Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Finał nie jest tak dopracowany jak reszta sagi, czuć że p.Sapkowski dobrnął do limitu swoich pokładów natchnienia i w jednej zgrabnej powieści chciał zasupłać wszystkie niedomknięte wątki, kończąc tym samym swoje opus magnum. Ale lepiej skończyć sagę w sposób jakikolwiek niż żaden (na ciebie patrzę Georgu R. R. Martinie).
Językowo jak zwykle nienagannie i z dowcipem. Jeżeli jednak chodzi o treść - przez pierwszą połowę nie dzieje się prawie nic, w środku mamy do czynienia z wątkami postaci trzecioplanowych, a w zakończeniu autor raczy czytelnika jednym z najbardziej niewyszukanych, aczkolwiek jakże chętnie używanym przez nawet największych autorów zabiegiem (teraz patrzę na ciebie Stephenie Kingu) - leniwą deus ex machiną.
Jako całość - arcydzieło polskiej literatury, jako osobna część - imho chyba najsłabsza odsłona wiedźmina.

Finał nie jest tak dopracowany jak reszta sagi, czuć że p.Sapkowski dobrnął do limitu swoich pokładów natchnienia i w jednej zgrabnej powieści chciał zasupłać wszystkie niedomknięte wątki, kończąc tym samym swoje opus magnum. Ale lepiej skończyć sagę w sposób jakikolwiek niż żaden (na ciebie patrzę Georgu R. R. Martinie).
Językowo jak zwykle nienagannie i z dowcipem. Jeżeli...

Świetna!
Konfrontacja przyjaźni, honoru i pomocy słabszym jednostkom z iście kapitalistyczną postawą jankeskiego egoizmu opierającego się na wyzysku drugiego człowieka.
Autor za pomocą poszczególnych postaci stanowiących personifikacje różnych życiowych filozofii zadaje pytanie o to, co liczy się bardziej w obliczu egzystencji w nieludzkich warunkach: przeżycie za wszelką cenę czy walka o zachowanie wartości odróżniających świat ludzi od świata zwierząt.
Autor nie wpycha przy tym przedstawianych wartości na siłę i nie próbuje moralizować. Czytelnik sam może ocenić wady i zalety każdej z zaprezentowanych filozofii.
Atrakcyjności lekturze dodaje fakt, iż James Clavel rzeczywiście był więźniem singapurskiego obozu jenieckiego Changi.
Jestem pod wrażeniem, że to jest to literacki debiut autora.
Polecam!

Świetna!
Konfrontacja przyjaźni, honoru i pomocy słabszym jednostkom z iście kapitalistyczną postawą jankeskiego egoizmu opierającego się na wyzysku drugiego człowieka.
Autor za pomocą poszczególnych postaci stanowiących personifikacje różnych życiowych filozofii zadaje pytanie o to, co liczy się bardziej w obliczu egzystencji w nieludzkich warunkach: przeżycie za wszelką...

Słuchając audiobooka naszła mnie następująca myśl: jeżeli chodzi o sensacyjne historie, to można powiedzieć, że Mróz to taki lepszy Vega, a Chmielarz to taki lepszy Mróz.
(Mam nadzieję, że fani któregokolwiek z powyższych twórców wybaczą mi to infantylne porównanie, ale po prostu nie mogłem się oprzeć.)
Jest to dopiero moje drugie spotkanie z twórczością p. Wojciecha Chmielarza. Podczas lektury utwierdziłem się jednak w przekonaniu, że ww. jest w większym stopniu solidnym rzemieślnikiem niż natchnionym wieszczem, którego twórczość składa się z przeplatanki ponadczasowych arcydzieł i niezrozumiałej awangardy.
Czy to źle? Moim zdaniem - nie. Każdy orze jak może, a skoro pan Wojciech wypracował sobie umiejętność tworzenia historii nastawionych konkretnie na sprzedaż i oczekiwania rynkowe to czemu miałby z nich nie korzystać skoro z zawodu jest przecież pisarzem.
Głównym bohaterem jest Bezimienny, nasze polskie skrzyżowanie Jasona Bourne'a i Jacka Reachera, który po latach przyjeżdża do Jeleniej Góry spłacić dług swojemu znajomemu, niejakiemu Prostemu. Na miejscu zastaje mieszkanie w ruinie i dwóch zbirów gotowych do obicia mu łba. Nasz Commando nie jest jednak człowiekiem, który daje sobie w kaszę dmuchać - łatwo radzi sobie z atakiem, po czym wplątuje się w dużo wiekszą intrygę, w skład której wchodzą: komiksowi gansterzy, dragi, broń oraz szybkie samochody i niemniej szybkie dziewczyny. No i obowiązkowo w polskich serialach/książkach sensacyjnych - zorganizowana przestępczość romska.
Brzmi sztampowo? Bo takie jest.
Niemniej bawiłem się nieźle i ekranizację pewnie obejrzę, choćby i po to żeby zobaczyć Adamczyka i Damięckiego w akcji, ale również po to, żeby zobaczyć jak (chyba po raz setny) grający drugoplanową rolę Musiał obskakuje wpier*ol. Nie żebym miał coś do p.Maćka Musiała, po prostu śmieszy mnie, że zazwyczaj jest obsadzany właśnie w takich rolach. Przez lata stał się takim naszym polskim Seanem Beanem.
P.S. Miało być 6/10, ale fakt, że p. Wojciech, możnaby rzec improwizował tę powieść rozdział po rozdziale jest naprawdę imponujący.

Słuchając audiobooka naszła mnie następująca myśl: jeżeli chodzi o sensacyjne historie, to można powiedzieć, że Mróz to taki lepszy Vega, a Chmielarz to taki lepszy Mróz.
(Mam nadzieję, że fani któregokolwiek z powyższych twórców wybaczą mi to infantylne porównanie, ale po prostu nie mogłem się oprzeć.)
Jest to dopiero moje drugie spotkanie z twórczością p. Wojciecha...