Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Absolutna droga przez mękę. Ani to śmieszne, ani ciekawe. Kryminał z tej książki również żaden. Autorka strasznie sili się na to, żeby jej bohaterowie byli oryginalnymi i wyjątkowym ekscentrykami, jednak z marnym skutkiem. Z patologa próbuje zrobić super oryginalnego rockmana i fana Iron Maiden, po czym każe mu słuchać, a jakże, Fear of the dark, bo cóż by innego. Postać kobieca również ma być jedynym w swoim rodzaju, wyjątkowym i młodziutkim powiewem świeżości rozniacyk się od innych dwudziestokilkulatkow, a jest niczym boomerka udająca nastolatkę. Ulubione obelgi pani autorki to "swołocz, wieprz i ścierwo". Według niej są to tak wyjątkowe i niesamowicie rzadko spotykane określenia, że sama kilkakrotnie klepie się w tekście po ramieniu za tak wybitne słownictwo. Za każdym razem gdy pada któreś z tych wyzwisk słyszący to bohaterowie zachwycają się bogactwem językowym. No ileż można, pani Małgorzato? Poza tym średnio wychodzi ta oryginalność, jeśli każdy bohater mówi tak samo i zachowuje się dokładnie tak samo. Całe zawiązanie fabuly powstaje oczywiście przez niedomowienie, bo nasi oryginalni i wyjątkowi bohaterowie mówią rzecz jasna w tak niezwykle oryginalny i wyjątkowy sposób, że nie sposób domyślić się o co chodzi. Oczywiście są jednocześnie zbyt światli i inteligentni, żeby mówić więcej i cokolwiek tłumaczyć. Nie przeszkadza im to jednak prowadzić bezsensownych dyskusji, które nie dość, że nic nie wnoszą do treści to jeszcze są nienaturalne niczym ciuchy z poliestru. Tak samo idiotyczne słowotwórstwo rodzaju "zniknięte zwłoki", czego używa prawie każda postać w tych wypocinach. Czytając tę książkę myślałam tylko o tym jak niewiarygodnie nieprawdziwi są przedstawieni w niej ludzie. A można było napisać zwykły kryminał o zwykłych ludziach, to nie. Trzeba było się silić na podrabianie Chmielewskiej. I to wieczne podkreślanie jak jedyni w swoim rodzaju są bohaterowie. Trzeba to było przedstawić, a nie po prostu próbować wmówić czytelnikom. Gdyby pozamieniać postaciom imiona, nic by się nie zmieniło. Wszyscy są dokładnie tacy sami. Poziomu humoru nie oceniam. Każdy ma inny, może niektórych śmieszą głupotki w rodzaju tej "przezabawnej komedii pomyłek" . Mnie niestety nie. Dwie gwiazdki, bo zdarzyło mi się czytać gorsze gnioty.

Absolutna droga przez mękę. Ani to śmieszne, ani ciekawe. Kryminał z tej książki również żaden. Autorka strasznie sili się na to, żeby jej bohaterowie byli oryginalnymi i wyjątkowym ekscentrykami, jednak z marnym skutkiem. Z patologa próbuje zrobić super oryginalnego rockmana i fana Iron Maiden, po czym każe mu słuchać, a jakże, Fear of the dark, bo cóż by innego. Postać...

Moja opinia będzie krótka. To nie jest panna Marple ani to nie są kryminalne opowiadania. Czytałam tę książkę bezpośrednio po "Morderstwie Rogera Ackroyda" i być może dlatego te historyjki były dla mnie AŻ TAK fatalne. Owszem w "Morderstwie Rogera..." mamy od czynienia z Herkulesem Poirot, jednak Agatha Christie jest absolutnie niepodrabialna i nie mam pojęcia po co w ogóle podejmować próby, skoro wychodzi bezbarwnie i żenująco.

Moja opinia będzie krótka. To nie jest panna Marple ani to nie są kryminalne opowiadania. Czytałam tę książkę bezpośrednio po "Morderstwie Rogera Ackroyda" i być może dlatego te historyjki były dla mnie AŻ TAK fatalne. Owszem w "Morderstwie Rogera..." mamy od czynienia z Herkulesem Poirot, jednak Agatha Christie jest absolutnie niepodrabialna i nie mam pojęcia po co w ogóle...

Wnioskuję o dodanie tej książki do kategorii książek młodzieżowych, bo thriller to z całą pewnością nie jest. Byłam przekonana, że biorę do ręki książkę skierowaną raczej do dorosłych czytelników, ale zostałam niemile zaskoczona. Chociaż mogłam się tego od razu domyślić, skoro pierwsze co dostałam to playlista najbardziej przaśnych piosenek w świecie. A potem cytatów z tych piosenek. A potem cytatów z książek prosto z Demotywatorów. Nie sprawdziłam autorki, ale obstawiam, że to książka napisana przez nastolatkę lub skierowana do nastoletnich czytelników, bo inaczej ciężko mi to sobie wytłumaczyć.
Intrygi tu żadnej nie ma, bohaterowie są bez charakteru, autorka trzaska stereotypami aż miło.
Ale najbardziej podobał mi się fragment, w którym główna bohaterka, która rzekomo zarabia na życie pisaniem była zdziwiona istnieniem słowa "Trzebieżanin". No któż mógłby się spodziewać, że mieszkaniec Trzebieży to Trzebieżanin, chyba tylko profesor Miodek by na to wpadł.
Podobał mi się też fragment postawienia Draculi obok wampirków ze "Zmierzchu" i z "Pamiętników...". Bardziej infantylnie chyba się już nie dało. Być może ta książka została napisana właśnie dla kobiet, które ostatnie co przeczytały to "Zmierzch" piętnaście lat temu mając wypieki na twarzy. Ja na pewno nie jestem targetem.
Ktoś też wcześniej słusznie napisał, że stylistycznie jest to wypracowanie gimnazjalistki, która chce przypodobać się nauczycielce. I ja się pod tym podpisuję obiema rękami. Te liczne epitety, które mają ukryć prościutki język i ciągłe powtórzenia nie działają na korzyść tej książki.
Ocena na portalu pewnie kolejny raz zawyżona przez instagramerki, które dostały "Sąsiadkę" we współpracy i żeby nie płacić trzech dyszek za książkę, klikają dobre oceny ile wlezie.
Dwie gwiazdki, bo o dziwo, zdarzyło mi się czytać gorsze wypociny.

Wnioskuję o dodanie tej książki do kategorii książek młodzieżowych, bo thriller to z całą pewnością nie jest. Byłam przekonana, że biorę do ręki książkę skierowaną raczej do dorosłych czytelników, ale zostałam niemile zaskoczona. Chociaż mogłam się tego od razu domyślić, skoro pierwsze co dostałam to playlista najbardziej przaśnych piosenek w świecie. A potem cytatów z tych...