Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" - te słowa Wisławy Szymborskiej to najlepsza puenta opisująca treść książki. Zostajemy tu bowiem jako czytelnicy postawieni przed wyborem i zmuszeni do zastanowienia się, po której ze stron byśmy się opowiedzieli, gdybyśmy kiedykolwiek mieli zdecydować o życiu innych.
Czy upieralibyśmy się, by odłączyć aparaturę podtrzymującą życie matki i jej nienarodzonego dziecka, czy może za wszelką cenę chcielibyśmy ratować przynajmniej to dziecko?
Gdzie w tym wszystkim miejsce na żałobę po kobiecie, która przecież nie żyje? A jednak wciąż jest jak inkubator dla dziecka, jednak wciąż jej ciało napędzają maszyny. Gdzie miejsce na radość, jaka powinna towarzyszyć narodzinom pierwszego dziecka?
To jest trudny i mocny w swej wymowie tekst. Zmuszający do myślenia, do walki ze swoimi przekonaniami, do stawania w opozycji z bohaterami. Ale też tekst, który daje nadzieję, że miłość może narodzić się tam, gdzie jej się kompletnie nie spodziewamy i nawet wtedy, gdy jej nie chcemy.
Polecam!

"Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono" - te słowa Wisławy Szymborskiej to najlepsza puenta opisująca treść książki. Zostajemy tu bowiem jako czytelnicy postawieni przed wyborem i zmuszeni do zastanowienia się, po której ze stron byśmy się opowiedzieli, gdybyśmy kiedykolwiek mieli zdecydować o życiu innych.
Czy upieralibyśmy się, by odłączyć aparaturę podtrzymującą życie...

Kolejny raz autorka zabiera nas w nostalgiczną, ale jakże emocjonującą podróż do świata, który wojna oraz komunizm zmiotły na zawsze. Przepięknie, z czułością, znawstwem i dbaniem o każdy detal oddana została dziewiętnastowieczna rzeczywistość. W tym tomie akurat jest to rzeczywistość swego rodzaju oddechu pomiędzy kolejnymi zrywami powstańczymi, ale mimo to dzieje się dużo.
Dwie młode kobiety, dwie historie, które, jak zawsze u Ewy Sobieniewskiej, splotą się w końcu w jedną, bo Ewa ma niebywały talent do tkania misternych i skomplikowanych opowieści, gdzie zarówno postaci z pierwszego tomu, czyli ze "Srebrnego wrzeciona" jak i zapewne te z przyszłych tomów, spotykają się i wpływają wzajemnie na swoje losy.
Podziwiam maestrię konstrukcji fabularnej, dopracowane i rozległe uniwersum, które jest niby osadzone w historii, niby oparte na realnych przecież miejscach i postaciach, a jednak trzeba było nie lada kunsztu, by tak to opisać, że człowiek ma wrażenie, iż to wszystko prawda, a nie wyobraźnia autorki.
Natomiast o postaciach można byłoby stworzyć osobną książkę. Postępowanie każdej jest doskonale umotywowane, mocno osadzone w przeszłości. Przeszłość bowiem miesza się z teraźniejszością i przyszłością. Dla Eufrozyny przeszłość jest źródłem frustracji, bólu i nieustannej pokuty za to, co zrobiła źle.
Młodziutkiej Elizie przeszłość jawi się jako nieustanne pasmo szczęścia. Jedna i druga marzy jednak o szczęśliwej przyszłości, a czytelnik z całego serca im w tym sekunduje.
Podsumowując, z tomu na tom autorka rozwija przed nami barwny dywan jakże ciekawej przeszłości, utkany losami nietuzinkowych kobiet dążących do szczęścia i wspaniałych, silnych mężczyzn, którzy popełniają błędy, ale mają odwagę się do nich przyznać i próbować je naprawić.
Polecam gorąco!

Kolejny raz autorka zabiera nas w nostalgiczną, ale jakże emocjonującą podróż do świata, który wojna oraz komunizm zmiotły na zawsze. Przepięknie, z czułością, znawstwem i dbaniem o każdy detal oddana została dziewiętnastowieczna rzeczywistość. W tym tomie akurat jest to rzeczywistość swego rodzaju oddechu pomiędzy kolejnymi zrywami powstańczymi, ale mimo to dzieje się...

Wiem, że nic nie wiem. Tak mogłabym spuentować w zasadzie tę książkę. Ale od początku.
Czytelnik zostaje wrzucony do zwyczajnego świata całkiem zwyczajnych młodych ludzi, żeby już po chwili zastanawiać się, gdzie się tak naprawdę znalazł i która z teorii mających wyjaśnić to, co się dzieje, jest prawdziwa. Nie będę ułatwiać i nie zdradzę, która, ale powiem to, co usłyszałam od samego autora: najprostsze rozwiązania są tymi prawidłowymi. Zanim jednak do tego dojdziemy, zostajemy przeprowadzeni przez meandry ludzkiej psychiki, zagubimy się, zmienimy rzeczywistość na równoległą i kilka razy usiądziemy z wrażenia totalnie zaskoczeni kolejnym zwrotem akcji, kolejną teorią. I tak kluczymy, plączemy się i wpadamy we frustrację podobnie jak bohater. Tyle tylko, że my możemy z tego labiryntu wyjść. Bohater nie ma takiej opcji.
Ciekawym smaczkiem jest umieszczenie akcji w niewielkim mieście jakim jest Ciechanów. Lubię , kiedy autor pisze o tym, co zna, co mu bliskie i prowadzi nas ulicami swojego miasta, ścieżkami przemierzanymi często w dzieciństwie. Czuje się w tym prawdę.
Polecam miłośnikom mocnych wrażeń, którzy nie boją się wskoczyć na główkę do ciechanowskiego Matrixa.

Wiem, że nic nie wiem. Tak mogłabym spuentować w zasadzie tę książkę. Ale od początku.
Czytelnik zostaje wrzucony do zwyczajnego świata całkiem zwyczajnych młodych ludzi, żeby już po chwili zastanawiać się, gdzie się tak naprawdę znalazł i która z teorii mających wyjaśnić to, co się dzieje, jest prawdziwa. Nie będę ułatwiać i nie zdradzę, która, ale powiem to, co usłyszałam...