Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Dlaczego ty właściwie się o mnie troszczysz? – spytała cicho. - Bo lubię jak dzieci maja normalne dzieciństwo, może być?

- Dlaczego ty właściwie się o mnie troszczysz? – spytała cicho. - Bo lubię jak dzieci maja normalne dzieciństwo, może być?

Patrzeć śmierci prosto w twarz nie jest łatwo. Żeby tego uniknąć większość z nas woli mieć zasłonięte oczy, wypiera ze świadomości realność umierania. Ale ignorowanie śmierci nie jest błogosławieństwem, świadczy raczej o najgorszym, najgłębszym rodzaju strachu.

Patrzeć śmierci prosto w twarz nie jest łatwo. Żeby tego uniknąć większość z nas woli mieć zasłonięte oczy, wypiera ze świadomości realność ...

Była ósma. Nie godzina, Sandra. Była ósmym dzieckiem swojej niezamężnej matki, no i ósmym z kolei, które trafiło do bidula, a w rubryce ojciec miała wpisane magiczne słowo: nieznany. Jej matka powtarzała utarty schemat: "ja wychowałam się w sierocińcu i niczego mi nie brakowało, więc moim dzieciom też nic nie będzie, jak je państwo za swoje pieniądze wychowa. W końcu państwo od tego jest, a dzieci przecież przydarzyły mi się przypadkiem".

Była ósma. Nie godzina, Sandra. Była ósmym dzieckiem swojej niezamężnej matki, no i ósmym z kolei, które trafiło do bidula, a w rubryce ojci...

- Wiem, że to za prędko, Oleńko, ale muszę ci to powiedzieć. Kompletnie nie rozumiem, co się ze mną dzieje, gdy jesteś obok, bardzo chciałbym zwolnić tempo, jeśli i ty byś tego chciała, ale jeśli mam to zrobić, nie możesz całować mnie tak jakby... - Jakbyś był jedyny na świecie? Przecież jesteś. Jakby cały świat się skończył? Cóż, dotychczasowy się skończył, prawda? Przeszłość jest daleko za nami. Bardzo, bardzo daleko. Jakbyśmy zostali tylko ty i ja? Jesteśmy tu tylko we dwoje, książę. Jakbym nie rozumiała co dzieje się w tobą i za mną? Mnie też to przerasta, Adam, ale zrozum: dla mnie wszystko, albo nic. Taka jestem.

- Wiem, że to za prędko, Oleńko, ale muszę ci to powiedzieć. Kompletnie nie rozumiem, co się ze mną dzieje, gdy jesteś obok, bardzo chciałby...

- Nie Proszek, nic z tego. Może ty jesteś syn Strita, ale nie pozwolę, żebyś jak on był mendą i idiotą. – Ariel ze złości zrobił się bordowy a twarzy, ale Marcin nie przestawał. - On cały czas był czyjąś marionetką, a to mamusi, a to koleżków. Był tępym bezmózgiem, miernotą. Ale ty nie będziesz. Tego się nie dziedziczy. Co z tego, że skończył medycynę? To szuja i menda, jest dla mnie nikim. Nie chcę, żebyś był taki jak on, jasne? - Nie mów tak o nim! – Wrzasnął. - Czemu? Proszek, zastanów się, jakie masz uczucia do faceta, którego jedyną zasługą jest to, że cię zrobił? Masz 12 lat, tak? Szanujesz tę szmatę? Za co? Za to, że twoja matka od rana do nocy robi na was, sama, bo jemu nie zależy? I co, Proszek? Przyjedzie tatuś z Ameryki i zabierze cię z tego bagna w lepszy świat? - Z Kanady! - Jak zwał tak zwał. Ty jego nie obchodzisz od lat. On ci nie pomoże. Po co go bronisz? Masz matkę. Realną, na miejscu i to ona ma ręce urobione po łokcie, żeby cię wychować, a ty się nawet nie uczysz. Nie wstyd ci? Pomyśl, jesteś w tym domu jedynym facetem. Powinieneś mieć poukładane w głowie, dzieciaku.

- Nie Proszek, nic z tego. Może ty jesteś syn Strita, ale nie pozwolę, żebyś jak on był mendą i idiotą. – Ariel ze złości zrobił się bordowy...

Właściwie, to nie była prawda. Czuła się tak, jak powinna czuć się w domu. W takim, gdzie babcia patrząc na wnuczka nie widzi w nim powodu do wstydu. W takim, gdzie panna z dzieckiem to nie hańba dla rodziny. I wtedy nie wytrzymała. Rozpłakała się. Michał wziął ją za rękę, poprosił Magdę, by pilnowała śpiącego malca, Anię, by poczekała z kolacją i zaprowadził ją na śmierdzący opalaną farbą strych. Usiadł w fotelu obok odrapanej już kołyski i wziął dziewczynę na kolana. Nie zachowywał się jak smarkacz. Objął ją i przytulił. Po prostu pozwolił jej płakać. Kiedy po piętnastu minutach miał już mokrą bluzę a jej skończyły się chusteczki, pocałował ją w zapuchnięte oczy i powiedział, że wszystko będzie dobrze. Potem bez słowa zeszli na kolację i usiedli do stołu z całą rodziną. Nikt nie był wścibski, ale i tak chciała z nimi pomówić.

Właściwie, to nie była prawda. Czuła się tak, jak powinna czuć się w domu. W takim, gdzie babcia patrząc na wnuczka nie widzi w nim powodu d...