Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Hold my beer” rzekło życie na wieść, że nie wszystko można kupić. Zaraz po tym człowiek wymyślił jak z samotności zrobić całkiem intratny biznes i już poszło, szybko i sprawnie. Tak oto na rynku pojawiły się serwisy randkowe, na których twórcy zarabiają spore pieniądze, biura matrymonialne, czy chociażby kursy skutecznego uwodzenia kobiet. Jeśli sądzicie, że tylko na tyle nas stać, to jesteście w ogromnym błędzie. Najlepsze jak zawsze, zostaje na koniec.

Z nieskrywaną ciekawością sięgnęłam po reportaż Oktawii Kromer „Usługa czysto platoniczna. Jak z samotności robi się biznes”, chcąc poniekąd dowiedzieć się, czy ktoś, a jeśli tak to w jaki sposób na mnie zarobił w zamierzchłych czasach. Nie od dzisiaj wiadomo, że w biznesie kluczowy jest właśnie brak czegoś, bo na każdy brak znajdzie się jakieś rozwiązanie – oczywiście nie bezpłatne. Samotność też stała się potrzebą, którą biznes postanowił zaspokoić. I o ile nie dziwią płatne serwisy randkowe i wszelkie aplikacje towarzyskie, o tyle usługa odpłatnego przytulania lub towarzystwa w żałobie, już zaczyna zastanawiać. I to bardzo. Chociaż nadal nie tak mocno, jak weekendowe kursy skutecznego (tak twierdzą ich twórcy) podrywu kobiet za miliony monet (np. indywidualny dwudniowy mentoring to koszt rzędu ok. 5 000 zł). Dlaczego to ostatnie uderzyło we mnie najbardziej? Zdecydowanie z uwagi na fakt, że wg mnie opierają się one na barbarzyńskich metodach wynoszących na ołtarze przedmiotowe traktowanie płci przeciwnej i nastawianie na zaspokajanie potrzeb tylko jednej ze stron. Poza tym niezmiennie uważam, że jak coś jest do wszystkiego (czytaj uniwersalne zasady dla wszystkich) to jest do niczego! Przyznam, że ten temat w „Usłudze czysto platonicznej” poruszył mnie najbardziej. Nie chodzi nawet o to, że ktoś się na to nabiera, ale fakt, że ktoś perfidnie z naiwności tej korzysta. Poczucie osamotnienia, szczególnie to chroniczne potrafi bowiem człowieka totalnie obezwładnić, a podniesiony poziom kortyzolu, wysokie ciśnienie, zwiększona podatność na depresję, choroby serca i cukrzycę typu B to tylko kolejne skutki uboczne, na których robi się następny biznes.

Bez wątpienia reportaż Oliwii Kromer skłonił mnie do głębszych refleksji i otworzył oczy, ale zdecydowanie nie zaspokoił. Po lekturze czuję się jak niektórzy po weekendowym kursie flirtu – dostałam towar nie do końca zgodny z etykietą. Dawno już nie czytałam tak nierównej pozycji, gdzie temat, który aż się prosi o rozwinięcie, jest tylko liźnięty, a ten który mógłby zostać skondensowany, ciągnie się jak krówki w PRL.

Pomysł na reportaż - doskonały. Potencjał - zmarnowany. Nie polecam.

„Hold my beer” rzekło życie na wieść, że nie wszystko można kupić. Zaraz po tym człowiek wymyślił jak z samotności zrobić całkiem intratny biznes i już poszło, szybko i sprawnie. Tak oto na rynku pojawiły się serwisy randkowe, na których twórcy zarabiają spore pieniądze, biura matrymonialne, czy chociażby kursy skutecznego uwodzenia kobiet. Jeśli sądzicie, że tylko na tyle...

Leżała, leżała, z półki na mnie zerkała. Przechodziłam obok, niby niewzruszona, a prawda zgoła inna była. Obawiałam się jej. Tak po prostu. Spośród wielu kwestii, jakich na tym świecie zrozumieć nie mogę, największy problem mam z ludźmi, którzy dobra materialne przedkładają nad czyjeś życie. Bywają przy tym bezwzględni, obłudni i pozbawieni jakichkolwiek skrupułów.

Większość z nas, słysząc teraz „Czas krwawego księżyca”, od razu myślami wędruje do głośnej produkcji Martina Scorsese z Leonardo DiCaprio i Robertem DeNiro na czele gwiazdorskiej obsady. Mało kto wie, że kila lat wcześniej ukazała się książka, na podstawie której ów film powstał. Najgorsze jest jednak to, że zarówno fabuła książki, jak i scenariusz nie są dziełem ludzkiej wyobraźni, a wyłącznie obrazem wydarzeń, które miały miejsce w latach 20. XX wieku w Oklahomie. Tak, to wydarzyło się naprawdę.

Dawno temu, w osadzie Gray Horse, w mieście Fairfax oraz w pobliskiej stolicy hrabstwa Osage Pawhuska, rdzenni Amerykanie – członkowie plemienia Osage, padli ofiarą ludzkiej chciwości i pazerności. Bieg tej historii nadało czarne złoto. Bogactwo, które szybko stało się przekleństwem, katalizatorem tajemniczych zaginięć i brutalnych zbrodni. Spokojne życie plemienia stało się pasmem niepokoju oraz cierpienia. Co więcej, nagle zaczęli ginąć również Ci, którzy zaangażowali się w próbę rozwiązania zagadki. A kiedy ofiar było już ponad dwadzieścia, śledztwo przejęła świeżo utworzona jednostka – FBI. Tak oto, słynna amerykańska agencja rządowa, odkryła jedną z najmroczniejszych intryg w historii Stanów Zjednoczonych.

David Grann, autor tego brawurowego reportażu, w intrygujący, przykuwający uwagę sposób, opowiada szokującą historię, odkrywając przed nami nieznane wcześniej szczegóły. Bardzo dobra literatura faktu poleca się do czytania!

Leżała, leżała, z półki na mnie zerkała. Przechodziłam obok, niby niewzruszona, a prawda zgoła inna była. Obawiałam się jej. Tak po prostu. Spośród wielu kwestii, jakich na tym świecie zrozumieć nie mogę, największy problem mam z ludźmi, którzy dobra materialne przedkładają nad czyjeś życie. Bywają przy tym bezwzględni, obłudni i pozbawieni jakichkolwiek skrupułów....

Jak powinniśmy opowiadać historie? Obrazowo.
Na tym mogłabym skończyć, podając jedynie tytuł książki, do której idealnie się ono odnosi. Tym, którym to wystarczy proponuję od razu rozpocząć lekturę „Tunelu 29” Heleny Mariman.

Pozostałych biorę pod swoje skrzydła, i lecimy!
O Murze Berlińskim napisano już wiele. Fakty, szczegóły i wydarzenia przekazywane w beznamiętny, suchy, pozbawiony emocji sposób przewijają się przez nasze życie od najmłodszych lat. Teoretycznie tak to powinno wyglądać, by każdy z nas mógł samodzielnie historię odczytać i zinterpretować, by fakty nie pozostawiały pola do nadmiernej interpretacji. Można się z tym zgadzać lub nie. Można też pokusić się o przeżycie tego niemal „od środka” i dać się zabrać w emocjonującą podróż po Berlinie nienaturalnie rozdartym przez politykę. Można podać dłoń Helenie Mariman, a on już będzie wiedziała, co z nami zrobić - zafunduje pełen napięcia, dramatycznych zwrotów akcji, emocjonalny rollercoaster, gdzie Ci, którzy nie zapną pasów na czas, wylecą z obiegu jak kamień z procy.
„Tunel 29” to historia prawdziwa – czytaj: taka, która wydarzyła się naprawdę. Jej współautorem jest strach. To on determinował zachowania, działania i postawy. Niektórzy twierdzą, że maczała w tym palce również miłość. Były momenty, że w to wątpiłam, szczególnie wtedy, gdy człowiek zagłębiał się w akta Stasi. Brat „sprzedawał” siostrę, mąż żonę, przyjaciel przyjaciela. I kiedy myślisz, że świat jest zepsuty do szpiku kości, pojawiają się ONI i kopią. Dzień i noc, z pęcherzami na dłoniach i ranami na całym ciele. Kopią tunel ewakuacyjny. Niby jeden z wielu, acz jednak niezwykły, bo taki, o którym usłyszał cały świat. Dostrzeżone przez nich światło w tunelu otworzyło więcej przysłowiowych drzwi, niż śmieli przypuszczać.

Kim byli i kim niektórzy jeszcze są? Co czuli? A przede wszystkim, dlaczego i jak to zrobili? Poszukajcie odpowiedzi na te pytania w książce, która jako jedna z niewielu, doprowadziła mnie niemal do palpitacji serca. Piekielnie się bałam i nadal boję… że to się może powtórzyć…

Jak powinniśmy opowiadać historie? Obrazowo.
Na tym mogłabym skończyć, podając jedynie tytuł książki, do której idealnie się ono odnosi. Tym, którym to wystarczy proponuję od razu rozpocząć lekturę „Tunelu 29” Heleny Mariman.

Pozostałych biorę pod swoje skrzydła, i lecimy!
O Murze Berlińskim napisano już wiele. Fakty, szczegóły i wydarzenia przekazywane w beznamiętny,...

Bardzo dobre uzupełnienie sylabusa.
Odbiór utrudniają słabej jakości elementy graficzne, co w przypadku analizy diagramów jest dużym minusem.
Zauważyłam również błędnie opisany wykres oraz nieprawidłowości pomiędzy przykładowymi pytaniami egzaminacyjnymi a odpowiedziami wskazanymi przez autorkę książki.

Bardzo dobre uzupełnienie sylabusa.
Odbiór utrudniają słabej jakości elementy graficzne, co w przypadku analizy diagramów jest dużym minusem.
Zauważyłam również błędnie opisany wykres oraz nieprawidłowości pomiędzy przykładowymi pytaniami egzaminacyjnymi a odpowiedziami wskazanymi przez autorkę książki.

Gorzko, gorzko… oj goryczy z pewnością doświadczamy więcej, albo to ona mocniej w nasze zmysły się wżera. A może po prostu wolimy ten cierpki posmak w ustach niż lepką nutę słodyczy. Kręci nas współcierpienie, intensywne odczuwanie, litość, ból. Śmiem twierdzić, że słabo wychodzi nam ćwierkanie z ptaszkami i hasanie na łące. Lubimy prozę życia. Tak samo jak w większości lubimy również prozę Joanny Bator.

Ostatnie kilka tygodni spędziłam w towarzystwie jednej z jej powieści - „Gorzko, gorzko”. Zapewne zastanawiacie się, dlaczego tak długo. Czy było aż tak źle, że nie mogłam jej dokończyć? Nic bardziej mylnego. To jeden z tych przypadków, kiedy przez kilkanaście pierwszych stron próbujesz się do tego przekonać, potem kilkaset czytasz z wypiekami po nocach, by na koniec wydłużać czas do niechcianego, acz niechybnie zbliżającego się końca.
Zżyłam się. Zżyłam się z bohaterkami, ich historiami i uczuciami. Zżyłam się z konwencją, w jakiej ta powieść jest utrzymana, z jej formą i stylem. Zżyłam się tak, że o jakiejkolwiek namiastce obiektywizmu z mojej strony mowy być nie może.

Powinnam Wam teraz pięknie opisać fabułę, zachęcić do lektury i oceny. Ale tak naprawdę nie wiem, czy chcę się dzielić tym dobrem 😉

Czy z przekory przeczytacie historię czterech pokoleń kobiet, które tak piekielnie mocno pragną miłości, ale nie potrafią kochać się wzajemnie?

Gorzko, gorzko… oj goryczy z pewnością doświadczamy więcej, albo to ona mocniej w nasze zmysły się wżera. A może po prostu wolimy ten cierpki posmak w ustach niż lepką nutę słodyczy. Kręci nas współcierpienie, intensywne odczuwanie, litość, ból. Śmiem twierdzić, że słabo wychodzi nam ćwierkanie z ptaszkami i hasanie na łące. Lubimy prozę życia. Tak samo jak w większości...

Są książki, które zostają w nas na długo, czasem na zawsze. Są spotkania, które zmieniają naszą perspektywę, zaczynamy obierać świat inaczej, dogłębniej.
Co może się stać, gdy połączymy jedno z drugim?
Mogą na przykład popłynąć łzy. Niepohamowane krople spływające po policzkach uzewnętrzniające gardłowy ucisk wzruszenia. Może człowieka dopaść poczucie straconej szansy, że nie wykorzystał życia na tyle, by dowiedzieć się o swych korzeniach czegoś więcej. Bywa też, że oczy otwierają się na czas i można jeszcze docenić to, co codzienne, proste, z pozoru niewymagające opowiedzenia.
Tak inspirująco było na wczorajszym spotkaniu z Joanną Kuciel-Frydryszak – autorką „Chłopek” i Olgą Gitkiewicz – współautorką „Ludowej historii kobiet”, poprowadzonym przez Przemysława Wielgosza. Mogłabym się rozpływać nad wartością tego wieczoru, słów jakie padły ze strony pisarek, książkowych wątków jakie się w dyskusji pojawiły, jednak mam nieodparte wrażenie, że nie te aspekty były prawdziwymi iskrami tego wieczoru. Byli nimi sami czytelnicy. Ci, którzy zdecydowali się opowiedzieć swoje historie – czasem piękne w swoje prostocie, a nierzadko naznaczone pewną tęsknotą za przeszłością, która z perspektywy czasu przeradza się wręcz w gloryfikację dawno minionego dzieciństwa.
Wzruszyłam się. Popłakałam. Było inspirująco.
Czytajmy, spotykamy się, rozmawiajmy!

Są książki, które zostają w nas na długo, czasem na zawsze. Są spotkania, które zmieniają naszą perspektywę, zaczynamy obierać świat inaczej, dogłębniej.
Co może się stać, gdy połączymy jedno z drugim?
Mogą na przykład popłynąć łzy. Niepohamowane krople spływające po policzkach uzewnętrzniające gardłowy ucisk wzruszenia. Może człowieka dopaść poczucie straconej szansy, że...

Mam alergię na poradniki i na wszelkie publikacje, które trącą tanim coachingiem. Edit. Nie tylko tym tanim 😉 Cóż zatem mogło się stać, że w moim koszyku wylądowała książka o jakże „odstraszającym” tytule – „Siła nawyku. Dlaczego robimy to, co robimy i jak można to zmienić w życiu i biznesie”?! Chwilowe zamroczenie, utrata zmysłów, a może przegrany zakład? Nic z tych rzeczy. Siedzicie? To był całkiem świadomy wybór. Zwyciężył fakt, że jest to publikacja popularnonaukowa wydana przez PWN, a do tego blurb zgrabnie mnie przyciągnął opinią, iż to „pierwszorzędna książka – oparta na dogłębnej analizie, napisana w zabawny sposób i zachowująca właściwe proporcie między intelektualną powagą i praktycznymi radami, jak zmienić złe nawyki”. Uległam!

Charles Duhigg dosyć szybko wciągnął mnie w swoje naukowe rozważania, czyniąc ze mnie dosyć zaangażowaną czytelniczkę. Nie będę jednak ukrywać, że nie wszystkie obserwacje autora były dla mnie jakimś zaskoczeniem, czy czymś nowym - albo jestem już bardzo stara, albo na tyle doświadczona, że już co nieco w tym temacie udało się wcześniej dowiedzieć. Jakkolwiek by tego nie interpretować, to warto przypomnieć sobie, że większość czynności jakie w swoim życiu wykonujemy, jest klasyfikowana jako czynności nawykowe. Takie, które robimy automatycznie. Nie zastanawiamy się nad nimi, nie analizujemy, nie mamy nawet świadomości, że są naszym nawykiem. Duhigg sporo miejsca poświecił na analizę naszych nawyków – skąd się biorą, jak są budowane i dlaczego, jak na nas wpływają oraz czym skutkują. Dosyć skrupulatnie, ale jednocześnie bez naukowego zadęcia, wprowadza nas w fascynujący świat ludzkich nawyków. Pokazuje mechanizmy, jakim się codziennie podajemy. A czyni to w o tyle ciekawy sposób, że na tzw. żywych przykładach. Odpowiada na pytania: Co sprawia, że Starbucks odnosi światowy sukces? Dlaczego Michael Phelps, wygrał wyścig płynąc na oślep? Jak pewna kobieta, kiedyś uzależniona od papierosów i alkoholu, otyła, zadłużona i niezdolna do utrzymania stałej pracy, zmieniła się w wolną od nałogów, zgrabną kobietę sukcesu?

Pamiętajcie, że nawyki mają potężną moc. Większą niż sok z gumijagód, bo nie przestają działać po chwili. „Nawykujcie” się więc z głową, a najlepiej uprzednio z wiedzą z książki „Siła nawyku”.

Mam alergię na poradniki i na wszelkie publikacje, które trącą tanim coachingiem. Edit. Nie tylko tym tanim 😉 Cóż zatem mogło się stać, że w moim koszyku wylądowała książka o jakże „odstraszającym” tytule – „Siła nawyku. Dlaczego robimy to, co robimy i jak można to zmienić w życiu i biznesie”?! Chwilowe zamroczenie, utrata zmysłów, a może przegrany zakład? Nic z tych...

XXI wiek. Do gry weszła sztuczna inteligencja, telefon to mały komputer, a przesyłki dostarczane przez Pocztę Polską nadal nie zawsze dochodzą. Komunikacja międzyludzka zmieniła się diametralnie. Nie czekamy na listy, nie piszemy ich i nie wysyłamy. Nie doświadczamy tego nieznośnego oczekiwania, nie wypatrujemy listonosza i nie przyspiesza nam serce przy rozdzieraniu koperty (pomijam korespondencję z US 😉). Nie mamy czego przechowywać na strychu w pudełku przewiązanym czerwoną wstążką. Ale mamy telefony. Możemy zadzwonić i napisać do znajomych w każdej chwili. Szybkość i łatwość powinna sprzyjać komunikacji. Często tak nie jest, jednak to temat na inną dyskusję, bo dzisiaj chciałabym Wam zaproponować powrót do przeszłości, czyli książkę „Nikt nie odpisuje” Jang Eun-jin.

Opowieść o mężczyźnie podróżującym po Korei Południowej w towarzystwie swojego psa nie wydaje się niczym nadzwyczajnym. Dramatycznych zwrotów akcji, jak i samej wartkiej akcji też w powieści nie uświadczymy. Fabułę mogłabym porównać do obserwowania spadającego liścia przy asyście delikatnego wiatru. Nic specjalnego, a potrafi zahipnotyzować.

Hipnotyzuje czworonożny przyjaciel Chociek, który chwyta za serce swoim oddaniem. Dorównuje mu Jihun konsekwentnie realizujący plan swojej podróży, której celem nie jest dotarcie do określonego miejsca, a coś zgoła innego. Ten młody człowiek codziennie przed zaśnięciem wyciąga z plecaka przybory do pisania i pisze list do osoby, którą poznał w trakcie swojej podróży. Nie zna swoich adresatów z imienia, a każdemu z nich przydziela identyfikujący go numer (poza 56, bo to jedyny napotkany człowiek, któremu nadał numer, mimo, że ten nie podał mu swojego adresu) – 32, 239, 751... Jest wśród nich sprzedawca słodyczy w pociągu, nastolatka z traumą po przyłapaniu rodziców na zdradzie, czy chociażby pisarka usilnie próbująca sprzedać swoje książki. Pakiet rozległy i różnorodny. Wszystkich łączy jedno, są dla Jihuna nadzieją na osiągniecie celu. Jakiego? Tego musicie dowiedzieć się sami. Ja Wam tylko dopowiem, że to książka, która przytula, pociesza, otula ciepłem. Wzrusza i porusza jak najlepszy przyjaciel.

XXI wiek. Do gry weszła sztuczna inteligencja, telefon to mały komputer, a przesyłki dostarczane przez Pocztę Polską nadal nie zawsze dochodzą. Komunikacja międzyludzka zmieniła się diametralnie. Nie czekamy na listy, nie piszemy ich i nie wysyłamy. Nie doświadczamy tego nieznośnego oczekiwania, nie wypatrujemy listonosza i nie przyspiesza nam serce przy rozdzieraniu...

Skoro w ramach akcji „otwarty umysł” postanowiłam częściej sięgać po książki, które nie są: reportażami, biografiami, pozycjami popularnonaukowymi czy też klasykami literatury, czyli po wszystkie te, o które najbliżsi mogliby mnie najmniej podejrzewać, to idąc tym tropem uznałam, że wybiorę książkę, która nie zalicza się do wyżej wymienionych gatunków, odniosła sukces czytelniczy i sprzedażowy w minionym roku, a przy tym nie zhańbiła się namiastką tzw. oczywistej oczywistości.

Szanowni Państwo, przed Wami „Ten się śmieje, kto ma zęby” autorstwa Zyty Rudzkiej. A skoro już p. Rudzka została wywołana do tablicy, to oddajmy jej głos – „Moja bohaterka straciła miłość, męża, pracę. Niewielki dorobek wyprzedała na bazarze. Ale Wera jest nie do zdarcia. Nie celebruje utraty. Nie chce być wdową ani ofiarą. Kocha, kogo chce, i żyje, jak chce, stąd jej siła. Spotykam ciągle takie kobiety – chciałam oddać im głos”.

Ja również nieustannie spotykam kobiety nie do zdarcia. Takie, które nie celebrują strat w swoim życiu bo nie czują takiej potrzeby, i takie, które nie czynią tego, bo zwyczajnie są przez nie tak przygniecione, że ostatecznie wyboru nie mają. Wera zdaje się jednak wymykać obu przypadkom, i podobnie jak konwencja książki, przechyla się w lewo, gdy świat krzyczy, że idzie w prawo. To prosta, do bólu szczera, momentami bezczelna kobieta, której nie można odmówić odwagi bycia sobą. Nie zawsze jej wulgarny i rubaszny sposób przekazywania swoich mądrości życiowych może się podobać (i wielu czytelnikom się nie podoba), jednak nie wyobrażam sobie, żeby prosta fryzjerka, co salonowego życia nie zaznała, miała nagle Wersalem językowym świergolić. Nie! Po stokroć nie! Nie zaufałabym takiej postaci! Błogosławieni Ci, którzy i prostych, i skomplikowanych raczą ze zrozumieniem wysłuchać 😉

Jeśli zatem chcecie wybrać się w niekonwencjonalną podróż w poszukiwaniu obuwia dla umarlaka, która z każdym kolejnym rozdziałem dostarcza nowych, czasami zaskakujących, zabawnych, a nierzadko pouczających historii, to zapraszam do lektury „Ten się śmieje, kto ma zęby”. Jeśli jednak razi Was to, co wymyka się schematom, rzuca gównem i pozwala na totalną swobodę, to zapraszam do lektury wszystkiego innego, byle nie tego 😉
Ja się wieczorami całkiem fajnie z Werą B bawiłam, nawet jeśli ogłuszających fajerwerków nie było.

Skoro w ramach akcji „otwarty umysł” postanowiłam częściej sięgać po książki, które nie są: reportażami, biografiami, pozycjami popularnonaukowymi czy też klasykami literatury, czyli po wszystkie te, o które najbliżsi mogliby mnie najmniej podejrzewać, to idąc tym tropem uznałam, że wybiorę książkę, która nie zalicza się do wyżej wymienionych gatunków, odniosła sukces...