Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przewrotna powieść sensacyjna ze sporą dawką humoru, ciętymi ripostami, różnorodnymi bohaterami oraz szybkim tempem akcji.
Mamy rok 1958 i po początkowym mętliku (a konkretniej - od momentu dotarcia pewnej pary do hotelu) sprawy zaczęły się dla mnie klarować.
Przeczytałam z ciekawością, nie jest to wielka literatura, ale też nie jakaś żenująca. Sredniak przy którym się dobrze bawiłam.
Nie wiem, czy Harlan Coben czytał książki MacLeana, ale czasem odnoszę wrażenie deja vu czytając powieści obu autorów. Podobna konstrukcja powieści "na gwałtu rety" i sarkastyczno inteligentni bohaterowie.

Przewrotna powieść sensacyjna ze sporą dawką humoru, ciętymi ripostami, różnorodnymi bohaterami oraz szybkim tempem akcji.
Mamy rok 1958 i po początkowym mętliku (a konkretniej - od momentu dotarcia pewnej pary do hotelu) sprawy zaczęły się dla mnie klarować.
Przeczytałam z ciekawością, ni...

Rozwiń

Zwiń

Rok 1958, Grenlandia, mniej więcej minus 50 stopni Celsjusza.
Niopodal stacji badawczej z trójką naukowców rozbija się... statek pasażerski.
Zaskakujące jest nie tylko to, że w ogóle leciał tą trasą, ale również, że było w nim zaledwie kilkunastu pasażerów.
Powieść napisana jest z perspektywy jednego z naukowców - doktora Masona, który wyrusza z dwójką kolegów (reszta ekipy wyjechała na trzy tygodnie kilkaset kilometrów dalej w celach badawczych) na pomoc rozbitkom.
Czy jednak są to tylko niewinne ofiary, czy katastrofa była przypadkowa?
Pytania się mnożą, szczególnie gdy doktor odkrywa prawdziwe przyczyny śmierci części osób....
Jako kryminał powieść jest bardzo dobra, bo w pewnym momencie podejrzewałam każdą z postaci o to, że jest złoczyńcą.
Jako powieść szpiegowska - cóż, nie jestem fanką takich intryg, bo w większości przypadków są naiwne, ale miłośnikom takiej literatury może przypadnie do gustu.
Co do samej książki to podobało mi się poprowadzenie jej w pierwszej osobie, dzięki czemu brzmi to jak relacja z wydarzeń.
Ktoś wspomniał, że od czasu wykrycia "kto, jak i dlaczego" akcja trochę "siadła" - rzeczywiście, równie odniosłam takie wrażenie.
Podobały mi się za to opisy walki z zimnem Grenlandii, wola przeżycia bohaterów, ich różnorodność charakterów i postaw.
Oczywiście, było w tym pewnie sporo fantazji, bo czasem bohaterowie mieli nieziemskie pokłady sił, ale przymknijmy na to oko.
Czyta się szybko, przyjemnie, powieść wciąga, jest zagadka, miejsce i czas akcji raczej rzadko eksponowany w tego typu literaturze, więc polecam.

Rok 1958, Grenlandia, mniej więcej minus 50 stopni Celsjusza.
Niopodal stacji badawczej z trójką naukowców rozbija się... statek pasażerski.
Zaskakujące jest nie tylko to, że w ogóle leciał tą trasą, ale również, że było w nim zaledwie kilkunastu pasażerów.
Powieść napisana jest z perspe...

Rozwiń

Zwiń

Coś dla miłośników serii "Katastrofa w przestworzach" (którą bardzo lubię).
Połowa lat 50-tych XX wieku, samolot z sześćdziesięcioma osobami na pokładzie (głównie kibicami udającymi się na mecz) leci w nocy do Vancouver w Kanadzie.
Wszystko wygląda na standardowy lot do czasu, gdy okazuje się, że część kolacji podanej w samolocie okazała się szkodliwa i większość osób, która zjadła zatrutego łososia będzie walczyć o życie.
Wśród tych osób jest kapitan i drugi pilot...
Szczęście w nieszczęściu, że jedyna na pokładzie stewardessa, lekarz i pewien sprzedawca ciężarówek wybrali zamiast łososia baraninę.
Książka napisana jest żywym językiem, bez dłużyzn, w stylu niemal relacji na żywo.
Mimo upływu lat wciąż czyta się ją dobrze, a końcówka trzyma w napięciu.

Coś dla miłośników serii "Katastrofa w przestworzach" (którą bardzo lubię).
Połowa lat 50-tych XX wieku, samolot z sześćdziesięcioma osobami na pokładzie (głównie kibicami udającymi się na mecz) leci w nocy do Vancouver w Kanadzie.
Wszystko wygląda na standardowy lot do czasu, g...

Rozwiń

Zwiń

Mimo, że kilka razy widziałam "Trójkąt Bermudzki" (czyli adaptację filmową "Wieczoru przy Oak Lane") to kryminał czytało mi się przejemnie, bo mamy inne realia: Wielka Brytania, Irlandia, IRA, wyższe sfery i początek lat 80-tych, a nie komunistyczna Polska.
Oczywiście, znając rozwiązanie czyta się ten kryminał inaczej, więc pewnie gdybym nie znała fabuły dałabym ocenę wyżej.
Co do języka, to fajnie poczytać od czasu do czasu "niepoprawny politycznie" tekst, np. o ludziach palących papierosy w samolotach, restauracjach.
Moją ulubioną powieścią pisaną przez autora pod pseudonimem Jonathan Trench pozostania "Czeka na mnie Tina", do której mam ogromny sentyment, była chyba pierwszym kryminałem, który przeczytałam w życiu.

Mimo, że kilka razy widziałam "Trójkąt Bermudzki" (czyli adaptację filmową "Wieczoru przy Oak Lane") to kryminał czytało mi się przejemnie, bo mamy inne realia: Wielka Brytania, Irlandia, IRA, wyższe sfery i początek lat 80-tych, a nie komunistyczna Polska.
Oczywiście, ...

Rozwiń

Zwiń