardziej wymagające, zacierając ślady relaności. Zazdrość, zbyt osobiste pobudki wyborów pobocznych postaci, mogą doprowadzić do czynów i słów, które zadają ból i cierpienie.
Możnaby się rozpisywać o konfliktach, sieci interesów, zamaskowanych nicków ale pozostawiam przyjemność tym, którzy lubują się tym Cormoranowym świecie. Odkrywajcie i szukajcie rozwiązania. Życzę trochę cierpliwości dla tej pary, jeśli wiecie co mam na myśli. Ps. Jak zawsze świetnie zbudowane tło społeczne.

Znacie? Lubicie ten cykl?

Pamiętam jak kiedyś zaczytywałam się w pierwszej części przygód Cormorana Strike'a i Robin. Ten powolny i szczegółowy styl zdobył moje serce, moją uwagę i zaskoczył. To było coś innego na tle powieści, jakie wtedy czytałam. Nastała długa przerwa, wychodziły kolejne części i zawsze jakiś inny tytuł stawał na drodze. Mam je wszystkie. Wszystkie są w podobnym stylu i tonie. Ja...

Czy wierzycie w bajki dla dorosłych? Czy lubicie takie czytać?
„Ona i jej kot” to kolejna książka z serii z Żurawiem. Napisana prostym językiem, historia czterech kobiet, czterech kotów i psa. Każda z nich inna, każda na swój sposób ciekawa. Autorzy oddali tu głosy, każdemu z tych bohaterów. Możemy poznać ich myśli, emocje, doświadczenia. Na zaledwie 160 stronach mamy pełny wachlarz indywidualności.
Jest ona napisana prostym językiem, który daje spokój, krzepi i powoduje, że robi się przyjemnie na sercu. Nie jest skomplikowana choć bohaterowie dają się ponieść różnym uczuciom i zdarzeniom.
Ja osobiście, lubię zatracać się w tej serii. Jest taka inna, charakterystyczna, zdobywa mnie każdym tytułem. Fakt, różnią się one od siebie zarówno przedstawianą historią jaki i poruszanym tematem ale zawsze w nich odnajdziemy jakiś sens i prawdę życia.

Czy wierzycie w bajki dla dorosłych? Czy lubicie takie czytać?
„Ona i jej kot” to kolejna książka z serii z Żurawiem. Napisana prostym językiem, historia czterech kobiet, czterech kotów i psa. Każda z nich inna, każda na swój sposób ciekawa. Autorzy oddali tu głosy, każdemu z tych bohaterów. Możemy poznać ich myśli, emocje, doświadczenia. Na zaledwie 160 stronach mamy pełny...

Maciej Siembieda stworzył kolejną powieść, która jest wiarygodna, pełna zaskakujących wydarzeń, z charyzmatycznym głównym bohaterem.
Zapewne większości z was jest znany styl autora. Jeśli nie to koniecznie nadrabiajcie. Dlaczego?

Rzadko komu zdarza się utrzymać tak wyrównany poziom we wszystkich napisanych przez siebie książkach. (Oczywiście odnoszę się do tych, które już przeczytałam). Można w nich dostrzec a także docenić dopracowany i zaangażowany styl pana Macieja, bogatą wyobraźnię oraz dużą wiedzę.

Kołysanka jest jedną z tych książek, która przyciąga uwagę, w której żal ci jest zamknąć ostatnią stronę, którą czytasz błyskawicznie, bo ktoś obudził w Tobie ciekawość detektywa. Powieść stanowi piątą część cyklu z Jakubem Kanią w roli głównej.

W tej części głównym wątkiem okazuje się być muzyka. Autor przeplata teraźniejszość z przeszłością. Przybliża nam postać Karola Goduli, zwanym „ diabłem z Rudy”. Oczywiście poznajemy też różnych innych negatywnych czy pozytywnych bohaterów. Ich charaktery się wzajemnie przeplatają, kierują nimi nie zawsze czyste intencje ale każdy z nich odgrywa ważną rolę w tej historii. Ciekawe tło społeczne i do tego niezmienny Jakub. Spokojny, uczciwy i inteligentny bohater, który potrafi połączyć fakty, jest spostrzegawczy, umie dodać przysłowiowe „dwa do dwóch”, co doprowadza do intrygujących wydarzeń. Oczywiście jak to bywa, jest tylko człowiekiem, który popełnia również błędy.

Dzięki tym wszystkim elementom, czytelnik otrzymuje książkę będącą smakowitym kąskiem historyczno – detektywistycznym. Bawiłam się doskonale czytając ją.
Autor obudził moją ciekawość na tyle, że poczułam chęć poznania niektórych przytoczonych faktów. Żałuję tylko jednego, ale nie mogę wam napisać czego bo zdradziłabym fabułę. Uwierzcie nie chciałabym wam tego zrobić.

Mogłabym się rozpisywać o niej w nieskończoność. Jest warta uwagi.

Polecam.

Maciej Siembieda stworzył kolejną powieść, która jest wiarygodna, pełna zaskakujących wydarzeń, z charyzmatycznym głównym bohaterem.
Zapewne większości z was jest znany styl autora. Jeśli nie to koniecznie nadrabiajcie. Dlaczego?

Rzadko komu zdarza się utrzymać tak wyrównany poziom we wszystkich napisanych przez siebie książkach. (Oczywiście odnoszę się do tych, które już...

„ Kto zabił mojego ojca” to bardzo krótka i lapidarna opowieść, w której autor za pomocą fragmentów wspomnień, migawek z pamięci, powraca i tworzy na nowo obraz swojego ojca. Czytając ma się wrażenie, że widzimy tylko jego negatywną stronę, ale idąc dalej ma się wrażenie, że Edouard Louis próbuje odszukać w tym obrazie pewnej, lepszej warstwy, tego dramatycznego bohatera.
Na dosłownie 64 stronach, po krótce możemy poznać emocje autora, obawy i strach, jakie towarzyszą mu podczas przeróżnych sytuacji. Te fragmenty nie wpływają na pozytywny odbiór tych relacji. Jednak z perspektywy życia i pewnej nabytej dojrzałości, Louis ukazuje tło społeczne i polityczne kraju, co jest podstawą usprawiedliwienia, próbą zrozumienia własnego ojca. Czy rzeczywiście?
Odbiór tej mikropowieści jest uzależniony od czytelnika. Ja staram się dostrzec w niej jakąś iskrę życia, szansę na poprawę relacji. Mogę się mylić ale ostatnie strony były dla mnie poniekąd, taką próbą usunięcia pewnych skaz. Oczywiście, to nie stanie się od razu i tak być nie musi wcale ale…
To jest moja pierwsza książka tego autora. Chciałabym nadrobić pozostałe. Wiem, że to będzie duży ładunek emocjonalny.

„ Kto zabił mojego ojca” to bardzo krótka i lapidarna opowieść, w której autor za pomocą fragmentów wspomnień, migawek z pamięci, powraca i tworzy na nowo obraz swojego ojca. Czytając ma się wrażenie, że widzimy tylko jego negatywną stronę, ale idąc dalej ma się wrażenie, że Edouard Louis próbuje odszukać w tym obrazie pewnej, lepszej warstwy, tego dramatycznego...

„ O tym się nie mówi” to zbiór esejów autorstwa Emilie Pine. Każdy z tych utworów ukazuje kobietę. Córka alkoholika, zbuntowana nastolatka, zagubione dziecko, feministka. To niektóre z przedstawionych ról, jakie autorka opisuje w tym zbiorze.
Dla mnie, to bardzo dobre eseje. Jedne bardziej zdobyły moją uwagę, drugie mniej, ale całość oceniam wysoko. W moim przypadku, czytało się szybko i z zaangażowaniem. Styl i język autorki mnie wciągnął i dał do myślenia. Nie ze wszystkim muszę się zgadzać, ale szczerość i bezpośredniość jej słów sprawił, że tytuł ten pozostanie na dłużej w mojej głowie.
Naukowczyni i krytyczka literacka, stworzyła bardzo intymny portret swojej osoby. Zaskoczyła swoimi wyznaniami, odkrywaniem kart ze swojej przeszłości. Nie każdy z nas potrafi być szczery wobec samego siebie a co dopiero wobec najbliższych a także czytelników. Brawa za odwagę.
Ja jestem bardzo na tak i mam nadzieję na więcej.

„ O tym się nie mówi” to zbiór esejów autorstwa Emilie Pine. Każdy z tych utworów ukazuje kobietę. Córka alkoholika, zbuntowana nastolatka, zagubione dziecko, feministka. To niektóre z przedstawionych ról, jakie autorka opisuje w tym zbiorze.
Dla mnie, to bardzo dobre eseje. Jedne bardziej zdobyły moją uwagę, drugie mniej, ale całość oceniam wysoko. W moim przypadku,...

„Nazwałem go krawat” to książka, która od dłuższego czasu zalegała na półce. Piękna obwoluta przyciągała oko a treść ciekawiła. Miejsce akcji to ławka w parku. To tutaj poznajemy dwie historie. Każda z nich niesie osobny ładunek emocjonalny. Każda jest pełna smutku, przeżyć, które wybrzmiewają razem i osobno.
Spotyka się na niej dwóch mężczyzn. Dzieli ich wiek, ale łączy indywidualność. Każdy z nich wybrał drogę odmienną niż większość społeczeństwa. Poznają się najpierw poprzez milczenie. Obserwacja to pierwszy krok. Jednak z każdym spotkaniem ich serca i umysły wzajemnie się otwierają. Rodzi się przyjaźń, co na początku nie ma racji bytu przy takich charakterach.
Ta wzajemna otwartość wprowadza czytelnika na ścieżkę, która odkrywa coraz więcej. Pozwala poznać ukryte w odmętach pamięci, trudne historie.
Zakończenie zaskakuje, jak życie. Jest otwarte. Pozwala dopowiedzieć sobie ciąg dalszy. Jednak pozostawia czytelnika z wyrazem konsternacji na twarzy.
Ten utwór ma też drugą twarz. Milena Michiko Flašar ukazuje nam świat, w którym słaba jednostka nie ma racji bytu. Odrzucona przez schematyczne środowisko, w którym liczy się człowiek młody i zdrowy, a także nieznający biedy. Oczyszcza się ze słabych a wzmacnia silnymi. Nieważne jest doświadczenie czy talent. Wystarczy ze zasypiasz albo nosisz dziurawe buty. Nie liczysz się.
To także książka o osobach, które odmawiają opuszczania domu, izolując się nawet od najbliższych. Presja otoczenia na wydajność oraz dopasowanie się, jest główną przyczyną takiego stanu.
„ Nazwałem go krawat” to piękna literatura. Krótka forma, bogata treść. Świetny debiut. Polecam.

„Nazwałem go krawat” to książka, która od dłuższego czasu zalegała na półce. Piękna obwoluta przyciągała oko a treść ciekawiła. Miejsce akcji to ławka w parku. To tutaj poznajemy dwie historie. Każda z nich niesie osobny ładunek emocjonalny. Każda jest pełna smutku, przeżyć, które wybrzmiewają razem i osobno.
Spotyka się na niej dwóch mężczyzn. Dzieli ich wiek, ale łączy...

„ Pewnego dnia ułożę najpiękniejsze zdanie i wtedy wszyscy zrozumieją.
Wezmę wszystkie słowa, które istnieją , tak po prostu,
i zabiorę je ze sobą.”

„Pewnego dnia stworze zdanie, które cofnie się w czasie.
Stworzę zdanie takie jak taniec liści, które odrywają się, spadają, kręcą się, ślizgają, podrywają do góry, wirują z wiatrem. I jeszcze bardziej. Jeszcze bardziej.”

„Pewnego dnia zbiorę wszystkie słowa i wejdę do lasu” autorstwa belgijskiej pisarki Veroniki Mabardi, to opowieść o dziewczynce, która po śmierci matki przestaje mówić. To opowieść o kobiecie, która szuka szczęścia. To opowieść o mężczyźnie, który się gubi. To w końcu opowieść o magii słowa, o lesie, o dzieciństwie, relacjach z przyrodą i z drugim człowiekiem.
Poezja tej książeczki wbija, zatrzymuje, wciąga. Nieoczywista, płynąca swoim nurtem, subtelnie i z delikatnością opowiada o życiu. Życiu, które obdarte zostaje z warstw chaosu, hałasu, biegu. Na spokojnie odradza się i ukazuje zawiłość życia. Przyciąga formą, stylem odmiennym od ostatni powieści, jakie stawały na mojej drodze. Intryguje tytułem i zawartością. Dopełnia.
Krótka ale bogata.

„ Pewnego dnia ułożę najpiękniejsze zdanie i wtedy wszyscy zrozumieją.
Wezmę wszystkie słowa, które istnieją , tak po prostu,
i zabiorę je ze sobą.”

„Pewnego dnia stworze zdanie, które cofnie się w czasie.
Stworzę zdanie takie jak taniec liści, które odrywają się, spadają, kręcą się, ślizgają, podrywają do góry, wirują z wiatrem. I jeszcze bardziej. Jeszcze...

Za co uwielbiam pióro Marty Dzido w książce Frajda ?
Za kobiecą otwartość, zmysłowość słowa, erotyczną delikatność, zabawę słowem, uniesienie, otwieranie zmysłów.

"Pró­bu­ję sobie przy­po­mnieć twoje ciało, ale nie umiem przy­wo­łać żad­ne­go ob­ra­zu, tylko wra­że­nia, frag­men­ty, ka­wał­ki puz­zli. (...)Je­steś teraz dla mnie po­ka­wał­ko­wa­nym wspo­mnie­niem. Ku­bi­stycz­nym wzo­rem, roz­pa­da­ją­cym się na mniej­sze ele­men­ty. Każde uję­cie z tobą mam w zbli­że­niu, żad­nych pla­nów śred­nich, żad­nych peł­nych."

Ta książka wprowadziła mnie na wyższy poziom odczuć. Moje zmysły dały się ponieść obraną drogą, bez potykania się szłam do celu tej wędrówki bo tak ciekawiło mnie co będzie dalej. Przemyślenia, myśli, uczucia jakie towarzyszą tej dwójce bohaterów.
Byłam głodna ich pięciolinii zmysłów, czekam na ich uniesienia z niecierpliwieniem.

Mój głód nie został zaspokojony dlatego pani Marto proszę o więcej. Lubię taką otwartość.

Polecam

Za co uwielbiam pióro Marty Dzido w książce Frajda ?
Za kobiecą otwartość, zmysłowość słowa, erotyczną delikatność, zabawę słowem, uniesienie, otwieranie zmysłów.

"Pró­bu­ję sobie przy­po­mnieć twoje ciało, ale nie umiem przy­wo­łać żad­ne­go ob­ra­zu, tylko wra­że­nia, frag­men­ty, ka­wał­ki puz­zli. (...)Je­steś teraz dla mnie po­ka­wał­ko­wa­nym wspo­mnie­niem....

Patrząc na okładkę książki „Przemieszczenie” autorstwa Margaryty Jakowenko, nie wiedziałam, czego mogę się po niej spodziewać. Była dla mnie zagadką. Idąc dalej i patrząc na dwie pierwsze jej strony, coraz bardziej czułam się zaintrygowana.
Poznajemy Darię Kowalenko Pietrową. Dziewczynkę, młodą kobietę, która w wieku 7 lat przeprowadza się wraz z rodzicami z Ukrainy do Hiszpanii. Poznajemy jej historię w strzępkach, urwanych wspomnieniach, w skrawkach pamięci. Odebrałam ją, jako osobę poszukującą swojego miejsca na ziemi, zagubioną i bardzo samotną.
Jest to książka o emigracji, ale czy tylko o tym? To książka również o relacjach, ale raczej ich braku.
Moim zdaniem duży wpływ na główną bohaterkę oraz to, kim aktualnie się stała, miało zachowanie rodziny. Wydaje się, że dziecku łatwiej jest się przystosować do nowych realiów niż dorosłym. Im nie zawsze to przychodzi z taką „łatwością”. Więcej wspomnień, inna perspektywa, przyzwyczajenia, schematy postepowania oraz czas, jaki im pozostaje wpływa na to jak odnajdują się w nowym miejscu.
W ukazanej historii wszystko było takie chłodne, narzucone, pesymistyczne. Tak to widzimy z perspektywy głównej bohaterki. Nie było w niej miłości, takiej, jakiej dziecko oczekuje.
Nie łatwo jest zostawić wszystko i wszystkich za sobą. Jednak wydaje mi się, że gdy jest się razem naprawdę, to napędzamy się wzajemną energią, która pozwala nam się odnaleźć.
To kolejna książka, która daje przykład na to jak ważne w naszym życiu są relacje. Czy mnie przekonała ta historia? Nie wiem, ale cieszę się, że mogłam ją przeczytać. Czegoś mi w nie zbrakło.

Patrząc na okładkę książki „Przemieszczenie” autorstwa Margaryty Jakowenko, nie wiedziałam, czego mogę się po niej spodziewać. Była dla mnie zagadką. Idąc dalej i patrząc na dwie pierwsze jej strony, coraz bardziej czułam się zaintrygowana.
Poznajemy Darię Kowalenko Pietrową. Dziewczynkę, młodą kobietę, która w wieku 7 lat przeprowadza się wraz z rodzicami z Ukrainy do...

Biorąc do ręki książkę „ Naku*wiam zen” będącej zapisem rozmów Mari Peszek z ojcem Janem Peszek, nie sądziłam, że ten dość znaczący tytuł zrobi na mnie tak duże wrażenie.
Czyta się szybko i z zainteresowaniem, z wypiekami na twarzy i z zastanowieniem. Jest to książka, do której w każdym momencie można powrócić. Ciekawa, szczera, bezpośrednia. Nie ma w niej pruderii ale też nie jest naszpikowana kontrowersjami (chociaż dla niektórych odbiorców, mogą takie występować. W końcu żyjemy w dość specyficznym kraju).
To co mi się podobało w tym procesie to to, że czułam się tak jakbym była obserwatorem tej rozmowy. Rozmowy córki z ojcem, artystki z artystą, człowieka z człowiekiem. Nie ma tu namiętnego generalizowania tematów, jest o wszystkim.
Rozmowy o życiu, błędach, przeszłości, rozwoju i doświadczeniach. Mądra i pełna szczerości bez tuszowania i poprawek. Książka jest wzbogacona zdjęciami, co pozwala czytelnikowi wyobrazić sobie, wspomniane przez uczestników tej rozmowy, wydarzenia.
Czy polecam? Jak najbardziej ale warto wiedzieć, że ta książka odzwierciedla sposób bycia, życia Marii i jej ojca. Znając ich twórczość, czytelnik musi wziąć pod uwagę, że treść tych rozmów nie zawsze jest delikatna, czy zgodna z przyjętym sposobem życia. Nie ze wszystkim się trzeba zgadzać ale tu nie ma narzucania i przekonywania. W tej książce jest szczerość pomiędzy dwojgiem ludzi, którzy czują potrzebę takiej bliskości. Nam pozwalają na to abyśmy mogli być jej obserwatorami, słuchaczami ale tylko wtedy gdy sami poczujemy taką potrzebę.
Napiszę jeszcze jedno. Z zazdrością zapoznałam się z relacją ojca i córki. Nie oceniam jej poprawności ani stylu, ale w trakcie lektury poczułam małą tęsknotę do tego co już nie będzie mi dane.
Gorąco polecam.

Biorąc do ręki książkę „ Naku*wiam zen” będącej zapisem rozmów Mari Peszek z ojcem Janem Peszek, nie sądziłam, że ten dość znaczący tytuł zrobi na mnie tak duże wrażenie.
Czyta się szybko i z zainteresowaniem, z wypiekami na twarzy i z zastanowieniem. Jest to książka, do której w każdym momencie można powrócić. Ciekawa, szczera, bezpośrednia. Nie ma w niej pruderii ale też...

Jakiś czas temu zauważyłam tytuł, który mnie zaintrygował. Miałam ważenie, że jest w nim coś ukrytego a jednocześnie otwarcie bezpośredniego. Tytuł ten niczego mi nie sugerował, ale tak naprawdę wiele mówił. „Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek”, bo to o tej książce piszę, dzieli się na trzy części. Za mną już dwie: „ Miłość” i „ Choroba”. Jakie są moje odczucia? Długo zastanawiałam się nad tym, co mam o niej myśleć. Tak naprawdę wiele już o niej napisano, więc moje słowa nie wniosą niczego odkrywczego. Przyznam szczerze, że z pierwszą częścią było mi ciężko wejść w przedstawiony świat. Nie mogłam go poczuć tak jak tego bym oczekiwała. Dopiero w trakcie dłuższej już lektury, coś zaskoczyło. O czym jest? O miłości, homoseksualizmie, początkach AIDS, zagubieniu, niszczeniu drugiego człowieka, braku tolerancji, wykluczeniu. Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność. Autor, Jonas Gardell opowiada o świecie, jaki wtedy istniał, Szwecja lata 80-te. Pandemia, która niszczy, zabiera szacunek, zabija.
Rasmus, to samotny chłopak, który opuszcza swój rodzinny dom w poszukiwaniu miłości i akceptacji. Benjamin, wychowywany w ortodoksyjnej rodzinie. To o nich, autor niespiesznie opowiada historię. Poznajemy ich losy, ich miłości oraz to, z czym muszą się zmierzyć, aby móc być sobą. Czy ich rozumiałam? Tak i nie. Niekoniecznie mi przypasował ich obraz, ale też nie każdego z bohaterów trzeba polubić. Benjamin był dla mnie postacią bardziej wiarygodną. Jego myśli, jego emocje i sama jego postać stała się dla mnie światem, który chciałam obserwować. Natomiast Rasmusa nie potrafiłam do końca zrozumieć. To nie był mój typ charakteru.
Tak jak wspomniałam, pierwsza część, czyli „ Miłość ” nie skradła mojego serca, chociaż autor przybliżył mi w niej sytuację, jaka wtedy panowała. Świetnie nakreślił tło społeczne. Jednak to druga część stała mi się bliższa i jak dla mnie lepsza, choć nie chciałabym tu oceniać. Zaciekawiła mnie, zaangażowała i rzeczywiście była bardziej taka moja.
Myślę, że dopiero lektura wszystkich części, pozwoli mi spojrzeć na ten tytuł szerzej i obiektywnie.

Jakiś czas temu zauważyłam tytuł, który mnie zaintrygował. Miałam ważenie, że jest w nim coś ukrytego a jednocześnie otwarcie bezpośredniego. Tytuł ten niczego mi nie sugerował, ale tak naprawdę wiele mówił. „Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek”, bo to o tej książce piszę, dzieli się na trzy części. Za mną już dwie: „ Miłość” i „ Choroba”. Jakie są moje odczucia? Długo...

Jakiś czas temu zauważyłam tytuł, który mnie zaintrygował. Miałam ważenie, że jest w nim coś ukrytego a jednocześnie otwarcie bezpośredniego. Tytuł ten niczego mi nie sugerował, ale tak naprawdę wiele mówił. „Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek”, bo to o tej książce piszę, dzieli się na trzy części. Za mną już dwie: „ Miłość” i „ Choroba”. Jakie są moje odczucia? Długo zastanawiałam się nad tym, co mam o niej myśleć. Tak naprawdę wiele już o niej napisano, więc moje słowa nie wniosą niczego odkrywczego. Przyznam szczerze, że z pierwszą częścią było mi ciężko wejść w przedstawiony świat. Nie mogłam go poczuć tak jak tego bym oczekiwała. Dopiero w trakcie dłuższej już lektury, coś zaskoczyło. O czym jest? O miłości, homoseksualizmie, początkach AIDS, zagubieniu, niszczeniu drugiego człowieka, braku tolerancji, wykluczeniu. Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność. Autor, Jonas Gardell opowiada o świecie, jaki wtedy istniał, Szwecja lata 80-te. Pandemia, która niszczy, zabiera szacunek, zabija.
Rasmus, to samotny chłopak, który opuszcza swój rodzinny dom w poszukiwaniu miłości i akceptacji. Benjamin, wychowywany w ortodoksyjnej rodzinie. To o nich, autor niespiesznie opowiada historię. Poznajemy ich losy, ich miłości oraz to, z czym muszą się zmierzyć, aby móc być sobą. Czy ich rozumiałam? Tak i nie. Niekoniecznie mi przypasował ich obraz, ale też nie każdego z bohaterów trzeba polubić. Benjamin był dla mnie postacią bardziej wiarygodną. Jego myśli, jego emocje i sama jego postać stała się dla mnie światem, który chciałam obserwować. Natomiast Rasmusa nie potrafiłam do końca zrozumieć. To nie był mój typ charakteru.
Tak jak wspomniałam, pierwsza część, czyli „ Miłość ” nie skradła mojego serca, chociaż autor przybliżył mi w niej sytuację, jaka wtedy panowała. Świetnie nakreślił tło społeczne. Jednak to druga część stała mi się bliższa i jak dla mnie lepsza, choć nie chciałabym tu oceniać. Zaciekawiła mnie, zaangażowała i rzeczywiście była bardziej taka moja.
Myślę, że dopiero lektura wszystkich części, pozwoli mi spojrzeć na ten tytuł szerzej i obiektywnie.

Jakiś czas temu zauważyłam tytuł, który mnie zaintrygował. Miałam ważenie, że jest w nim coś ukrytego a jednocześnie otwarcie bezpośredniego. Tytuł ten niczego mi nie sugerował, ale tak naprawdę wiele mówił. „Nigdy nie ocieraj łez bez rękawiczek”, bo to o tej książce piszę, dzieli się na trzy części. Za mną już dwie: „ Miłość” i „ Choroba”. Jakie są moje odczucia? Długo...

Seweryn, Jacek i Marzena to główni bohaterowie książki, która mnie zaskoczyła. "Niepowinność", bo to niej mowa to bardzo dobrze, wnikliwie i mimo szarości bardzo ciekawie napisana książka.
Krótkie rozdziały wzbudzają czytelniczy apetyt. Czyta się szybko i nie sposób ją odłożyć aby choć przez chwilę o niej nie pomyśleć.
Autor kupił moją uwagę swoim świetnym stylem, bardzo realnie przedstawionym tłem społecznym i bohaterami, których historie wodzą za nos i wzbudzają zainteresowanie.

Pegeerowskie osiedle i historia jego powstawania, tajemnicza piwnica będąca narzędziem do straszenia i karania, szarzy ludzie do tego palacz, dyrektor, księgowa i ich indywidualne historie. To wszystko tak bardzo przypomina mi rzeczywistość filmu "Miś" lub "Alternatywy 4". Tylko bardziej na poważnie, realnie i z dobrym czuciem człowieka jako postaci. Tu nie ma "absurdu", który wydaje się być niepoważny. Jest absurd życia, które ma swoje doświadczenia.

Znikające dzieci, ludzie którzy nie chcą nowoczesności, emocjonalność utkana pomiędzy słowami. W tym wszystkim ludzie. Tacy prawdziwi. Trochę groteski chociaż niekoniecznie bym to tak określiła bo w sumie wtedy wszystko było możliwe.

Bardzo podobał mi się sposób przedstawienia historii. Z zainteresowaniem "słuchałam" opowiadań postaci pobocznych, bez których ta książka nie miałaby takiego uroku.
Jedynie czego mi zabrakło to dalszego ciągu. Chciałabym poznać losy tej trójki, która zdobyła moją sympatię ( może oprócz Seweryna, chociaż jemu też bym napisała inny scenariusz). Zakończenie jest, ale dla mnie mogłoby dalej potoczyć się torami, może trochę w innym kierunku. To jest atut tej powieści. Jest świetna a ja czuję, że chcę czytać więcej takich ciekawych tytułów, tak dobrze napisanych. Niekoniecznie "barwnych".

Czytajcie polskich autorów. Warto.

Seweryn, Jacek i Marzena to główni bohaterowie książki, która mnie zaskoczyła. "Niepowinność", bo to niej mowa to bardzo dobrze, wnikliwie i mimo szarości bardzo ciekawie napisana książka.
Krótkie rozdziały wzbudzają czytelniczy apetyt. Czyta się szybko i nie sposób ją odłożyć aby choć przez chwilę o niej nie pomyśleć.
Autor kupił moją uwagę swoim świetnym stylem, bardzo...

Koliber, to bardzo ciekawa i nieszablonowo napisana powieść o życiu głównego bohatera Marco. Czy jest to saga ? Ciężko to określić ale śmiało mogę napisać, że to jest powieść, która przykuła moją uwagę. Główny bohater jest narratorem, który wspomina, opowiada o swoim życiu, skupia się na swoich bliskich, ich wspólnych relacjach. Charakterystyczna ale z dodatkiem chaosu. Autor zastosował tu przejścia w czasie, które wymagają uwagi ale są bardzo wiarygodne.

Ta książka ma coś takiego w sobie, że jak już złapiesz z nią rytm, to nie możesz przerwać czytania. Ciekawość wzrasta z każdym przeczytanym zdaniem. Nie ukrywam, że są one dość długie, czasem chaotyczne ale napełnione nostalgią, mądrością, subtelnością.
Jest delikatnie, jest charakterystycznie, językowo dobrze ubrane.

Marco opowiada o swojej przeszłości, teraźniejszości, o dorastaniu, młodości. Poznajemy go w roli męża, ojca i dziadka. Wszystkie te etapy są ze sobą zmieszane, wstrząśnięte tworząc koktajl o intensywnym smaku. Tak, intensywnie ale bez zbędnego patosu i wielkości.

Podobała mi się ta powieść choć nie ukrywam, że wymagała ode mnie zaangażowania trochę większego niż zazwyczaj. Natomiast gdy już dałam się w nią wkręcić, to już nie mogłam oprzeć się pokusie zaspokojenia mojej ciekawości. Im dalej w treść, tym bardziej czułam się w tej historii na miejscu.
Polubiłam się z głównym bohaterem za to, jaki był. Szczerością zdobył moją sympatię. Polubiłam go za jego rozważania, za jego doświadczenia, sposób życia. Przypasował mi charakterologiczne. Lubię retrospekcje i tak też potraktowałam te fragmenty, w których powracał Marco do swojej przeszłości.

Czy dla każdego? Ja ją polecam. Dla cierpliwych. Będziecie nagrodzeni.

Koliber, to bardzo ciekawa i nieszablonowo napisana powieść o życiu głównego bohatera Marco. Czy jest to saga ? Ciężko to określić ale śmiało mogę napisać, że to jest powieść, która przykuła moją uwagę. Główny bohater jest narratorem, który wspomina, opowiada o swoim życiu, skupia się na swoich bliskich, ich wspólnych relacjach. Charakterystyczna ale z dodatkiem chaosu....

Siedząc nad czystą kartką papieru, biegnę za swoimi myślami i zastanawiam się jaką linią zacząć, i w którym kierunku nią pokierować aby nadać jej właściwy kompozyt słów. Szukając właściwego światła, próbuję stworzyć świat jaki było mi dane poznać dzięki lekturze Nino Haratischwili "Coraz mniej światła".
Ręka kieruje mną i nadaje tej kartce właściwy obraz. Z każdą linią wyłania się kolejna emocja, kolejne imię, kolejne doświadczenie. Jest ich coraz więcej i więcej.

Jest rok 2019. Główna bohaterka i narratorka wprowadza nas na wystawę. Nie jest to zwyczajny wernisaż. Z każdym jej krokiem odkrywamy kolejne zdjęcie autorstwa jej najlepszej przyjaciółki Diny. Jednej z czterech. Z każdym zdjęciem pozwala nam odkrywać razem z nią wspomnienia. Te bolesne i te szczęśliwe. Z każdą stroną tej narracji poznajemy siłę ich przyjaźni, wielką odwagę, różnorodność charakterów.

Tibilisi, 1987 rok. To wtedy wszystko się zaczyna. Przyjaźń, chaos życia, którego puls nie zwalnia lecz przyśpiesza. Dina, Ira, Nene i Keto, ich miłości, upadki, cierpienia i przygody. Wszystko i nic. Pięknie i brutalnie. Z marzeniami i z szarą rzeczywistością. Poznajemy ich świat oraz następujące zmiany polityczne i społeczne kraju, w którym dane im było żyć. To wszystko tak dobrze oddane i opisane jakby było się uczestnikiem tej historii.

To jest moja pierwsza powieść autorki. Dałam się jej unieść i pociągnąć za rękę. Kroczyłam z Keto, krok za krokiem, obserwując jej emocje, wspomnienia, lęki. Nino stworzyła bardzo realny świat, świat którego można dotknąć, który można usłyszeć poprzez śmiech i płacz.

Polubiłam się z tymi bohaterami. Każde z nich było w odpowiednim miejscu, każde nadawało jej tonu, barw i kształtów. Całość wyszła bardzo dobrze. Każde słowo do siebie pasowało, było czuć autorkę w tym co stworzyła. Ponad 700 stron powieści, która wprowadza czytelnika w dobry nastrój. Nie zawsze było dobrze i przyjemnie, bo zżyłam się z postaciami. Szczególnie z Keto. Wierzyłam w każde jej słowo. Przeżywałam i oddałam swoje emocje.

Bardzo się cieszę, że mogłam przeczytać i poznać to co stworzyła Nino Haratischwili.
Wiem, że sięgnę po więcej.

Czytajcie.

Siedząc nad czystą kartką papieru, biegnę za swoimi myślami i zastanawiam się jaką linią zacząć, i w którym kierunku nią pokierować aby nadać jej właściwy kompozyt słów. Szukając właściwego światła, próbuję stworzyć świat jaki było mi dane poznać dzięki lekturze Nino Haratischwili "Coraz mniej światła".
Ręka kieruje mną i nadaje tej kartce właściwy obraz. Z każdą linią...