Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mówię żegnaj, lecz do widzenia... a przynajmniej mam nadzieję, że Abercrombie jeszcze wróci do Uniwersum Pierwszego Prawa, bo cholernie ciężko się rozstać z ulubionymi bohaterami - nawet z tą mendą Bayazem Pierwszym Wśród Magów.

Nie mówię żegnaj, lecz do widzenia... a przynajmniej mam nadzieję, że Abercrombie jeszcze wróci do Uniwersum Pierwszego Prawa, bo cholernie ciężko się rozstać z ulubionymi bohaterami - nawet z tą mendą Bayazem Pierwszym Wśród Magów.

Książki Roberta Krasowskiego to skuteczna odtrutka na to co serwują nam media głównego nurtu. Krasowski jest ponad partyjnymi wojenkami podgrzewanymi przez media i liderów opinii, patrzy z dystansu, ocenia na chłodno. Nie inaczej jest w "Kluczu do Kaczyńskiego", ot choćby takie zdanie: "Szef PiSu ma wiele na sumieniu ale twierdzenia, że zmarnował ostatnie 8 lat nie da się obronić". Kaczyński u władzy w oczach autora, dopuścił się na Polsce wielu aktów wandalizmu, ale nigdy nie był nawet blisko autorytarnej władzy - obchodził prawo nie łamiąc go, stawiał słuszne tezy jak reforma sądownictwa, w niesłusznych sprawach... Ale w książce dostaje się głównie polskiej inteligencji starającej się kreować rzeczywistość zamiast ją opisywać - oderwanej od spraw obywateli, toczącej nic nieznaczące boje o jakieś dawno przejrzałe wartości i o rząd dusz, który to rząd ma ją totalnie w dupie - to inteligencja była glebą, na której mógł urosnąć Jarosław Kaczyński.

Czytajcie Krasowskiego, niezależnie od tego, na kogo głosujecie.

Książki Roberta Krasowskiego to skuteczna odtrutka na to co serwują nam media głównego nurtu. Krasowski jest ponad partyjnymi wojenkami podgrzewanymi przez media i liderów opinii, patrzy z dystansu, ocenia na chłodno. Nie inaczej jest w "Kluczu do Kaczyńskiego", ot choćby takie zdanie: "Sz...

Rozwiń

Zwiń

Podobało mi się. Fajny klimat, wartka akcja i chandlerowski sznyt bardzo mi pasowały. Zakończenie naciągane, ale za to bohaterowie, surowy język i poczucie humoru z naddatkiem rekompensują braki fabularne. Szkoda, że to zamknięta historia, a nie seria, w każdym razie zamierzam lepiej poznać się z twórczością Roberta Littella.

Podobało mi się. Fajny klimat, wartka akcja i chandlerowski sznyt bardzo mi pasowały. Zakończenie naciągane, ale za to bohaterowie, surowy język i poczucie humoru z naddatkiem rekompensują braki fabularne. Szkoda, że to zamknięta historia, a nie seria, w każdym razie zamierzam lepiej pozna...

Rozwiń

Zwiń

W sumie może być, ciężko się czegoś czepiać - kryminał jak kryminał. Plus z zwięzłość, bo audiobook trwa 7 godzin, więc słuchacz nie zdąży się mylić, ale czy za tydzień będę pamiętał o tej książce? szczerze wątpię.

W sumie może być, ciężko się czegoś czepiać - kryminał jak kryminał. Plus z zwięzłość, bo audiobook trwa 7 godzin, więc słuchacz nie zdąży się mylić, ale czy za tydzień będę pamiętał o tej książce? szczerze wątpię.

Gdyby Henry Kissinger był postacią literacką stworzoną przez Georga R.R. Martina lub Joe Abercrombiego na pewno byłby ulubieńcem czytelników. Diablo inteligentny, błyskotliwy, czarujący, dowcipny, ale też dbający przede wszystkim o własny interes i kompletnie amoralny - wypisz wymaluj lord Littefinger z Gry o Tron. Niestety zły los sprawił, że Kissinger nie narodził się w wyobraźni żadnego pisarza parającego się fantastyką, a w niemieckim Furth w 1923 roku, co więcej prowadził politykę zagraniczną największego mocarstwa XX wieku.

Sama biografia jest ok, ale dla mnie zbyt amerykocentryczna, trochę zabrakło mi również podsumowania spuścizny Kissingera - efektów długofalowych jego polityki (co poniekąd tłumaczy fakt, że książka była wydana w latach 90' gdy był on aktywny zawodowo). Poza tym, jak to u Isaacsona, jest dokładnie, miejscami drobiazgowo, ale czyta się dobrze i lekko. No i polskie wydanie (Zysk i S-ka) to mistrzostwo.

Gdyby Henry Kissinger był postacią literacką stworzoną przez Georga R.R. Martina lub Joe Abercrombiego na pewno byłby ulubieńcem czytelników. Diablo inteligentny, błyskotliwy, czarujący, dowcipny, ale też dbający przede wszystkim o własny interes i kompletnie amoralny - wypisz wymaluj lord...

Rozwiń

Zwiń

Z podejrzliwością podchodzę do tekstów magicznie odnalezionych i wydanych po śmierci autorów, bo zazwyczaj to nie przypadek sprawił, że owe rękopisy leżały zapomniane w szafie pod stertą bielizny, na dysku twardym komputera, czy za kanapą. Dwa najczęstsze powody takiej sytuacji to: teksty są za słabe, lub zbyt intymne, by ujrzały światło dzienne i tylko niepowstrzymana niczym przypływ dolarów, pazerność wydawców wypycha je do czytelników.

Dlatego bardzo ucieszyło mnie, że "Pociągnięcie pióra" to jeden z tych chlubnych wyjątków potwierdzających regułę i jednoznacznie pokazał, że spadkobiercy twórczości Pratchetta poważnie podchodzą do ostatniej woli pisarza, nie próbując wydawać postawionych przez niego niedokończonych powieści i nie reanimują jego porzuconych pomysłów*. Skąd zatem wzięły się teksty opublikowane w tym zbiorze? Pratchett, jeszcze gdy był dziennikarzem, pisywał te "zaginione opowiadania" na potrzeby gazet pod pseudonimem Patrick Kearns i nie magia, a ciężka praca fanów sir Terry'ego, przeczesując w narodowej bibliotece roczniki starych gazet w poszukiwaniu śladów tajemniczego Patricka Kearnesa, pozwoliła im ponownie trafić do ludzi. Czy ich praca się opłaciła?

Opowiadania są różne, jedne błyskotliwe inne pomysłowe, prawie wszystkie urocze w stylu dawnego SF, trochę czuć, że Pratchetta (Kearansa) ograniczała przestrzeń gazetowych kolumn i odcinkowa forma opowiadań, i że nie jest to jeszcze ten Pratchett od Świata Dysku - tym niemniej - fani sir Terrego powinni być zadowoleni mogąc zobaczyć jak kształtował się jego styl i rozwijał warsztat. Również fani humorystycznego SF z lat 60' i 70' powinni być zadowoleni, ale ten zbiór to raczej miła, przyjemna ciekawostka. Wiele opowiadań była dla mnie nieczytelna, nie rozumiałem kontekstu historii mocno osadzonych w czasie i miejscu pytania, lub w brytyjskim folklorze (tutaj z pomocą przyszedł tłumacz - niezrównany Piotr W. Cholewa). Całościowo jednak zbiór jest niezły i powinien zadowolić fanów Pratchetta.





*Jeśli wierzyć Robowi Wilkinsowi, wieloletniemu sekretarzowi Pratchetta i opiekunowi jego literackiej spuścizny, wszystko co pisarz pozostawił po sobie zostało całkowicie i nieodwracalnie zniszczone.

Z podejrzliwością podchodzę do tekstów magicznie odnalezionych i wydanych po śmierci autorów, bo zazwyczaj to nie przypadek sprawił, że owe rękopisy leżały zapomniane w szafie pod stertą bielizny, na dysku twardym komputera, czy za kanapą. Dwa najczęstsze powody takiej sytuacji to: teksty ...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo interesujące szkice o starożytnej Grecji. Autor, na podstawie analizy licznych tekstów źródłowych, ciekawie opowiada o tym co nas ze starożytnymi łączy i dzieli. Zdziwiło mnie jak mocno postrzeganie świata przez Hellenów odbiegało od naszego, jak innymi motywacjami kierowali się w życiu i jak patrzyli na świat. Te eseje dają porządne fundamenty do dalszego zgłębiania historii starożytnych Greków.

Bardzo interesujące szkice o starożytnej Grecji. Autor, na podstawie analizy licznych tekstów źródłowych, ciekawie opowiada o tym co nas ze starożytnymi łączy i dzieli. Zdziwiło mnie jak mocno postrzeganie świata przez Hellenów odbiegało od naszego, jak innymi motywacjami kierowali się w ż...

Rozwiń

Zwiń

Fajne to było, kolejna "górska" książka Michała Śmielaka, która mi podeszła przede wszystkim dzięki specyficznemu klimatowi klimatowi Bieszczadzkiej wioski i jej mieszkańców - wszyło z tego takie "Ranczo" na sterydach i chociaż punkt wyjścia jest absurdalny, żeby nie powiedzieć durny, a w środku akcja staje się nieco zbyt zagmatwana (miałem problem z ogarnięciem, który policjan jest czyim synem/zięciem/mężem/bratem) to finalnie "Pomruk" to dobra historia, sprawnie napisana i dająca kupę przyjemności.
Odnajduję się w górach Śmielaka bez mapy.

Fajne to było, kolejna "górska" książka Michała Śmielaka, która mi podeszła przede wszystkim dzięki specyficznemu klimatowi klimatowi Bieszczadzkiej wioski i jej mieszkańców - wszyło z tego takie "Ranczo" na sterydach i chociaż punkt wyjścia jest absurdalny, żeby nie powiedzieć durny, a w ...

Rozwiń

Zwiń

Kolejny udany tom "Światów Pilipiuka". Doktor Skórzewski (2 świetne opowiadania) jak zawsze w formie, Robert Storm też daje radę, poszukiwania zaginionej armaty wciągnęły mnie bez reszty, a opowiadanie o Klementynce miło zaskoczyło. Jedynie w ostatnim i zarazem tytułowym opowiadaniu prawie udławiłem się zbyt dużą porcją poglądów Pilipiuka na temat zgniłego zachodu. Tak czy inaczej opowiadania Wielkiego Grafomana niezmiennie dają mi wiele radości. Czekam na kolejne tomy.

Kolejny udany tom "Światów Pilipiuka". Doktor Skórzewski (2 świetne opowiadania) jak zawsze w formie, Robert Storm też daje radę, poszukiwania zaginionej armaty wciągnęły mnie bez reszty, a opowiadanie o Klementynce miło zaskoczyło. Jedynie w ostatnim i zarazem tytułowym opowiadaniu prawie...

Rozwiń

Zwiń