Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Póki co bez oceny, bo jestem na 74 stronie, ale muszę się podzielić bo "nie wyczymię".

Inne oceny przedstawiają książkę jako poniekąd kompendium wiedzy o trzech wspaniałych drużynach. Zamysł autora zapewne również taki był. Jednak ja mam spore obawy. Cenię Leszka Orłowskiego. Czyta się go i słucha znakomicie. Jednak w "30 lat Ligi Mistrzów" zdarzyło się kilka błędów, na które można było przymknąć oko. Tu już się nie da. Człowiek w trakcie lektury zadaje sobie pytanie, czy może wierzyć autorowi na słowo w mniej znanych faktach czy raczej nie. Bo Orłowski popełnił tych błędów multum na 70 stronach. Oto kilka:
- już praktycznie na wstępie dowiadujemy się, że El Depor grało w Lidze Mistrzów od sezonu 1999/00 - a tak nie było, debiutowali jako mistrzowie Hiszpanii w 2000 roku.
- w tejże Lidze Mistrzów mieli potykać się z Manchesterem United w edycji 2000/01, a w rzeczywistości jedyną angielską drużyną z którą zagrali w tamtym sezonie było Leeds w 1/4 finału, dwumecz z Manchesterem w rzeczywistości miał miejsce w sezonie 2001/02
- skoro jesteśmy przy sezonie 2001/02 - Deportivo właśnie wtedy miało nie utrzymać passy spotkań bez porażki na Camp Nou i to dość pechowo, ale za to po pięknej bramce Ronaldinho. Faktem jest, że Ronaldinho wtedy był na dorobku w PSG i daleko mu było do czarowania w ofensywie Barcelony
- Lendoiro został wspomniany w 1999 roku jako najdłuższy stażem prezydent klubu w Primera divison. Piastował stanowisko od 1988 roku. O całe dziesięć lat krócej niż Josep Lluis Nunez z Barcelony. A jeśli wykluczyć Nuneza, to prym i tak wiódł Jesus Gil z Atletico, mogący pochwalić się rok dłuższą karierą na tym stanowisku.
- Inaki Saez został wspomniany jako selekcjoner Hiszpanii na MŚ w 2002 roku. Owszem Saez został selekcjonerem w 2002 roku, PO mistrzostwach świata, na których La Roja prowadził wiecznie spocony Jose Antonio Camacho.
- to chyba największy hit. Opisując wzmocnienia przed sezonem 1999/00, Orłowski wspomina o Roy'u Makaay'u jako królowi strzelców Segunda division. Jedyne co miał wspólnego holender z zapleczem La Liga, to grę w zespole Tenerife, z którym spadł z ligi w sezonie 1998/99. Nigdy jednak na tym poziomie rozgrywkowym w Hiszpanii nie grał, bo jak wspomniałem, wzmocnił El Depor.

Dlatego też mam obawy czy mogę ufać autorowi w miejscach gdzie akurat moja wiedza i pamięć nie sięgały. To niestety trochę mija się z celem takiej książki. Tym bardziej, że ja jestem świadom błędów, natomiast ktoś kto nie pamięta tamtych czasów czy nie interesujący się tak głęboko, będzie przyswajał fałszywą wiedzę. Póki co wracam do lektury i przypuszczam, że trochę jeszcze tych kwiatków przyniosę. A szkoda, bo Orłowskiego czyta się naprawdę świetnie, nie każdy potrafi pisać o piłce z taką lekkością i zarazem wciągając.

Póki co bez oceny, bo jestem na 74 stronie, ale muszę się podzielić bo "nie wyczymię".

Inne oceny przedstawiają książkę jako poniekąd kompendium wiedzy o trzech wspaniałych drużynach. Zamysł autora zapewne również taki był. Jednak ja mam spore obawy. Cenię Leszka Orłowskiego. Czyta się go i słucha znakomicie. Jednak w "30 lat Ligi Mistrzów" zdarzyło się kilka błędów, na...

Sam zamysł dość ciekawy, ale można odnieść, że autor trochę się pogubił w koncepcji i cała tajemnica fabuły rozwiązuje się dość szybko. Oceniłbym za to niżej, ale przyjmę, że dość komediowy i lekki sposób przedstawienia historii pozwoli mi przymknąć na to oko. Oraz na jeszcze jeden detal - wszyscy, którzy wpadli na trop Niebiańskiego osiedla znają się w mniejszym lub większym stopniu. Nawet jeśli dzieli je ok. 400 kilometrów. Trochę za dużo tych przypadków. No i nie licząc jednej postaci, której takie nastawienie można wybaczyć, to chyba jednak autor przekazuje zbyt dużo swojej niechęci do partii rządzącej nam w latach ostatnich. Zwłaszcza, że nie każdy zrozumie aluzje np. do Programu Trzeciego Polskiego Radia. Sam ubolewam nad losem Trójki, ale czy bym to umieszczał w powieści tylko po to by to zawrzeć? Raczej nie.

Sam zamysł dość ciekawy, ale można odnieść, że autor trochę się pogubił w koncepcji i cała tajemnica fabuły rozwiązuje się dość szybko. Oceniłbym za to niżej, ale przyjmę, że dość komediowy i lekki sposób przedstawienia historii pozwoli mi przymknąć na to oko. Oraz na jeszcze jeden detal - wszyscy, którzy wpadli na trop Niebiańskiego osiedla znają się w mniejszym lub...

Tradycyjnie nie będę bawił się w opisywanie fabuły, bo wchodząc w sekcję opinii chcę przeczytać czy książka jest dobra czy może nie, a nie kolejny raz opis od wydawcy.
Więc czy jest dobra? Jak najbardziej. Gęsty klimat niedopowiedzeń, zaszłości, kłamstw, w najlepszym wypadku półprawd. To się może podobać. Sprawa kryminalna jest zaledwie tłem dla warstwy psychologicznej, jednak finalnie nie mniej istotna. Dla szukających wartkiej akcji, nie ma czego szukać, ale na tym polega cały urok tej opowieści. Jedyną wadę jaka bym mógł wytknąć, to fakt, do którego autor sam przyznał się w posłowiu. Widać, że w pewnym momencie zmienił mu się koncept całości, ale nie umniejsza to książce. Gorąco polecam!

Tradycyjnie nie będę bawił się w opisywanie fabuły, bo wchodząc w sekcję opinii chcę przeczytać czy książka jest dobra czy może nie, a nie kolejny raz opis od wydawcy.
Więc czy jest dobra? Jak najbardziej. Gęsty klimat niedopowiedzeń, zaszłości, kłamstw, w najlepszym wypadku półprawd. To się może podobać. Sprawa kryminalna jest zaledwie tłem dla warstwy psychologicznej,...

Bardzo dobry tytuł. Znakomicie przedstawia pracę selekcjonera i serię jego dylematów. Odczarowuje trochę Domenecha jako dziwaka. Bo przecież oświadczyny na żywo w telewizji tuż po odpadnięciu z ME czy rzeczy rozpowiadane przez pomijanego Piresa (które okazały się nieprawdą) czyniły z niego dla postronnego kibica - zwłaszcza z innego kraju - wariata.
Sama lektura skłania do pewnych refleksji. Choć to historia Domenecha, to mimo wszystko wyzwala w czytelniku pytania. Jak ja bym postąpił? Rąbnął w stół i pozbył się gracza, który sieje ferment, ale jest jednym z najlepszych na świecie, czy też może starał się do niego dotrzeć, choć dotychczasowe próby spełzały na niczym. Czy sama sytuacja w Knysnie, gdy był pod ogromną presją i w potężnym stresie. Stracić drużynę rzucając ich na pożarcie? Próbować jakkolwiek utrzymać zawodników jako team, ale siebie ustawić na pierwszej linii strzału?
Warte docenienia jest to, że Domenech nie szczędzi sobie krytyki za część błędnych decyzji. Nie wybiela się. Jedynie wspominając o potrzebie zmiany pokoleniowej dość sprytnie pomija fakt, że zawalił jej przeprowadzenie. Chociaż z drugiej strony, broni go w tym wicemistrzostwo świata.
Tytuł jest bardzo adekwatny. W wielu sytuacjach był całkiem sam. Od samego początku. Niechciany przez media, niechciany przez prezesa federacji, który postawił na niego jedynie dlatego, że Blanc nie miał doświadczenia trenerskiego. Dając zresztą jasno do zrozumienia, że "Lolo" zastąpi go przy pierwszej możliwej okazji, jeśli tylko nabierze trochę fachu. Niechciany przez piłkarzy, którzy owszem, szanowali selekcjonera, doceniali go, jednak wyżej stawiali swoje ego niż jego próby wypracowania czegoś.
To książka, która otwiera oczy na to, że - nie tak jak przedstawiano to w mediach - to nie on był głównym powodem katastrofy. Pokazuje, że ten tygiel charakterów musiał w pewnym momencie eksplodować, niezależnie od tego kto był za sterem reprezentacji. Zresztą wybrał doskonały moment na publikację czyli porażkę na Euro 2012, gdzie w kadrze - już z Blancem za sterami - ponownie wypadały trupy z szafy.
Bardzo chętnie przeczytałbym taką spowiedź któregoś z Polskich selekcjonerów. Niestety nie mamy potencjału. Engel zapewne utrzymywałby, że wszystko było dobrze, ale... nie wyszło, oraz sprzedawał głodne kawałki o pompowaniu do niebotycznych rozmiarów średnich kopaczy bez formy. Wójcik już napisał, że wszystko było zaj*biście. Janas zapewne opisałby, że się nie wpie*dalał - jak określał swoją pracę. Smuda jest Smudą, a Nawałka zbyt zamknięty w sobie, by zdobyć się na taką szczerość i rozliczyć się z pewnych rzeczy, z których z pewnością zdaje sobie sprawę. Jedynym godnym uwagi byłby Michniewicz, ale patrząc na wizję wywleczenia afery premiowej na światło dzienne, która i jego mogłaby stawiać w bardzo złym świetle (a i tak jest dość nielubiany za 711 połączeń) znikoma na to szansa. Choć - może właśnie dowiedzielibyśmy się czegoś, co wywróciłoby spojrzenie na naszych kadrowiczów o 180 stopni. Pomarzyć można. Póki co zostaje polecić lekturę przygody Domenecha z Les Bleus.

Bardzo dobry tytuł. Znakomicie przedstawia pracę selekcjonera i serię jego dylematów. Odczarowuje trochę Domenecha jako dziwaka. Bo przecież oświadczyny na żywo w telewizji tuż po odpadnięciu z ME czy rzeczy rozpowiadane przez pomijanego Piresa (które okazały się nieprawdą) czyniły z niego dla postronnego kibica - zwłaszcza z innego kraju - wariata.
Sama lektura skłania do...