Z powieściami Pana Jakuba Małeckiego mam taki kłopot, że kiedy kończę kolejną, to pojawia mi się myśl, że to była najlepsza powieść, jaką przeczytałem. Ale nagle wkracza przemyślenie, że przecież inne też były wspaniałe. Trudno zdecydować. Przy wszystkich powieściach Pana Jakuba miałem wspaniały wysiłek intelektualny, skrajne emocje, śmiałem się do łez i płakałem nad losem bohaterów, cieszyłem się wydarzeniami i smuciłem sytuacjami, które przytrafiały się bohaterom kolejnych powieści. Jest to niewątpliwie mój ulubiony pisarz. Horyzont był wspaniałą przygodą i podróżą przez problemy rozdarcia dusz dwóch głównych bohaterów, których polubiłem od początku i stali się dla mnie naprawdę ważni.

Z powieściami Pana Jakuba Małeckiego mam taki kłopot, że kiedy kończę kolejną, to pojawia mi się myśl, że to była najlepsza powieść, jaką przeczytałem. Ale nagle wkracza przemyślenie, że przecież inne też były wspaniałe. Trudno zdecydować. Przy wszystkich powieściach Pana Jakuba miałem wspaniały wysiłek intelektualny, skrajne emocje, śmiałem się do łez i płakałem nad losem...

"Świadomość ,że w każdej chwili mogę odebrać sobie życie, bardzo mnie uspokaja. Miło jest wiedzieć, że w razie czego, wystarczy odrobina wysiłku i wypisujesz się z tej gry, w której masz jedno życie i w którą grasz, czy tego chciałeś, czy nie."

Powiem wam tak, wiele już w swoim życiu przeczytałam książek. Może na temat PTSD, czyli Zespołu stresu pourazowego mniej niż wiele, ale to pewnie dlatego, że mimo iż PTSD znane jest od zamierzchłych czasów, to zdiagnozowano je po raz pierwszy dopiero w roku 1980.

Jednak takiej książki na ten temat jak "Horyzont", jeszcze nie czytałam. To, w jaki sposób autor pokazał skutki i objawy PTSD, to po prostu mistrzostwo świata. Mistrz Jakub Małecki po raz kolejny mnie nie zawiódł, dostarczając niesamowicie silnych emocji i reakcji.

I Maniek-Mariusz Małecki i Zuzanna Krawczyk i postacie, powiedzmy drugoplanowe, takie jak "Taśma", czy mały niczego nierozumiejący Błyszczący - Bahir, ukazane doskonale.

@Johnson w swojej recenzji tej książki napisał "Fabularnie książka jest doskonała. Językowo, cóż - to Jakub Małecki. Mój typ na nobel literacki." i ja się pod tym podpisuję wszystkimi moimi czterema kończynami... Rzekłam...

"Świadomość ,że w każdej chwili mogę odebrać sobie życie, bardzo mnie uspokaja. Miło jest wiedzieć, że w razie czego, wystarczy odrobina wysiłku i wypisujesz się z tej gry, w której masz jedno życie i w którą grasz, czy tego chciałeś, czy nie."

Powiem wam tak, wiele już w swoim życiu przeczytałam książek. Może na temat PTSD, czyli Zespołu stresu pourazowego mniej niż...

Lektura angażująca intelektualnie.

Autor stawia trudne pytania natury moralnej, egzystencjalnej, filozoficznej. To od wrażliwości i doświadczeń czytelnika zależy, jak oceni bohaterów. A główne postaci to: ona i on. Każdy z własnym bagażem przeżyć. Starają się żyć tu i teraz. Ale najpierw muszą uporać się z własną przeszłością: na nowo ją przeżyć, przetrawić, zrozumieć, zaakceptować (on) ; poznać, poskładać rodzinną historię ze strzępów, odkryć własną tożsamość, oswoić, uspokoić emocje (ona).

Małecki nie boi się trudnych tematów. Stawia z pozoru banalne pytania, ale odpowiedzi są zaskakujące. Kto jest ofiarą na wojnie, żołnierz czy wróg? A kto w związku dwojga ludzi, gdy pojawia się ten trzeci? I czy trzeci nie jest przypadkiem pierwszym? Kto cierpi najbardziej - czy faktycznie dziecko?
Odpowiedzi zmieniają się podczas lektury wraz z oddalającym się tytułowym horyzontem. Okazuje się, że rację ma Szymborska pisząc "Tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono".

Na uwagę zasługuje również konstrukcja powieści. Małecki prowadzi swoistą grę z czytelnikiem. Bohater Maniek (nie od razu dowiadujemy się, że Małecki!) ma spisać wspomnienia z misji w Afganistanie. Bohater staje się więc narratorem i wykreowanego przez siebie bohatera nazywa Jakub Małecki!!
Dla mnie ten meta wymiar powieści to wisienka na torcie ❤️
Zdecydowanie polecam.

Lektura angażująca intelektualnie.

Autor stawia trudne pytania natury moralnej, egzystencjalnej, filozoficznej. To od wrażliwości i doświadczeń czytelnika zależy, jak oceni bohaterów. A główne postaci to: ona i on. Każdy z własnym bagażem przeżyć. Starają się żyć tu i teraz. Ale najpierw muszą uporać się z własną przeszłością: na nowo ją przeżyć, przetrawić, zrozumieć,...

Mam niedosyt. Niedosyt, bo juz skończyłam czytać. Potrzebuję wiecej. Chyba trafilam na mojego nowego ulubionego pisarza.

Mam niedosyt. Niedosyt, bo juz skończyłam czytać. Potrzebuję wiecej. Chyba trafilam na mojego nowego ulubionego pisarza.

Bez dwóch słów najlepszy autor. Tak pięknie i zgrabnie i delikatnie relacjonuje temat misji i trudnych sytuacji. Polecam każdą książkę.

Bez dwóch słów najlepszy autor. Tak pięknie i zgrabnie i delikatnie relacjonuje temat misji i trudnych sytuacji. Polecam każdą książkę.

To książka, od której przygodę z twórczością Małeckiego zacząć będzie najłatwiej. Dlaczego?

Prosty, momentami wręcz surowy i nieoczywisty styl pisania autora, który jest jedną z największych zalet wszystkich jego książek, w "Horyzoncie" chłonie się jeszcze szybciej ze względu na dwie tajemnice wokół, których toczy się fabuła.

On wrócił z Afganistanu i nie potrafi odnaleźć się wśród ludzi, którzy nie doświadczyli tego co on. Co widział i co tam zrobił? Ona przestaje wyprowadzać z błędu chorą babcie i odkrywa, że cała rodzina skrywa przed nią tajemnicę. Jaką i kogo ona dotyczy?

To surowo napisana książka o wrażliwości. O tym "miękkim wnętrzu" każdego z nas, nawet byłego sapera i głowy rodziny, o których może i każdy wie, ale nikt nie chce mówić głośno. Cała ta delikatność dopada znienacka, bez uprzedniego przygotowania nas na to. Ot tak nagle ktoś umiera, nagle ktoś się uzewnętrznia, i tak samo nagle to wszystko zamyka znów w sobie.

To wciąż ten sam Małecki i wciąż ten sam temat o rodzinie i traumach, ale dzięki tym tajemnicom - tak różny. W mojej ocenie łatwiejszy w odbiorze niż inne książki, mimo cięższej tematyki, i z okrojonym pięknem jego prozy. Dlatego dobry na start z Małeckim, na zachłyśnięcie się jego stylem, aby, przykładowo w "Rdzy", przepaść bez końca.

To książka, od której przygodę z twórczością Małeckiego zacząć będzie najłatwiej. Dlaczego?

Prosty, momentami wręcz surowy i nieoczywisty styl pisania autora, który jest jedną z największych zalet wszystkich jego książek, w "Horyzoncie" chłonie się jeszcze szybciej ze względu na dwie tajemnice wokół, których toczy się fabuła.

On wrócił z Afganistanu i nie potrafi...

Nie oczekiwałam niczego szczególnego. Dostałam czyste złoto!

Nie oczekiwałam niczego szczególnego. Dostałam czyste złoto!

Z pozoru proste i przyziemne historie dwójki z kompletnie różnych światów ludzi, a jednak niezwykłe. Bohaterowie z krwi i kości.
Książka tak zwyczajnie ujmująca i prozaicznie piękna.
Jestem fanką Małeckiego i jego stylu pisania.

Z pozoru proste i przyziemne historie dwójki z kompletnie różnych światów ludzi, a jednak niezwykłe. Bohaterowie z krwi i kości.
Książka tak zwyczajnie ujmująca i prozaicznie piękna.
Jestem fanką Małeckiego i jego stylu pisania.

Audiobook włączony przypadkiem i to musiał być znak losu, książka bardzo dobra. Historia ciekawa ale przyziemna w dobrym tego słowa znaczeniu

Audiobook włączony przypadkiem i to musiał być znak losu, książka bardzo dobra. Historia ciekawa ale przyziemna w dobrym tego słowa znaczeniu

Świetna książka. Bardzo ciekawa i wciągająca. Pisana z dwóch perspektyw - żołnierza, który był na misjach i Zuzanny.

Świetna książka. Bardzo ciekawa i wciągająca. Pisana z dwóch perspektyw - żołnierza, który był na misjach i Zuzanny.