Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Problem z prozą Małeckiego jest taki, i to dotyczy wszystkich jego xiążek, w tym Rdzy, że kto przeczytał jedną jego xiążkę, ten przeczytał wszystkie.
Owszem, konstatacja, że życia nie da się zaplanować i że ono ciągle nas zaskakuje, a potem i tak się umiera, może być odkrywcza, ale tylko raz. Tymczasem u Małeckiego każda xiążka traktuje o tym samym.
Śmiem twierdzić, że Małecki to oszust, który okłamuje czytelników, że pisze różne xiążki, a tymczasem on ciągle pisze tę samą xiążkę.

Problem z prozą Małeckiego jest taki, i to dotyczy wszystkich jego xiążek, w tym Rdzy, że kto przeczytał jedną jego xiążkę, ten przeczytał wszystkie.
Owszem, konstatacja, że życia nie da się zaplanować i że ono ciągle nas zaskakuje, a potem i tak się umiera, może być odkrywcza, ale tylko r...

Rozwiń

Zwiń

Uważam, że xiążka niekoniecznie musi mieć puentę aby uznać ją za dobrą. Jednak są takie historie, które pozbawione puenty poddają w wątpliwość sens całej opowiadanej historii. Exodus to właśnie taka xiążka.
Orbitowski napisał hybrydę powieści drogi, kryminału, literatury "psychologiczno-obyczajowej" a nawet romansu i horroru, bo opisy przygotowań Janka do torturowania i zabicia Jacka są wielce sugestywne. Czyta się to dobrze, ale jak to zwykle bywa diabeł tkwi w szczegółach.
Zacząłem od tego, że xiążka nie ma dla mnie żadnej puenty i to jest zarzut najistotniejszy, lecz niejedyny. Brak zamknięcia historii przez Orbitowskiego stawia pod znakiem zapytania sens opowieści o Niemce donoszącej enerdowskiej Stasi lub o pracy Janka w obozie dla uchodźców. O ile Orbitowski szczegółowo opisuje ucieczkę z Warszawy i drogę Janka do Berlina to informacje o jego przenosinach do Słowenii są fragmentaryczne a przeniesienie akcji do Grecji ociera się o teleportację. To rwie historię i pozostawia w niej wielkie luki.
Generalnie pomysł miał duży potencjał, ale gdzieś w tej historii o zagubionym po tragicznej śmierci dziecka ojcu, zagubił się sam Orbitowski. Wielka szkoda.

Uważam, że xiążka niekoniecznie musi mieć puentę aby uznać ją za dobrą. Jednak są takie historie, które pozbawione puenty poddają w wątpliwość sens całej opowiadanej historii. Exodus to właśnie taka xiążka.
Orbitowski napisał hybrydę powieści drogi, kryminału, literatury "psychologicz...

Rozwiń

Zwiń

Napisać, że ta xiążka kipi od emocji to za mało. Emocje wylewają się z niej niczym lawa z wulkanu. No, ale to zrozumiałe gdyż Prymaka-Oniszk pisze o swoich najbliższych. O dziadku, który został zamordowany, o Białorusinach, a sama jest Białorusinką, o prawosławnych, a sama jest prawosławna. Jej emocje są jak najbardziej uprawnione. Akurat autorka ma do nich pełne prawo.
Jednak gdy spojrzeć na tę xiążkę jak na obiektywny reportaż to widać mankamenty. Prymaka-Oniszk wszystkie wątpliwości interpretuje na korzyść "swoich". Zarzuca przeinaczanie faktów i brak obiektywizmu polsko-katolickiej większości, a tymczasem sama nie jest od tego wolna. Zapamiętałem jeden przykład gdy oburzyło ją przekazanie przez powojenne władze cerkwi/kościoła katolikom chociaż powinna należeć do prawosławnych bo założył ją unita. Przecież unita to defakto katolik.
No i ta końcówka, gdy autorka opisuje jak to "karma wróciła" do morderców jej dziadka. To już nie reportaż, to prawie baśń.
Mimo to xiążka ważna, opisująca nieznane szerzej polsko-katolickiej większości wydarzenia. A na dodatek bardzo ciekawa.
Właśnie takie xiążki należy pisać i czytać a nie podniecać się wymyślonymi historiami jak w prozie takiego na przykład Jakuba Małeckiego.

Napisać, że ta xiążka kipi od emocji to za mało. Emocje wylewają się z niej niczym lawa z wulkanu. No, ale to zrozumiałe gdyż Prymaka-Oniszk pisze o swoich najbliższych. O dziadku, który został zamordowany, o Białorusinach, a sama jest Białorusinką, o prawosławnych, a sama jest prawosławna...

Rozwiń

Zwiń

Pierwsze opowiadanie jest świetne. Pewnie dlatego, że nietypowo jak na Małeckiego ma puentę. Reszta opowiadań nie zrobiła już tak dobrego wrażenia. Być może dlatego, że niektóre już znałem, a być może dlatego, że są po prostu słabe.

Pierwsze opowiadanie jest świetne. Pewnie dlatego, że nietypowo jak na Małeckiego ma puentę. Reszta opowiadań nie zrobiła już tak dobrego wrażenia. Być może dlatego, że niektóre już znałem, a być może dlatego, że są po prostu słabe.

Szybko się czyta, a historia wciąga. Tylko, że "harlequiny" też czyta się szybko, co wcale nie oznacza, że to literatura wybitna.
Czytając Dygot miałem wrażenie, że czytam zmixowane scenariusze francuskiego filmu "Amelia" i polskiego serialu "Dom". Ludzie się rodzą i umierają, a to co pomiędzy to życie - czasami dziwne i nietypowe a czasami banalne i zwykłe.
Dla mnie takie historie, nawet wciągające, ale pozbawione puenty, to za mało aby uznać xiążkę za wybitną.

Szybko się czyta, a historia wciąga. Tylko, że "harlequiny" też czyta się szybko, co wcale nie oznacza, że to literatura wybitna.
Czytając Dygot miałem wrażenie, że czytam zmixowane scenariusze francuskiego filmu "Amelia" i polskiego serialu "Dom". Ludzie się ...

Rozwiń

Zwiń

TON to jeden z trzech moich ulubionych zespołów muzycznych, jestem ich fanem od 1994, więc o Steele'u wiem sporo. Mimo to ta xiążka dostarczyła mi wielu nowych i ciekawych informacji. Chociaż zabrakło mi szczegółowych informacji o historii zmiany nazwiska przez Ratajczyka.
Już sama okładka jest genialna bo utrzymana w tonie i kolorystyce wszystkich płyt TON.
W ogóle ta xiążka mogłaby być arcydziełem gdyby nie ciężka choroba jej autora. Śmiem bowiem twierdzić, że Krzywiński cierpi na ciężką nerwicę natręctw, która uniemożliwia mu napisanie choćby jednego akapitu bez kilku dygresji (w tym często dygresji do dygresji) i kilku grafomańskich metafor. Na dodatek coś (pewnie ta nerwica natręctw) zmusza autora do wplatania do zdań różnych archaizmów. Być może Krzywiński uważa, że jak się pisze o zespole "gotyckim" to nie można ot tak napisać "kobieta" tylko trzeba "białogłowa" lub "dzierlatka", zamiast "krwi" koniecznie musi być "jucha", a "pieniądze" lepiej zamienić na "mamonę". W efekcie zamiast faktów z życia Steele'a zapamiętałem grafomańskie popisy autora biografii. Słabo.
Xiążkę ratuje postać jej bohatera. To lektura obowiązkowa dla fanów TON.

TON to jeden z trzech moich ulubionych zespołów muzycznych, jestem ich fanem od 1994, więc o Steele'u wiem sporo. Mimo to ta xiążka dostarczyła mi wielu nowych i ciekawych informacji. Chociaż zabrakło mi szczegółowych informacji o historii zmiany nazwiska przez Ratajczyka.
Już sama okładka...

Rozwiń

Zwiń

Jeśli to jest horror, to najbardziej przerażające jest to jaki jest słaby.

Jeśli to jest horror, to najbardziej przerażające jest to jaki jest słaby.