Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czwarta i chyba ostatnia część szczurów, przynajmniej tak sądzę po zakończeniu. Wydaje mi się, że jedynie chyba można by jeszcze pokazać jak wygląda reszta świata lub samej Polski poza Wrocławiem po pladze nieumarłych. W każdym razie chociaż nadal fajnie się czytało, to mam wrażenie, że ze wszystkich czterech części ta najmniej mi przypadła do gustu. Jest dobra, ale jednak poprzednie bardziej mnie przekonały.
Przede wszystkim warto zauważyć, że opis może być nieco mylny. Jeśli ktoś czytał kraty, to wie, że kończą się one na nagłym pojawieniu ruskich. Ten wątek jest faktycznie kontynuowany, ale dopiero w połowie książki. Początek książki, to obserwacja jak radzą sobie ocalali w obecnym świecie. Sam pomysł nie jest zły, ale czasem mam wrażenie, że decyzje bohaterów pozostawiają sporo do życzenia. Co prawda autor wyjaśnia nam, że błędy mogą wynikać z faktu, że większość obecnej gwardii do dawni cywile po bardzo krótkim szkoleniu rzuceni do walki niemal bez doświadczenia, ale to nie zmienia czasem durnych zachowań dowódców. Jako choćby wpuszczenie na wysoką drabinę gościa, który wyglądał na osłabionego. Nawet jeśli ten twierdził, że sobie poradzi, to raczej mądry dowódca nie powinien tak ryzykować zwłaszcza w takim świecie i wpuszczać tam niepewnego człowieka. To istny przepis na katastrofę. Niestety równie głupich decyzji nie brakowało. Nie mówiąc, że miałem wrażenie, że kobiety z góry były skazane na śmierć. Z każdej jatki z nimi chyba tylko raz kojarzę, że jedna ocalała. W pewnym momencie stawało się przewidywalne, że zaraz coś się zwali, a jeśli kobieta jest w oddziale, to najpewniej ona nie wróci.
W połowie książki sytuacja się zmienia, pojawiają się ruscy, ale niewiele ich w sumie widzimy. Są jakiejś transmisje radiowe niby z Moskwy i spory obóz, ale tyle właściwie o nich wiemy. Bardziej postrzegamy ich z perspektywy obrońców z wyspy. Ciekawy był jednak dla mnie wątek księdza psychopaty. Kolejna postać, która była tu potrzebna, ale jednocześnie nienawidziło się jej i czekało, aż dostanie to na co zasłuży.
Podobało mi się rozwiązanie obu spraw, zarówno księdza jak i ruskich. Ta druga kojarzyła mi się z TWD kiedy wykorzystywano hordę. Co do problemu samych zombie i jego rozwiązania, to chyba wybrano najlepsze możliwe wyjście. Ogólnie jeśli czytało się poprzednie części warto przeczytać również tę, to nadal fajna książka pełna zombie i klimatu PRL, ale mam wrażenie, że czegoś w niej zabrakło żeby dać ją na równi z poprzedniczkami.

Czwarta i chyba ostatnia część szczurów, przynajmniej tak sądzę po zakończeniu. Wydaje mi się, że jedynie chyba można by jeszcze pokazać jak wygląda reszta świata lub samej Polski poza Wrocławiem po pladze nieumarłych. W każdym razie chociaż nadal fajnie się czytało, to mam wrażenie, że ze wszystkich czterech części ta najmniej mi przypadła do gustu. Jest dobra, ale jednak...

Kolejna historia Mastertona za mną i kolejny raz bardzo mi się podobało. Klimat w książce niemal od początku mnie zaintrygował i podobało mi się, że znów nic nie jest tak oczywiste jak się wydaje. Sięgając po ten tytuł myślałem, że dostanę kolejną książkę o nawiedzonym domu, ale sytuacja była zupełnie inna co bardzo mi się podobało. Niemal do samego końca byłem pochłonięty i ciekawy zagadki jaka towarzyszy dawnemu budynkowi. Właściwie, to cieszy mnie, że autor znowu zwiódł mnie na manowce i zamiast czegoś czego się spodziewałem dostałem coś zupełnie innego.
Co jeszcze bardziej mnie cieszy darował sobie po raz kolejny głębokie opisy erotyczne, nie licząc jednej sytuacji, która na całe szczęście równie szybko została zakończona nim zaszło za daleko.
Jeśli idzie o kolejną rzecz, z której znam autora czyli gore, to początkowo raczej go nie spotkamy. Mamy tajemnice i niepewność tego co się kryje, ale raczej nie dochodzi do sadystycznych scen. Nie licząc tego co dzieje się pod koniec książki.
No, ale żeby nie było za kolorowo chyba warto zauważyć, że nie wszystko było dla mnie idealne. Zakończenie działo się jak dla mnie za szybko. Nie widzimy większej reakcji bohaterów na ponowne spotkanie i złamanie klątwy, nie licząc krótkiego powitania braci i krótkiego wyrazu wdzięczności nadal zszokowanej Ady. Na szczęście autor odpowiedział nam tam na niemal wszystkie pytania związane z powodem zaginięcia Timyego oraz tego jak zginął i dlaczego ojciec, a właściwie ojczym głównego bohatera. Mimo, to zabrakło mi jednak większych emocji całej rodziny po tym wszystkim, jakiegoś większego opisu, a nie, że wszystko przenosi nas nagle jakiś czas później gdzie główny bohater z żoną już jest daleko poza przeklętym domem. No i nie wiem nadal dlaczego jego ojczym głównego bohatera uznał, że to Timy ma zostać głównym spadkobiercą domu. Czy to była sprawka demona, który wszystko zaplanował czy może jego prawdziwy dziadek po zabiciu go coś namieszał w papierach żeby jego wnuk wszystko dostał? Nadal tego nie wiem.
Mimo wszystko jestem zadowolony i bardzo dobrze mi się czytało. Po raz kolejny przekonuje się, że Mastertona czyta mi się jednak lepiej niż Kinga.

Kolejna historia Mastertona za mną i kolejny raz bardzo mi się podobało. Klimat w książce niemal od początku mnie zaintrygował i podobało mi się, że znów nic nie jest tak oczywiste jak się wydaje. Sięgając po ten tytuł myślałem, że dostanę kolejną książkę o nawiedzonym domu, ale sytuacja była zupełnie inna co bardzo mi się podobało. Niemal do samego końca byłem pochłonięty...

Pierwszy Manitou zupełnie mnie pochłonął. Sięgając po kontynuacje obawiałem się czy ta nie będzie zbyt na siłę. I jak się przekonałem nic podobnego. Po raz kolejny pochłonął mnie mroczny świat, który stworzył autor i przy tym znów stawiane pytanie o to kto tak naprawdę jest tu zły?
Minęło tak wiele czasu, ale czy chęć zemsty może łagodnieć wraz z jego upływem? Jak się okazuje nie do końca, co ukazuje nam szaman z dawnych czasów, który znów chce się odrodzić aby wypełnić plan zemsty, ale tym razem nie jest sam. Postanawia zebrać pomoc innych potężnych szamanów dawnych czasów aby wspólnie dokonali zemsty. Czy współczesny człowiek może stoczyć wyrównaną bitwę z zapomnianymi już czarami i dawnymi demonami? To pokaże tylko ta historia.
Sposób w jaki powraca antagonista, a przy tym zacieśnia się cała intryga bardzo mi się podoba. Nie brakuje też w historii brutalnych fragmentów, z których autor jest dobrze znany, chociaż tutaj nie używa ich tak nadmiernie podobnie jak aspektów seksualnych nie licząc jednej sytuacji, ale jak na tego autora to i tak na szczęście nie było to dogłębnie opisane. Przede wszystkim podobała mi się historia i klimat jaki towarzyszy nam przez całą powieść. Nie mówiąc o postaciach jakie nam się ukazały w trakcie historii. Powracają nawet ci z pierwszej części i podobnie jak powrót antagonisty nie uważam aby ci byli wciśnięci na siłę. Jeśli komuś podobała się pierwsza część, to zdecydowanie warto jeszcze raz wrócić do tego mrocznego świata.

Pierwszy Manitou zupełnie mnie pochłonął. Sięgając po kontynuacje obawiałem się czy ta nie będzie zbyt na siłę. I jak się przekonałem nic podobnego. Po raz kolejny pochłonął mnie mroczny świat, który stworzył autor i przy tym znów stawiane pytanie o to kto tak naprawdę jest tu zły?
Minęło tak wiele czasu, ale czy chęć zemsty może łagodnieć wraz z jego upływem? Jak się...