Szybko się czyta, a historia wciąga. Tylko, że "harlequiny" też czyta się szybko, co wcale nie oznacza, że to literatura wybitna.
Czytając Dygot miałem wrażenie, że czytam zmixowane scenariusze francuskiego filmu "Amelia" i polskiego serialu "Dom". Ludzie się rodzą i umierają, a to co pomiędzy to życie - czasami dziwne i nietypowe a czasami banalne i zwykłe.
Dla mnie takie historie, nawet wciągające, ale pozbawione puenty, to za mało aby uznać xiążkę za wybitną.

Szybko się czyta, a historia wciąga. Tylko, że "harlequiny" też czyta się szybko, co wcale nie oznacza, że to literatura wybitna.
Czytając Dygot miałem wrażenie, że czytam zmixowane scenariusze francuskiego filmu "Amelia" i polskiego serialu "Dom". Ludzie się rodzą i umierają, a to co pomiędzy to życie - czasami dziwne i nietypowe a czasami banalne i zwykłe.
Dla mnie takie...

Miałam nadzieję na coś genialnego na miarę "święto ognia", a otrzymałam coś ciut lepszego od "sąsiednie kolory", tu przynajmniej historia płynie. Jednak mam wrażenie że realizm magiczny na bazie zabobonów wiejskich to jakaś lokalna epidemia wśród polskich autorów mająca przykryć wszystkie niedostatki fabuły. Zbudowanie całkowicie fikcyjnego książkowego świata jest zbyt czasochłonne, to osadźmy fabułę w realnym współczesnym świecie wprowadźmy trochę dziwnych lub onirycznych scen na pograniczu magii, horroru zależnie od klimatu jaki chce się wywołać, na wszelki wypadek akcję umieśćmy na głębokim zadupiu i wszystko wytłumaczmy przesądami, głupotą zacofaniem i zabobonem okraśmy licznymi wulgaryzmami i zawsze coś z tego wyjdzie. Realizm magiczny w polskim wydaniu wywołuje u mnie z automatu wewnętrzny opór przed czytaniem, dla nagrodzonego Dygotu, zrobiłam wyjątek, ale jednak muszę pamiętać, że ten typ literatury tylko w wydaniu zagranicznym, tam nie ma tego specyficznego przaśnego wiejskiego folkloru, a w zasadzie strasznie obraźliwych dla polskiej wsi stereotypów. Nawet jako mieszczucha bardzo mnie to razi.
Wyzwanie LC maj 2024

Miałam nadzieję na coś genialnego na miarę "święto ognia", a otrzymałam coś ciut lepszego od "sąsiednie kolory", tu przynajmniej historia płynie. Jednak mam wrażenie że realizm magiczny na bazie zabobonów wiejskich to jakaś lokalna epidemia wśród polskich autorów mająca przykryć wszystkie niedostatki fabuły. Zbudowanie całkowicie fikcyjnego książkowego świata jest zbyt...

Książka przeczytana w ramach wyzwania czytelniczego na kwiecień. Miała przenieść mnie na polską prowincję, a przeniosła do świata niepokoju, cierpienia i wewnętrznego dygotu. Nie wiem czy to zamierzony efekt, ale autentycznie czytanie wzbudza jakiś wewnętrzny lęk przed całym tym złem obecnym w życiu bohaterów. Warto przeczytać, ale jednocześnie cieszę się, że mam ją już za sobą.

Książka przeczytana w ramach wyzwania czytelniczego na kwiecień. Miała przenieść mnie na polską prowincję, a przeniosła do świata niepokoju, cierpienia i wewnętrznego dygotu. Nie wiem czy to zamierzony efekt, ale autentycznie czytanie wzbudza jakiś wewnętrzny lęk przed całym tym złem obecnym w życiu bohaterów. Warto przeczytać, ale jednocześnie cieszę się, że mam ją już za...

"Życie to jeden k***a wielki dygot.
Dygot czyli drżenie, trzęsienie wewnętrzne każdego człowieka przedzierającego się przez życie, od narodzin aż do śmierci "

Niezwykle przejmująca, momentami wzbudzająca nieokreślony niepokój historia dwóch rodzin: Łabędowiczow i Geldów. Jest to opowieść o życiu prostych ludzi, o ich sekretach,słabościach, pragnieniach i codziennej walce. Kluczową postacią tej powieści jest Wiktor Łabędowicz,który urodził się jako albinos i z powodu swojej odmienności musiał zmagać się z niezrozumieniem, wykluczeniem i strachem ówczesnych mieszkańców polskiej prowincji. Ludzie uważali chłopaka za wcielenie zła. To właśnie za sprawą Wiktora, który zakochał się w okaleczonej w płomieniach dziewczynie , losy tych dwóch wspomnisnyvh rodzin łączą się. Akcja powieści toczy się w latach 1938-2004, więc na drugim planie mamy obraz zmieniającej się polskiej rzeczywistości. To było moje dhrugie spotkanie z twórczością autora i znów jestem zachwycona doskonałym warsztatem pisarskim Jakuba Małeckiego👌

"Życie to jeden k***a wielki dygot.
Dygot czyli drżenie, trzęsienie wewnętrzne każdego człowieka przedzierającego się przez życie, od narodzin aż do śmierci "

Niezwykle przejmująca, momentami wzbudzająca nieokreślony niepokój historia dwóch rodzin: Łabędowiczow i Geldów. Jest to opowieść o życiu prostych ludzi, o ich sekretach,słabościach, pragnieniach i codziennej...

"Dygot" jest niezwykły w swojej zwykłości.

Moje wrażenia są pełne sprzeczności, bo wszystko co było w tej książce tak samo mi się podobało jak i denerwowało.

Dużo bohaterów sprawiło, że ciężko było mi połapać kto był kim, jaką przeszłość miał i denerwowało mnie, że każdy z nich nie miał wystarczająco miejsca w tej książce na swoją historię. Jednak na tym polegała ta książka, żeby przestawić pokolenia i tylko część ich życia, która miała wpływ na inne życie.

Pasmo porażek w ich życiu bywało frustrujące jak i pełne zrozumienia. Bo takie mieli czasy, takie pokusy na nich czekały i takie traumy w sobie nosili. Liczne "końce świata" w ich życiu choć przygnębiały, powodowały przewracanie oczami i wzdychanie "jeszcze to", to pasowały tam. Gdyby nie one, to czy ta książka miałaby tak genialny przekaz jak ma?

O stylu pisania Małeckiego powinno mówić się częściej i głośniej. Jestem pod wrażeniem jak słowa jakie zna każdy z nas, ten człowiek potrafi złożyć w zdania, które zapierają dech w piersiach. Bo są proste a jednocześnie tak poetyckie. Lekkie a zarazem ciężkie i uderzające w serce z zaskoczenia.

"Dygot" jest niezwykły w swojej zwykłości.

Moje wrażenia są pełne sprzeczności, bo wszystko co było w tej książce tak samo mi się podobało jak i denerwowało.

Dużo bohaterów sprawiło, że ciężko było mi połapać kto był kim, jaką przeszłość miał i denerwowało mnie, że każdy z nich nie miał wystarczająco miejsca w tej książce na swoją historię. Jednak na tym polegała ta...

Dobra książka, mocno w stylu "Prawieku..." Olgi Tokarczuk.

Dobra książka, mocno w stylu "Prawieku..." Olgi Tokarczuk.

Samo życie, a wiem coś o tym, bo lata 50-te i 60-te XX w.,
to okres mojego dzieciństwa i dorastania w Poznaniu. Warto było przeczytać.

Samo życie, a wiem coś o tym, bo lata 50-te i 60-te XX w.,
to okres mojego dzieciństwa i dorastania w Poznaniu. Warto było przeczytać.

Normicki szmelc

Normicki szmelc

Rozdygotałem się ,ale na krótko. Dzisiaj ledwo pamiętam niektóre wątki.

Rozdygotałem się ,ale na krótko. Dzisiaj ledwo pamiętam niektóre wątki.

Pochłonięta na dwa podejścia, dzień po dniu, choć początkowo wciągnęła mnie bez reszty, to pod koniec liczyłem na jakieś zawiązanie akcji (którego niestety się nie doczekałem).

Niesamowite tempo zdarzeń. Materiału jest tyle, że innym autorom starczyłoby go na całą sagę, jednakże Pan Jakub uczciwie wobec czytelnika podaje wszystko na tacy, bez owijania fabuły w kłębowiska zbędnych rozdziałów. Jakbym czytał streszczenie jakiejś pozytywistycznej powieści.

No i tutaj pojawia się pytanie: czym w zasadzie jest ta książka? Powieść panoramiczna a'la Reymont, a może historia obyczajowa w stylu Lalki? Literatura piękna?
Nie wiem. Wydaje mi się, że Pan Jakub nie zastanawia się nad ramami, w które ubiera słowa własnych dzieł, tylko po prostu sobie pisze i albo się to komuś podoba, albo nie. Lubię styl Pana Małeckiego, ale w Dygocie zabrakło mi jakiegoś głębszego sensu. Przeczytałem powieść i nie wiem po co ją przeczytałem. Nawet rozwikłanie ostatniego pytania pod koniec książki było takie... meh.
Generalnie nie żałuję lektury (szczególnie że długość książki szanuje czas czytelnika),ale z rozczarowaniem przyznaję, że Dygot mnie nie porwał, mimo obiecującego początku.

Pochłonięta na dwa podejścia, dzień po dniu, choć początkowo wciągnęła mnie bez reszty, to pod koniec liczyłem na jakieś zawiązanie akcji (którego niestety się nie doczekałem).

Niesamowite tempo zdarzeń. Materiału jest tyle, że innym autorom starczyłoby go na całą sagę, jednakże Pan Jakub uczciwie wobec czytelnika podaje wszystko na tacy, bez owijania fabuły w kłębowiska...